Afbeelding
Lyuda is een lokale partijbestuurder in Novotsjerkassk, een stad in het zuiden van de Sovjet-Unie. Ze is een trouw communist die tijdens de Tweede Wereldoorlog vocht voor de ideologie van Stalin. Wanneer een arbeidersstaking in de plaatselijke fabriek dreigt, pleit Lyuda voor een hard optreden om het verzet de kop in te drukken. Maar de demonstratie is onvermijdelijk en ook haar opstandige dochter kiest de kant van de arbeiders. Wanneer de bijeenkomst door de autoriteiten bloedig wordt neergeslagen, vreest Lyuda voor het leven van haar dochter. Het aangrijpende verhaal is gebaseerd op feiten die jarenlang in de doofpot werden gestopt.De in prachtig zwart-wit beelden geschoten film werd op het Filmfestival van Venetië in september dit jaar bekroond met de speciale juryprijs en is verkozen als de Oscar-inzending voor Rusland.
Hoofdinhoud
***** “Dear Comrades! laat alles zien in een sobere stijl. Tel daarbij het indringende spel van Joelia Vysotskaja (Kontsjalovski’s echtgenote) op als partijbureaucraat Ljoeda, en je hebt een historische film die je niet licht vergeet.” – NRC Handelsblad
**** “Beheerst sarcastisch en in schitterend zwart-wit vertelt Dear Comrades! over een Sovjetdrama uit 1962″ “De film van Andrej Kontsjalovski (84) herinnert zowel aan het Sovjetverleden als aan de recente bestorming van het Capitool.” – De Volkskrant
‘Kontsjalovski filmt in zwart-wit, en dat werkt als kritisch commentaar. Of: een waarschuwing. Want de meest voor de hand liggende suggestie die zwartwitbeelden doen, is dat ze een verleden laten zien: ‘Maakt u zich geen zorgen, dit is iets van vroeger.’ De afgelopen jaren hebben duidelijk gemaakt dat dat niet het geval is. Er werd hardhandig en buitensporig gereageerd op legitieme protesten en in verschillende landen deden machthebbers niets terwijl zich buiten rampen voltrokken. Ondanks het zwart-wit voelt Dear Comrades! als iets dat nu kan gebeuren. Op precies dezelfde manier.
Ronald Rovers in: Filmkrant, nr. 439, september 2021, p. 34
‘Konchalovsky has not sugarcoated his heroine. And with Dear Comrades!, he has made a stunning contribution to our understanding of a grievous historical event, in particular, and of the Soviet experience, in general. It also belongs to the front ranks of films documenting communist rule in Eastern Europe and the U.S.S.R.- up there, for my money, with Pal Gabor’s Angi Veri (1979), and Andrzej Wajda’s Man of Marble (1977).’Louis Menashe in: Cineaste, Vol. XLVI, No. 3, Summer 2021, p. 48
‘At first glance, Dear Comrades! Strikes one as a radical stylistic departure for Konchalovsky. The brusque cuts, static shots, dreary period realism, and general pared-down approach- including one memorable use of deep focus that would surely have earned the approval of André Bazin- seem like alien territory for a director known for his extroverted sensibilities. But in its articulation of the perpetually blurred distinction between good and evil, of the primacy of the individual over the pack, and of the difficult virtues of sacrifice and resiliency, the film, clearly, is of a piece with Konchalovsky’s most deeply held convictions.’Sean Nam in: Cineaste, Vol. XLV, No. 4, Fall 2021, p. 36
Media content
