Afbeelding
Samuele, 12 jaar, woont op een eiland in de Middellandse Zee. Zoals alle jongens van zijn leeftijd, wil hij zich amuseren, op de rotsen klimmen en wat rondhangen in de haven. Maar zijn eiland is niet zoals de andere eilanden. Het is Lampedusa, dat de Europese bestemming geworden is van de mannen, de vrouwen en de kinderen die de Middellandse Zee oversteken in veel te kleine en schamele bootjes. Deze mensen zijn op zoek naar vrede, vrijheid of gewoon geluk, maar vaak is het hun lichaam dat uit de zee opgevist wordt. Iedere dag zijn de eilandbewoners getuige van één van de grootste menselijke tragedies van onze tijd.
FUOCOAMMARE won vier prijzen op het Berlijn Film Festival 2016, waaronder de Gouden Beer en de Amnesty International Filmprijs.
Hoofdinhoud
**** “Even hartverscheurende als betoverende documentaire” – De Volkskrant
***** “Terechte lof voor een verpletterend drama” - Parool
‘Fuocoammare vertelt over de vluchtelingencrisis door te tonen. Door de toeschouwer het beeld te laten absorberen en door je te laten realiseren: wij zijn als die eilandbewoners, aan wie het ook allemaal zo makkelijk voorbij kan gaan als we ons verliezen in onze eigen gedoetjes. Maar het is ook zo als dokter Pietro zegt: “Het is de plicht van ieder mens om te helpen. Je kunt niet kijken en niet helpen.’
Dana Linssen in: Filmkrant, nr. 391, Sept/Okt 2016, p. 7
‘Vluchtelingen laten hun hele hebben en houden achter op zoek naar het eldorado, of toch minstens een veiliger bestaan, in een oud Europa dat zijn winsten uittelt en zijn verliezen opstapelt. Fuocoammare plaatst de verloren onschuld naast onmiskenbaar leed. De tot symbolische vertelling gestileerde observatie van Rosi laat geen gemakkelijk engagement toe, maar legt de vinger op een intens gemis. Ook voor die klaar kijken.’Bjorn Gabriels in: Filmmagie, nr. 667, September 2016, p. 15
Media content
