Dat begint hier al goed

Mijn zussen zijn echte hoogvliegers.
Maar ik kan goed dalen. ‘Vallen,’ zegt mijn moeder.
Een fee die niet goed kan vliegen is een fabrieksfout, een fausse fee, een handicapé-fee.
‘Canapé handicapé!’ dat riepen ze op school al omdat ik niet hoog kon vliegen.
Probeer dat maar eens met een toverboek van 2 m² op je rug!
Probeer dan maar es op te stijgen!!
Probeer ook maar eens 15.000 toverformules van buiten te leren.

Fee Canapé kan niet zo goed leren. Ze is onhandig, ze sjoemelt en liegt soms. Nu heeft ze straf.
Ze moet van haar moeder op het Departement Schaamte werken.
Helemaal alleen! Of bijna, want stiekem heeft Canapé een kat. En een vreemd vriendje.
Elke dag krijgt Canapé telefoontjes van mensen met een wens.
Ze willen succes, bewondering, de beste zijn en zich vooral niet moeten schamen.
Canapé tovert en tovert, maar hoe meer ze tovert, hoe vaker de telefoons gaan.
Ze wordt bedolven onder de wensen. Iedereen lijkt doodsbang om fouten te maken. Om niet te voldoen. 
Canapé kan het werk niet meer aan. Haar getover maakt niemand gelukkig. Haar moeder is ontevreden.
Canapé wil geen depanneerfee meer zijn. Ze bedenkt een geheim plan.
Dan verschijnt Waltraud, een slechte fee met een zéér boosaardig voorstel...

‘Dat begint hier al goed’ is een humoristisch en kwetsbaar verslag van het leven van een fee met faalangst. Een voorstelling over falen en schaamte, over spijt hebben en stommiteiten begaan. Over perfectie en prestatiedwang. Over het verschil tussen feeën en mensen.

"Goele Derick weet, met puntmuts en in het roze gekleed, als fee de aandacht vast te houden en meeleven op te wekken. Geen medelijden, want daarvoor is ze te grappig." (Theaterkrant, ****)

"Kom voor jezelf op, laat je niet leiden door uitspraken van anderen uit de boze buitenwereld en geef niet toe aan prestatiedrang, lijkt de boodschap te zijn van dit dolle sprookje. Dat klinkt misschien klef, maar dat is dit sprookje zeker niet. Warm, dat wel, met veel relativerende humor." (Theaterkrant, ****)

"Het stuk charmeert als speelse kritiek op de maakbare mens." (De Standaard, ***)

"Derick is geloofwaardig, grappig en neemt geen blad voor de mond. Bovendien betrekt ze haar publiek - met succes - bij de leugens die ze opzet om haar moeder en tante de tuin om te leiden." (Het Nieuwsblad, ***) 

Hanneke Paauwe, 'de laatste ruwe diamant van het jeugdtheater' volgens Wouter Hillaert, is bekend van de voorstellingen ‘Miss Moskou en de Potloodmoordenaar’, ‘Sneeuwwitje en de 77 vergiften’ en ‘Het Laatste Kind’.
Goele Derick speelde o.a. bij Theater Artemis, KVS, Toneelhuis, De Tijd, Olympique Dramatique, Ro theater en op televisie bij ‘Met man en macht’ en ‘Professor T.’.