Film / ORANJE
THIS IS NOT A BURIAL, IT’S A RESURRECTION
Dit verbluffende en ongewone sprookje verfilmt niet alleen het rouwproces van de landelijke bevolking in Lesotho, na de gedwongen verhuis, maar is ook een oproep tot verzet. In een dorpje in de bergen van Lesotho wacht de 80-jarige weduwe Mantoa op de terugkeer van haar zoon, haar laatst overgebleven familielid. Wanneer ze het bericht krijgt dat hij tijdens zijn werk in de mijn omgekomen is, wordt ze overmand door verdriet en begint ze afscheid te nemen van de wereldse zaken. Op hetzelfde moment wordt ook bekendgemaakt dat haar dorp moet wijken voor de aanleg van een waterreservoir. Dit zorgt voor een grote verslagenheid bij de andere dorpelingen, terwijl Mantoa hierdoor net haar strijd- en levenslust terugvindt. THIS IS NOT A BURIAL, IT’S A RESURRECTION is een melancholisch en visueel sterk sprookje dat brandhout maakt van de manier waarop mens en natuur moeten wijken in naam van de vooruitgang.
Regisseur Lemohang Jeremiah Mosese baseerde zich op het leven van zijn grootmoeder – en met haar vele anderen overal in de wereld – die gedwongen werd om weg te trekken uit haar dorp.
Deze vertoningsreeks gebeurt in samenwerking met MOOOV.
Lees meer:
TERRA INFIRMA - Anthony Hawley on Lemohang Jeremiah Mosese’s This Is Not a Burial, It’s a Resurrection in Artforum
Heropstanding van de levenden - Bo Alfaro Decreton in Fantômas
‘This Is Not a Burial, It’s a Resurrection is een indringende, overtuigende film, van het soort dat het beste werkt in een donkere bioscoopzaal: het tempo ligt laag en vraagt om overgave, er wordt geen ronkende muziek of flitsende montage ingezet om kijkers makkelijk bij de les te houden. In plaats daarvan bestaan de scènes veelal uit lange shots waarin de camera heel langzaam, bijna onzichtbaar beweegt, wat enkele prachtige scènes oplevert.
[…] knap is dat regisseur Lemohang Jeremiah Mosese zich niet verliest in eindeloos gepriegel met details, sentimentele symboliek of een zoektocht naar het meest schilderachtige shot. Uiteindelijk vertelt hij in zijn bedeesde tempo ook gewoon een realistisch, aangrijpend verhaal rondom Mantoa.’Thomas Heerma van Voss in: Filmkrant, nr. 438, juli/aug 2021, p. 11
‘This Is Not a Burial is clearly the work of a visual artist. Mantoa’s memories are represented by sequences of bleached superimpositions and stepped frames in the manner of much experimental cinema. The opening basement sequence is like an installation or performance piece. Many compositions look like moving paintings, such as the celebrated sequence of Mantoa sitting bereft in the site of her burned home, a flock of doubtless symbolic sheep slowly surrounding her. Unlike most films, which create a rhythm of intensity and slackness in order to give viewers a rest from constant vigilance, Mosese approaches each scene as if it were a new film, with maximum intellectual attention and poetic force, to overwhelming effect.
What stops all of this from being mere virtuosity, however, is the performance of the late South African actress Mary Twala Mhlongo. Physically resilient, and as eloquent in blazing-eyed silence as she is in her speeches and stories, she humanizes Mosese’s technique, and gives life to the landscape for which she fights. Her face and her movements belong to her; her idiosyncrasy refutes Mosese’s attempts to turn her into a mere emblem- he has to literally mover her off screen if he wants to transform her from mere human into myth. Although it is too early to tell, This Is Not a Burial already feels like a major achievement.’Darragh O’Donoghue in: Cineaste, Vol. XLVI, No.3, Summer 2021, p. 57