Film / ORANJE
MUMBLECORE: CASUAL CONVERSATIONS
“Show, don’t tell.” Dat is de eerste les die scenarioschrijvers krijgen. Toch zijn er genoeg voorbeelden van filmmakers die zich hier hardnekkig tegen verzetten. Gelukkig maar. Denk aan mumblecore, de onafhankelijke filmstroming die exact twintig jaar geleden ‘ontstond’ tijdens het South by Southwest-festival. Maar voordat intieme, vaak goedkoop gemaakte indiefilms zoals HANNAH TAKES THE STAIRS babbelzieke millennials met chronische ontevredenheid portretteerden, waren er al makers die liever alledaagse dialogen en meanderende gesprekken afluisterden dan verhalen te vertellen met visueel vernuft. Kijk maar naar hoe o.a. Éric Rohmer, Joe Swanberg, Rose Troche, Hong Sang-soo en Claudia Weill het ‘banale’ bijzonder maken.
ENG
“Show, don’t tell.” The first lesson screenwriters get taught. Nonetheless, countless filmmakers resist this idea. And that's a good thing. Look at mumblecore, the independent film wave that 'originated' twenty years ago at the South by Southwest festival. But before intimate, often cheaply made indie films like HANNAH TAKES THE STAIRS portrayed talkative millennials with chronic unhappiness, there were artists who wanted to eavesdrop on daily dialogues and meandering conversations than tell stories with visual ingenuity. Look at how filmmakers like Éric Rohmer, Joe Swanberg, Rose Troche, Hong Sang-soo and Claudia Weill make the 'banal' special.
