SPENCER

Het huwelijk van Prinses Diana en Prins Charles is al lang bekoeld. Ondanks geruchten over affaires en een echtscheiding gaan de kerstfestiviteiten door op het landgoed van de koningin in Sandringham.  Er wordt gegeten en gedronken en gejaagd. Diana kent het spel.

‘Spencer’ speelt zich af tijdens deze cruciale kerstdagen in de vroege jaren ’90 waarin prinses Diana besluit dat haar liefdeloze huwelijk met prins Charles niet werkt. Ze zal moeten afwijken van het pad dat voor haar was uitgestippeld als toekomstige koningin. ‘Spencer’ is een verbeelding van wat er gebeurd zou kunnen zijn tijdens die paar noodlottige dagen.

De regie is in handen van de veelbekroonde regisseur Pablo Larraín. Steven Knight (‘Peaky Blinders’, ‘Hummingbird’ en ‘Locke’) verzorgt het script van dit biografische drama over het koninklijke leven van prinses Diana. Met in de hoofdrollen Kristen Stewart, Sean Harris, Sally Hawkins  en Timothy Spall.

‘Le décor baroque, don’t l’atmosphère hantée évoque frontalement ‘Rebecca’ (Alfred Hitchcock), accentue l’atemporalité de ce lieu rempli de portraits en costumes anciens, et ce d’autant plus que les moeurs royales traversent les époques. À l’intérieur, Lady Di n’est plus une femme de son temps, mais une princesse éternelle- et condamnée à le rester. Ses robers, précisément classées selon un ordre établi à l’avance, sont ainsi symboliquement chargées de tout ce qui la répugne. Elles deviennent à ses yeux un instrument de mort, mais à petit feu; une mort en dentelle.’

David Ezan in: La septième obsession, nr. 38, Jan-Fév. 2022, p. 111

‘Precies die traditie weegt zwaar op Diana in de visie van Larraín, die zijn verhaal in een openingstekst presenteert als ‘een fabel vanuit een ware tragedie’. Hij portretteert Diana in het weekend dat ze besluit te scheiden van Charles, en dus haar koninkrijke leven de rug toe te keren. Dat is vooral een breuk met traditie. “Er is hier geen toekomst, “zegt Diana op zeker moment in de film, “en verleden en heden zijn één en hetzelfde.”’

Filmkrant, nr. 441, november 2021, p. 9

‘Het zijn schaarse rustpunten in een weekend waarin Diana vooral opgejaagd wordt, of zich in ieder geval zo voelt. Niet voor niets trekt Larraín al in het openingsbeeld een lijn tussen Diana en de fazanten op het koninklijke landgoed- een latere scène waarin op die vogels gejaagd wordt, blijkt een keerpunt in de film. Elders speelt Larraín, zoals in veel van zijn recente werk, juist vakkundig met elementen die naar horror neigen om de wankele, opgejaagde gemoedstoestand van zijn hoofdpersonage weer te geven.’

Filmkrant, nr. 441, november 2021, p. 9