Première

De voorstelling zal beginnen bij het begin. Dat is redelijk logisch. Beginnen bij het begin is altijd handig om te kunnen volgen. De eerste scène zal dan ook de openingsscène zijn waarmee de voorstelling begint. Natuurlijk begint de voorstelling pas als ze begonnen is. Het begin zal duidelijk zijn. Een begin. Zo van: ‘Start’. Ja. Zo zal het gaan. We gaan niet beginnen onnozel te doen van ‘valse start’ en ‘eigenlijk was het al begonnen maar niemand had het gemerkt’ of ‘begint het eigenlijk ooit écht?’. Nee, nee. Zo gaan we niet beginnen. Maar voorlopig moet je nog even wachten. Tot het begint. Al ben je zelf natuurlijk ook al wel even bezig. Al een jaar of negen. Of acht. Of twaalf. Of vijfenzeventig. Of misschien heb je juist het gevoel dat hét maar niet wil beginnen. En dat je wacht. Tot wanneer het er dan eindelijk is. Je weet wel. Het echte begin. Als je later... En ook groter… Of misschien verlang je net naar een nieuw begin. Een nieuwe vriend. Een nieuwe school. Een nieuwe pennenzak. Eentje zonder verleden. Zonder verhaal. En soms voel je dat grote mensen plots raar naar je kijken. Met een blinkende traan in hun oog. Dan strelen ze plots over je haar en zeggen ze: “Ach, was ik maar zoals jij. Voor jou moet het allemaal nog gaan beginnen.” Maar bestaat er zoiets als een nieuw begin? Is een wit blad wel echt zo wit als we zouden willen? Hoe bepalend is een begin voor alles wat nog moet komen?