Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
In dit vervolg op 2001: A SPACE ODYSSEY wordt een Amerikaans-Sovjetexpeditie naar Jupiter gestuurd om uit te zoeken wat er mis is gegaan met de U.S.S. Discovery, terwijl de spanningen op aarde steeds groter worden.
Vijf steden, vijf taxichauffeurs, één nacht. Het verhaal begint bij zonsondergang in Los Angeles en eindigt met zonsopgang in Helsinki. De reis vervolgt zijn weg door New York City, Parijs en Rome. Iedere stad heeft zijn eigen chauffeurs en hun klanten, ieder met een eigen verhaal.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Drie verhalen spelen zich af in en rond een goor hotelletje in Memphis, Tennessee, met niemand minder dan Screamin' Jay Hawkins (!) aan het onthaal. Voor een Japans paartje op pelgrimstocht naar Graceland is Memphis, de bakermat van de rockabilly en geboorteplaats van Elvis Presley, als het Beloofde Land: hun devotie voor jaren 50-rockmuziek maakt hen blind voor alles wat er rond hen gebeurt. Voor een Italiaanse weduwe is de stad een plaats van verlies en nieuwe hoop, vooral wanneer de geest van Elvis haar komt troosten. En voor Johnny, de kleine crimineel uit Engeland, is de stad een opwindende plek vol gevaren en contradicties, waar in het wilde weg wordt geschoten en de grotendeels Afro-Amerikaanse bevolking nog steeds de confrontatie moet aangaan met de erfenis van een 'blanke' die beroemd werd door ‘zwarte’ muziek te spelen.
In het hart van de rotsachtige, verlaten bergen van Sardinië waakt Michele samen met zijn jongere broer Peppeddu over zijn kudde schapen. Op een dag verschijnen er drie vreemdelingen, gezocht voor het stelen van varkens en op de voet gevolgd door de carabinieri. Michele wordt ten onrechte beschuldigd van de diefstal en de moord op een van de gendarmes. Om aan de gevangenis te ontsnappen besluit hij dieper de bergen in te vluchten in gezelschap van zijn broer en zijn dieren...
Gefascineerd door Sardinië en zijn inwoners, die hij eerder in 1958 reeds vereeuwigde in twee korte documentaires, besloot Vittorio De Seta er twee jaar later zijn eerste langspeelfilm op te nemen. In een tijd waarin Italiaanse filmmakers zich steeds meer afkeerden van het neorealisme, bouwde De Seta voort op de erfenis ervan. Zijn directe, compromisloze regie omarmt de hardheid en ruwheid van de landschappen, maar legt ook hun schoonheid vast. De politieke en economische druk op de lokale gemeenschap, de zwart-witfotografie en de niet-professionele cast maken BANDITI A ORGOSOLO tot een landelijk neefje van Vittorio De Sica’s LADRI DI BICICLETTE.
Gerestaureerd in 4K in 2023 door The Film Foundation en Cineteca di Bologna in het laboratorium L'Immagine Ritrovata, op basis van het originele negatief. In samenwerking met Titanus. Gefinancierd door de Hobson/Lucas Family Foundation.
King Crimson is een band waar mensen letterlijk dolgraag bij willen horen. IN THE COURT OF THE CRIMSON KING is een zwartkomische film voor iedereen die zich afvraagt of het de moeite waard is om alles op te offeren voor een enkel moment van transcendentie. Al meer dan 50 jaar leidt Robert Fripp, ook beroemd om zijn werk met David Bowie en Brian Eno, een unieke creatieve omgeving waarin vrijheid en verantwoordelijkheid samenspannen om het uiterste te eisen van de bandleden die alleen worden verlicht door het applaus van een publiek, doch wiens aanbidding echter dreigt hun leven nog moeilijker te maken. Het is een bevredigende en gevaarlijke omgeving waarin het buitengewone mogelijk is, niets zeker is en niet iedereen ongeschonden overleeft.
Doc about a Prog-Rock Perfectionist Is Nearly Perfect Itself. About as good as Rock documentaries get.” VARIETY
“The film is angular and abrasive, exacting and playful, extremely funny and achingly melancholy.” THE OBSERVER
“Illuminating. A fascinating look at both a venerable institution, the dynamics of working as a multi-limbed unit that’s ruled by a single iron fist, and what it takes to play this type of music.” ROLLING STONE
“A compelling insight into the tetchy men of prog rock. Their dedication to music is a joy, the persistence of Toby Amies ranks alongside Nick Broomfield. Even if you go in knowing next to nothing about King Crimson, you will leave feeling like lifelong enthusiasts. BBC RADIO SCOTLAND / RADIO TIMES, Siobhan Synnot
“This unflinching portrait of the prog rock band is like an episode of The Office but with huge drum kits, grizzled roadies and rapturous fans” THE GUARDIAN
“Very entertaining and very funny” MARK KERMODE
“By turns comical and melancholy, it may be the most revealing film about working life in a band since Spinal Tap.” THE TELEGRAPH
2001: A SPACE ODYSSEY wordt vaak genoemd als de beste scififilm ooit gemaakt. Het kan niet ontkend worden dat de film sinds zijn release een enorme inspiratiebron vormde voor vele na hem. Roger Ebert schreef het mooi: “The genius is not in how much Stanley Kubrick does in the film, but in how little.” Kubrick blies het scifigenre omver met een nieuwe logica: de film hoeft niet sensationeel te zijn, maar moet in zijn geheel ontzag en inspiratie opwekken. Het is vooral de muziekkeuze die dat verwezenlijkt in 2001: A SPACE ODYSSEY. De klassieke muziek, zoals Richard Strauss' Also Sprach Zarathustra, bestaat buiten de film en tilt hem daarom naar een hoger, haast transcendent niveau.
Lena verliest haar vader als zijn vissersboot vergaat op zee. Er wordt gefluisterd dat het ongeluk haar vaders schuld is maar Lena is ervan overtuigd dat er een mysterieus beest rondwaart in de Noordzee. Een monster dat het schip deed vergaan… Lena gaat tot het uiterste om het bestaan van het monster te bewijzen.
ZEEVONK (8+) opende de Generation Kplus selectie in de Berlinale '23 - waar hij ook een speciale vermelding kreeg - en ontving eerder dit jaar het European Children's Film Association Award in Malmö. Een aangrijpende én avontuurlijke jeugdfilm geïnspireerd op een persoonlijke ervaring van regisseur Domien en zijn zus en scenarist Wendy.
"Een spielbergiaanse mix van actie en emotie, maar dan in het West-Vlaams. Een zee-avontuur dat niet bang is om in diepe, troebele wateren te vissen, op zoek naar het weerbarstige beest dat rouw is. Dit is een film die zijn onderwerp en zijn (jonge) publiek ernstig neemt, maar die ook niet vergeet te entertainen." - De Morgen
"Regisseur Huyghe ambieerde naar eigen zeggen een film die de gevoelens van jongeren niet minimaliseert. Missie geslaagd." - De Standaard
"Huyghe zet een tienerwereld neer die herkenbaar is voor jong publiek en tegelijk de volwassen blik serieus neemt." - Filmkrant
Met I.M. BENITI CORNELIS, KUNSTENAAR-SJAMAAN brengen de makers tribuut aan hedendaags beeldend kunstenaar I.M. Beniti Cornelis (1946 – 2017). Aan de hand van getuigenissen ontstaat een caleidoscopisch portret over de mens, de kunstenaar en zijn artistieke praktijk. De film is ontstaan uit een traject rond ‘oral history’ van het Centrum Kunstarchieven Vlaanderen (CKV-M HKA).
De film wordt voorafgegaan door de kortfilm BENITI CORNELIS (Etienne Mylemans, 1984 - 18’)
DJ Zack (Tom Waits!) en pooier Jack (John Lurie) belanden in de gevangenis vanwege misdaden die ze niet hebben gepleegd. Zij komen terecht in een cel met de vrolijke, optimistische Roberto (Benigni). Ze kunnen elkaar niet uitstaan maar ze zijn ook elkaars enige hoop om te ontsnappen.
Nadat zijn vrouw hem in de steek gelaten heeft, blijft kolonel Ludlow, een oud cavalerieofficier, alleen achter in zijn afgelegen huis in Montana om zijn drie zonen op te voeden. Alfred, de oudste, is de meest redelijke. Hij heeft gevoel voor zaken en politiek...
Regelmatig kiest een notoire cinefiel een film voor ons in DE CINEMA. Deze maand is het aan Niels Sabbe, regisseur van de populaire jongerenreeks 2DEZIT, kind aan huis bij De Studio en organisator van diens ‘Leave Us At Dawn’, om zijn verrassende all-time favorite in te leiden in onze zalen:
"Alleen al de gedachte aan dit epische meesterwerk op het grote scherm geeft me koude rillingen. Een piepjonge Pitt speelt hier de pannen van het dak als cowboy die met zijn broers gaat vechten in de Belgische loopgraven tijdens WO I. Letterlijk alles aan deze groteske film zit juist. De liefdeslijn tussen Brad Pitt en Julia Ormond maakt je hart week en met de muziek van James Horner zijn de traantjes niet veraf. Zwick levert een western, een oorlogsfilm én een gangster-film in één. Thank me later."
Twee jonge mannen van de Oglala Lakotastam leven in het Pine Ridge reservaat. De 23-jarige Bill probeert de eindjes aan elkaar te knopen; hij is vastbesloten om de “Amerikaanse droom” te verwezenlijken, of het nu gaat om het bezorgen van leveringen of het fokken van poedels. De 12-jarige Matho staat te popelen om een man te worden. Wanhopig op zoek naar de goedkeuring van zijn jonge vader, neemt Matho een reeks impulsieve beslissingen die zijn leven op zijn kop zetten en hem niet in staat stellen de harde realiteit van de wereld onder ogen te zien.
Verbonden door hun zoektocht om erbij te horen in een maatschappij die hen vijandig gezind is, proberen Bill en Matho hun eigen weg naar volwassenheid uit te stippelen.
Debuterende regisseurs Gina Gammell en Riley Keough schreven WAR PONY samen met Lakota co-scenaristen Franklin Sioux Bob en Bill Reddy uit Pine Ridge, wat zorgt voor een authentiek en tegelijk poëtisch portret over het harde leven van twee jonge inheemse Amerikanen.
FOUR DAUGHTERS is de nieuwe film van Oscargenomineerd regisseur Kaouther Ben Hania (THE MAN WHO SOLD HIS SKIN, BEAUTY AND THE DOGS). Het is een unieke en aangrijpende film die zweeft tussen documentaire en fictie. Olfa is de moeder van vier meisjes. Op een dag verdwijnen haar twee oudste dochters. Regisseur Kaouther Ben Hania vertelt het verhaal van de verdwijning samen met Olfa, haar twee overgebleven dochters en professionele acteurs. Een intieme vertelling vol hoop, verzet en verdriet over botsende werelden en wat het is om moeder of zus te zijn. FOUR DAUGHTERS werd geselecteerd voor de competitie van het Filmfestival van Cannes waar de film de Prijs voor Beste Documentaire en de Positive Cinema Award won. Zowel Olfa, haar dochters als de actrices nemen je mee in de leefwereld van de familie en laten je op het einde verstomd achter.
"Levendig en intens" (De Morgen)
"Fascinerend" (Knack Focus)
"intieme, aangrijpende, inzichtelijke en unieke film" (Bruzz)
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Deze groteske en zwarte komedie werpt een bijtende blik op iemand die er alles aan zou doen om zich geliefd en gezien te voelen. Een oncomfortabele maar hilarische satire. De toxische relatie tussen Signe en haar zelfingenomen vriend Thomas verziekt helemaal wanneer hij doorbreekt als kunstenaar. Om de aandacht weer op zich te vestigen, begint Signe zichzelf te vergiftigen. Achter het narcisme, de tragikomedie en de lichte body horror schuilt het verhaal van een eenzame jonge vrouw met een bovenmatige behoefte aan aandacht en een obsessie voor de waardering van anderen.
In een opwelling reist Freddie, 25 jaar, voor het eerst terug naar haar geboorteland Zuid-Korea. Als kind werd ze geadopteerd en opgevoed in Frankrijk. De eigenzinnige jonge vrouw gaat op zoek naar haar biologische ouders in een land waar ze weinig over weet, waardoor haar leven in nieuwe en onverwachte richtingen gaat.
“Expressive, unpredictable, feminist and fun, Freddie is a vibrant beam of searching, semi-wounded humanity. A young French woman seeks a deeper understanding of herself in the country of her birth. A visceral search for identity.” - THE HOLLYWOOD REPORTER
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Het is niet alom bekend dat het afwerken van doorbraakfilm STRANGER THAN PARADISE afhing van de vraag of producent Sara Driver de film kon smokkelen (in zware blikken, niet zomaar op een harde schijf) om deel uit te maken van het IFFR in 1983. De kortfilm STRANGER THAN ROTTERDAM WITH SARA DRIVER is een hilarische reconstructie van hoe dat is gegaan.
STRANGER THAN PARADISE: Willie leeft in New York. Zijn nicht Eva uit Hongarije bezoekt hem een paar dagen. Zij vertrekt daarna naar Cleveland om bij haar tante Lotte te gaan wonen. Een jaar later gaan Willie en zijn vriend Eddie op trektocht naar Cleveland om Eva en tante Lotte te bezoeken.
FOUR DAUGHTERS is de nieuwe film van Oscargenomineerd regisseur Kaouther Ben Hania (THE MAN WHO SOLD HIS SKIN, BEAUTY AND THE DOGS). Het is een unieke en aangrijpende film die zweeft tussen documentaire en fictie. Olfa is de moeder van vier meisjes. Op een dag verdwijnen haar twee oudste dochters. Regisseur Kaouther Ben Hania vertelt het verhaal van de verdwijning samen met Olfa, haar twee overgebleven dochters en professionele acteurs. Een intieme vertelling vol hoop, verzet en verdriet over botsende werelden en wat het is om moeder of zus te zijn. FOUR DAUGHTERS werd geselecteerd voor de competitie van het Filmfestival van Cannes waar de film de Prijs voor Beste Documentaire en de Positive Cinema Award won. Zowel Olfa, haar dochters als de actrices nemen je mee in de leefwereld van de familie en laten je op het einde verstomd achter.
"Levendig en intens" (De Morgen)
"Fascinerend" (Knack Focus)
"intieme, aangrijpende, inzichtelijke en unieke film" (Bruzz)
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
En Cour(t)s de Route keert terug! In deze tweede editie van het initiatief, gesteund door de Franse en Vlaamse Gemeenschap, slaan Dalton Distribution en Agence belge du court métrage opnieuw de handen ineen om de meest opmerkelijke Vlaamse, Waalse en Brusselse kortfilms van de afgelopen jaren over de taalgrens heen te presenteren. Het project omvat vier Belgische kortfilmprogramma's die gedurende het seizoen 2023-2024 in het hele land te bewonderen zijn.
De eerste reeks staat volledig in het teken van liefde, dat tijdloze thema waarover we nooit uitgepraat raken. "L'amour tout court" omvat vier kortfilms die de vele nuances van liefde belichten: het verlangen ernaar, de zoektocht ernaar, de moed die het vergt en het inzicht dat relaties in diverse vormen kunnen bloeien.
Het programma bestaat uit de volgende films:
Des choses en commun
Ann Sirot et Raphaël Balboni / 2020 / 24 min
Aan boord van deelauto's kruisen hun lotsbestemmingen elkaar. Of het nu gaat om een bezoek aan een winkelcentrum, een festival, een bruiloft, of gewoon een ritje met een rijinstructeur, bestuurders en passagiers testen en (her)ontdekken liefde, vriendschap of familie…
- Brussels Short Film Festival
- Festival du film de Sarlat - Prix du jury
- Le Court en dit Long - Prix du public
La Chair
Jean Le Peltier / 2019 / 17 min
Vincent, een acteur die zich comfortabeler voelt op het podium dan met het uiten van zijn liefde, vermoeid van het ronddwalen op datingapps en tevergeefs op zoek naar liefde, wordt beïnvloed door zijn gesprekken met een oude man die hem eraan herinnert dat zijn verlegenheid en angst om belachelijk over te komen niet zullen verdwijnen met de tijd.
- Brussels Short Film Festival - 2019
- Festival Les Enfants Terribles
High Jump
Lennert Madou/ 2021 / 12 min
Otto woont in een afgelegen dorp, waar hij zijn vrije tijd vooral spendeert met zijn twee beste vrienden. Ondanks dit gezelschap, heeft hij een groot gemis in zijn leven. Zijn vriendje, die professioneel danser is, woont honderden kilometers bij hem vandaan.
- Beste Debuut Kortfilmfestival Leuven 2021 - Beste Debuut Kortfilmfestival Leuven 2021
- Brussel Film Festival 2022 - Beste Belgische Film
- Helsinki International Film Festival - Love and Anarchy 2022
De zeer vermoeide man en de vrouw die hartstochtelijk van bonsai hield
Nyk Dekeyser, Evelien Declercq / 2022 / 23 min
Wanneer een vrouw reageert op de merkwaardige advertentie 'Man zoekt vrouw om voor te sterven' is dat het begin van een bijzonder liefdesverhaal. De man is moe, doodmoe. Hij wil sterven, maar het lukt niet. Terwijl zij haar bonsaiboompjes verzorgt, helpt ze de man om te sterven. Langzaamaan groeit hij naar haar toe en vormt en knipt zij de liefde.
- Officiële selectie Kortfilmfestival Leuven 2022
Een Litouwse vluchtelinge in een interneringskamp na de oorlog trouwt met een Italiaanse visser en ex-gevangene en volgt hem naar huis, op het eiland Stromboli. Na verloop van tijd krijgt ze slaag van haar man, en de schraalheid van het eiland en de hardheid van het leven worden nog verergerd door
de vijandschap van de andere vrouwen, die jaloers zijn op haar. Ze is er nog meer gevangene dan in het kamp, vooral als ze zwanger wordt. Na een uitbarsting van de vulkaan probeert ze te vluchten...
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Groter dan het leven, wild, uitdagend en androgyn, maar ook model, popicoon en actrice – Grace Jones is het allemaal! Met ‘Nightclubbing’ en ‘Slave to the Rhythm’ in de jaren tachtig sloeg ze een brug tussen disco en new wave en verzoende aldus water en vuur. Maar deze onwereldse zangeres is ook dochter, moeder, zus en zelfs grootmoeder. Sophie Fiennes volgde Grace Jones een aantal jaren waarin Grace zich volledig openstelde. Ze neemt ons mee naar Jamaica waar we kennismaken met haar familie en de achtergrond van haar traumatische jeugd wordt onthuld. We zien haar in Parijs op een fotoshoot met de beroemde fotograaf (en toenmalige partner en vader van haar zoon) Jean-Paul Goude en tijdens een spectaculair optreden in 2016 in Dublin waar ze iconische hits vertolkt als Slave To The Rhythm, Pull Up To The Bumper, Nipple To The Bottle en meer recente stukken als Williams’ Blood en Hurricane en covers als Love Is The Drug. “Bloodlight’ is het rode studiolampje dat brandt als een artiest aan het opnemen is en ‘Bami’ is Jamaicaans brood, de basis van de dagelijkse voeding.
Op 10 december 1923 werd de Frans-Spaanse auteur Jorge Semprún geboren. Precies 100 jaar later brengt Deus Ex Machina een themanummer uit over deze schrijver, scenarist en politicus, een ware ‘homme de lettres et homme d’action’.
Samen met Deus Ex Machina vertonen we NETCHAÏEV EST DE RETOUR, een politieke thriller van Jacques Deray naar de gelijknamige roman van Semprún, met Yves Montand en Miou-Miou in de hoofdrollen.
Op 35mm met dank aan CINEMATEK, en ingeleid door Jeroen Kuypers en Vincent Scheltiens.
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
Na de zaak 'Sanda Dia' blijven veel jongeren met vragen zitten. Hoe werkt het jusitiesysteem? En waarom voelt het zo onrechtvaardig? Vragen die ook naar boven komen wanneer LGBTQ+ jongeren geconfronteerd worden met LGBTQ+ foob geweld. Waarom worden de verzwarende maatregelen op de strafmaat nooit toegepast? Of lijkt dat maar zo?
SpeakxOut en Wel Jong gaan samen met hun jongeren in gesprek met onze minister van justitie. Jeugdraad-voorzitter Amir Bachrouri is moderator van dienst.
Bill Blake reist voor een baan als boekhouder naar een negentiende-eeuws pioniersstadje om daar tot de ontdekking te komen dat hij ongewenst is. Als hij dezelfde dag in een schietgevecht per ongeluk de zoon van een machtige fabrikant doodt, is hij op slag een outlaw, achternagezeten door een posse van premiejagers.
Nora (Greta Lee) en Hae Sung (Teo Yoo), twee diep verbonden jeugdvrienden, worden uit elkaar gerukt als Nora’s familie vanuit Zuid-Korea naar Canada emigreert. Twaalf jaar later studeert Nora in New York en hervinden de twee elkaar via het internet. Ze fantaseren over een wederzien, maar de afstand doet het contact verwateren. Nog eens twaalf jaar later is Nora inmiddels getrouwd en wordt ze tijdens een allesbepalende week herenigd met haar jeugdliefde, als hij haar opzoekt in New York. In haar debuutfilm onderzoekt toneelschrijver Celine Song noties van het lot, de liefde, en de dunne scheidslijn tussen het leven dat we leiden en het leven hoe het had kunnen zijn. PAST LIVES werd daarmee de grote verrassing van de filmfestivals van Berlijn en Sundance eerder dit jaar.
Noëmi Plateau en Lotus Li van UNTOLD ASIAN STORIES zorgen samen met Girls on Film voor een inleidend gesprek.
"The film has such a breadth of understanding and sensitivity that if you were to ask me what I like most about it, I could only say ‘everything’: allusion, symbolism, clothing, simple things like fragments of noir iconography or a red light shimmering in a puddle – all are handled so deftly you never want the spell to break." Nick James - Sight and Sound
FOUR DAUGHTERS is de nieuwe film van Oscargenomineerd regisseur Kaouther Ben Hania (THE MAN WHO SOLD HIS SKIN, BEAUTY AND THE DOGS). Het is een unieke en aangrijpende film die zweeft tussen documentaire en fictie. Olfa is de moeder van vier meisjes. Op een dag verdwijnen haar twee oudste dochters. Regisseur Kaouther Ben Hania vertelt het verhaal van de verdwijning samen met Olfa, haar twee overgebleven dochters en professionele acteurs. Een intieme vertelling vol hoop, verzet en verdriet over botsende werelden en wat het is om moeder of zus te zijn. FOUR DAUGHTERS werd geselecteerd voor de competitie van het Filmfestival van Cannes waar de film de Prijs voor Beste Documentaire en de Positive Cinema Award won. Zowel Olfa, haar dochters als de actrices nemen je mee in de leefwereld van de familie en laten je op het einde verstomd achter.
"Levendig en intens" (De Morgen)
"Fascinerend" (Knack Focus)
"intieme, aangrijpende, inzichtelijke en unieke film" (Bruzz)
DRAWING LOTS is het postume werk van Zaza Khalvashi, afgewerkt door zijn dochter Tamta Khalvashi. Een intrigerende mozaïek die de levens van de bewoners van een Georgische kustplaats aaneenrijgt.
Een binnenplaats van een flatgebouw dient als amfitheater voor een mysterieus machtsspel tussen de bewoners. Als kijker vangen we slechts een glimp van de geheimen en dromen van de flatbewoners op. Deze vluchtige inkijkjes leiden tot intriges en spanningen als het dagelijks leven en de voyeuristische neigingen van de bewoners met elkaar in botsing komen.
FOMOFILM richt elke maand de schijnwerpers op één bijzondere film. Een initiatief van MOOOV!
Als gynaecologe en fertiliteitsarts mocht Petra De Sutter de kinderwens van heel wat mensen mee waarmaken. Ze denkt nog vaak terug aan deze kinderen, vooral nu ze in de politiek zit. Hoe kijken zij naar de wereld van vandaag? Welk beeld hebben ze wanneer ze zich hun toekomst inbeelden? Petra voelt zich daar een stuk mee verantwoordelijk voor.
Daarom schoof ze met 20 inspirerende mensen aan tafel om een vraag te beantwoorden die al even in haar hoofd huist: wie redt de toekomst? Moet de toekomst wel gered worden, of komt het allemaal wel goed?
De meest opvallende inzichten deelt Petra graag met u tijdens deze boekvoorstelling. Daarna gaat ze in gesprek over de toekomst met Amir Bachrouri. De avond wordt gemodereerd door Neal Leemput. Op het einde krijgt het publiek de kans om vragen aan Petra te stellen.
Twee films over de kermis, voor en achter de schermen (in samenwerking met het Science at the Fair team van de Universiteit Antwerpen)
Sinksefoor, smoutebollen, botsauto’s en vele wervelende attracties. Zo kennen we de kermis. Maar: hoe ziet de wereld er achter de schermen uit? De films RIDING en QUARTIER NOMADE geven een inkijk in het dagelijkse leven en de tradities van reizende kermisfamilies. Maandenlang volgden de regisseurs van deze films hun routes in België en Oostenrijk. Hechte banden, trots en gedrevenheid worden van generatie op generatie doorgegeven.
Na de film screening volgt een Q&A met de filmmakers, gemodereerd door professor Nele Wynants (Universiteit Antwerpen).
RIDING
Twee reizende families uit Oostenrijk, die het tijdelijke spektakel dat de kermis heet, opzetten en exploiteren. De film volgt deze families die al generatieslang onderweg zijn en proberen een kort moment van vermaak voor de bezoekers te creëren. RIDING geeft inzicht in de mechanismen van de kermis, in die van de carrousels en hun mechanische esthetiek, maar ook in het leven van reizende showmensen voor en achter de schermen. Het terugkerende motief is beweging – van de showmensen, van hun attracties, en ook van de bezoekers.
QUARTIER NOMADE
Van Vlaanderen tot Wallonië doorkruist de “Nomadische wijk" België tijdens een jaarlijkse tour die al eeuwen aan de gang is. Haar bewoners, de kermisexploitanten, zijn niettemin goed ingeburgerd in onze moderniteit.
Aan de hand van de banaliteit van hun dagelijkse leven en van hun levensloop bevraagt de film zich over de onbewuste traditie die hen beweegt. Wat zijn die ontastbare residuen? Zij het onze eigen tradities. in de gemeenschap waartoe wij onbewust behoren. Deze meeslepende film portretteert een vertederende gemeenschap die op een verraderlijke manier wordt bedreigd door de regulering van steden, het verval van de populaire cultuur en de stedelijke veranderingen die we allemaal meemaken.
Vijf steden, vijf taxichauffeurs, één nacht. Het verhaal begint bij zonsondergang in Los Angeles en eindigt met zonsopgang in Helsinki. De reis vervolgt zijn weg door New York City, Parijs en Rome. Iedere stad heeft zijn eigen chauffeurs en hun klanten, ieder met een eigen verhaal.
