Afbeelding
Dit fragmentarische verslag van een affaire tussen een Japanse architect en een Franse actrice reflecteert op liefde in tijden van oorlog. Hiroshima mon amour bouwt op rond gesprekken tussen het koppel, dat via een voice-over de naweeën van de bomaanval op Hiroshima beschrijft. Resnais’ verfilming van Marguerite Duras’ script werd door de niet-lineaire opbouw gezien als de eerste nouvelle vaguefilm.
Hoofdinhoud
‘In de film wordt de verhouding tussen de actrice en de architect telkens onderbroken. In een close-up verschijnt een hand en dan een bebloed gezicht. Wie is dit? Wanneer is dat gebeurd? De actrice heeft moeite met de scheidingslijn tussen werkelijkheid en fantasie. Ze liegt en vertelt de waarheid. Haar geheugen laat haar in de steek. Heden en verleden worden een contrast tussen sublieme beelden van haar zachte handen weerzinwekkende beelden van haar bloederige nagels. Het zijn voortdurende stuiptrekkingen van het brein. Samen vormen ze als kleine puzzelstukjes de herinnering aan haar traumatische ervaring.’
Omar Larabi, Filmkrant, nr. 378, juli/aug 2015, p. 27
‘Le tragique est tout d’abord formel et même très simple: unité de temps (les flash-back sont faits sur un mode racinien du récit), unité historique. Mais le film de Resnais renouvelle le tragique par sa manière de traiter le temps, avec cette confrontation continuelle de l’instant (la possession et le monologue initial par exemple), de la durée psychologique (la course vers le soldat allemand), du temps vécu de la rencontre et du temps historique lui-même. Bref, il y a le déchirement significatif entre l’instant tragique (la même revelation amoureuse à quinze ans de distance) et le devenir dramatique (le film est une longue quête, un patient et douloureux travail de recuperation).’Philippe Lacoue-Labarthe in: Positif, nr. 584, Octobre 2009, p. 69
Media content
