Afbeelding
La última cena van regisseur Tomás Gutiérrez Alea is deels gebaseerd op een roman van Moreno Fraginals (die op zijn beurt inspiratie haalde bij een waargebeurd feit uit de vroege 18e eeuw) en verhaalt hoe een Cubaanse plantagebezitter naar zijn door slaven bewerkte domein komt om er de paasweek door te brengen. Geïnspireerd door de retoriek van de plaatselijke priester, besluit de edelman om in een vlaag van ‘benevolentie’ twaalf van zijn zwarte slaven uit te nodigen om met hem de maaltijd te nuttigen op ‘Witte Donderdag’.
Voor het Cubaanse publiek in 1976 bevatte La última cena een duidelijke dubbele boodschap: die van een (geconstrueerde) homogene cultuur die gestoeld was op een gedeelde geschiedenis waarin het afzetten tegen de buitenlandse overheersing en kolonisering een verenigende factor was (uiteraard een vervormde retoriek die voorbijging aan de sterk verschillende historische positie van de Afrikaanse slaven) én een duidelijke veroordeling van het kapitalisme dat door de revolutie werd verworpen.
Voor de kijker anno nu, is La última cena — vooral in zijn krachtige kern gevormd door het middenluik dat de symbolische maaltijd weergeeft — een tegelijk virtuoze en ontluisterende observatie van een vals sociaal ritueel, met echo’s uit het werk van Luis Buñuel.
Het Koninklijk Belgisch Filmarchief werkte vorig jaar mee aan de restauratie van deze Cubaanse klassieker, één van de vele films waarvoor ons nationale filmarchief jaarlijks een essentiële bijdrage levert aan de bewaring en ontsluiting.
La última cena werd gerestaureerd door de Academy Film Archive in samenwerking met de Cinemateca de Cuba, het ICAIC en het Koninklijk Belgisch Filmarchief.
Lees meer:
La última cena (1976) - David Vanden Bossche - Cinea - Anatomie van de film
