Wanneer Stan bij een circus terecht komt, ontdekt hij vrijwel meteen dat hij geknipt is voor de job. Samen met zijn bekoorlijke assistente Molly begint hij de gedachten van het publiek te lezen. Zijn talent voor manipulatie blijkt een gouden ticket om te ontsnappen uit zijn armoedig bestaan en wanneer zijn pad de elegante Lilith kruist, ziet hij de kans om zijn vaardigheden als oplichter uit te testen bij haar welgesteld cliënteel...
Guillermo del Toro (THE SHAPE OF WATER) verzamelde een sterrencast voor zijn verfilming van het gelijknamige boek uit 1946. Bradley Cooper schittert in de hoofdrol en Cate Blanchett, Willem Dafoe, Toni Collette en Rooney Mara vervolledigen het ensemble in deze venijnige film noir.
[Opgelet: Ook Edmund Gouldings verfilming met Tyrone Power uit 1947 staat op ons programma!]
"Een karakterstudie van een overambitieuze circusillusionist, in een heerlijk doorrookt film-noirjasje. Komt dat zien, komt dat zien!"★★★★ - De Morgen
"Vlijmscherpe cinema met de allure van een hypnotiserende nachtmerrie." ★★★★ – Humo
"Heerlijke hocus pocus van Guillermo Del Toro." ★★★★ - Het Nieuwsblad
“There is an idea that’s in the film that isn’t in the novel,” del Toro says.” It comes from my studies in mentalism and magic and it’s called ‘shut-eye’. It’s used to describe people who are so good at doing tricks, that they believe they have the power to actually read minds. It basically means that you believe that the world should become what you believe in. Right now, I feel like the whole world is in danger of getting shut-eye and I wanted the film to reflect all that.”
Guillermo del Toro in: Sight and Sound, Vol. 32, nr. 1, Winter ’21-22, p. 53
Met de voeten stevig in het zand en het hoofd recht, verkondigt Aya goedlachs dat ze nooit zal vertrekken. Het schiereiland van Ivoorkust, waar ze met haar moeder en haar kleine broertje woont, wordt echter geleidelijk ingenomen door de oceaan, waardoor de inwoners worden gedwongen naar de hoofdstad te migreren.
Met een magnifieke fotografie en montage laat deze fictiefilm, die veel leent van een documentaire, ons het zand, het zout en de bedwelmende aanwezigheid van de zee voelen waarin droom en realiteit, zichtbaar en onzichtbaar, samenvloeien.
De grote kracht van deze film is dat de beelden erin slagen ons vast te nagelen aan de zorgeloze levenswandel van de heldin, aan haar vreugdevolle koppigheid, aan levendige en zonnige overblijfselen uit haar kindertijd, om samen met haar het verdwijnen van haar territorium te bereizen. Als de film ons de kroniek geeft van een eenvoudig en gelukkig leven, vertelt hij ook het verhaal van een ontworteling die ons eraan herinnert dat alle ballingschap begint met een offer - dat van een verloren paradijs dat versmelt met de kindertijd.
Alexia (een dappere rol van debutant Agathe Rousselle) heeft wat littekens opgelopen in haar jeugd. Om precies te zijn, zit er een titanium plaat in haar hoofd, als herinnering aan een auto-ongeluk. In plaats van angst of weerzin te voelen, hebben auto’s sindsdien een enorme aantrekkingskracht op haar. Het metaal in haar hoofd windt haar op, maar maakt haar ook agressief. Uit zelfbescherming houdt ze mensen op afstand – desnoods met een scherpe haarpriem en bloederig geweld – maar ze geeft zich wel over aan een hitsige Cadillac. Nadat ze zich schuldig heeft gemaakt aan een reeks gewelddadige misdaden slaat ze op de vlucht en neemt ze de identiteit aan van een al jaren vermiste jongen, Adrien. Zijn vader, een getroebleerde brandweerman, onthaalt haar liefdevol als zijn verloren zoon. Zo stillen deze twee eenzame zielen hun honger naar menselijk contact.
Met het wervelende TITANE is Julia Ducournau pas de tweede vrouwelijke filmmaker die de Gouden Palm wegkaapt op het Filmfestival van Cannes (na Jane Campion in 1993). Ducournau's mooie, donkere, verwrongen fantasie is een nachtmerrieachtig maar ondeugend komisch spervuur van seks, geweld, lugubere verlichting en beukende muziek. Girls on Film en WANDA, een onafhankelijke actiegroep van filmmakers die de institutionele ongelijkheid in de Vlaamse filmsector aankaart, gaan voor de film in gesprek met filmmaker Britt Valkenborghs. WANDA werkt momenteel samen met 4 studentes van de KU Leuven om hun boodschap bij een breder publiek te verspreiden door middel van een podcastreeks en filmscreenings.
**** “Titane zal schofferen en degouteren, maar de film geeft je ook zin om onbegrensd de nieuwe wereld in te zoeven” – HUMO
“Titane ervaar je het beste als een bungeesprong: niet omkijken en je zonder aarzelen laten vallen in het duizelingwekkende universum waar Ducournau heer en meester is.” – VERTIGO
Wanneer Stan bij een circus terecht komt, ontdekt hij vrijwel meteen dat hij geknipt is voor de job. Samen met zijn bekoorlijke assistente Molly begint hij de gedachten van het publiek te lezen. Zijn talent voor manipulatie blijkt een gouden ticket om te ontsnappen uit zijn armoedig bestaan en wanneer zijn pad de elegante Lilith kruist, ziet hij de kans om zijn vaardigheden als oplichter uit te testen bij haar welgesteld cliënteel...
Guillermo del Toro (THE SHAPE OF WATER) verzamelde een sterrencast voor zijn verfilming van het gelijknamige boek uit 1946. Bradley Cooper schittert in de hoofdrol en Cate Blanchett, Willem Dafoe, Toni Collette en Rooney Mara vervolledigen het ensemble in deze venijnige film noir.
[Opgelet: Ook Edmund Gouldings verfilming met Tyrone Power uit 1947 staat op ons programma!]
"Een karakterstudie van een overambitieuze circusillusionist, in een heerlijk doorrookt film-noirjasje. Komt dat zien, komt dat zien!"★★★★ - De Morgen
"Vlijmscherpe cinema met de allure van een hypnotiserende nachtmerrie." ★★★★ – Humo
"Heerlijke hocus pocus van Guillermo Del Toro." ★★★★ - Het Nieuwsblad
“There is an idea that’s in the film that isn’t in the novel,” del Toro says.” It comes from my studies in mentalism and magic and it’s called ‘shut-eye’. It’s used to describe people who are so good at doing tricks, that they believe they have the power to actually read minds. It basically means that you believe that the world should become what you believe in. Right now, I feel like the whole world is in danger of getting shut-eye and I wanted the film to reflect all that.”
Guillermo del Toro in: Sight and Sound, Vol. 32, nr. 1, Winter ’21-22, p. 53
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
De Avonden. Een winterverhaal is de debuutroman van Gerard Kornelis van het Reve, gepubliceerd in 1947. Het verhaal beslaat tien dagen uit het leven van de 23-jarige kantoorklerk Frits van Egters in even zoveel hoofdstukken. Het gaat om de tien laatste dagen van het jaar en Frits beschrijft telkens maniakaal hoe de tijd verstrijkt, wat hij doet, met wie hij spreekt en waar hij aan denkt.
Reve schreef De Avonden op advies van zijn psychiater Kees Schuurman. Het was zeker gedeeltelijk een vorm van therapeutisch schrijven en het boek kan makkelijk gelezen worden als de hartenkreet van een “ziel in nood”, op zoek naar zingeving in relaties, familiaal leven, beroepsactiviteiten, ...
Dit boek was voor Dirk De Wachter de ultieme trigger om psychiater te worden. Hij gaat in gesprek met drie schrijvers over de betekenis van De Avonden, de klassieker die amper nog gelezen wordt. Het gaat over de rol van dromen, het existentieel isolement, de afwezigheid van seksualiteit, de weg naar kennis over het innerlijk van de mens, het verstikkend naoorlogs klimaat, de culturele impact.
Hoe relevant is dit boek nog? De gelijkenissen tussen de beklemmende sfeer van het boek en het pandemisch regime van 2020-2021 zijn in elk geval treffend.
Dirk De Wachter in gesprek met Saskia De Coster & Tobi Lakmaker
Drie generaties aan tafel. De geschiedenis van mijn seksualiteit van Lakmaker was wat men noemt een droomdebuut: overladen met ontelbare sterren en geprezen door Grunberg met de woorden “Je krijgt er zin van om te leven”. De Coster speelt al 20 jaar mee in de Euro League als schrijver en opiniemaker. Dat gaat knetteren want in dit tijdsgewricht knettert een gesprek over (de moeizame zoektocht naar) identiteit altijd.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Kunnen dieren troosten?
Wat is moeilijker: ruzie maken of huilen?
Is huilen gezond?
Is er een verschil tussen pijn en verdriet?
Huilen meisjes meer dan jongens of hebben jongens beter geleerd hun tranen te verstoppen?
Heeft verdriet een eigen agenda?
Zijn verdriet en geluk als broer en zus?
Bestaan er ergens op de wereld mensen zonder verdriet?
Als je slaapt, slapen je tranen dan ook?
Waarom is afscheid nemen moeilijk? Op een bedje van troost is een poëtische installatie over verdriet, afscheid en troost. Een intieme wandeling langs vragen, taferelen, rituelen en actieve opdrachten.
Mee te maken van vrijdag 16 september tot vrijdag 23 september in Eferding (Oostenrijk)
Brahim is een jonge man, de oogappel van zijn moeder. Op een dag zal hij de liefde van zijn leven vinden. Hij zal een gezin stichten, iedereen zal trots zijn op hem. Op een dag zal hij volwassen en geslaagd zijn in het leven. Op een dag…
Voor ANIMALS baseert Nabil Ben Yadir zich op waargebeurde feiten om een rauw en aangrijpend verhaal te brengen, een boeiende en compromisloze reflectie op geweld en het vermogen van de mens om het onnoemelijke te begaan.
In april 2012 verdwijnt Ihsane Jarfi in Luik. De dertiger wordt voor het laatst gezien in de buurt van een homobar, vlak voor hij in een auto met vier andere mannen stapt. Twee weken later wordt hij teruggevonden. Dood en zwaar verminkt. De vier passagiers worden ingerekend en veroordeeld voor homofobe moord. "We gedroegen ons als beesten", zei een van hen tijdens het proces. Nadat theatermaker en artistiek directeur van NTGent, Milo Rau, in La reprise deze gruwelijke hate crime al op toneel bracht, inspireert ook Les Barons-cineast Nabil Ben Yadir zich voor ANIMALS op deze beestachtige misdaad. Samen met onder andere cinematograaf Frank Van den Eeden (Girl) en Dode Hoek-acteur Soufiane Chilah duikt Yadir in deze Luikse nachtmerrie door de 35-jarige Brahim te volgen die op de verjaardag van zijn moeder uit de kast wil komen. Alleen beslissen vier mannen daar anders over.
"Animals is a shock which won’t leave anyone indifferent (...)" – Cineuropa
"Animals van regisseur Nabil Ben Yadir is onaangenaam en ondraaglijk. Maar dat hoort ook zo" - Knack Focus
“Bikkelhard, maar beklijvend én bangelijk goed: Animals, de film van regisseur Nabil Ben Yadir over de moord op Ihsane Jarfi, spookt na afloop nog dagen door je hoofd.”★★★★ - De Standaard
Twee biljoen jaar in de toekomst bevindt een futuristisch menselijk ras zich op de rand van uitsterven. Bijna alles wat er overblijft van de wereld zijn eenzame en surrealistische monumenten in de wildernis. De rustgevende stem van Tilda Swinton verhaalt wat er gebeurt op de stervende aarde. Het postuum filmdebuut van de IJslandse componist Jóhann Jóhannssons is gebaseerd op de gelijknamige scifi roman van Olaf Stapledon. De indrukwekkende soundtrack wordt gespeeld door BBC Philharmonic.
Na de moord op zijn partner-in-crime wil oplichter Johnny Hooker wraak nemen op de schuldige: de gewelddadige misdaadkoning Doyle Lonnegan. Hij roept hiervoor de hulp in van meesterzwendelaar Henry Gondorff, die zijn achterban optrommelt om een heerlijk complexe val op te zetten. In THE STING versterken steracteurs Paul Newman en Robert Redford hun imago als gouden koppel, dat ze erfden na BUTCH CASSIDY AND THE SUNDANCE KID. De film is een stilistisch hoogtepunt. Regisseur George Roy Hill wilde de look en feel van de gangsterfilms uit de jaren 30 recreëren. Dit lukte met zachte kleuren en ingenieuze belichting, de pittige historische kostumering van Edith Head en de tussentitels van de hand van artiest Jaroslav Gebr.
“Sit down and shut up, will ya? Try not to live up to all my expectations.” – FBI agent Polk in THE STING
‘In de verhaaltrant dient de relativerende humor, onderstreept George Roy Hill. Hij geeft geregeld knipoogjes naar het publiek in de zaal. Vooral de dialoog speelt daarbij een rol. Gevatheid en snedigheid zijn troef in The sting. Het scenario wordt ook duidelijk verteld. Telkens ’n nieuw hoofdstuk in het verhaal wordt aangesneden is dat duidelijk merkbaar door een getekende illustratie met een ondertitel. Zo krijgt The Sting als het ware de allure van een sprookjesboek. Er waren eens twee oplichters…’
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
Algerije, 1995. Fatima baat een hamam uit. Voor de vrouwen van het dorp een plaats om te baden, te roddelen en even te ontsnappen aan de harde realiteit. Terwijl Fatima op een dag stiekem een sigaret rookt voor ze de hamam opent, komt een meisje binnengestormd. Ze vertelt dat ze zwanger is en dat haar broer - woedend omdat de familie 'onteerd' is-, haar dreigt te vermoorden. Fatima besluit haar te helpen en verstopt haar in haar badhuis, een plek verboden voor mannen. Onder vuur genomen, zowel door ultraconservatieve vrouwen binnen als door gewelddadige mannen buiten, probeert Fatima de situatie onder controle te houden.
Voor A MON ÂGE JE ME CACHE ENCORE POUR FUMER herwerkte de Algerijnse Rayhana Obermeyer haar gelijknamige toneelstuk uit 2009, met als resultaat een raamvertelling die zich vrijwel volledig afspeelt in een hamam, een historisch monument daterend van 1444, waarvan zowat elke kamer wordt benut.
In het kader van het project HAMMAM. STEAMING STORIES biedt NAKHLA VZW deze filmvertoning in combinatie met de voorstelling ZOHRA'S FEESTJE (6+), die tegelijkertijd plaastvindt in DE STUDIO.
Stuur gerust een bericht naar info@nakhla.be om te registreren voor beide activiteiten. Apart ticketverkoop voor beide activiteiten is ook mogelijk.
𝐇𝐞𝐥𝐞𝐧𝐚 𝐇𝐚𝐮𝐟𝐟
Helena Hauff is a German DJ and record producer based in Hamburg. She is known for her "stripped-down techno and electro tracks" that are recorded using strictly analog equipment and draws influences from acid house, EBM and industrial music.
𝐊𝐢𝐦 𝐊𝐞𝐧𝐢𝐬
Kim is a natural-born DJ. With a wide taste in house and techno music, she easily threads between a groovy, organic sound, and proper, deep 4X4 straightforwardness.
𝐇𝐎𝐅𝐅𝐌𝐀𝐍 (𝐥𝐢𝐯𝐞)
HOFFMAN is the musical alter ego of the electronical wizard Maurice Luijten. His music keeps a balance between atmospheric soundtracks and dark raves. HOFFMAN played several Belgian festivals like Overlast, We Are Open and Rock Herk. During a liveset, his music is accompanied by his own visuals. In 2020, he released his first untitled ep. His new ep is coming out mid 2022.
𝐃𝐉 𝐑𝐚𝐩𝐡𝐚𝐞𝐥
DJ Raphael started djing in the 90's right in the heart of Antwerp's underground scene.
His set will be an unpredictable and eclectic selection from his gigantic personal music collection.
𝐌𝐚𝐲𝐳
Mayz is an electronic producer & DJ:
Sad Synths, Hard Highs & Broken Beats.
Een radiojournalist neemt zijn 9-jarige neefje onder zijn vleugels wanneer zijn zus voor haar man moet zorgen die met psychische problemen kampt. Tijdens een roadtrip van Los Angeles naar New York en New Orleans, ontstaat er langzaam een unieke band tussen de twee…
Oscarwinnaar Joaquin Phoenix keert terug in zijn eerste filmrol sinds Joker in dit in prachtig zwart-wit geschoten drama. Mike Mills (20th Century Women, Beginners) brengt met deze derde film over familierelaties een ode aan de generatie van de toekomst, en diegenen die hen opvoeden.
"C’mon C’mon is een ontroerende ode aan de intensiteit van het ouderschap."★★★★★ - De Morgen
"De schoonheid zit ’m in het kleine, in het menselijke van hevige ruzies en onbedaarlijke giechelpartijen."★★★★ - De Standaard
"Een film die lééft en ademt en trilt van waarachtigheid." ★★★1/2 – Humo
"Joaquin Phoenix is at his career best in this great, big bear hug of a film."★★★★★ - The Guardian
“Zwart-wit creëert een zachtheid, die helpt om je de film binnen te voeren. Ik associeer zwart-wit met pianomuziek van Satie. Het geeft openheid en ruimte en helpt een delicate, intieme wereld te tonen. […] Toen ik het script schreef, zag ik deze personages in mijn hoofd in zwart-wit. Ik denk dat ik ze niet in kleur zag, omdat zwart-wit ze uit de realiteit haalt. Ik hou van het contrast tussen film als een zeer realistisch medium met documentaire kwaliteiten en film als mythische vertelling. De tegendelen versterken elkaar en dat wilde ik in deze film doen.”
Mike Mills in: Filmkrant, nr. 444, maart 2022, p. 14
In 1917 publiceerde filmstudio Universal een promotioneel artikel met de aankondiging: “er zijn erg weinig vrouwelijke regisseurs in de filmwereld, maar Universal City… huist drie van hen!” De studio refereert onder anderen naar ‘hun’ regisseur-scenarist Lois Weber. In werkelijkheid waren er over de hele wereld heel wat vrouwen regisseur tijdens het stille filmtijdperk, maar werden ze later uit de geschiedboeken geschrapt ten gunste van hun mannelijke tijdsgenoten. Vrouwelijke filmpioniers Lois Weber, Alice Guy Blaché en Lotte Reiniger heroveren hun plaats binnen het filmhistorische luik in mei. Volgende kortfilms staan op het programma:
THE STOLEN HEART (Das gestohlene Herz)
LOTTE REINIGER
DE 1934 – 10’
In dit verhaal steelt een monster alle muziekinstrumenten van een dorpje, met als doel hun geluk te ontnemen. Maar wat het monster niet beseft, is dat muziek ook een kracht in zich draagt. De film wordt op harp begeleid door Jenna Vergeynst.
THE GIRL IN THE ARMCHAIR
Alice Guy-Blaché
FR 1912 – 13’
Dit drama over een gokverslaafde man, die gered wordt door de vrouw die hem liefheeft, toont de cinematografische kracht van Alice Guy Blaché en de vakkundige manier waarop ze actie en compositie in beeld brengt. De film wordt begeleid door Brecht Valckenaers op piano.
FALLING LEAVES
Alice Guy-Blaché
FR 1912 – 14’
Een jong kind probeert het leven van haar oudere zus te redden door de herfst te verlengen. Een lyrisch melodrama dat elektronisch begeleid wordt door Lorenzo Serasini.
PAPAGENO
LOTTE REINIGER
DE 1935 – 11’
Papageno, de vogelvanger van Mozarts “De Magische Fluit” spendeert zijn tijd met zijn gevleugelde vrienden, vecht met een slang en vindt de liefde en het geluk in dit delicate meesterwerk van Lotte Reiniger. De film wordt door Benjamin Skorov, Francesco Ursi en Robbe Claes begeleid op viool, hoorn en trompet.
SUSPENSE
LOIS WEBER
VS 1913 – 10’
Een man steelt een auto en snelt naar huis om zijn vrouw te redden van een inbreker. Met de politie in de achtervolging. Milan Lauwers begeleidt de film op piano.
Met de Creatieve Projecten wil de opleiding Muziek van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen masterstudenten in contact brengen met actuele, maatschappelijke, interactieve en interdisciplinaire projecten. De studenten verkennen hierbij de stad en de districten. In samenwerking met De Cinema creëren enkele studenten aan de hand van repertoire en improvisatie een originele en persoonlijke soundtrack bij enkele films geregisseerd door vrouwelijke pioniers.
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
Een slak wil de wereld ontdekken. Samen met de walvis wordt het een spannende reis langs ijzige bergen, gloeiende vulkanen en tropische eilanden. Dan gaat het vreselijk mis ... ze spoelen aan op een strand en die enorme walvis is niet meer in beweging te krijgen. Maar ook wie klein is, kan een held zijn!
Samen met De slak en de walvis worden nog drie leuke kortfilms vertoond. Zet je schrap voor de ontmoeting met een schele kameleon, een sjofele kiwi, een verkleumd hondje en een overmoedig lammetje. Alle films zijn Nederlands gesproken of zonder dialogen en kunnen dus een heel jong publiek charmeren.
De Slak en de Walvis wordt voorafgegaan door deze 3 andere leuke avontuurlijke kortfilms:
Overboord! Barbora Valecká, Filip Pošivač / Tsjechië / 2019 / 12 min
Weldra staat de wereld onder water en de dieren verzamelen zich in een lange rij voor de Ark van Noah. Een schele kameleon en een sjofele kiwi, twee beste vrienden, willen ook mee. Maar de controle is heel streng: alleen dieren met partner van dezelfde soort mogen aan boord.
Mishou Milen Vitanov / Duitsland, Bulgarije / 2020 / 8 min
Een groepje toeristen landt met de helikopter op de noordpool. Na een paar selfies zijn ze weer weg maar ze laten een onverwachte gast achter: Mishou. Vier sneeuwhazen nemen het hondje onder hun hoede.
Schaap Julia Ocker / Germany / 2018 / 4 min
Een avontuurlijk lammetje zoekt gevaarlijke situaties op, zeer tegen de zin van de andere bezorgde schapen.
Alle films zijn Nederlands gesproken of zonder dialogen.
Tijdens een orkaan wordt het huis van Dorothy weggeblazen uit Kansas. Ze komt terecht in Oz, een magische wereld vol wonderbaarlijke personages. Alleen de grote tovenaar van Oz kan haar helpen om weer thuis te geraken. Samen met haar hondje Toto, vertrekt Dorothy naar Smaragd Stad om de tovenaar op te zoeken. THE WIZARD OF OZ is al meer dan 80 jaar oud, maar blijft een feest voor de zintuigen.
Over the Rainbow is het eerste videowerk van Anthea Hamilton. De kunstenaar zingt het gelijknamige nummer, gebracht door Judy Garland in de film THE WIZARD OF OZ uit 1939, en maakt het droeviger door het te vertragen. Door het beeld te inverteren tijdens de postproductie, slaagt het werk erin het oorspronkelijke lieflijke karakter van het fragment om te keren tot iets monsterlijks.
Het idee om beelden uit de populaire cultuur uit te kiezen, te samplen, te vervormen en eigen te maken, zorgt ervoor dat de op het eerste zicht vertrouwde beelden een bevreemdend effect sorteren.
Tijdens de Salonwerking in De Cinema neemt onze gids je mee op reis doorheen je eigen wereld voorbij de regenboog.
Leeftijd : 5+
Tijdsduur : 30 minuten
Aanbod geldig na de film THE WIZARD OF OZ op zaterdag 16 april, 30 april en 7 mei vanaf 14u15 en op zaterdag 14 mei vanaf 14u30.
Koop je een ticket voor de film dan krijg je gratis toegang tot de tentoonstelling Mash Up van Anthea Hamilton in het M HKA.
Eenzaamheid, knaldrang, home work-outs, veel slaap en nog meer gemis. Dat klinkt vast herkenbaar voor u? Het zijn zaken waar zowel de negen deurwachters als wij allemaal mee te maken kregen. Een diverse groep Antwerpenaren, met leeftijden gaande van 15 jaar tot 74 jaar, filmden in de periode van maart tot december 2021 met hun smartphones en laptops zelf hun belevenis in deze uitzonderlijke tijd.
Zonder taboes en met veel herkenningspunten heten zij de toeschouwer welkom achter hun gesloten deur. De ongefilterde inkijk gaat gepaard met een waaier aan emoties en ervaringen. De documentaire benadrukt op een wondermooie manier zowel de kracht als de kwetsbaarheid van de mens. En nu de lockdown voorbij is, willen we door middel van deze film opnieuw mensen en verhalen met elkaar verbinden. Na de vertoning volgt een openhartig nagesprek, gemodereerd door Céline di Maccio.
Na het succesvolle Transit, is Safe het tweede album dat Bert Dockx (Dans Dans, Flying Horseman, Ottla, Strand) onder zijn eigen naam uitbrengt.
Deze collectie songs en instrumentals schippert tussen dreiging en droom, tussen stilte en storm. Anders dan Transit, bevat Safe vooral eigen werk en slechts twee covers (één van The Velvet Underground, één van Ornette Coleman). Ook doet Dockx het deze keer niet helemaal op z’n eentje, maar wordt hij muzikaal bijgestaan door Loesje en Martha Maieu (Flying Horseman, Blackie & The Oohoos) en Thomas Jillings (Ottla, Linus).
Koen Gisen, Gents producer voor fijnproevers, is weer van de partij. Samen met hen schildert Dockx een rijk geschakeerd en avontuurlijk klankenlandschap met echo’s van zijn talrijke andere muzikale projecten. Je hoort folk, psychedelica, ambient, introverte gitaarrock, schaduwrijke jazz. Veelkleurige vergezichten contrasteren met diepe introspectie. De aandachtige luisteraar ontwaart het rauwe relaas van een complexe, pijnlijke, passionele liefde.
Na meer dan 70 geannuleerde theatervoorstellingen van Terminator Too besloten De Studio en Robbert Vervloet om het concept van hun voorstelling om te vormen naar een kortfilm.
Jurassic Park, Pulp Fiction, Kill Bill, Batman en nog een heleboel andere blockbusters komen samen in deze film. Robbert Vervloet en Ephraïm Cielen vertolken de hoofdrollen. De bijrollen worden gespeeld door grote namen uit de Vlaamse film- en theaterwereld: Joke Emmers, Nico Sturm, Ruth Becquart, Jennifer Heylen, Jonas Vermeulen,...
Vervloet en Cielen creëren in Terminator Too - The Movie een universum waarin ze zelf de helden zijn. Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën, stunts en een vers gecomponeerde soundtrack leggen ze de stereotiepe Hollywoodmechanismen bloot - op geheel eigen (vaak hilarische) gebricoleerde wijze. Dat allemaal gebaseerd op scènes en personages uit bekende films.
Ismail Abdoul, een getalenteerde jonge bokser, haalt de top en vindt de liefde bij Sylvie. Maar hij klimt ook op als portier en controleert samen met zijn mannen steeds meer deuren, inclusief de drugshandel erachter. Hij wordt de nieuwe sensatie, een levende legende in en buiten de ring. Verblind door zijn succes raakt hij geleidelijk aan verstrikt in een web van zijn eigen leugens en gewelddadige acties. De steeds groter wordende druk van de politie slaat een kloof tussen hem en iedereen om wie hij geeft, ook Sylvie. Hij zal het ultieme gevecht moeten aangaan: dat met zichzelf.
"Mallat is meer dan een acteur: hij is een ster, zoals hij het scherm vult met zijn uitstraling." ★★★★ - De Standaard
"Boenk erop (...) je kijkt nu al uit naar meer van Jonas ‘Cool’ Baeckeland." ★★★ - Het Nieuwsblad
"[Een] prima vertolking van Nabil Mallat en de bijwijlen knappe regie van Jonas Baeckeland."★★★ - Humo
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
Een radiojournalist neemt zijn 9-jarige neefje onder zijn vleugels wanneer zijn zus voor haar man moet zorgen die met psychische problemen kampt. Tijdens een roadtrip van Los Angeles naar New York en New Orleans, ontstaat er langzaam een unieke band tussen de twee…
Oscarwinnaar Joaquin Phoenix keert terug in zijn eerste filmrol sinds Joker in dit in prachtig zwart-wit geschoten drama. Mike Mills (20th Century Women, Beginners) brengt met deze derde film over familierelaties een ode aan de generatie van de toekomst, en diegenen die hen opvoeden.
"C’mon C’mon is een ontroerende ode aan de intensiteit van het ouderschap."★★★★★ - De Morgen
"De schoonheid zit ’m in het kleine, in het menselijke van hevige ruzies en onbedaarlijke giechelpartijen."★★★★ - De Standaard
"Een film die lééft en ademt en trilt van waarachtigheid." ★★★1/2 – Humo
"Joaquin Phoenix is at his career best in this great, big bear hug of a film."★★★★★ - The Guardian
“Zwart-wit creëert een zachtheid, die helpt om je de film binnen te voeren. Ik associeer zwart-wit met pianomuziek van Satie. Het geeft openheid en ruimte en helpt een delicate, intieme wereld te tonen. […] Toen ik het script schreef, zag ik deze personages in mijn hoofd in zwart-wit. Ik denk dat ik ze niet in kleur zag, omdat zwart-wit ze uit de realiteit haalt. Ik hou van het contrast tussen film als een zeer realistisch medium met documentaire kwaliteiten en film als mythische vertelling. De tegendelen versterken elkaar en dat wilde ik in deze film doen.”
Mike Mills in: Filmkrant, nr. 444, maart 2022, p. 14
Bad Woman is een atypische stand-up performance waarin een jonge vrouw zich probeert te bevrijden van de opgelegde norm. Met intieme bekentenissen van over de hele wereld (Myanmar, Rwanda en Wit-Rusland), dans, lectures en (hopelijk) spirituele inzichten. Julie Cafmeyer zal deze keer ook stilstaan bij haar lichaam. Wie geeft er commentaar op haar lijf? Hoe ziet zij zichzelf? Hoe aanvaardt zij haar lichaam en dat van een ander? En dan zal zij weer dansen. Dans, dans, dans, omdat het kan!
‘Ik wil een ode brengen aan al wie een nieuwe wereld in zich draagt omdat ik troost, levenslust en hoop haal uit iedereen die – uit vrije wil, of omdat ze niet anders kunnen – weigert om zich te rangschikken onder de normaliteit. In het beste geval word je geïnspireerd om jezelf ook te bevrijden, om je leven te redden.'
In Myanmar werd ik verliefd op een Birmese gids, hij nodigde me uit op wandeltocht met andere toeristen. Ik verveelde me omdat ik vond dat de tocht niet ‘authentiek’ genoeg was. Uit verveling bezatte ik me met rijstwijn en maakte ik hem verwijten. Hij riep naar me: ‘You know what your problem is? You are a high standard person. You are a typical white woman. Je hebt een appartement, je kan zoveel mannen bij je laten slapen als je wil, je kan zoveel reizen als je wil. Het is mijn grootste droom om een vliegticket te betalen en jij doet het gewoon en staat hier te klagen over authenticiteit.’
Twee uur later moest ik overgeven door al die rijstwijn. Hij stond niet op om me te helpen en ik riep voor het hele dorp: ‘Why are you not helping me? THIS IS ABOUT ME!’
Jongeren op scène onderzoeken hoe ziek normaal alles en iedereen is
The first human is pretty lost.
The second is smiling.
The third is bungeejumping.
The fourth really hates babies.
The fifth is watching scary shit.
The sixth is refusing to eat.
The seventh is proud of his body.
The eight is tearing up old pictures.
The ninth is an old guy tapdancing.
The tenth wants to kill the third.
The eleventh would like to have at least one friend.
The twelfth is crying softly.
The thirteenth almost died but is ok now.
The fourteenth is not masturbating.
The fifteenth has started a blog about emotions.
The sixteenth is spitting on all the dead corpses.
The seventeenth is looking at the twelfth.
The eighteenth can’t believe this is happening.
And then they all played.
In de voorstelling Fun Loving Humans wordt op een liefdevolle manier onderzocht hoe ziek normaal alles en iedereen is. Dit gebeurt op uiterst gedetailleerde en totaal willekeurige wijze. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen is treffend. In de voorstelling wordt eenvoudig Engels gesproken.
Theatermaker-om-in-de-gaten-te-houden Simon D’Huyvetter werkt met drie dramastudenten (KASK) en tien jongeren uit de Theaterateliers van KOPERGIETERY.
ROSETTA speelt zich af in een voormalig industriegebied in Wallonië waar de werkloosheid tot ongekende hoogte is gestegen. Op een troosteloze camping woont de 18-jarige Rosetta samen met haar alcoholistische moeder, die zich tegen betaling laat gebruiken door allerlei mannen. Rosetta haat haar moeder en haat de hele wereld. Ze heeft maar één doel: een job vinden en de camping verlaten om te leven zoals 'normale' mensen. Rosetta zet daarvoor alles op het spel... zelfs de vriendschap met haar enige vriend.
‘What makes Rosetta unique is the dogged way it confines itself solely to its heroine’s direct experience. There is no attempt to explain the whys and wherefores of her circumstances, only the immediate reality. In its impassive observation it is sometimes like an anthropological film but without commentary or intervention and with nearly all sense of distance erased. The viewer is plunged with Rosetta into the mire of urgent need. The implacable handheld camera at her shoulder recalls the late television work of Alan Clarke: Road, Christine, Made in Britain. And like Clark’s truculent heroines Rosetta is a girl driven to desperate measures for whom one can’t help but feel a terrible sympathy.’
Richard Kelly in: Sight and Sound, Vol. 10, nr. 2, Feb. 2000, p. 22
Na de moord op zijn partner-in-crime wil oplichter Johnny Hooker wraak nemen op de schuldige: de gewelddadige misdaadkoning Doyle Lonnegan. Hij roept hiervoor de hulp in van meesterzwendelaar Henry Gondorff, die zijn achterban optrommelt om een heerlijk complexe val op te zetten. In THE STING versterken steracteurs Paul Newman en Robert Redford hun imago als gouden koppel, dat ze erfden na BUTCH CASSIDY AND THE SUNDANCE KID. De film is een stilistisch hoogtepunt. Regisseur George Roy Hill wilde de look en feel van de gangsterfilms uit de jaren 30 recreëren. Dit lukte met zachte kleuren en ingenieuze belichting, de pittige historische kostumering van Edith Head en de tussentitels van de hand van artiest Jaroslav Gebr.
“Sit down and shut up, will ya? Try not to live up to all my expectations.” – FBI agent Polk in THE STING
‘In de verhaaltrant dient de relativerende humor, onderstreept George Roy Hill. Hij geeft geregeld knipoogjes naar het publiek in de zaal. Vooral de dialoog speelt daarbij een rol. Gevatheid en snedigheid zijn troef in The sting. Het scenario wordt ook duidelijk verteld. Telkens ’n nieuw hoofdstuk in het verhaal wordt aangesneden is dat duidelijk merkbaar door een getekende illustratie met een ondertitel. Zo krijgt The Sting als het ware de allure van een sprookjesboek. Er waren eens twee oplichters…’
Jongeren op scène onderzoeken hoe ziek normaal alles en iedereen is
The first human is pretty lost.
The second is smiling.
The third is bungeejumping.
The fourth really hates babies.
The fifth is watching scary shit.
The sixth is refusing to eat.
The seventh is proud of his body.
The eight is tearing up old pictures.
The ninth is an old guy tapdancing.
The tenth wants to kill the third.
The eleventh would like to have at least one friend.
The twelfth is crying softly.
The thirteenth almost died but is ok now.
The fourteenth is not masturbating.
The fifteenth has started a blog about emotions.
The sixteenth is spitting on all the dead corpses.
The seventeenth is looking at the twelfth.
The eighteenth can’t believe this is happening.
And then they all played.
In de voorstelling Fun Loving Humans wordt op een liefdevolle manier onderzocht hoe ziek normaal alles en iedereen is. Dit gebeurt op uiterst gedetailleerde en totaal willekeurige wijze. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen is treffend. In de voorstelling wordt eenvoudig Engels gesproken.
Theatermaker-om-in-de-gaten-te-houden Simon D’Huyvetter werkt met drie dramastudenten (KASK) en tien jongeren uit de Theaterateliers van KOPERGIETERY.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Filosoof Johan Braeckman brengt nieuwe inzichten over fake news.
Waarom maken mensen eigenlijk nepnieuws?
Hoe herken je nepnieuws?
En welke rol speel je zelf in de verspreiding?
Een avond georganiseerd door Are We Biased
10 euro aan de kassa
De Democratische Republiek Congo wordt al vijfentwintig jaar verscheurd door een oorlog die grotendeels genegeerd wordt door de media en de internationale gemeenschap. Het aantal slachtoffers loopt in de honderdduizenden, zo niet miljoenen.
De daders van deze misdaden zijn ontelbaar: rebellenbewegingen, maar ook legers, die van Congo en de buurlanden ... Ze lijken allemaal geobsedeerd te zijn door macht en geld, en denken dat ze ongestraft en onverschillig de rijkdommen van Congo kunnen nemen.
Thierry Michel reist al meer dan dertig jaar door Congo met zijn camera en is getuige geweest van de gevechten, het lijden maar ook de hoop van het Congolese volk. Met het pleidooi van dokter Mukwege, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, ontdekt hij de ketenen van dit meedogenloze geweld dat Congo al een kwart eeuw verwoest.
Nagesprek
Wat is de rol die België moet opnemen? Welke neo-koloniale patronen hebben een invloed op het conflict? Blijven wij met onze consumptie van natuurlijke rijkdomen uit Congo het conflict voeden?
Hoe staat het met de talrijke lokale initiatieven die werken rond veiligheid, die hoop geven, die dialogen opzetten tussen lokale gemeenschappen en de overheid? Wat met de verkiezingen in 2023?
Na de film gaat Elien Spillebeen (MO*) samen met Sandrine Ekofo (Broederlijk Delen), Elisabeth Masika Sekanabo (Amuka vzw) en Divin-Luc Bikubanya (CEGEMI) dieper in op deze en andere vragen.
Dit event is een samenwerking tussen 11.11.11, AUHA, Global Minds, Ispirelli, Student en Engagement, Karel de Grote Hogeschool, AP Hogeschool, IDeE, Thomas More hogeschool, Universiteit Antwerpen, USOS, en VLIR-UOS
Met steun van Stad Antwerpen.
Een radiojournalist neemt zijn 9-jarige neefje onder zijn vleugels wanneer zijn zus voor haar man moet zorgen die met psychische problemen kampt. Tijdens een roadtrip van Los Angeles naar New York en New Orleans, ontstaat er langzaam een unieke band tussen de twee…
Oscarwinnaar Joaquin Phoenix keert terug in zijn eerste filmrol sinds Joker in dit in prachtig zwart-wit geschoten drama. Mike Mills (20th Century Women, Beginners) brengt met deze derde film over familierelaties een ode aan de generatie van de toekomst, en diegenen die hen opvoeden.
"C’mon C’mon is een ontroerende ode aan de intensiteit van het ouderschap."★★★★★ - De Morgen
"De schoonheid zit ’m in het kleine, in het menselijke van hevige ruzies en onbedaarlijke giechelpartijen."★★★★ - De Standaard
"Een film die lééft en ademt en trilt van waarachtigheid." ★★★1/2 – Humo
"Joaquin Phoenix is at his career best in this great, big bear hug of a film."★★★★★ - The Guardian
“Zwart-wit creëert een zachtheid, die helpt om je de film binnen te voeren. Ik associeer zwart-wit met pianomuziek van Satie. Het geeft openheid en ruimte en helpt een delicate, intieme wereld te tonen. […] Toen ik het script schreef, zag ik deze personages in mijn hoofd in zwart-wit. Ik denk dat ik ze niet in kleur zag, omdat zwart-wit ze uit de realiteit haalt. Ik hou van het contrast tussen film als een zeer realistisch medium met documentaire kwaliteiten en film als mythische vertelling. De tegendelen versterken elkaar en dat wilde ik in deze film doen.”
Mike Mills in: Filmkrant, nr. 444, maart 2022, p. 14
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
Het Internationaal Literatuurfestival in Berlijn organiseert een wereldwijde screening van Bryan Fogels THE DISSIDENT op 3 mei, De Dag van de Persvrijheid.
Op 2 oktober 2018 stapt journalist Jamal Khashoggi het Saoudische consultaat binnen in Instanbul. Hij komt nooit meer buiten. In THE DISSIDENT onthult de Oscarwinnende regisseur Bryan Fogel (Icarus) het web van bedrog en machtsmisbruik achter deze moord. Hij krijgt ongekende toegang tot het bewijsmateriaal verzameld door de Turkse overheid en praat met zij die het dichtste bij het verhaal staan: Khashoggi’s verloofde Hatice Cengiz, de Turkse politie, de aanklagers en de jonge Saoedische dissident waar Khashoggi mee samenwerkte. Elk bewijsstuk wijst naar Kroonprins Mohammed bin Salman, die tot het uiterste gaat om het verhaal in de doofpot te stoppen. Deze verbluffende documentaire schetst niet alleen het portret van een man die alles opofferde in de strijd om van zijn thuisland een meer rechtvaardige samenleving te maken, maar illustreert ook op schokkende wijze dat niemand ongestrafd ingaat tegen het Saoedische regime…
De documentaire reconstrueert de achtergrond van de moord op Saudi Washington Post journalist en criticus van het regime Jamal Khashoggi in 2018. Met de wereldwijde screening van THE DISSIDENT wordt Jamal Khashoggi’s strijd voor mensenrechten en persvrijheid herdacht.
THIS IS MY DESIRE bestaat uit de hoofdstukken Spanje en Italië, maar van die landen krijgen we niks te zien. In de Nigeriaanse miljoenenstad Lagos volgen we Mofe en Rosa. Manusje-van-alles Mofe werkt overdag als technicus in een drukkerij, tot de stoppen – van de verouderde, steeds opnieuw herstelde apparatuur én van Mofe zelf – doorslaan. Kapster en barvrouw Rosa baant zich een weg langs haar opdringerige huisbaas en ontfermt zich over haar zwangere zusje. Mofe en Rosa ontmoeten elkaar toevallig in de wachtkamer van de dokter. Even later ontmoeten de twee mekaar opnieuw wanneer Rosa’s kapotte koelkast bij Mofe terechtkomt. Hij lapt immers na zijn werkuren elektronische apparaten op.
De twee leiden een verschillend leven, maar dromen van hetzelfde: in Europa opnieuw beginnen. Mofe stippelt zijn vlucht uit met een paspoort op naam van Sanchez; Rosa legt haar hoop in het hart van een rijke Amerikaanse expat en in de handen van een ordinaire oplichtster. De vele tegenslagen houden Mofe en Rosa gevangen: beiden zullen hun plannen voor een nieuw leven opbergen.
Een radiojournalist neemt zijn 9-jarige neefje onder zijn vleugels wanneer zijn zus voor haar man moet zorgen die met psychische problemen kampt. Tijdens een roadtrip van Los Angeles naar New York en New Orleans, ontstaat er langzaam een unieke band tussen de twee…
Oscarwinnaar Joaquin Phoenix keert terug in zijn eerste filmrol sinds Joker in dit in prachtig zwart-wit geschoten drama. Mike Mills (20th Century Women, Beginners) brengt met deze derde film over familierelaties een ode aan de generatie van de toekomst, en diegenen die hen opvoeden.
"C’mon C’mon is een ontroerende ode aan de intensiteit van het ouderschap."★★★★★ - De Morgen
"De schoonheid zit ’m in het kleine, in het menselijke van hevige ruzies en onbedaarlijke giechelpartijen."★★★★ - De Standaard
"Een film die lééft en ademt en trilt van waarachtigheid." ★★★1/2 – Humo
"Joaquin Phoenix is at his career best in this great, big bear hug of a film."★★★★★ - The Guardian
“Zwart-wit creëert een zachtheid, die helpt om je de film binnen te voeren. Ik associeer zwart-wit met pianomuziek van Satie. Het geeft openheid en ruimte en helpt een delicate, intieme wereld te tonen. […] Toen ik het script schreef, zag ik deze personages in mijn hoofd in zwart-wit. Ik denk dat ik ze niet in kleur zag, omdat zwart-wit ze uit de realiteit haalt. Ik hou van het contrast tussen film als een zeer realistisch medium met documentaire kwaliteiten en film als mythische vertelling. De tegendelen versterken elkaar en dat wilde ik in deze film doen.”
Mike Mills in: Filmkrant, nr. 444, maart 2022, p. 14
