SIMON VAN BUYTEN (1989) studeert drama aan het Herman Teirlinckinstituut en is dichter. Met het Antwerpse theatercollectief de Buhnehasen won hij eerder al de Theater Aan Zee-prijs. Zijn poëzie was al te horen op podia als Poëzie 2004, Zuiderzinnen en De Nachten maar KRAAI en Villanella publiceren voor het eerst zijn werk.
UIT PURE POËZIE
Uit pure poëzie
vraag ik u
te blijven sterven
In mijn zij liggend
als woorden op papier
Want wanneer de nacht hangt
te drogen na uren van wijn
Lig ik naast u
Beschrijf ik u rug
Overtuig ik uw pure naaktheid
die om mijn poëzie smelt
En die zich druppel per druppel
Opdringt aan mijn bestaan
Poëzie laat mij niet slapen
Poëzie sluit mijn ogen
slechts om de fractie te behouden
haar telkens weer te lezen
Telkens weer te zien ontstaan
Blijf dus
laat mij niet zoeken naar
de woorden op u rug
Maar geef ze mij
door hier te blijven sterven
Uit pure poëzie
Mijn hand te klein
om uw poëzie te dragen
Dwingt mij
u bladzijde per bladzijde
te omarmen
huid per huid omarm ik u
alsof tijdloosheid uw zoon is
schoonheid uw dochter
maakt mij vader
en leert mij moeders kennen
sterf hier uit pure poëzie
uit pure liefde
liefde
als de witregel
tussen twee verzen
vanzelfsprekend
HOE BEU DE LIEFDE IS
Hoe beu de liefde is
Wanneer de straten over en weer lopen
O eindeloosheid
Mijn liefde spreekt als stilte
Te zacht
En zij praat en praat
Zij heeft haar stiltes verzwegen
Ik heb altijd geluisterd
Maar heb het nooit echt allemaal
Begrepen
Nu enkel de poezie na een vergeten maaltijd troost bied
Les méfatis de la lune
O waarheid
Sla je handen voor mijn bloedende ogen
Wend mij af van dit beeld dat als
Een schilderij in mijn leven hangt
Laat mij donder worden
Laat mij bliksem regen worden
Sluit dit gedicht voor mij
En schreeuw dat het allemaal niet waar is
Ik zal geloven een bidden op knieen van vertrouwen
Maar red mij
Red mij
Red mij
Uit dit gedicht
