Door Haus
het eenzaamste volk stond recht
en eiste een verklaring voor de winter
die keer op keer elke kleine man
en zijn klein verdriet blootstelde
aan de al te duidelijke bedoelingen
van het onthechtende sneeuwlicht
niets was genoeg
men smeekte om een verhaal
van warmte men schreeuwde
ieder voor zich
ook het eenvoudigste volk liep mee
het zong een eenvoudig lied
droeg geen jassen enkel huid
de kou die loutert tegemoet
alles was te veel
elkeen vermoedde warmte
in andermans ingewanden
men ademde zichtbaar
en neuriede ook
een derde vagere groep tenslotte
stond moeizaam recht en sleep
punten aan pennen
doopte ze in inkt
sprak noch ademde
maar rookte veel
