Ons huis is om.
Ik draai er rusteloos uit weg
en kleed mij in met mimicry,
met de schakering half-half druk,
die ik geplukt heb van de muur,
een schaduw heen en nooit meer terug.
Ik ben een uitgelopen verfplek, aquarel,
een dissidente depreciatie van het zelf.
Ik ben hier niet als jij dat wil.
Niets wit genoeg: papier te kort,
geen scherm zo hel (daar bij je laptop, je tv) en wit als mij,
een ijle sneeuwvlok klaar om me te smelten in de tuin.
Nu haal ik alles uit de kast,
wil nooit zo wit als jou meer zijn.
Wouter Rogiest
