Door Vincent Van Meenen
1
in welk huis zal ik mijn verdwalen beginnen
is hier een dak dat mij kan dienen
als de gedraaide driehoek van uw schoot
dit huis is stuk en wild
door mij alleen bewogen
moeder vader dood bent u in mij verweven
en ken ik u niet langer
in leven bent u een kind dat ik ontmoet
en bij de polsen houd
om van uw gruwel niet te spreken
in dit huis kan ik u zoeken
zonder u te zien er hangen spiegels
stof spint rond en naar beneden
waar ik bij de stilte van de sterren liggen mag
daar binnen ben ik dag en huis en nacht
zie verschrikt door het oog van de wereld
uw tamme kleuren blinken in mijn vacht
2
ik zal op u slaan als een tang
verguld met snedige gouden riemen
alle stukken leer van mijn huid
laat ik neerkomen op uw vel
in de neerslag komt mijn naam
de grens van al mijn kunnen
in die gedaante draag ik u
dag in de dag uit
beiden drinkbaar blijven we liggen
laveloos en arm als de ouderen
die ik langzaam heb vergaard
gebald in het jonge krijt
kruip ik onder de nagels
van uw verlangen weg
u kan krabben
ik ken mijn geslacht
ik blijf
