BELGISCHE GAME 'THE PATH' ZET SPROOKJE IN HORRORSETTING - In de Belgische game 'The path' kruipt u in de huid van de sprookjesfiguur Roodkapje. Het is een horrorverhaal met een moraal. Maar is het ook een leuke game? (Bron: De Standaard, 14 maart 2009)
Daar staat Roodkapje, met haar mooie rode pakje, in het midden van het bos. Het beeld is niet meteen wat je van een sprookje verwacht: het is er ronduit griezelig.
Met het spel The path wilde het Belgische productiehuis Tale of Tales terugkeren naar de roots van sprookjes: horrorverhalen met een moraal.
Je speelt met een van de zes mogelijke Roodkapjes - onder wie een 'gothic chic'-versie. Wat de bedoeling van het spel is, is niet geheel duidelijk: de gamer krijgt geen uitleg en moet alles zelf uitvissen. En dat is net het punt, volgens de maker Michael Samyn: 'Wij wilden terugkeren naar het sprookje van het meisje dat op bezoek gaat bij haar grootmoeder in het grote bos, maar dan voor de broeders Grimm er een politiek correcte versie van maakten. Charles Perrault liet Roodkapje sterven en waarschuwde voor knappe mannen. Deze game is een knipoog. Wie te snel speelt en doet wat hij in andere games zou doen, verliest. Dit is geen lineaire game. Het gaat over opgroeien.'
Loont het spel de moeite? En is het trouw aan het verhaal van Perrault? Vanessa Joosen, de specialiste jeugdliteratuur en sprookjes van de Universiteit Antwerpen (UA), speelde het spel voor ons. Zij heeft het over een 'vreemde ervaring'.
'Het beeld als je aan het spel begint, is indrukwekkend. Je wandelt door een bos en je kijkt vanuit het perspectief van een klein meisje. Het oogt geweldig, al vind ik de menselijke personages er wat fake uitzien.'
Over het amusementsgehalte van het spel is ze minder enthousiast. 'Ik vond het spel na een tijdje zo saai dat ik vanzelf het pad verliet om wat rond te dolen. Ik zocht actie, maar er gebeurde gewoon niks. En dan is er dat irritante muziekje: horendol werd ik ervan.'
Hebben de makers met het spel het verhaal van Perrault goed weten te vatten? 'Bij Perrault staat de wolf voor de verleider. In het spel wordt dat mooi geïllustreerd door de wolven er heel mannelijk en menselijk uit te laten zien. Maar er zijn ook verschillen. Bij Perrault zijn er twee paden, een van naalden en een van spelden, maar in het spel is er maar een. Het lijkt nu ook de bedoeling om het pad te verlaten, maar dat is niet de moraal van Perrault.'
Conclusie? 'Al bij al is het een bizar spel. Het lijkt me meer een kunstproject dan een game.'
Reiservaring
The path wil gamers duidelijk iets leren, maar wat? Samyn: 'Het pad is minder belangrijk dan de reiservaring. Maar wat mensen kunnen leren, is voor iedereen anders. Het spel wil louter een situatie creëren waarin de gamer het verhaal zelf kan fantaseren. Er is geen eenduidige moraal.'
Voor The path werkte het productiehuisje samen met Villanella. Het spel moest gemaakt worden met een beperkt budget. Samyn: 'Maar dat stimuleerde ons net. We konden niet groots uitpakken met honderden personages, dus moesten we creatief zijn. Voor ons is het codewoord “authenticiteit,.'
'Of hardcoregamers dit een leuk spel zullen vinden? Sommigen wel, ja. We hopen dat ze niet allemaal geobsedeerd zijn door de Tweede Wereldoorlog.' (lacht)
'Weet je, we lachen er dikwijls om: we maken eigenlijk games voor vrouwen, dochters en vriendinnen van echte gamers.'
'The path' is vanaf 18 maart te downloaden via tale-of-tales.com/ThePath
Kristof Hoefkens
Bron: De Standaard, 14 maart 2009
