Afbeelding
Hoofdinhoud
Rijke, maar eenzame plantage-eigenaar Louis woont op het eiland Réunion. Hij is verloofd met Julie, een vrouw die hij enkel kent via briefwisseling. Wanneer de verloofden elkaar eindelijk ontmoeten, lijkt Julie helemaal niet op de foto die ze hem stuurde. Betoverd door haar schoonheid, trouwt Louis toch met haar. Niet veel later toont Julie haar ware gelaat… Een recensent stelt bij de release dat “Mississippi is a film noir shot in dazzling color, a Hitchcock movie with the soul of a Jean Renoir drama”, een knappe prestatie die enkel de speelse meester Truffaut uit zijn mouw kan schudden.
"In de generiek van La sirène du Mississippi integreert Truffaut als eerbetoon een fragment van Jean Renoirs La Marseillaise. Een gebaar dat Renoir ontroert en Truffaut als logisch beschouwt. […] Er is trouwens een verwantschap tussen Truffaut en Renoir. De Nouvelle Vague-cineast behoort immers tot de lyrische, humanistische traditie van de Franse cinema waarvan peetvader Renoir zowat de belangrijkste vertegenwoordiger is. De epiloog van de ‘amour fou’-polar La sirène du Mississipi verwijst overigens, met twee geliefden die in een sneeuwlandschap verdwijnen, naar het einde van Renoirs La grande illusion. Bij Renoir is de vraag of de personages de grens zullen kunnen overschrijden die hen van de vrijheid scheidt, bij Truffaut is de vraag of de geliefden een emotionele grens zullen weten te overschrijden.
De verwijzing is meer dan een cinefiele knipoog. De overeenkomsten tussen Renoir en Truffaut zijn daarvoor te opvallend; personages zijn nooit volledig goed of slecht, liefde blijkt problematisch (getuige de onverwachte en ondefinieerbare aspecten van liefde waarop wordt gefocust- en de relatie tussen natuur en cultuur is belangrijk. Maar ook dat beide cineasten ervan overtuigd zijn dat grenzen, ook die tussen genres, kunstmatige interventies zijn die de complexiteit van het leven trachten te rationaliseren. La sirène du Mississippi beweegt zich tussen komedie en drama zoals tal van films van Renoir […] Truffaut overgiet zijn Renoir-humanisme met een Hitchcock-sausje: jeugdtrauma’s, angst en paranoia. Personages worden achtervolgd, liefde is een ziekte en cultuur blijkt verbonden met straf. La sirène du Mississippi is zowat Truffauts versie van Hitchcocks Marnie, liefde is er verbonden met een malaise en tragiek.’
Ivo De Kock in: Filmmagie, nr. 648, okt. 2014, p. 40
