Dans en beweging die klein en groot kunnen bekoren – tot daar Koppie Koppie in een notendop. Twee figuren met een groot hoofd dansen voor een wit scherm. In een ingenieuze projectie verschijnen de gekste beelden en filmpjes: van spermacelletjes op zoek naar het ei tot een betoverend kleurspektakel in de stijl van Jackson Pollock.
Koppie Koppie neemt je mee op het parcours van een grappig ventje met een groot hoofd. Het hele leven passeert de revue: geboorte, opgroeien, kind zijn, een identiteitscrisis, jezelf terugvinden, de ‘andere’ ontmoeten, verliefd worden,…Tot de cirkel weer rond is met een nieuwe geboorte.
Alles klopt in deze voorstelling: de verbluffende timing van dansers en beelden, een wervelende afwisseling van scènes die kleuters, kleine kinderen en volwassenen moeiteloos boeit, de humor die geserveerd wordt met poëzie en verbeelding.
Maria Clara Villa-Lobos studeerde lang geleden aan P.A.R.T.S. en was een paar jaar verbonden aan Villanella als huisartiest. Met haar grootwarenhuisproject XL veroverde zij moeiteloos de Europese podia. Villanella produceert trots deze fijne comeback in Vlaanderen.
“Gefascineerd reizen de kinderen heen en weer in dit hyperludieke universum….Een betovering vol humor, die het allerbelangrijkste bereikt: de kleintjes laten houden van theater voor wat het is: simpelweg een speelplek.” — Catherine Makereel, Le Soir
"Een poëtisch raad-je-plaatje over het hele leven…Koppie Koppie is één grote prikkel van de verbeelding." — Eva Berghmans, De Standaard
"Een frisse mengeling van dans en animatiefilm, door twee mensen in gouden pakjes en met grote hoofden… De kringloop van het leven in drie kwartier. Speels en vernuftig. Grappig en vlot." — Tuur Devens, De Bond
Dans en beweging die klein en groot kunnen bekoren – tot daar Koppie Koppie in een notendop. Twee figuren met een groot hoofd dansen voor een wit scherm. In een ingenieuze projectie verschijnen de gekste beelden en filmpjes: van spermacelletjes op zoek naar het ei tot een betoverend kleurspektakel in de stijl van Jackson Pollock.
Koppie Koppie neemt je mee op het parcours van een grappig ventje met een groot hoofd. Het hele leven passeert de revue: geboorte, opgroeien, kind zijn, een identiteitscrisis, jezelf terugvinden, de ‘andere’ ontmoeten, verliefd worden,…Tot de cirkel weer rond is met een nieuwe geboorte.
Alles klopt in deze voorstelling: de verbluffende timing van dansers en beelden, een wervelende afwisseling van scènes die kleuters, kleine kinderen en volwassenen moeiteloos boeit, de humor die geserveerd wordt met poëzie en verbeelding.
Maria Clara Villa-Lobos studeerde lang geleden aan P.A.R.T.S. en was een paar jaar verbonden aan Villanella als huisartiest. Met haar grootwarenhuisproject XL veroverde zij moeiteloos de Europese podia. Villanella produceert trots deze fijne comeback in Vlaanderen.
“Gefascineerd reizen de kinderen heen en weer in dit hyperludieke universum….Een betovering vol humor, die het allerbelangrijkste bereikt: de kleintjes laten houden van theater voor wat het is: simpelweg een speelplek.” — Catherine Makereel, Le Soir
"Een poëtisch raad-je-plaatje over het hele leven…Koppie Koppie is één grote prikkel van de verbeelding." — Eva Berghmans, De Standaard
"Een frisse mengeling van dans en animatiefilm, door twee mensen in gouden pakjes en met grote hoofden… De kringloop van het leven in drie kwartier. Speels en vernuftig. Grappig en vlot." — Tuur Devens, De Bond
Dans en beweging die klein en groot kunnen bekoren – tot daar Koppie Koppie in een notendop. Twee figuren met een groot hoofd dansen voor een wit scherm. In een ingenieuze projectie verschijnen de gekste beelden en filmpjes: van spermacelletjes op zoek naar het ei tot een betoverend kleurspektakel in de stijl van Jackson Pollock.
Koppie Koppie neemt je mee op het parcours van een grappig ventje met een groot hoofd. Het hele leven passeert de revue: geboorte, opgroeien, kind zijn, een identiteitscrisis, jezelf terugvinden, de ‘andere’ ontmoeten, verliefd worden,…Tot de cirkel weer rond is met een nieuwe geboorte.
Alles klopt in deze voorstelling: de verbluffende timing van dansers en beelden, een wervelende afwisseling van scènes die kleuters, kleine kinderen en volwassenen moeiteloos boeit, de humor die geserveerd wordt met poëzie en verbeelding.
Maria Clara Villa-Lobos studeerde lang geleden aan P.A.R.T.S. en was een paar jaar verbonden aan Villanella als huisartiest. Met haar grootwarenhuisproject XL veroverde zij moeiteloos de Europese podia. Villanella produceert trots deze fijne comeback in Vlaanderen.
“Gefascineerd reizen de kinderen heen en weer in dit hyperludieke universum….Een betovering vol humor, die het allerbelangrijkste bereikt: de kleintjes laten houden van theater voor wat het is: simpelweg een speelplek.” — Catherine Makereel, Le Soir
"Een poëtisch raad-je-plaatje over het hele leven…Koppie Koppie is één grote prikkel van de verbeelding." — Eva Berghmans, De Standaard
"Een frisse mengeling van dans en animatiefilm, door twee mensen in gouden pakjes en met grote hoofden… De kringloop van het leven in drie kwartier. Speels en vernuftig. Grappig en vlot." — Tuur Devens, De Bond
Dans en beweging die klein en groot kunnen bekoren – tot daar Koppie Koppie in een notendop. Twee figuren met een groot hoofd dansen voor een wit scherm. In een ingenieuze projectie verschijnen de gekste beelden en filmpjes: van spermacelletjes op zoek naar het ei tot een betoverend kleurspektakel in de stijl van Jackson Pollock.
Koppie Koppie neemt je mee op het parcours van een grappig ventje met een groot hoofd. Het hele leven passeert de revue: geboorte, opgroeien, kind zijn, een identiteitscrisis, jezelf terugvinden, de ‘andere’ ontmoeten, verliefd worden,…Tot de cirkel weer rond is met een nieuwe geboorte.
Alles klopt in deze voorstelling: de verbluffende timing van dansers en beelden, een wervelende afwisseling van scènes die kleuters, kleine kinderen en volwassenen moeiteloos boeit, de humor die geserveerd wordt met poëzie en verbeelding.
Maria Clara Villa-Lobos studeerde lang geleden aan P.A.R.T.S. en was een paar jaar verbonden aan Villanella als huisartiest. Met haar grootwarenhuisproject XL veroverde zij moeiteloos de Europese podia. Villanella produceert trots deze fijne comeback in Vlaanderen.
“Gefascineerd reizen de kinderen heen en weer in dit hyperludieke universum….Een betovering vol humor, die het allerbelangrijkste bereikt: de kleintjes laten houden van theater voor wat het is: simpelweg een speelplek.” — Catherine Makereel, Le Soir
"Een poëtisch raad-je-plaatje over het hele leven…Koppie Koppie is één grote prikkel van de verbeelding." — Eva Berghmans, De Standaard
"Een frisse mengeling van dans en animatiefilm, door twee mensen in gouden pakjes en met grote hoofden… De kringloop van het leven in drie kwartier. Speels en vernuftig. Grappig en vlot." — Tuur Devens, De Bond
Dans en beweging die klein en groot kunnen bekoren – tot daar Koppie Koppie in een notendop. Twee figuren met een groot hoofd dansen voor een wit scherm. In een ingenieuze projectie verschijnen de gekste beelden en filmpjes: van spermacelletjes op zoek naar het ei tot een betoverend kleurspektakel in de stijl van Jackson Pollock.
Koppie Koppie neemt je mee op het parcours van een grappig ventje met een groot hoofd. Het hele leven passeert de revue: geboorte, opgroeien, kind zijn, een identiteitscrisis, jezelf terugvinden, de ‘andere’ ontmoeten, verliefd worden,…Tot de cirkel weer rond is met een nieuwe geboorte.
Alles klopt in deze voorstelling: de verbluffende timing van dansers en beelden, een wervelende afwisseling van scènes die kleuters, kleine kinderen en volwassenen moeiteloos boeit, de humor die geserveerd wordt met poëzie en verbeelding.
Maria Clara Villa-Lobos studeerde lang geleden aan P.A.R.T.S. en was een paar jaar verbonden aan Villanella als huisartiest. Met haar grootwarenhuisproject XL veroverde zij moeiteloos de Europese podia. Villanella produceert trots deze fijne comeback in Vlaanderen.
“Gefascineerd reizen de kinderen heen en weer in dit hyperludieke universum….Een betovering vol humor, die het allerbelangrijkste bereikt: de kleintjes laten houden van theater voor wat het is: simpelweg een speelplek.” — Catherine Makereel, Le Soir
"Een poëtisch raad-je-plaatje over het hele leven…Koppie Koppie is één grote prikkel van de verbeelding." — Eva Berghmans, De Standaard
"Een frisse mengeling van dans en animatiefilm, door twee mensen in gouden pakjes en met grote hoofden… De kringloop van het leven in drie kwartier. Speels en vernuftig. Grappig en vlot." — Tuur Devens, De Bond
Een absurd-komische en groteske voorstelling over waarden, illusies en (zelf)bedrog
- ik ben de papa - ik ben de mama - ik ben het kind - en morgen is het mijn beurt - dan ben ik de papa - en ik de mama - en ik het kind
Na Wachten en andere heldendaden (Taalunie Toneelschrijfprijs 2015) maakt Het Kwartier met De schaar van de tsaar een ontregelde voorstelling over hoe achter elke muur nog een hele wereld ligt. Met de fysieke spelers van Corpus Ca en tekst van Freek Mariën ontstaat een uitgelaten sfeer met een grimmige ondertoon.
In een verlaten kamer leven drie mensen. Van een wereld buiten de kamer hebben ze geen weet. Ze doen wat ze willen hoe ze denken dat het moet. Alles loopt fout, alles gaat goed. Dan komt er iemand binnen, met andere regels en gewoontes.
“Elke regel die een kind wordt opgelegd is een verzonnen grens, die evengoed ergens anders zou kunnen liggen. Door een nieuwe mini-maatschappij op scène te bouwen (zoals ook elk gezin er één is) tonen we de absurditeit van regels, en hoe die regels in de weg kunnen zitten om met elkaar om te gaan. De ander wordt vandaag steeds meer als bedreiging in plaats van als verrijking ervaren. In De schaar van de tsaar komt dit alles samen in de vraag: wat breek je, de regels of de ander?” - Freek Mariën
Een absurd-komische en groteske voorstelling over waarden, illusies en (zelf)bedrog
- ik ben de papa - ik ben de mama - ik ben het kind - en morgen is het mijn beurt - dan ben ik de papa - en ik de mama - en ik het kind
Na Wachten en andere heldendaden (Taalunie Toneelschrijfprijs 2015) maakt Het Kwartier met De schaar van de tsaar een ontregelde voorstelling over hoe achter elke muur nog een hele wereld ligt. Met de fysieke spelers van Corpus Ca en tekst van Freek Mariën ontstaat een uitgelaten sfeer met een grimmige ondertoon.
In een verlaten kamer leven drie mensen. Van een wereld buiten de kamer hebben ze geen weet. Ze doen wat ze willen hoe ze denken dat het moet. Alles loopt fout, alles gaat goed. Dan komt er iemand binnen, met andere regels en gewoontes.
“Elke regel die een kind wordt opgelegd is een verzonnen grens, die evengoed ergens anders zou kunnen liggen. Door een nieuwe mini-maatschappij op scène te bouwen (zoals ook elk gezin er één is) tonen we de absurditeit van regels, en hoe die regels in de weg kunnen zitten om met elkaar om te gaan. De ander wordt vandaag steeds meer als bedreiging in plaats van als verrijking ervaren. In De schaar van de tsaar komt dit alles samen in de vraag: wat breek je, de regels of de ander?” - Freek Mariën
Een absurd-komische en groteske voorstelling over waarden, illusies en (zelf)bedrog
- ik ben de papa - ik ben de mama - ik ben het kind - en morgen is het mijn beurt - dan ben ik de papa - en ik de mama - en ik het kind
Na Wachten en andere heldendaden (Taalunie Toneelschrijfprijs 2015) maakt Het Kwartier met De schaar van de tsaar een ontregelde voorstelling over hoe achter elke muur nog een hele wereld ligt. Met de fysieke spelers van Corpus Ca en tekst van Freek Mariën ontstaat een uitgelaten sfeer met een grimmige ondertoon.
In een verlaten kamer leven drie mensen. Van een wereld buiten de kamer hebben ze geen weet. Ze doen wat ze willen hoe ze denken dat het moet. Alles loopt fout, alles gaat goed. Dan komt er iemand binnen, met andere regels en gewoontes.
“Elke regel die een kind wordt opgelegd is een verzonnen grens, die evengoed ergens anders zou kunnen liggen. Door een nieuwe mini-maatschappij op scène te bouwen (zoals ook elk gezin er één is) tonen we de absurditeit van regels, en hoe die regels in de weg kunnen zitten om met elkaar om te gaan. De ander wordt vandaag steeds meer als bedreiging in plaats van als verrijking ervaren. In De schaar van de tsaar komt dit alles samen in de vraag: wat breek je, de regels of de ander?” - Freek Mariën
Een absurd-komische en groteske voorstelling over waarden, illusies en (zelf)bedrog
- ik ben de papa - ik ben de mama - ik ben het kind - en morgen is het mijn beurt - dan ben ik de papa - en ik de mama - en ik het kind
Na Wachten en andere heldendaden (Taalunie Toneelschrijfprijs 2015) maakt Het Kwartier met De schaar van de tsaar een ontregelde voorstelling over hoe achter elke muur nog een hele wereld ligt. Met de fysieke spelers van Corpus Ca en tekst van Freek Mariën ontstaat een uitgelaten sfeer met een grimmige ondertoon.
In een verlaten kamer leven drie mensen. Van een wereld buiten de kamer hebben ze geen weet. Ze doen wat ze willen hoe ze denken dat het moet. Alles loopt fout, alles gaat goed. Dan komt er iemand binnen, met andere regels en gewoontes.
“Elke regel die een kind wordt opgelegd is een verzonnen grens, die evengoed ergens anders zou kunnen liggen. Door een nieuwe mini-maatschappij op scène te bouwen (zoals ook elk gezin er één is) tonen we de absurditeit van regels, en hoe die regels in de weg kunnen zitten om met elkaar om te gaan. De ander wordt vandaag steeds meer als bedreiging in plaats van als verrijking ervaren. In De schaar van de tsaar komt dit alles samen in de vraag: wat breek je, de regels of de ander?” - Freek Mariën
Een absurd-komische en groteske voorstelling over waarden, illusies en (zelf)bedrog
- ik ben de papa - ik ben de mama - ik ben het kind - en morgen is het mijn beurt - dan ben ik de papa - en ik de mama - en ik het kind
Na Wachten en andere heldendaden (Taalunie Toneelschrijfprijs 2015) maakt Het Kwartier met De schaar van de tsaar een ontregelde voorstelling over hoe achter elke muur nog een hele wereld ligt. Met de fysieke spelers van Corpus Ca en tekst van Freek Mariën ontstaat een uitgelaten sfeer met een grimmige ondertoon.
In een verlaten kamer leven drie mensen. Van een wereld buiten de kamer hebben ze geen weet. Ze doen wat ze willen hoe ze denken dat het moet. Alles loopt fout, alles gaat goed. Dan komt er iemand binnen, met andere regels en gewoontes.
“Elke regel die een kind wordt opgelegd is een verzonnen grens, die evengoed ergens anders zou kunnen liggen. Door een nieuwe mini-maatschappij op scène te bouwen (zoals ook elk gezin er één is) tonen we de absurditeit van regels, en hoe die regels in de weg kunnen zitten om met elkaar om te gaan. De ander wordt vandaag steeds meer als bedreiging in plaats van als verrijking ervaren. In De schaar van de tsaar komt dit alles samen in de vraag: wat breek je, de regels of de ander?” - Freek Mariën
Choreografe Maria Clara Villa-Lobos liet zich inspireren door de magische wereld van Lewis Carols Alice in Wonderland. Ze zocht een originele en ludieke manier om onze wegwerpmaatschappij in vraag te stellen. Alex in Vuilbakland wil kinderen warm maken voor milieuvragen en ecologie, door afval een transformerend, creatief potentieel toe te dichten.
150 jaar na het bekende sprookje, wordt Alex plots wakker in Vuilbakland, nadat hij een pluchen kerstcadeaukonijn had weggeworpen. Hij heeft echter spijt en probeert zijn konijntje terug te vinden in de vuilnisbak. Maar dan valt Alex erin en komt hij terecht in een plastic wereld vol vreemde personages. Hij blijft echter zoeken naar zijn konijn. Tijdens die zoektocht komt hij te weten dat het Vuilbakland er niet altijd zo vuil heeft bijgelegen en het vroeger Wonderland heette… Hoe is het zo ver kunnen komen, vraagt Alex zich af?
Choreografe Maria Clara Villa-Lobos liet zich inspireren door de magische wereld van Lewis Carols Alice in Wonderland. Ze zocht een originele en ludieke manier om onze wegwerpmaatschappij in vraag te stellen. Alex in Vuilbakland wil kinderen warm maken voor milieuvragen en ecologie, door afval een transformerend, creatief potentieel toe te dichten.
150 jaar na het bekende sprookje, wordt Alex plots wakker in Vuilbakland, nadat hij een pluchen kerstcadeaukonijn had weggeworpen. Hij heeft echter spijt en probeert zijn konijntje terug te vinden in de vuilnisbak. Maar dan valt Alex erin en komt hij terecht in een plastic wereld vol vreemde personages. Hij blijft echter zoeken naar zijn konijn. Tijdens die zoektocht komt hij te weten dat het Vuilbakland er niet altijd zo vuil heeft bijgelegen en het vroeger Wonderland heette… Hoe is het zo ver kunnen komen, vraagt Alex zich af?
Choreografe Maria Clara Villa-Lobos liet zich inspireren door de magische wereld van Lewis Carols Alice in Wonderland. Ze zocht een originele en ludieke manier om onze wegwerpmaatschappij in vraag te stellen. Alex in Vuilbakland wil kinderen warm maken voor milieuvragen en ecologie, door afval een transformerend, creatief potentieel toe te dichten.
150 jaar na het bekende sprookje, wordt Alex plots wakker in Vuilbakland, nadat hij een pluchen kerstcadeaukonijn had weggeworpen. Hij heeft echter spijt en probeert zijn konijntje terug te vinden in de vuilnisbak. Maar dan valt Alex erin en komt hij terecht in een plastic wereld vol vreemde personages. Hij blijft echter zoeken naar zijn konijn. Tijdens die zoektocht komt hij te weten dat het Vuilbakland er niet altijd zo vuil heeft bijgelegen en het vroeger Wonderland heette… Hoe is het zo ver kunnen komen, vraagt Alex zich af?
Choreografe Maria Clara Villa-Lobos liet zich inspireren door de magische wereld van Lewis Carols Alice in Wonderland. Ze zocht een originele en ludieke manier om onze wegwerpmaatschappij in vraag te stellen. Alex in Vuilbakland wil kinderen warm maken voor milieuvragen en ecologie, door afval een transformerend, creatief potentieel toe te dichten.
150 jaar na het bekende sprookje, wordt Alex plots wakker in Vuilbakland, nadat hij een pluchen kerstcadeaukonijn had weggeworpen. Hij heeft echter spijt en probeert zijn konijntje terug te vinden in de vuilnisbak. Maar dan valt Alex erin en komt hij terecht in een plastic wereld vol vreemde personages. Hij blijft echter zoeken naar zijn konijn. Tijdens die zoektocht komt hij te weten dat het Vuilbakland er niet altijd zo vuil heeft bijgelegen en het vroeger Wonderland heette… Hoe is het zo ver kunnen komen, vraagt Alex zich af?
Choreografe Maria Clara Villa-Lobos liet zich inspireren door de magische wereld van Lewis Carols Alice in Wonderland. Ze zocht een originele en ludieke manier om onze wegwerpmaatschappij in vraag te stellen. Alex in Vuilbakland wil kinderen warm maken voor milieuvragen en ecologie, door afval een transformerend, creatief potentieel toe te dichten.
150 jaar na het bekende sprookje, wordt Alex plots wakker in Vuilbakland, nadat hij een pluchen kerstcadeaukonijn had weggeworpen. Hij heeft echter spijt en probeert zijn konijntje terug te vinden in de vuilnisbak. Maar dan valt Alex erin en komt hij terecht in een plastic wereld vol vreemde personages. Hij blijft echter zoeken naar zijn konijn. Tijdens die zoektocht komt hij te weten dat het Vuilbakland er niet altijd zo vuil heeft bijgelegen en het vroeger Wonderland heette… Hoe is het zo ver kunnen komen, vraagt Alex zich af?
Choreografe Maria Clara Villa-Lobos liet zich inspireren door de magische wereld van Lewis Carols Alice in Wonderland. Ze zocht een originele en ludieke manier om onze wegwerpmaatschappij in vraag te stellen. Alex in Vuilbakland wil kinderen warm maken voor milieuvragen en ecologie, door afval een transformerend, creatief potentieel toe te dichten.
150 jaar na het bekende sprookje, wordt Alex plots wakker in Vuilbakland, nadat hij een pluchen kerstcadeaukonijn had weggeworpen. Hij heeft echter spijt en probeert zijn konijntje terug te vinden in de vuilnisbak. Maar dan valt Alex erin en komt hij terecht in een plastic wereld vol vreemde personages. Hij blijft echter zoeken naar zijn konijn. Tijdens die zoektocht komt hij te weten dat het Vuilbakland er niet altijd zo vuil heeft bijgelegen en het vroeger Wonderland heette… Hoe is het zo ver kunnen komen, vraagt Alex zich af?
Wanneer de lente komt
En als ik dan al dood ben
Zullen de bloemen net zo bloeien
En de bomen zullen niet minder groen zijn dan het vorig voorjaar
De werkelijkheid heeft mij niet nodig.
– F. Pessoa
Wij verbazen ons over de doodstraf.
Hoe kan het dat Amerika – de moderne wereld – een rechtsysteem in standhoudt waarin mensen elkaar het leven ontnemen? Het contrast tussen de buitenwereld – waar alles steeds meer en sneller moet – en de binnenkant van een gevangenis – waar alles stilstaat. De mens in de meest onnatuurlijk positie. Het hoofd denkt verder, maar het leven stopt. The Fear of Missing Out.
Bio’s
Lien Thys (°1993) zit in haar tweede jaar DRAMA – SPEL aan het Rit(c)s in Brussel. Lien heeft reeds een bachelor theater-, film- en literatuurwetenschappen behaald aan de universiteit van Antwerpen
Mathias Van der Goten (°1994) zit in zijn tweede jaar DRAMA – REGIE aan het Rit(c)s in Brussel. Of hun relatie standhoudt gedurende het project valt nog af te wachten. Lien en Mathias bezochten meermaals geïnterneerden in Vlaamse gevangenissen en schrijven sinds kort met een terdoodveroordeelde in Mississippi.
Sien Vanmaele (°1990) heeft een bachelor Taal-en Letterkunde en studeert af aan de Toneelacademie Maastricht als actrice. Het is de vierde keer dat ze deelneemt aan het Villanova Festival. Haar werk als theatermaakster varieert van muziektheater tot video en food performance.
Nana Vaneessen (°1989) behaalde de bachelor Beeldende Kunsten: Fotografie aan het KASK Gent. Momenteel is ze actief in fotografie, video en kunsteducatie. In 2014 startte de samenwerking met actrice/theatermaakster Sien Vanmaele die voorlopig leidde tot twee videoperfomances (Zij heeft haar naam vergeten en Start recording after the beat) en de theatrale food performance Vogelnestjes in madeirasaus (2015).
Een voorstelling over waarom het vreselijk belangrijk is om verschrikkelijk belangrijk te zijn
Always The Tragic gaat over waarom het vreselijk belangrijk is om verschrikkelijk belangrijk te zijn. In deze voorstelling gaat Neal Leemput op een obsessieve, compulsieve en dwangmatige manier op zoek naar vereeuwiging. Of vraagt hij zich minstens af waarom we ambitieus zijn, wat het betekent om iets te betekenen en of het er toe doet er toe te doen.
Bio
Neal Leemput (°1990) studeerde in 2014 af aan de woordkunstafdeling van het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen met Het Joachim Flaxer Complex, een masterproject rond de vertelkracht van het lichaam. Na zijn opleiding werkte hij aan een onderzoeksproject rond (trans)genderidentiteit en expressie en binnen dit kader maakte hij de voorstelling The Waxworks, gebaseerd op de film Sunset Boulevard. Voor het Villanova Festival laat hij al zijn queer lichaamsbeelden thuis (misschien - vermoedelijk niet) en creëert hij een performance over waarom hij vermoedt dat smetvrees een sleutel tot succes is.
Martijn Gielen, Moya De Feyter, Anna Franziska Jäger, Lies Van Loock & Hans De Wit
podium
archief
“Zondige onschuld is een kostbaar goed.”
(ORGIE, Pier Paolo Pasolini)
Pasolini schreef zijn Orgie in 1968. Martijn Gielen, Moya De Feyter, Anna Franziska Jäger, Hans De Wit en Lies Van Loock gooiden de oorspronkelijke tekst overboord en gaan gretig aan de slag met Pasolini’s woeste tederheid. Een orgie toont een broer en een zus die elkaar na tien jaar stilte weer terugzien, tijdens een ontmoeting die het verleden pijnlijk dichtbij brengt.
Bio
Martijn Gielen (°1992) studeerde vorig jaar af als theaterwetenschapper aan de Universiteit Antwerpen. Momenteel zit hij in het eerste jaar drama aan het KASK in Gent. Hij liep stage als regieassistent bij Het Toneelhuis (Guy Cassiers) en Theater Zuidpool.
Moya De Feyter (°1993) studeerde eveneens af als theaterwetenschapper aan dezelfde universiteit. Ze schrijft gedichten, theaterteksten en staat met veel plezier met tekst op een podium. Vandaag schrijft ze traag en voorzichtig aan haar debuutroman.
Anna Franziska Jäger (°1996) zit momenteel in haar eerste jaar drama op het KASK in Gent. Zij speelde Karo in de langspeelfilm My Queen Karo. Drie jaar geleden werkte en speelde ze mee aan/in de voorstelling Love Songs (Veldeke) van Fabuleus
Lies Van Loock (°1989) studeerde illustratie op Sint-Lucas in Antwerpen. Momenteel zit ze in haar voorlaatste jaar scenografie op de academie van Antwerpen. Ze liep stage als scenograaf bij Abattoir Fermé en Het Gevolg.
Hans De Wit (°1988) is geluidsontwerper en componist met electro-akoestische invloeden voor film, theater en multimedia. Zijn werk karakteriseert zich door het manipuleren van verschillende instrumenten en field recordings waarbij hij voortdurend op zoek is naar een balans met de ruimte.
“Men fear death as children fear to go in to the dark; and as that natural fear in children is increased by tales, so is the other.” – Francis Bacon
Je kan zoveel herinneringen ophalen als je wil, maar toch komt het nooit helemaal terug. Verhalen die doen glimlachen en liederen die je laten voelen dat je leeft. Een soundscape die je meeneemt in het hoofd van een verloren gedoemde ziel.
Bio
Laurens Luyten (°1992) studeerde Radio aan het RITCS in Brussel. Zijn Masterjaar besteedde hij vooral aan het onderzoeken van hoe radio en theater kunnen samenwerken. Voor zijn opleiding aan het RITCS deed hij een 7de jaar songwriting aan de kunsthumaniora in Antwerpen.
Wanneer de lente komt
En als ik dan al dood ben
Zullen de bloemen net zo bloeien
En de bomen zullen niet minder groen zijn dan het vorig voorjaar
De werkelijkheid heeft mij niet nodig.
– F. Pessoa
Wij verbazen ons over de doodstraf.
Hoe kan het dat Amerika – de moderne wereld – een rechtsysteem in standhoudt waarin mensen elkaar het leven ontnemen? Het contrast tussen de buitenwereld – waar alles steeds meer en sneller moet – en de binnenkant van een gevangenis – waar alles stilstaat. De mens in de meest onnatuurlijk positie. Het hoofd denkt verder, maar het leven stopt. The Fear of Missing Out.
Bio’s
Lien Thys (°1993) zit in haar tweede jaar DRAMA – SPEL aan het Rit(c)s in Brussel. Lien heeft reeds een bachelor theater-, film- en literatuurwetenschappen behaald aan de universiteit van Antwerpen
Mathias Van der Goten (°1994) zit in zijn tweede jaar DRAMA – REGIE aan het Rit(c)s in Brussel. Of hun relatie standhoudt gedurende het project valt nog af te wachten. Lien en Mathias bezochten meermaals geïnterneerden in Vlaamse gevangenissen en schrijven sinds kort met een terdoodveroordeelde in Mississippi.
Martijn Gielen, Moya De Feyter, Anna Franziska Jäger, Lies Van Loock & Hans De Wit
podium
archief
“Zondige onschuld is een kostbaar goed.”
(ORGIE, Pier Paolo Pasolini)
Pasolini schreef zijn Orgie in 1968. Martijn Gielen, Moya De Feyter, Anna Franziska Jäger, Hans De Wit en Lies Van Loock gooiden de oorspronkelijke tekst overboord en gaan gretig aan de slag met Pasolini’s woeste tederheid. Een orgie toont een broer en een zus die elkaar na tien jaar stilte weer terugzien, tijdens een ontmoeting die het verleden pijnlijk dichtbij brengt.
Bio
Martijn Gielen (°1992) studeerde vorig jaar af als theaterwetenschapper aan de Universiteit Antwerpen. Momenteel zit hij in het eerste jaar drama aan het KASK in Gent. Hij liep stage als regieassistent bij Het Toneelhuis (Guy Cassiers) en Theater Zuidpool.
Moya De Feyter (°1993) studeerde eveneens af als theaterwetenschapper aan dezelfde universiteit. Ze schrijft gedichten, theaterteksten en staat met veel plezier met tekst op een podium. Vandaag schrijft ze traag en voorzichtig aan haar debuutroman.
Anna Franziska Jäger (°1996) zit momenteel in haar eerste jaar drama op het KASK in Gent. Zij speelde Karo in de langspeelfilm My Queen Karo. Drie jaar geleden werkte en speelde ze mee aan/in de voorstelling Love Songs (Veldeke) van Fabuleus
Lies Van Loock (°1989) studeerde illustratie op Sint-Lucas in Antwerpen. Momenteel zit ze in haar voorlaatste jaar scenografie op de academie van Antwerpen. Ze liep stage als scenograaf bij Abattoir Fermé en Het Gevolg.
Hans De Wit (°1988) is geluidsontwerper en componist met electro-akoestische invloeden voor film, theater en multimedia. Zijn werk karakteriseert zich door het manipuleren van verschillende instrumenten en field recordings waarbij hij voortdurend op zoek is naar een balans met de ruimte.
Sien Vanmaele (°1990) heeft een bachelor Taal-en Letterkunde en studeert af aan de Toneelacademie Maastricht als actrice. Het is de vierde keer dat ze deelneemt aan het Villanova Festival. Haar werk als theatermaakster varieert van muziektheater tot video en food performance.
Nana Vaneessen (°1989) behaalde de bachelor Beeldende Kunsten: Fotografie aan het KASK Gent. Momenteel is ze actief in fotografie, video en kunsteducatie. In 2014 startte de samenwerking met actrice/theatermaakster Sien Vanmaele die voorlopig leidde tot twee videoperfomances (Zij heeft haar naam vergeten en Start recording after the beat) en de theatrale food performance Vogelnestjes in madeirasaus (2015).
Een voorstelling over waarom het vreselijk belangrijk is om verschrikkelijk belangrijk te zijn
Always The Tragic gaat over waarom het vreselijk belangrijk is om verschrikkelijk belangrijk te zijn. In deze voorstelling gaat Neal Leemput op een obsessieve, compulsieve en dwangmatige manier op zoek naar vereeuwiging. Of vraagt hij zich minstens af waarom we ambitieus zijn, wat het betekent om iets te betekenen en of het er toe doet er toe te doen.
Bio
Neal Leemput (°1990) studeerde in 2014 af aan de woordkunstafdeling van het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen met Het Joachim Flaxer Complex, een masterproject rond de vertelkracht van het lichaam. Na zijn opleiding werkte hij aan een onderzoeksproject rond (trans)genderidentiteit en expressie en binnen dit kader maakte hij de voorstelling The Waxworks, gebaseerd op de film Sunset Boulevard. Voor het Villanova Festival laat hij al zijn queer lichaamsbeelden thuis (misschien - vermoedelijk niet) en creëert hij een performance over waarom hij vermoedt dat smetvrees een sleutel tot succes is.
In Een hertje, beschadigd probeert Florian Myjer verloren herinneringen te redden uit de ravage die puberteit heet. Een intieme zoektocht naar het verlies van onschuld en de mogelijkheid tot verzoening.
Bio
Florian Myjer (1992) studeert in 2017 af aan de performance-opleiding van de Toneelacademie Maastricht. Hij maakte o.a. de voorstellingen Franz Kafka is a Twink, When the delicacies, Odetta: noblesse oblige en Een hertje, beschadigd. In 2016 liep hij stage bij de Warme Winkel en Theater Artemis. Hij werkte o.a. met Nicole Beutler en Catoke Kramer.
“Men fear death as children fear to go in to the dark; and as that natural fear in children is increased by tales, so is the other.” – Francis Bacon
Je kan zoveel herinneringen ophalen als je wil, maar toch komt het nooit helemaal terug. Verhalen die doen glimlachen en liederen die je laten voelen dat je leeft. Een soundscape die je meeneemt in het hoofd van een verloren gedoemde ziel.
Bio
Laurens Luyten (°1992) studeerde Radio aan het RITCS in Brussel. Zijn Masterjaar besteedde hij vooral aan het onderzoeken van hoe radio en theater kunnen samenwerken. Voor zijn opleiding aan het RITCS deed hij een 7de jaar songwriting aan de kunsthumaniora in Antwerpen.
Martijn Gielen, Moya De Feyter, Anna Franziska Jäger, Lies Van Loock & Hans De Wit
podium
archief
“Zondige onschuld is een kostbaar goed.”
(ORGIE, Pier Paolo Pasolini)
Pasolini schreef zijn Orgie in 1968. Martijn Gielen, Moya De Feyter, Anna Franziska Jäger, Hans De Wit en Lies Van Loock gooiden de oorspronkelijke tekst overboord en gaan gretig aan de slag met Pasolini’s woeste tederheid. Een orgie toont een broer en een zus die elkaar na tien jaar stilte weer terugzien, tijdens een ontmoeting die het verleden pijnlijk dichtbij brengt.
Bio
Martijn Gielen (°1992) studeerde vorig jaar af als theaterwetenschapper aan de Universiteit Antwerpen. Momenteel zit hij in het eerste jaar drama aan het KASK in Gent. Hij liep stage als regieassistent bij Het Toneelhuis (Guy Cassiers) en Theater Zuidpool.
Moya De Feyter (°1993) studeerde eveneens af als theaterwetenschapper aan dezelfde universiteit. Ze schrijft gedichten, theaterteksten en staat met veel plezier met tekst op een podium. Vandaag schrijft ze traag en voorzichtig aan haar debuutroman.
Anna Franziska Jäger (°1996) zit momenteel in haar eerste jaar drama op het KASK in Gent. Zij speelde Karo in de langspeelfilm My Queen Karo. Drie jaar geleden werkte en speelde ze mee aan/in de voorstelling Love Songs (Veldeke) van Fabuleus
Lies Van Loock (°1989) studeerde illustratie op Sint-Lucas in Antwerpen. Momenteel zit ze in haar voorlaatste jaar scenografie op de academie van Antwerpen. Ze liep stage als scenograaf bij Abattoir Fermé en Het Gevolg.
Hans De Wit (°1988) is geluidsontwerper en componist met electro-akoestische invloeden voor film, theater en multimedia. Zijn werk karakteriseert zich door het manipuleren van verschillende instrumenten en field recordings waarbij hij voortdurend op zoek is naar een balans met de ruimte.
Een voorstelling over waarom het vreselijk belangrijk is om verschrikkelijk belangrijk te zijn
Always The Tragic gaat over waarom het vreselijk belangrijk is om verschrikkelijk belangrijk te zijn. In deze voorstelling gaat Neal Leemput op een obsessieve, compulsieve en dwangmatige manier op zoek naar vereeuwiging. Of vraagt hij zich minstens af waarom we ambitieus zijn, wat het betekent om iets te betekenen en of het er toe doet er toe te doen.
Bio
Neal Leemput (°1990) studeerde in 2014 af aan de woordkunstafdeling van het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen met Het Joachim Flaxer Complex, een masterproject rond de vertelkracht van het lichaam. Na zijn opleiding werkte hij aan een onderzoeksproject rond (trans)genderidentiteit en expressie en binnen dit kader maakte hij de voorstelling The Waxworks, gebaseerd op de film Sunset Boulevard. Voor het Villanova Festival laat hij al zijn queer lichaamsbeelden thuis (misschien - vermoedelijk niet) en creëert hij een performance over waarom hij vermoedt dat smetvrees een sleutel tot succes is.
Sien Vanmaele (°1990) heeft een bachelor Taal-en Letterkunde en studeert af aan de Toneelacademie Maastricht als actrice. Het is de vierde keer dat ze deelneemt aan het Villanova Festival. Haar werk als theatermaakster varieert van muziektheater tot video en food performance.
Nana Vaneessen (°1989) behaalde de bachelor Beeldende Kunsten: Fotografie aan het KASK Gent. Momenteel is ze actief in fotografie, video en kunsteducatie. In 2014 startte de samenwerking met actrice/theatermaakster Sien Vanmaele die voorlopig leidde tot twee videoperfomances (Zij heeft haar naam vergeten en Start recording after the beat) en de theatrale food performance Vogelnestjes in madeirasaus (2015).
Wanneer de lente komt
En als ik dan al dood ben
Zullen de bloemen net zo bloeien
En de bomen zullen niet minder groen zijn dan het vorig voorjaar
De werkelijkheid heeft mij niet nodig.
– F. Pessoa
Wij verbazen ons over de doodstraf.
Hoe kan het dat Amerika – de moderne wereld – een rechtsysteem in standhoudt waarin mensen elkaar het leven ontnemen? Het contrast tussen de buitenwereld – waar alles steeds meer en sneller moet – en de binnenkant van een gevangenis – waar alles stilstaat. De mens in de meest onnatuurlijk positie. Het hoofd denkt verder, maar het leven stopt. The Fear of Missing Out.
Bio’s
Lien Thys (°1993) zit in haar tweede jaar DRAMA – SPEL aan het Rit(c)s in Brussel. Lien heeft reeds een bachelor theater-, film- en literatuurwetenschappen behaald aan de universiteit van Antwerpen
Mathias Van der Goten (°1994) zit in zijn tweede jaar DRAMA – REGIE aan het Rit(c)s in Brussel. Of hun relatie standhoudt gedurende het project valt nog af te wachten. Lien en Mathias bezochten meermaals geïnterneerden in Vlaamse gevangenissen en schrijven sinds kort met een terdoodveroordeelde in Mississippi.
The idea for this performance came into my head in the train, watching landscapes that would be there, without me.
This performance would not be there, without you.
"De grootste schoonheid en uitzonderlijkheid van het theater, in al haar vormen, vind ik in de live verbinding tussen publiek en performer of tussen bezoeker en bezoeker, tussen mens en mens. Het is het ongeschreven verdrag dat we tekenen bij het betreden van een performance, waarmee we beloven ‘iets’, nog onbekends, mee te zullen maken, samen, hier en nu."
Bio Rita Hoofwijk (1994) studeerde in 2016 af aan Toneelacademie Maastricht. Met haar werk creëert ze een moment van stilstand in onze dagelijkse beweging van de ene plek naar de andere, van de ene gedachte naar de volgende. Ze focust op de beleving en de blik van de bezoeker, welke ze middels een gestuurde kijkrichting uitnodigt zijn omgeving op een andere manier waar te nemen. Daarbij zoekt ze naar balans tussen de comfortabele anonimiteit van een plek in de theaterzaal en de noodzakelijkheid van jouw bewuste aanwezigheid voor de performance.
“Men fear death as children fear to go in to the dark; and as that natural fear in children is increased by tales, so is the other.” – Francis Bacon
Je kan zoveel herinneringen ophalen als je wil, maar toch komt het nooit helemaal terug. Verhalen die doen glimlachen en liederen die je laten voelen dat je leeft. Een soundscape die je meeneemt in het hoofd van een verloren gedoemde ziel.
Bio
Laurens Luyten (°1992) studeerde Radio aan het RITCS in Brussel. Zijn Masterjaar besteedde hij vooral aan het onderzoeken van hoe radio en theater kunnen samenwerken. Voor zijn opleiding aan het RITCS deed hij een 7de jaar songwriting aan de kunsthumaniora in Antwerpen.
Tijdens het Villanova Festival toont Roel een -aan de locatie aangepaste- inbeeldcompositie voor twee.
Deze zomer maakt hij eerst in juli Duet M voor Midzomer Festival in Museum M in Leuven.
Bio
Roel Heremans (°1990) is een Brusselse kunstenaar die interactieve persoonlijk-collectieve ervaringen creëert.
Na zijn Bachelor Radio aan het RITS in Brussel, deed hij een Master Artscience in Den Haag.
In zijn series Room # (Room A,B,C,D) en Duet # (Duet A, A2, A3) gebruikt hij instructies via hoofdtelefoon om persoonlijk-imaginaire en collectief-fysieke choreografieën te maken voor de bezoeker.
Roels werk werd getoond in musea en op artistieke festivals in België, Nederland, Turkije, Roemenië, Zweden en DR Congo. Hij wordt in Brussel ondersteund door Kunstenwerkplaats Pianofabriek en workpacebrussels.
RUIS! is muziektheater met gemotoriseerde klankobjecten, geluidsvideo’s en live cello.
Vernieuwing wordt beschouwd als een evidentie. RUIS! reageert op deze misvatting door te doen aan verouding. Voor deze klank- en beeldcompositie worden fragiele, imperfecte klanksculpturen gemaakt van wegwerpmateriaal en afgedankte motoren. Deze instrumenten hebben geen enkel economisch nut. Ze produceren ruis. In de onvolmaaktheid van deze machines schuilt poëzie en menselijkheid.
een voorstelling over ruis
over wat niet bedoeld is om er te zijn
maar er altijd is
een voorstelling over een bijproduct
over imperfectie in een wereld
die streeft naar perfectie
“In het ‘hacken’ van ons zintuiglijk bewustzijn met losse flodders geluid, in het metaforisch ontbloten van een maatschappelijke dwangneurose, wekt Deneer een sensitieve poëzie op. Hij verhevigt de onbedoelde ‘omgevings-noise’ tot muziek – de ironisering loutert de kwaal. RUIS! is een scherpe, bezwerende en vervoerende trip.” – Cutting Edge
Ik weet waar uw huis woont is een stedelijk project van de Grote Mensen, een jong theatercollectief van Charles Pas en Vincent Focquet. Op een speelse wijze gaan ze een dialoog aan met de stad en zijn bewoners. Twee jongeren gaan op zoek naar een plek voor zichzelf en voor theater in de publieke ruimte. Deze plek zoeken ze drie dagen lang op tijdens het Villanova Festival. Ze tonen zich zoals ze zijn: zoekende. Ze willen ieders moedertaal leren spreken en lievelingslied leren zingen. Ze zetten heerlijke koffie en voeren een gesprek met u, en u en u. Toeschouwers worden medewerkers en worden volledig geïntegreerd in het maakproces. Ze mogen zelfs voorwerpen meenemen of hun eigen verhaal komen vertellen, allemaal rond de vraag: Hoe/Waar/Wanneer voelt u zich thuis. De Grote Mensen bouwen met alles wat ze kunnen vinden een thuis voor zichzelf, de andere mensen en het theater. Ik weet waar uw huis woont, is een constante wisselwerking
12 mei 2014
Tussen haakjes staat er: broer is jarig.
Een witregel.
Met ongeslepen potlood schreef een meisje:
Ik geloof dat mijn denken erg traag verloopt.
Een witregel.
Ik ben gestopt met alles, zei hij. Robbert bedoelde vast zijn opleiding, in plaats van alles. Een witregel.
Van het ene uiterste naar in het andere. Of liggen die dingen veel dichter bij elkaar dat ik kan zien?”
Dat meisje ben ik. Ik schrijf om niet te vergeten.
Het is me nog steeds een raadsel hoe ver ik moet staan om een goed overzicht te hebben. Let op mijn scheenbenen en bovenarmen. Bij het graven naar de kern stuit ik me blauw
Bio
Watcharita Aroon (1993, Chiang Mai) is een hedendaagse archivaris, die, zoals pakweg George Perec, het exotische in de wereld rondom haar documenteert. Surfend op de schijnbare tegenstelling objectief/persoonlijk beheert ze een bibliotheek die bestaat uit een verzameling tekeningen, teksten en wolken.
