LOSING GROUND

LOSING GROUND, door Kathleen Collins (1942­-1988) zelf beschreven als een komisch drama over een jonge vrouw die zichzelf te serieus neemt, was een van de eerste langspeelfilms van een onafhankelijke Afro­-Amerikaanse filmmaakster. Het hoofdpersonage is een filosofieprofessor die “extase” vanuit een puur rationeel perspectief probeert te onderzoeken, terwijl haar artistieke echtgenoot het aantrekkelijker vindt om dat gevoel na te jagen. Deze gevatte en scherpzinnige studie van het emotionele ontwaken van een vrouw in een gekweld huwelijk ent zich op het werk van Eric Rohmer, die Collins omschreef als “de enige persoon die me filmisch heeft beïnvloed”. Bij zijn verschijning wachtte de film een koele ontvangst en de onverschilligheid van producenten, verdelers en critici, die vooral zagen wat ontbrak: armoede, geweld of, zoals cameraman Ronald K. Gray het uitdrukte, “poor suffering black folk”. Nu herontdekt en heruitgebracht voelt LOSING GROUND als nieuws, als een bulletin uit een vitale en vooralsnog onontgonnen dimensie van de werkelijkheid.”