Door Maarten Van Den Bussche
Ik zou u graag verhalen over het Klein Kasteeltje en haar directe omgeving. Een lap grond langs het Kanaal waar in vroegere tijden een burcht stond als deel van de vestingen rond onze hoofdstad. In deze ver vervlogen tijden lag naast de muren een stortplaats waar de stadsbewoners hun overtollig afval deponeerden. Van burcht en vuilnisbelt valt ondertussen geen steen meer te zien. Een bakstenen kasteel kijkt nu uit over het water. En waar ten tijde van de dienstplicht, er nog militairen onder de kantelen huisden, kreeg het gebouw uiteindelijk een deel van zijn oorspronkelijke functie terug. Onze Belgische staat deponeert er nu zijn menselijk afval. Een opvangcentrum voor asielzoekers, die bij hun ongewenste aankomst in ons land toch maar overnachting in een kasteel krijgen. De stedenbouwkundige ironie van onze hoofdstad houdt hier echter nog niet op. Boven de toegangspoort pronken kunstige sculpturen, langgerekte uitgemergelde zwarte takkenmensen, haast als herinnering aan de armoede die de asielzoekers in hun thuisland ontvlucht zijn. De torenkamers van het Klein Kasteeltje kijken uit over de enige waterloop in Brussel die nog niet onder de grond weggestoken is, het Kanaal. Een uitzicht dat tijdens voorbije jaren opgevrolijkt werd met kleurrijke windmolentjes met telkens als windhaan een klein felrood huisje. Wanneer dit onze thuisloze kasteelbewoners echter te hard de ogen begint uit te steken, kan één huis aan de overkant van het water misschien nog voor afleiding zorgen. Op één gevel pronkt een huizenhoge muurschildering van een zeilschip op weg naar betere oorden.
