LIMBO

Schots regisseur Ben Sharrock focust zijn lens in LIMBO op het lot van mensen die onzichtbaar zijn voor de samenleving: vluchtelingen en asielzoekers die in de marge (over)leven. Op een fictief Schots eiland wacht een groep vluchtelingen op de resultaten van hun asielaanvraag. De jonge Syrische muzikant Omar reisde met zijn grootvaders oed, de koning van de Arabische snaarinstrumenten, vanuit zijn thuisland naar het afgelegen eiland. Zijn broer bleef achter in Syrië en zijn ouders zijn in Istanbul beland. Omars kamergenoot en Freddy Mercuryfan Farhad werpt zich onzelfzuchtig op als zijn manager in een poging om Omar opnieuw te doen musiceren.

Omars odyssee gaat gepaard met het rouwproces dat hij doormaakt bij het verlies van zijn vorige identiteit, de Omar die hij was in zijn thuisland. Als reactie daarop speelt Omar niet langer muziek. Met deadpan humor en satirisch realisme creëert schrijver-regisseur Sharrock een aangrijpende observatie van de vluchtelingencrisis zonder te vervallen in grauwe hopeloosheid. LIMBO is een film over (alternatieve) familie, identiteit en verlies, of eerder gemis. Universele zaken waarin iedereen zich kan terugvinden. En dat is Sharrocks intentie. “This is not a refugee crisis, it's a crisis of empathy, and if this film can help to make people sympathise or empathise with refugees and see their humanity, maybe that could have a positive impact.”

Sharrock zet zijn film bewust in spreidstand tussen realiteit en absurdisme. Op die manier wil hij de kijker aanspreken over een acuut sociaal pijnpunt op een authentieke manier, maar met een surrealistische twist die de uitzichtloosheid weergeeft in beelden van eindeloze wegen en solitaire telefooncellen. Het desolate landschap van het mystieke eiland zet de misplaatsing van de personages extra aan. Journalist Stephen A. Russell zegt het best in zijn 4-sterren review in TimeOut: “There are shots and simple moments in LIMBO that will break and remake you. Sublime.”

Onze Please Release Me van april.