Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
*Om 19u30 is er een gratis inleiding door dramaturg Koen Haagdorens, regisseurs Koen van Kaam en Jorgen Cassier*
Zuidpool verrast met een muzikale performance vol poëzie, samples en slam.
Op scène staan topactrices Evgenia Brendes, Sofie Decleir, Taeke Nicolaï, Scarlet Tummers en Anne-Laure Vandeputte zij aan zij met sample artist Kris Strybos. Samen geven ze stem aan drie gedichten van Maria Stepanova, één van de meest kritische en geprezen Russische auteurs van het moment.Zuidpool brengt deze teksten in de gelauwerde Engelse vertaling van dichteres Sasha Dugdale, met Nederlandse boventitels. Een al te actuele auditieve trip.
In het werk van Maria Stepanova betekent oorlog een strijd om taal, meer nog dan een strijd om macht en grond. De inzet van die strijd is het bezit en de controle van taal; en dus van het collectieve bewustzijn van een gemeenschap die die taal deelt. Stepanova stelt vast dat haar taal, en daarmee haar sociale en culturele identiteit, haar ontnomen is door het efficiënt manipulatieve gebruik ervan als ideologische propaganda. Haar antwoord op die aanval en dat persoonlijk verlies is even verrassend als radicaal: ze minimaliseert de relevantie van haar eigen stem, legt een bom onder alles wat taal ooit verwezenlijkte en bouwt met de scherven die ze na de explosie aantreft een nieuwe gerecycleerde constructie en identiteit.
Met splinters, citaten en samples schreef Stepanova drie lange gedichten. SPOLIA (2014) - verzoening & vrede; WAR OF THE BEASTS AND THE ANIMALS (2015) - woede & strijd; THE BODY RETURNS (2018) - heropleving. Daarin schemeren zowel de conflicten in Oekraïne als de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog door.
Zuidpool presenteert deze essentiële strijd als een koorwerk voor vijf vrouwenstemmen onder begeleiding van een live-composer/sample artist. Wat kan het nog betekenen om ‘iets te zeggen’ na zoveel verdachtmakingen? Hoeveel waarheidsvinding rest er nog in het ‘gesproken woord’? Eén ding is zeker: de strijd is nog niet beslecht.
Maria Stepanova (Moskou, 1972) schrijft essays en proza en publiceerde al meer dan tien dichtbundels. Ze won de belangrijkste literaire prijzen van Rusland en stond op de shortlist van de International Booker Prize 2021 met In memory of memory, bij ons bekend als Voorbij het geheugen. Ze is een actieve voorvechter van kritische reflectie en persvrijheid.
ZuidpoolsWar of the Beasts and the Animals wordt een veelstemmige en essentiële strijd om taal en vrijheid.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Twee biljoen jaar in de toekomst bevindt een futuristisch menselijk ras zich op de rand van uitsterven. Bijna alles wat er overblijft van de wereld zijn eenzame en surrealistische monumenten in de wildernis. De rustgevende stem van Tilda Swinton verhaalt wat er gebeurt op de stervende aarde. Het postuum filmdebuut van de IJslandse componist Jóhann Jóhannssons is gebaseerd op de gelijknamige scifi roman van Olaf Stapledon. De indrukwekkende soundtrack wordt gespeeld door BBC Philharmonic.
De Boliviaanse filmmaker Kiro Russo brengt een fascinerende film waarin natuur, mystiek en het gif van een bruisende stad in botsing met elkaar komen. Bekroond met de Juryprijs in de Orizzonti-competitie op het filmfestival van Venetië.
De jonge, maar verzwakte mijnwerker Elder is met zijn kompanen naar de hoofdstad La Paz gemarcheerd om de ongelijkheid en werkloosheid in Bolivia aan te klagen. Eenmaal daar moeten de mannen zich opnieuw uitsloven om een schamel loon bijeen te krijgen: op de straatmarkt sleuren ze met zakken, meubilair en watermeloenen. Langzaam verergert Elders conditie - volgens zijn vrienden door "het stof uit de mijnen" dat hij inademde. Of is er meer aan de hand? Een oude sjamaan spreekt namelijk over een storm die de wrede metropool voor altijd zal verwoesten. Cineast Kiro Russo assembleerde een magisch en boze stadssymfonie en zet zich met zijn eclectische filmtaal - vlot schakelend tussen abstracte impressies en docu-noir - sterk op de kaart. Wanneer je een synthlijn hoort opkomen, ligt voor je een van de meest memorabele scènes van het jaar in het verschiet. Transcendentale cinema, in de traditie van Jia Zhangke.
Na 5 jaar in de gevangenis ontmoet Tony ‘Le Stéphanois’ zijn vrienden Jo en Mario. Ze stellen hem voor om samen een juwelenroof te plegen, maar hij weigert. Tony zoekt zijn voormalige vriendin Mado op, die nu een affaire heeft met topgangster Pierre Grutter, wat leidt tot een aanvaring tussen de twee. Tony keert terug naar zijn vrienden met een tegenvoorstel voor een nog grotere roof. Met de hulp van gespecialiseerd kluizenkraker César, beramen de vrienden de perfecte kraak. Totdat een menselijke fout roet in het eten strooit…
Nadat Amerikaans regisseur Jules Dassin tijdens het McCarthy-tijdperk op Hollywoods zwarte lijst terechtkwam, vond hij werk in Frankrijk en later in Griekenland. Dassins eerste Franse film werd de lowbudgetfilm DU RIFIFI CHEZ LES HOMMES, die hem meteen de prijs voor Beste Regisseur opleverde in Cannes. Dassin vertolkt ook zelf de rol van kluizenkraker César.
‘De zin voor echtheid, die de regisseur aan de dag heeft gelegd, noopte hem er toe, niet terug te deinzen voor het uitbeelden van sterk realistische tonelen, zoals die van de moordpartijen en gevechten, welke alle uitmunten door hun ongenadige wreedheid, maar men kan niet ontkennen, dat zij het logisch gevolg zijn van het drama en niet van een vooringenomenheid, zoals degene die het zwakke punt is van zoveel films in het genre waartoe Du Rififi chez les hommes behoort. Niets is er te veel in deze film en geen woord in de tekst kan er gemist worden. Daar waar woorden werkelijk overbodig waren, zijn zij totaal weggelaten : bijna een half uur lang duurt de sekwentie [sic] van de inbraak, waarbij volledige stilte heerst, vermits spreken hier een fout zou geweest zijn. Een bijzonder woord van lof mag over de mooie fotografie gezegd worden.’
We are very proud to announce that this year we hit the 4th anniversary of Club Suave. For this celebration we will be going all the way with 2 rooms.
Think of it as a Club Suave XL night.
✧✧✧ ROOM I ✧✧✧ ROTONDE x FOYER
TNO SOUNDSYSTEM (NL)
EKANY (BXL)
CLUB SUAVE SOUNDSYSTEM
ASSIA MK
CHICAGO
MusicFuture Beats // Hip Hop & R&b // Forgotten Gems // Afro // Grime // Baile // Eclectic Soul // Funky // 2-Step // Dancehall // Global Grooves // Jersey Club // Moombahton
✧✧✧ ROOM II (HOSTED BY FREED) ✧✧✧ KLUB
FUNCADAFI SOUNDSYSTEM
OSKAR
SANS LAIT
MusicHouse // Disco // Funk // Italo // Electro
Come and Be Artistic, Be Creative, Be Yourself, Be Free !
De Boliviaanse filmmaker Kiro Russo brengt een fascinerende film waarin natuur, mystiek en het gif van een bruisende stad in botsing met elkaar komen. Bekroond met de Juryprijs in de Orizzonti-competitie op het filmfestival van Venetië.
De jonge, maar verzwakte mijnwerker Elder is met zijn kompanen naar de hoofdstad La Paz gemarcheerd om de ongelijkheid en werkloosheid in Bolivia aan te klagen. Eenmaal daar moeten de mannen zich opnieuw uitsloven om een schamel loon bijeen te krijgen: op de straatmarkt sleuren ze met zakken, meubilair en watermeloenen. Langzaam verergert Elders conditie - volgens zijn vrienden door "het stof uit de mijnen" dat hij inademde. Of is er meer aan de hand? Een oude sjamaan spreekt namelijk over een storm die de wrede metropool voor altijd zal verwoesten. Cineast Kiro Russo assembleerde een magisch en boze stadssymfonie en zet zich met zijn eclectische filmtaal - vlot schakelend tussen abstracte impressies en docu-noir - sterk op de kaart. Wanneer je een synthlijn hoort opkomen, ligt voor je een van de meest memorabele scènes van het jaar in het verschiet. Transcendentale cinema, in de traditie van Jia Zhangke.
Billie en Lucas, een jong Brussels koppel, starten hun studies aan de universiteit en staan voor een jaar vol veranderingen. Hun denkbeelden over de toekomst, twijfels over relaties en verwachtingen van het volwassen leven vormen de basis voor gesprekken met vrienden en elkaar. Kind Hearts toont op een integere wijze hoe vormend maar ook onzeker (eerste) liefde kan zijn.
“Met KIND HEARTS maakten we geen documentaire over liefde maar kijken we naar een concrete liefdesrelatie, verbeelden we het contact tussen twee geliefden, Billie en Lucas. De ervaring van liefde is nauw verbonden met dat van een vertelling, in onze gedachten herscheppen we de liefde tot een avontuur. Die notie van constructie ziet zich ook weerspiegeld in de vorm van de film, gekenmerkt door een ambivalentie tussen enscenering en documentaire. Het werken aan een film heeft voor ons ook met aandacht te maken, met zorg en concentratie, zowel in de keuze van de vorm als in de verhouding tot mensen en plaatsen. Met Kind Hearts hebben we de ambitie om op een liefdevolle wijze te kijken naar hoe deze geliefden zich tot de wereld vandaag en tot elkaar verhouden.” – Olivia Rochette en Gerard-Jan Claes
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
De zonnige westkust van Amerika in de vroege jaren ‘70. De 15-jarige Gary zoekt zijn weg nu hij te oud wordt om als kindacteur nog aan de bak te komen. Hij ontmoet de 25-jarige Alana, die met weinig enthousiasme werkt als assistente van een schoolfotograaf. Wanneer de veel jongere Gary haar duidelijk ziet zitten, reageert Alana wat verveeld en lacherig, ook al raakt ze - tot haar verbazing - steeds meer geïntrigeerd door Gary.
Acht Oscarnominaties heeft schrijver/regisseur Paul Thomas Anderson reeds achter zijn naam staan, voor topfilms als Magnolia, There Will Be Blood, Inherent Vice en Phantom Thread. LICORICE PIZZA is zijn meest ontroerende, maar ook meest ongedwongen film tot nu toe. Een heerlijke, nostalgische ode aan opgroeien in de jaren ‘70 en de magie van jonge, maar ingewikkelde liefde met personages die je nooit meer zal vergeten. Naast een rits cameos van topsterren (Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits!) zijn het vooral de twee jonge hoofdacteurs die hoge ogen gooien: actrice/muzikante Alana Haim en Cooper Hoffman, de 18-jarige zoon van de betreurde Philip Seymour Hoffman. Ongetwijfeld twee namen waar we nog veel van zullen horen.
‘At its core, Licorice Pizza is a romance of a particular kind set to the stop-go-stop-go rhythm of a couple who keep postponing their coupling thanks to a string of misunderstandings, mistimings, and temperamental and emotional delusions […] In this case, the couple is played by two charming, ingenious but untrained first-time actors who bring a lightning-in-a-bottle magic to every stand-off and narrow miss.’
Kent Jones in: Sight & Sound, Vol. 32, Issue 1, Winter 2021-2022, p. 41
Met een cast van louter 40-plussers waagt Theater Artemis zich voor het eerst aan een dansvoorstelling. Een hachelijke onderneming. Zeker voor deze jonge doelgroep. We zullen ons dan ook zo veel mogelijk proberen in te houden. Dat zal niet makkelijk zijn. Opgezweept door de aanstekelijke beats van Toben Piel (Les Trucs), aangevuurd door een flitsend lichtplan en in swingende outfits zullen we erg ons best moeten doen. Een stiekem danspasje is toch snel gemaakt. Maar we weten het: we stinken, we bewegen onhandig en we zijn ook zeker niet sexy! Daarom beloven wij plechtig: er zal niet gedanst worden. Erewoord.
Jetse Batelaan houdt ervan om het theater en de mensen die zich daar verzamelen onder de loep te nemen. De vorige coproductie voor twaalfplussers met Künstlerhaus Mousonturm (…..) Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel (2020) kreeg de Gouden Krekel voor de meest indrukwekkende jeugdtheaterproductie. In deze voorstelling vertaalde hij de argwaan, twijfel en angst van de jonge theaterbezoeker letterlijk. Zie een puber maar eens mee te krijgen naar het theater. Ze voelen zich de les gelezen, verveeld of in verlegenheid gebracht door de (volwassen) mensen om zich heen. Maar zijn respect voor hen is groot en dat is wat Jetse drijft in zijn theater.
Een compilatie van zes kortfilms, volledig gewijd aan wolven, groot of klein. We zien de schattige Wolfy en zijn vrienden aan het werk in alle seizoenen, terwijl ze spelen op een ijsschots, een verjaardagstaart bakken, of meereizen met de trekvogels. Ook twee andere filmpjes zetten wolven in de spotlights: een kleine wolf vindt zichzelf groot genoeg om alleen op jacht te gaan, en een knorrige oude wolf probeert een overenthousiaste welp af te schudden. Het jongste publiek geniet volop van de natuur, die zich van haar vrolijkste kant laat zien. Kom lekker meehuilen met de wolven naar de volle maan.
Tijdens een orkaan wordt het huis van Dorothy weggeblazen uit Kansas. Ze komt terecht in Oz, een magische wereld vol wonderbaarlijke personages. Alleen de grote tovenaar van Oz kan haar helpen om weer thuis te geraken. Samen met haar hondje Toto, vertrekt Dorothy naar Smaragd Stad om de tovenaar op te zoeken. THE WIZARD OF OZ is al meer dan 80 jaar oud, maar blijft een feest voor de zintuigen.
Over the Rainbow is het eerste videowerk van Anthea Hamilton. De kunstenaar zingt het gelijknamige nummer, gebracht door Judy Garland in de film THE WIZARD OF OZ uit 1939, en maakt het droeviger door het te vertragen. Door het beeld te inverteren tijdens de postproductie, slaagt het werk erin het oorspronkelijke lieflijke karakter van het fragment om te keren tot iets monsterlijks.
Het idee om beelden uit de populaire cultuur uit te kiezen, te samplen, te vervormen en eigen te maken, zorgt ervoor dat de op het eerste zicht vertrouwde beelden een bevreemdend effect sorteren.
Tijdens de Salonwerking in De Cinema neemt onze gids je mee op reis doorheen je eigen wereld voorbij de regenboog.
Leeftijd : 5+
Tijdsduur : 30 minuten
Aanbod geldig na de film THE WIZARD OF OZ op zaterdag 16 april, 30 april en 7 mei vanaf 14u15 en op zaterdag 14 mei vanaf 14u30.
Koop je een ticket voor de film dan krijg je gratis toegang tot de tentoonstelling Mash Up van Anthea Hamilton in het M HKA.
De zonnige westkust van Amerika in de vroege jaren ‘70. De 15-jarige Gary zoekt zijn weg nu hij te oud wordt om als kindacteur nog aan de bak te komen. Hij ontmoet de 25-jarige Alana, die met weinig enthousiasme werkt als assistente van een schoolfotograaf. Wanneer de veel jongere Gary haar duidelijk ziet zitten, reageert Alana wat verveeld en lacherig, ook al raakt ze - tot haar verbazing - steeds meer geïntrigeerd door Gary.
Acht Oscarnominaties heeft schrijver/regisseur Paul Thomas Anderson reeds achter zijn naam staan, voor topfilms als Magnolia, There Will Be Blood, Inherent Vice en Phantom Thread. LICORICE PIZZA is zijn meest ontroerende, maar ook meest ongedwongen film tot nu toe. Een heerlijke, nostalgische ode aan opgroeien in de jaren ‘70 en de magie van jonge, maar ingewikkelde liefde met personages die je nooit meer zal vergeten. Naast een rits cameos van topsterren (Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits!) zijn het vooral de twee jonge hoofdacteurs die hoge ogen gooien: actrice/muzikante Alana Haim en Cooper Hoffman, de 18-jarige zoon van de betreurde Philip Seymour Hoffman. Ongetwijfeld twee namen waar we nog veel van zullen horen.
‘At its core, Licorice Pizza is a romance of a particular kind set to the stop-go-stop-go rhythm of a couple who keep postponing their coupling thanks to a string of misunderstandings, mistimings, and temperamental and emotional delusions […] In this case, the couple is played by two charming, ingenious but untrained first-time actors who bring a lightning-in-a-bottle magic to every stand-off and narrow miss.’
Kent Jones in: Sight & Sound, Vol. 32, Issue 1, Winter 2021-2022, p. 41
Bad Woman is een atypische stand-up performance waarin een jonge vrouw zich probeert te bevrijden van de opgelegde norm. Met intieme bekentenissen van over de hele wereld (Myanmar, Rwanda en Wit-Rusland), dans, lectures en (hopelijk) spirituele inzichten. Julie Cafmeyer zal deze keer ook stilstaan bij haar lichaam. Wie geeft er commentaar op haar lijf? Hoe ziet zij zichzelf? Hoe aanvaardt zij haar lichaam en dat van een ander? En dan zal zij weer dansen. Dans, dans, dans, omdat het kan!
‘Ik wil een ode brengen aan al wie een nieuwe wereld in zich draagt omdat ik troost, levenslust en hoop haal uit iedereen die – uit vrije wil, of omdat ze niet anders kunnen – weigert om zich te rangschikken onder de normaliteit. In het beste geval word je geïnspireerd om jezelf ook te bevrijden, om je leven te redden.'
In Myanmar werd ik verliefd op een Birmese gids, hij nodigde me uit op wandeltocht met andere toeristen. Ik verveelde me omdat ik vond dat de tocht niet ‘authentiek’ genoeg was. Uit verveling bezatte ik me met rijstwijn en maakte ik hem verwijten. Hij riep naar me: ‘You know what your problem is? You are a high standard person. You are a typical white woman. Je hebt een appartement, je kan zoveel mannen bij je laten slapen als je wil, je kan zoveel reizen als je wil. Het is mijn grootste droom om een vliegticket te betalen en jij doet het gewoon en staat hier te klagen over authenticiteit.’
Twee uur later moest ik overgeven door al die rijstwijn. Hij stond niet op om me te helpen en ik riep voor het hele dorp: ‘Why are you not helping me? THIS IS ABOUT ME!’
Met een cast van louter 40-plussers waagt Theater Artemis zich voor het eerst aan een dansvoorstelling. Een hachelijke onderneming. Zeker voor deze jonge doelgroep. We zullen ons dan ook zo veel mogelijk proberen in te houden. Dat zal niet makkelijk zijn. Opgezweept door de aanstekelijke beats van Toben Piel (Les Trucs), aangevuurd door een flitsend lichtplan en in swingende outfits zullen we erg ons best moeten doen. Een stiekem danspasje is toch snel gemaakt. Maar we weten het: we stinken, we bewegen onhandig en we zijn ook zeker niet sexy! Daarom beloven wij plechtig: er zal niet gedanst worden. Erewoord.
Jetse Batelaan houdt ervan om het theater en de mensen die zich daar verzamelen onder de loep te nemen. De vorige coproductie voor twaalfplussers met Künstlerhaus Mousonturm (…..) Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel (2020) kreeg de Gouden Krekel voor de meest indrukwekkende jeugdtheaterproductie. In deze voorstelling vertaalde hij de argwaan, twijfel en angst van de jonge theaterbezoeker letterlijk. Zie een puber maar eens mee te krijgen naar het theater. Ze voelen zich de les gelezen, verveeld of in verlegenheid gebracht door de (volwassen) mensen om zich heen. Maar zijn respect voor hen is groot en dat is wat Jetse drijft in zijn theater.
Na meer dan 70 geannuleerde theatervoorstellingen van Terminator Too besloten De Studio en Robbert Vervloet om het concept van hun voorstelling om te vormen naar een kortfilm.
Jurassic Park, Pulp Fiction, Kill Bill, Batman en nog een heleboel andere blockbusters komen samen in deze film. Robbert Vervloet en Ephraïm Cielen vertolken de hoofdrollen. De bijrollen worden gespeeld door grote namen uit de Vlaamse film- en theaterwereld: Joke Emmers, Nico Sturm, Ruth Becquart, Jennifer Heylen, Jonas Vermeulen,...
Vervloet en Cielen creëren in Terminator Too - The Movie een universum waarin ze zelf de helden zijn. Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën, stunts en een vers gecomponeerde soundtrack leggen ze de stereotiepe Hollywoodmechanismen bloot - op geheel eigen (vaak hilarische) gebricoleerde wijze. Dat allemaal gebaseerd op scènes en personages uit bekende films.
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
Met een cast van louter 40-plussers waagt Theater Artemis zich voor het eerst aan een dansvoorstelling. Een hachelijke onderneming. Zeker voor deze jonge doelgroep. We zullen ons dan ook zo veel mogelijk proberen in te houden. Dat zal niet makkelijk zijn. Opgezweept door de aanstekelijke beats van Toben Piel (Les Trucs), aangevuurd door een flitsend lichtplan en in swingende outfits zullen we erg ons best moeten doen. Een stiekem danspasje is toch snel gemaakt. Maar we weten het: we stinken, we bewegen onhandig en we zijn ook zeker niet sexy! Daarom beloven wij plechtig: er zal niet gedanst worden. Erewoord.
Jetse Batelaan houdt ervan om het theater en de mensen die zich daar verzamelen onder de loep te nemen. De vorige coproductie voor twaalfplussers met Künstlerhaus Mousonturm (…..) Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel (2020) kreeg de Gouden Krekel voor de meest indrukwekkende jeugdtheaterproductie. In deze voorstelling vertaalde hij de argwaan, twijfel en angst van de jonge theaterbezoeker letterlijk. Zie een puber maar eens mee te krijgen naar het theater. Ze voelen zich de les gelezen, verveeld of in verlegenheid gebracht door de (volwassen) mensen om zich heen. Maar zijn respect voor hen is groot en dat is wat Jetse drijft in zijn theater.
De zonnige westkust van Amerika in de vroege jaren ‘70. De 15-jarige Gary zoekt zijn weg nu hij te oud wordt om als kindacteur nog aan de bak te komen. Hij ontmoet de 25-jarige Alana, die met weinig enthousiasme werkt als assistente van een schoolfotograaf. Wanneer de veel jongere Gary haar duidelijk ziet zitten, reageert Alana wat verveeld en lacherig, ook al raakt ze - tot haar verbazing - steeds meer geïntrigeerd door Gary.
Acht Oscarnominaties heeft schrijver/regisseur Paul Thomas Anderson reeds achter zijn naam staan, voor topfilms als Magnolia, There Will Be Blood, Inherent Vice en Phantom Thread. LICORICE PIZZA is zijn meest ontroerende, maar ook meest ongedwongen film tot nu toe. Een heerlijke, nostalgische ode aan opgroeien in de jaren ‘70 en de magie van jonge, maar ingewikkelde liefde met personages die je nooit meer zal vergeten. Naast een rits cameos van topsterren (Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits!) zijn het vooral de twee jonge hoofdacteurs die hoge ogen gooien: actrice/muzikante Alana Haim en Cooper Hoffman, de 18-jarige zoon van de betreurde Philip Seymour Hoffman. Ongetwijfeld twee namen waar we nog veel van zullen horen.
‘At its core, Licorice Pizza is a romance of a particular kind set to the stop-go-stop-go rhythm of a couple who keep postponing their coupling thanks to a string of misunderstandings, mistimings, and temperamental and emotional delusions […] In this case, the couple is played by two charming, ingenious but untrained first-time actors who bring a lightning-in-a-bottle magic to every stand-off and narrow miss.’
Kent Jones in: Sight & Sound, Vol. 32, Issue 1, Winter 2021-2022, p. 41
Bad Woman is een atypische stand-up performance waarin een jonge vrouw zich probeert te bevrijden van de opgelegde norm. Met intieme bekentenissen van over de hele wereld (Myanmar, Rwanda en Wit-Rusland), dans, lectures en (hopelijk) spirituele inzichten. Julie Cafmeyer zal deze keer ook stilstaan bij haar lichaam. Wie geeft er commentaar op haar lijf? Hoe ziet zij zichzelf? Hoe aanvaardt zij haar lichaam en dat van een ander? En dan zal zij weer dansen. Dans, dans, dans, omdat het kan!
‘Ik wil een ode brengen aan al wie een nieuwe wereld in zich draagt omdat ik troost, levenslust en hoop haal uit iedereen die – uit vrije wil, of omdat ze niet anders kunnen – weigert om zich te rangschikken onder de normaliteit. In het beste geval word je geïnspireerd om jezelf ook te bevrijden, om je leven te redden.'
In Myanmar werd ik verliefd op een Birmese gids, hij nodigde me uit op wandeltocht met andere toeristen. Ik verveelde me omdat ik vond dat de tocht niet ‘authentiek’ genoeg was. Uit verveling bezatte ik me met rijstwijn en maakte ik hem verwijten. Hij riep naar me: ‘You know what your problem is? You are a high standard person. You are a typical white woman. Je hebt een appartement, je kan zoveel mannen bij je laten slapen als je wil, je kan zoveel reizen als je wil. Het is mijn grootste droom om een vliegticket te betalen en jij doet het gewoon en staat hier te klagen over authenticiteit.’
Twee uur later moest ik overgeven door al die rijstwijn. Hij stond niet op om me te helpen en ik riep voor het hele dorp: ‘Why are you not helping me? THIS IS ABOUT ME!’
LEZING DOOR STEVEN JACOBS (Universiteit Antwerpen/ Universiteit Gent)
CLASSICS
FILM
archief
Henri Storck (1907-1999) is zonder twijfel de belangrijkste Belgische cineast uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Geboren te Oostende, zal hij in zijn films vaak refereren aan de badstad en haar kunstenaars als Ensor, Permeke en Spilliaert. Met BEELDEN VAN OOSTENDE (1929) leverde Storck een bijzondere bijdrage aan de “stadssymfonie”, een experimenteel en documentair filmgenre dat bijzonder belangrijk was in het interbellum. In Storcks lyrische ode aan Oostende laten ritmische en associatieve montages, een beweeglijke camera en een voorkeur voor natuurlijke verschijnselen als water, wind en zand de invloed van de Russische maar vooral ook Franse avant-garde cinema zien.
Naast de Franse impressionistische film drukte ook het surrealisme een duidelijke stempel op de vroege films van Storck. Dit vertaalt zich niet alleen in een fascinatie voor verlaten straten en het terrain vague van de haven in BEELDEN VAN OOSTENDE. Films als VOOR JE MOOIE OGEN (1930) en IDYLLE AAN HET STRAND (1931) bespelen volop surrealistische thema’s en motieven. Later zal Storck als specialist in kunstdocumentaires ook een film wijden aan de surrealistische schilder Paul Delvaux.
Een voorkeur voor surrealistische juxtaposities markeert ook Storcks “montage-films” uit de vroege jaren 1930. In OP DE BOORDEN VAN DE CAMERA (1932) en GESCHIEDENIS VAN DE ONBEKENDE SOLDAAT (1932) zet Storck volop “found-footage” in om een modernistische collage-esthetiek te combineren met een uitgesproken ideologische boodschap. Tot slot komt de surrealistische belangstelling voor het exotische en het etnografische duidelijk aan bod in PAASEILAND (1935), die Storck in samenwerking met de Nederlandse cineast John Fernhout realiseerde.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Na 5 jaar in de gevangenis ontmoet Tony ‘Le Stéphanois’ zijn vrienden Jo en Mario. Ze stellen hem voor om samen een juwelenroof te plegen, maar hij weigert. Tony zoekt zijn voormalige vriendin Mado op, die nu een affaire heeft met topgangster Pierre Grutter, wat leidt tot een aanvaring tussen de twee. Tony keert terug naar zijn vrienden met een tegenvoorstel voor een nog grotere roof. Met de hulp van gespecialiseerd kluizenkraker César, beramen de vrienden de perfecte kraak. Totdat een menselijke fout roet in het eten strooit…
Nadat Amerikaans regisseur Jules Dassin tijdens het McCarthy-tijdperk op Hollywoods zwarte lijst terechtkwam, vond hij werk in Frankrijk en later in Griekenland. Dassins eerste Franse film werd de lowbudgetfilm DU RIFIFI CHEZ LES HOMMES, die hem meteen de prijs voor Beste Regisseur opleverde in Cannes. Dassin vertolkt ook zelf de rol van kluizenkraker César.
‘De zin voor echtheid, die de regisseur aan de dag heeft gelegd, noopte hem er toe, niet terug te deinzen voor het uitbeelden van sterk realistische tonelen, zoals die van de moordpartijen en gevechten, welke alle uitmunten door hun ongenadige wreedheid, maar men kan niet ontkennen, dat zij het logisch gevolg zijn van het drama en niet van een vooringenomenheid, zoals degene die het zwakke punt is van zoveel films in het genre waartoe Du Rififi chez les hommes behoort. Niets is er te veel in deze film en geen woord in de tekst kan er gemist worden. Daar waar woorden werkelijk overbodig waren, zijn zij totaal weggelaten : bijna een half uur lang duurt de sekwentie [sic] van de inbraak, waarbij volledige stilte heerst, vermits spreken hier een fout zou geweest zijn. Een bijzonder woord van lof mag over de mooie fotografie gezegd worden.’
Zeven jonge vrouwen wonen samen onder hetzelfde dak, zonder dat ze daar zelf voor kozen. Met elk hun eigen levensverhaal en achtergrond, vinden ze in de opvang iets wat lijkt op een thuis. Van bij het prille begin komen we in de drukte van een meisjeshuis terecht. De meesten van hen komen uit gebroken gezinnen en vinden hier veiligheid. De directeur van het huis, Lora, doet er alles aan om ze te ondersteunen, maar conflicten zijn onvermijdelijk in deze gemengde surrogaatfamilie.
'La mif' (Frans jargon voor "de familie") is een eerlijk en openhartig portret van jonge vrouwen die, ondanks hun onzekere situatie, bruisen van levenslust. Voor dit authentieke sociale drama werkte de regisseur samen met bewoners en verantwoordelijken van een echt tehuis, waarbij de meisjes het script zelf schreven of improviseerden. De rauwe opname- en acteerstijl neemt je mee op een emotionele rit, die bovendien de pijnpunten van de jeugdzorg blootlegt.
‘Als ice breaker funktioniert die Frage “Und, warum bist du hier?”, mit deren Hilfe sie über die traumatischen Erfahrungen, über Einsamkeit und Suizidgedanken ins Gespräch kommen. Baillifs Film nimmt sich dafür die Zeit, lässt laufen, hüpft mit den Figuren von einem Stein zum nächsten, den das Lebe, ihnen in den Weg legt. La Mif ist beeindruckend, weil er von der Arbeit zeugt, die es bedeutet, Verständnis und Ermutigung zu lernen, um Widerständen entgegentreten zu können.’
Anne Küper in: Filmbulletin, nr. 1/22, jan/feb, p. 75
Alain Platel is vooral bekend als de aanjager van het dansgezelschap Les Ballets C de la B. Samen met Mirjam Devriendt zoekt hij in deze documentaire naar de wortels van geweld.
Moeder, waarom vechten wij? Zo zou je, Lode Zielens parafraserend, de voorstelling Nicht schlafen uit 2016 van Les Ballets C de la B kunnen samenvatten. Die vraag werken de choreograaf Alain Platel en fotograaf-videast Mirjam Devriendt samen uit in de film WHY WE FIGHT? Drie dansers uit de voorstelling vertellen over hun ervaringen met geweld, zowel fysiek als psychologisch. Hun observaties en opmerkingen worden afgewisseld met interventies van onder anderen kunstenares Berlinde De Bruyckere en filosoof Philipp Blom. Geleidelijk aan wordt duidelijk dat geweld vaak een uitlaatklep is voor ongenoegen dat niet op een andere manier geventileerd kan worden. En dat geweld onlosmakelijk deel uitmaakt van een democratie. WHY WE FIGHT?, met veel passages uit het indrukwekkende Nicht schlafen, kijkt dus zowel naar het geweld rond als in ons.
De zonnige westkust van Amerika in de vroege jaren ‘70. De 15-jarige Gary zoekt zijn weg nu hij te oud wordt om als kindacteur nog aan de bak te komen. Hij ontmoet de 25-jarige Alana, die met weinig enthousiasme werkt als assistente van een schoolfotograaf. Wanneer de veel jongere Gary haar duidelijk ziet zitten, reageert Alana wat verveeld en lacherig, ook al raakt ze - tot haar verbazing - steeds meer geïntrigeerd door Gary.
Acht Oscarnominaties heeft schrijver/regisseur Paul Thomas Anderson reeds achter zijn naam staan, voor topfilms als Magnolia, There Will Be Blood, Inherent Vice en Phantom Thread. LICORICE PIZZA is zijn meest ontroerende, maar ook meest ongedwongen film tot nu toe. Een heerlijke, nostalgische ode aan opgroeien in de jaren ‘70 en de magie van jonge, maar ingewikkelde liefde met personages die je nooit meer zal vergeten. Naast een rits cameos van topsterren (Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits!) zijn het vooral de twee jonge hoofdacteurs die hoge ogen gooien: actrice/muzikante Alana Haim en Cooper Hoffman, de 18-jarige zoon van de betreurde Philip Seymour Hoffman. Ongetwijfeld twee namen waar we nog veel van zullen horen.
‘At its core, Licorice Pizza is a romance of a particular kind set to the stop-go-stop-go rhythm of a couple who keep postponing their coupling thanks to a string of misunderstandings, mistimings, and temperamental and emotional delusions […] In this case, the couple is played by two charming, ingenious but untrained first-time actors who bring a lightning-in-a-bottle magic to every stand-off and narrow miss.’
Kent Jones in: Sight & Sound, Vol. 32, Issue 1, Winter 2021-2022, p. 41
Drie mooie dames vormen een rockband. Ze besluiten op aandringen van hun manager, een kans te wagen in Hollywood. Wanneer een van hen een substantiële erfenis krijgt, staan ze weldra in het middelpunt van de belangstelling. Op weg naar de roem maken ze kennis met een aantal zonderlinge personages en het trio wordt meegesleept in een draaikolk van drank, drugs, partnerruil en seksueel sadisme. Cultregisseur Russ Meyer maakte met BEYOND THE VALLEY OF THE DOLLS in naam een sequel op THE VALLEY OF THE DOLLS, maar daar blijft het bij.
Auteur en fotograaf Anne Billson heeft Meyer in 1992 urenlang geïnterviewd ("half a dozen cassette tapes with his life story"). Hun gesprek maakt deel uit van haar e-book BREAST MAN: A CONVERSATION WITH RUSS MEYER. Billson zal deze vertoning inleiden, samen met CULT-ceremoniemeester Cyrus Vercammen.
De zonnige westkust van Amerika in de vroege jaren ‘70. De 15-jarige Gary zoekt zijn weg nu hij te oud wordt om als kindacteur nog aan de bak te komen. Hij ontmoet de 25-jarige Alana, die met weinig enthousiasme werkt als assistente van een schoolfotograaf. Wanneer de veel jongere Gary haar duidelijk ziet zitten, reageert Alana wat verveeld en lacherig, ook al raakt ze - tot haar verbazing - steeds meer geïntrigeerd door Gary.
Acht Oscarnominaties heeft schrijver/regisseur Paul Thomas Anderson reeds achter zijn naam staan, voor topfilms als Magnolia, There Will Be Blood, Inherent Vice en Phantom Thread. LICORICE PIZZA is zijn meest ontroerende, maar ook meest ongedwongen film tot nu toe. Een heerlijke, nostalgische ode aan opgroeien in de jaren ‘70 en de magie van jonge, maar ingewikkelde liefde met personages die je nooit meer zal vergeten. Naast een rits cameos van topsterren (Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits!) zijn het vooral de twee jonge hoofdacteurs die hoge ogen gooien: actrice/muzikante Alana Haim en Cooper Hoffman, de 18-jarige zoon van de betreurde Philip Seymour Hoffman. Ongetwijfeld twee namen waar we nog veel van zullen horen.
‘At its core, Licorice Pizza is a romance of a particular kind set to the stop-go-stop-go rhythm of a couple who keep postponing their coupling thanks to a string of misunderstandings, mistimings, and temperamental and emotional delusions […] In this case, the couple is played by two charming, ingenious but untrained first-time actors who bring a lightning-in-a-bottle magic to every stand-off and narrow miss.’
Kent Jones in: Sight & Sound, Vol. 32, Issue 1, Winter 2021-2022, p. 41
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Toen de tweede film van Hedwig and the Angry Inch-regisseur John Cameron Mitchell in 2006 in Cannes in première ging, ging er gelijk ook een schokgolf door de filmwereld. Een mainstream komedie met openlijk queer personages en koppels die echte seks hebben?! “Ewww!” Of dat was toch de reactie op Shortbus die velen toen hadden.
Velen hadden toen vanzelfsprekend gewoon een triestig seksleven, want Shortbus is zonder overdrijven één van de grappigste relatiefilms van de 21ste eeuw. En een relatiefilm zonder s-e-k-s is als Jurassic Park zonder J-e-f-f G-o-l-d-b-l-u-m: totaal ongeloofwaardig! Zestien jaar later hebben velen dat gelukkig ook door, want Shortbus werd zopas volledig gerestaureerd in 4K!
Shortbus (4K) :: John Cameron Mitchell :: VS :: 2006 :: 101’ :: Engels :: EN OT :: Sook-Yin Lee, Peter Stickles, Paul Dawson, Justin Bond, Lindsay Beamish
