Afbeelding
Bob Harris en Charlotte zijn twee Amerikanen in Tokio. Bob is een uitgebluste filmster die tijdelijk in Japan verblijft voor een whisky-commercial, terwijl de jonge Charlotte werd meegesleurd door haar echtgenoot, een overwerkte celebrity fotograaf. Als ze op een avond de slaap niet kunnen vatten, ontmoeten Bob en Charlotte elkaar in de luxueuze hotelbar. Deze toevallige ontmoeting groeit al snel uit tot een verrassende vriendschap en Charlotte en Bob besluiten om samen Tokio te ontdekken. Bill Murray beschouwt LOST IN TRANSLATION zijn favoriete film…
‘After praising Coppola in The New Yorker, David Denby suggests that “the movie could use something grander, fiercer-danger perhaps. It takes a great deal of courage for a young director to make a movie without action; it takes even greater courage to allow something momentous to happen.” […] I don’t think what Lost in Translation needs is an element of danger. If one accepts that Coppola’s foremost attempt is at achieving a naturalism rendered impressionistically, then it’s the monotonous and the mundane rather than the monumental that rings true.’
Maria San Filippo in: Cineaste, Vol. XXIX, nr. 1, Winter 2003, p. 27
‘Appelons ça l’art de demeurer ouvert à tout, suspendu au milieu du gué, ou selon une autre lecture : perdu dans la translation. Perdu entre Amérique et Japon, entre divers regimes d’images, entre masculin et féminin. Entre notre idole Bill Murray, que Sofia Coppola décrit comme l’homme qu’elle aurait pu être, et Scarlett Johansson, qui a ses lèvres boudeuses et sa moue chic. Perdu enfin dans cet hotel international, ce Tokyo sans version originale où loge aujourd’hui le meilleur cinéma, immobile et attentif, occupé à la tâche sans fin de son autotraduction.’
Emmanuel Burdeau in: Cahiers du cinema, nr. 586, Jan. 2004, p. 44
