Over de dansende, feestende, voorbij denderende safe train die De Studio is, al tien jaar lang.

- Joos Van Goethem

Het moet ergens in het voorjaar van 2018 zijn. De Studio komt naar buiten met een wat – op het eerste gezicht – bevreemdende keuze. Ze nemen een secretary for queer affairs onder de arm, wat een schalkse knipoog lijkt naar enkele gendergerelateerde actuastormpjes.

Begrippen als ‘toxic masculinity’ en ‘heteronormativiteit’ zoeken schuchter hun weg naar het publieke debat, vooral (mannelijke) politici van eerder rechtse signatuur springen er gretig op. De aanstelling van een queer secretary is een statement(je), zeker, maar ook niet meer dan dat.

De weg naar queer paradise is geplaveid vol goeie bedoelingen maar velen slaan de bal mis.

Fast forward naar de prille covidzomer van 2021. Het seizoensmagazine van de De Studio blinkt en schittert. Centrale plek in die waanzinnige hoeveelheid aan prikkelende programmatie is het queer-luik. Veertien (!) bladzijden queer content, alstublieft. ‘Welcome, Polish & Hungarian people’, bloklettert de voorpagina. ‘The  power of drag’ is de titel van het interview met drag queen Angel666. De queer kids van Youth For Sex gapen je geil en ongegeneerd aan. In hun manifest verguizen ze Instagram-activisme en gender reveals. Het queer aanbod van De Studio gaat van lezingen over voorstellingen tot wilde feesten.

Dit is zoveel meer dan een statement. Dit is complexloos spannend en totaal niet toevallig.

Geen enkele instelling – ugh, die term – is er op zo’n korte tijd zo goed in geslaagd om het ganse vraagstuk rond gender(identiteit) vast te pakken. Managers en marketeers, organisatoren en programmatoren: allen krabben ze vandaag in het haar, zich afvragend wat het betekent om inclusief te communiceren. Vertwijfeld zoeken ze aansluiting bij een voor hen onbekende doelgroep. De weg naar queer paradise is geplaveid vol goeie bedoelingen maar velen slaan de bal mis.

Niet zo in De Studio. Daar wordt getoond, gedanst en gevierd, zonder veel gelul. En jawel: het werkt. De queer kids én performers vinden hun weg, blijven hangen en komen terug.

Neal Leemput danst met zijn moeder de pijn weg van hun complexe moeder-zoonrelatie. Maxime Dreesen onderzoekt met een handvol tieners wat sex activism betekent anno 2022. Sam De Mol bokst in no time het grootste dragfeest in elkaar dat Antwerpen ooit kende.

Terwijl anderen debatteren over wat het betekent om een safe space te zijn, dendert de dansende safe train van De Studio lachend verder. Wie terugblikt op die spannende rit, ziet een niet aflatende, al tien jaar durende zoektocht die geen einde wil kennen.

Op haar eigen Mechelseplein is De Studio in de laatste tien jaar ironisch genoeg uitgegroeid tot laatste bron van zekerheid.

Hoe hard kan een stad de wereld veranderen op tien jaar tijd? Wie zichzelf even terug katapulteert, duizelt. Soms hoef je het niet ver te zoeken. Op haar eigen Mechelseplein is De Studio in de laatste tien jaar ironisch genoeg uitgegroeid tot laatste bron van zekerheid.

Cafés veranderen van eigenaar, het OCMW maakte plaats voor een managementschool. Een handvol sterrenrestaurants en een luxehotel dringen zich op. Maar wanneer de zon ondergaat, claimt een verse lading tieners en twintigers de laatste resterende publieke tegels van het plein, omringd door al dat grote nieuwe geld. Ze halen hun schouders op wanneer hun beste vriendin met een meisje staat te muilen en rollen met hun ogen bij de vraag waarom die jongen eyeliner draagt. 'Don’t care to explain, het is nu aan ons, move over bitch.'

In een wereld die voortdurend verandert kan je maar beter vooroplopen met de vlag.

In een stad die zelden slaapt kan je maar beter wakker zijn, wie even met z’n ogen knippert dreigt de boot te missen.

Hulde aan de rusteloze zielen van De Studio. Laat ze nu maar gewoon verder doen, watch and learn.