LE CERCLE ROUGE

Le Cercle rouge is een van de grote werken van Jean-Pierre Melville, de Franse meester van de ‘polar’ die met zijn onderkoelde en virtuoos geënsceneerde misdaad- en politiefilms, verschillende generaties filmmakers zou beïnvloeden.

Opgebouwd rond de minutieuze ontleding van een gedurfde overval in Parijs en de nasleep ervan, geeft Le Cercle rouge niet alleen de gelegenheid aan een rist grote namen uit de Franse acteercanon (Alain, Delon, Yves Montand, Bourvil en Gian Maria Volonté) om een paar van de beste vertolkingen uit hun carrière neer te zetten, maar vooral aan regisseur Melville om zijn verbluffende virtuositeit te etaleren inzake het ensceneren van uiterst complexe suspense en actie. De lange scène waarin we na eindeloos plannen de eigenlijke kraak op de Place Vendôme te zien krijgen, is een absolute les in dosering en compositie en een van de grote momenten uit de Franse cinema van de jaren 1970.

Melville inspireerde regisseurs als John Woo, John Frankenheimer en Michael Mann, maar raakte zelf helaas ietwat in de vergetelheid.

Gerestaureerd in 4K door StudioCanal en CNC – Centre national du cinéma et de l'image animée in het Hiventy laboratorium, op basis van het originele negatief.

 

‘The film nods unashamedly towards Jules Dassin’s Rififi (1955): here too we have an elaborately planned heist sequence in the classy surroundings of the Place Vendôme, shown in detail and executed without dialogue. And Le cercle rouge shares with Dassin’s film its air of near-existential doom. As Melville once remarked: “I like the futility of effort- the uphill road to failure is a very human thing.”’

Philip Kemp in: Sight and Sound, Vol. 31, nr. 2, March 2020, p. 86

 

‘”In Le Cercle Rouge, I tried to take conventional [movie] situations and then transcend them,” director Jean-Pierre Melville reveals (…) He certainly succeeded on that count, transforming what could have been a typical police drama into operatic tragedy (…) The picture also fulfilled Melville’s ambition to bring the cinematic tropes of the Western genre to an urban setting, which allowed him to “take American themes and make them palatable for French viewers.” These aims were accomplished with consummate artistry and an emphasis on visual storytelling rather than dialogue.’

Stephen Pizzello in: American Cinematographer, Vol. 85, nr. 3, maart 2004, p. 16