In RODEO zakt de Franse regisseur Lola Quivoron af naar de onderwereld van illegale motorcross, waar snelheden hoog zijn en risico’s nog hoger. In het centrum van dit tumult staat Julia, een jonge vrouw die zich staande probeert te houden in een door mannen gedomineerd milieu. Julia is geen doorsnee waaghals; ze combineert onverschrokkenheid met een honger naar vrijheid, waardoor ze zich in de onderwereld van gestolen motoren en criminele praktijken begeeft. Quivoron weet met haar debuut een rauw en energiek portret te schetsen van een wereld waar adrenaline en gevaar hand in hand gaan. Terwijl Julia haar plek probeert te veroveren, groeit de spanning tussen haar en de mannen om haar heen. RODEO is meer dan een film over motoren en misdaad; het is een verhaal over strijd, identiteit en de zoektocht naar respect in een wereld waar gevaar altijd om de hoek loert.
In RODEO zakt de Franse regisseur Lola Quivoron af naar de onderwereld van illegale motorcross, waar snelheden hoog zijn en risico’s nog hoger. In het centrum van dit tumult staat Julia, een jonge vrouw die zich staande probeert te houden in een door mannen gedomineerd milieu. Julia is geen doorsnee waaghals; ze combineert onverschrokkenheid met een honger naar vrijheid, waardoor ze zich in de onderwereld van gestolen motoren en criminele praktijken begeeft. Quivoron weet met haar debuut een rauw en energiek portret te schetsen van een wereld waar adrenaline en gevaar hand in hand gaan. Terwijl Julia haar plek probeert te veroveren, groeit de spanning tussen haar en de mannen om haar heen. RODEO is meer dan een film over motoren en misdaad; het is een verhaal over strijd, identiteit en de zoektocht naar respect in een wereld waar gevaar altijd om de hoek loert.
In het Ierland van 1920 is de Ierse Onafhankelijkheidsoorlog in volle gang. De Ierse rebellen en het Britse leger vechten een wrede strijd, die aan beide kanten van het conflict gekenmerkt wordt door geweld en hardvochtigheid. Dokter en socialist Damien O’Donovan (Oscarwinnaar Cillian Murphy) staat op het punt zijn carrière verder te zetten in een Londens ziekenhuis. Wanneer hij de intimidatietactieken van het Britse leger van nabij meemaakt, keert hij terug om de lokale IRA-brigade te vervoegen, met zijn broer Teddy als leider. Damien neemt hoe langer hoe meer de genadeloze praktijken van de burgeroorlog over, terwijl Teddy milder lijkt te worden door het lijden dat hem omringt. Wanneer het Britse Rijk en de Ierse Republiek in 1921 het Anglo-Iers Verdrag ondertekenen, komen de broers lijnrecht tegenover elkaar te staan. “It's easy to know what you are against, but quite another to know what you are for.” – Damien O’Donovan.
“THE WIND THAT SHAKES THE BARLEY ranks (…) among the best war films ever made. There are echoes of Stanley Kubrick’s PATHS OF GLORY set in France just a few years earlier, and Loach’s film is worthy of that comparison — but it’s told from down at the grassroots level,”
★★★★ Jim Emerson, RogerEbert.com
Ken Loach en cinematograaf Barry Ackroyd hebben dit hartverscheurende verhaal prachtig melancholisch in beeld gebracht. Je zou de gruwelpraktijken bijna vergeten wanneer de wind door de groene velden waait. Loach onderzoekt de Ierse Onafhankelijkheidsstrijd vanuit de beleving van twee broers die de bittere verdeel- en heersmachtstrijd van het Imperium van dichtbij ervaren. Waar ze eerst dezelfde waarden nastreven, komen ze nadien aan tegenovergestelde kanten te staan. Wat leidt tot keuzes die onafwendbaar en ondenkbaar zijn.
De film wordt vertoond op 35mm, met dank aan CINEMATEK!
‘Kizuna’ is het Japanse woord voor verbinding. Maar ook voor obstructie en hinderpaal. Die dubbele
betekenis maakt het interessant. Vandaag de dag zijn we voortdurend geconnecteerd. Met Jan en
alleman. Met Leen en iedereen. Het internet gaat steeds sneller en staat steeds voller met informatie.
Maar zijn we wel echt zo verbonden met elkaar?
Ondertussen groeit onder onze voeten een netwerk waar we geen weet van hebben. Een netwerk
van onzichtbare draadjes dat ondergronds alle bomen, planten en paddenstoelen verbindt. Je zou het
mycelium, dat netwerk van schimmeldraden, het internet van de flora kunnen noemen.
Tim Oelbrandt neemt zijn publiek mee in een vertelling over de kleine en de grote dingen in het leven
die ons verbinden. Hij geeft ons het gevoel allemaal verbonden te zijn. Zelfs onze trouwringen weet
hij letterlijk samen te smelten. Of hij belt een nietsvermoedende vreemde op en laat het publiek
achter met een raadsel: hoe mooi en waardevol kan de connectie met een onbekende zijn?
In zijn nieuwste voorstelling brengt Oelbrandt met wonderlijke goocheltrucs een magische vertelling
over verbinding. Met ‘Heen en terug’ creëerde hij eerder al een voorstelling voor een volwassen
publiek in een intieme setting. Met KIZUNA gaat hij daarin nog een stapje verder.
Tim Oelbrandt was al een bekende naam in het underground magic circuit, voor hij doorbrak bij het
theaterpubliek. In zijn betoverende voorstellingen combineert hij magie, illusie en theater op
magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Oelbrandt is ook magic consultant voor theater- en tv-producties en hij werkte onder andere mee aan
de VTM-reeksen Nicholas en Dat belooft voor later. Bovendien mag Oelbrandt zich sinds oktober
2023 Belgisch Kampioen Goochelen noemen en zal hij ons land verdedigen op de Europese
Kampioenschappen Goochelen in 2024.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Zaaibedden om door te kruipen, labboonstruiken en waaibloemen. Wortelen, rapen en kolen. Een paradijsje dat ontkiemt en bloeit. Je kan er kruipen, rollebollen, grijpen, ontluiken en snuisteren.
PLANT-aardig is een speelse installatie waar alles organisch groeit en bloeit. Een lusthof voor zintuigen en verbeelding. Een zachte moestuin voor baby’s en peuters!
In deze groentetuin worden kleine kinderen iets groter. Ze kunnen er samen met hun ouders of begeleiders ontdekken, beleven en op avontuur gaan. En als je goed luistert, hoor je misschien de planten wel gillen, groeien en bloeien.
Zaaibedden om door te kruipen, labboonstruiken en waaibloemen. Wortelen, rapen en kolen. Een paradijsje dat ontkiemt en bloeit. Je kan er kruipen, rollebollen, grijpen, ontluiken en snuisteren.
PLANT-aardig is een speelse installatie waar alles organisch groeit en bloeit. Een lusthof voor zintuigen en verbeelding. Een zachte moestuin voor baby’s en peuters!
In deze groentetuin worden kleine kinderen iets groter. Ze kunnen er samen met hun ouders of begeleiders ontdekken, beleven en op avontuur gaan. En als je goed luistert, hoor je misschien de planten wel gillen, groeien en bloeien.
Wong Kar-wais FALLEN ANGELS is een hypnotiserende neo-noir die de verborgen levens in het bruisende Hongkong blootlegt. Wong Chi-ming, een uitgebluste huurmoordenaar, wil zijn gewelddadige bestaan achter zich laten en vlucht op zijn motor voor de onderwereld. De film verweeft verhalen van eenzame zielen die, net als motorrijders, de vrijheid zoeken in een wereld die hen gevangen houdt.
Met betoverende neonbeelden en een jazzy soundtrack creëert Wong een visuele en emotionele ervaring. De motors in de film symboliseren de zoektocht naar ontsnapping, terwijl de melancholie van de stad en zijn inwoners diep doordringt. FALLEN ANGELS is een indringend portret van verloren zielen op zoek naar vrijheid.
De film wordt vertoond in 4K resolutie!
Ronkende motoren, leren jassen en een ongetemde vrijheid. FALLEN ANGELS is onderdeel van ons REBELS ON THE ROADprogramma.
‘Kizuna’ is het Japanse woord voor verbinding. Maar ook voor obstructie en hinderpaal. Die dubbele
betekenis maakt het interessant. Vandaag de dag zijn we voortdurend geconnecteerd. Met Jan en
alleman. Met Leen en iedereen. Het internet gaat steeds sneller en staat steeds voller met informatie.
Maar zijn we wel echt zo verbonden met elkaar?
Ondertussen groeit onder onze voeten een netwerk waar we geen weet van hebben. Een netwerk
van onzichtbare draadjes dat ondergronds alle bomen, planten en paddenstoelen verbindt. Je zou het
mycelium, dat netwerk van schimmeldraden, het internet van de flora kunnen noemen.
Tim Oelbrandt neemt zijn publiek mee in een vertelling over de kleine en de grote dingen in het leven
die ons verbinden. Hij geeft ons het gevoel allemaal verbonden te zijn. Zelfs onze trouwringen weet
hij letterlijk samen te smelten. Of hij belt een nietsvermoedende vreemde op en laat het publiek
achter met een raadsel: hoe mooi en waardevol kan de connectie met een onbekende zijn?
In zijn nieuwste voorstelling brengt Oelbrandt met wonderlijke goocheltrucs een magische vertelling
over verbinding. Met ‘Heen en terug’ creëerde hij eerder al een voorstelling voor een volwassen
publiek in een intieme setting. Met KIZUNA gaat hij daarin nog een stapje verder.
Tim Oelbrandt was al een bekende naam in het underground magic circuit, voor hij doorbrak bij het
theaterpubliek. In zijn betoverende voorstellingen combineert hij magie, illusie en theater op
magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Oelbrandt is ook magic consultant voor theater- en tv-producties en hij werkte onder andere mee aan
de VTM-reeksen Nicholas en Dat belooft voor later. Bovendien mag Oelbrandt zich sinds oktober
2023 Belgisch Kampioen Goochelen noemen en zal hij ons land verdedigen op de Europese
Kampioenschappen Goochelen in 2024.
DRY GROUND BURNING is een explosieve mix van actie en politiek verzet in de straten van de Braziliaanse favela Sol Nascente. Onder leiding van de onverzettelijke Chitara stelen vrouwen olie van de overheid en verkopen deze op de zwarte markt, om hun gemeenschap te versterken. Een criminele of juist een rebelse daad
Deze feministische gangsterfilm verweeft documentaire en fictie om een grimmig, maar krachtig beeld van modern Brazilië te schetsen. Joana Pimenta en Adirley Queirós' film is niet alleen een ode aan de veerkracht van gemarginaliseerde vrouwen, maar ook een politiek geladen manifest. De regisseurs doorbreken de traditionele filmregels en creëren een visueel vuurwerk van lange takes en rauwe, hypnotiserende monologen. Deze cinematografische tour de force werd internationaal geprezen en gezien als een revolutionair portret van verzet en overleving in het hedendaagse Brazilië.
Ronkende motoren, leren jassen en een ongetemde vrijheid. DRY GROUND BURNING is onderdeel van ons REBELS ON THE ROADprogramma. Ook maakt de film deel uit van ons programma (R)EVOLUTIE dat de focus legt op universele thema’s zoals verzet en vrijheid, en het belang van cinema belicht in het geven van een stem aan onderdrukten.
ENG The film is in Portuguese with English subtitles
DRY GROUND BURNING is a thrilling mix of action and political defiance set in Sol Nascente, a favela near Brasília. Led by the bold Chitara, a group of women steals oil from the government, turning their criminal acts into powerful rebellion.
This feminist gangster film blends documentary and fiction, offering a gritty portrayal of contemporary Brazil. With their film, directors Joana Pimenta and Adirley Queirós celebrate the resilience of marginalized women while delivering a politically charged statement. With stunning visuals and gripping monologues, this acclaimed work has been hailed as a groundbreaking exploration of defiance and survival in modern Brazil.
Roaring engines, leather jackets and untamed freedom. DRY GROUND BURNING is part of our REBELS ON THE ROADprogramme, as well as our programme (R)EVOLUTION which focuses on universal themes like resistance and freedom, and which shines a light on the importance of cinema as a tool for giving a voice to the oppressed.
In het vooroorlogse Parijs worden twee vrienden, de Oostenrijkse Jules en de Franse Jim, verliefd op dezelfde vrouw, Catherine. Voor de uitbraak van WOI trouwen Jules en Catherine in Oostenrijk. Tijdens de oorlog worden de vrienden aan het front elkaars vijand, met een constante vrees dat ze elkaar zouden kunnen tegenkomen op het slagveld. Wanneer het drietal elkaar na de oorlog terugziet, begint Catherine een relatie met Jim.
JULES ET JIM volgt de vrienden en hun gedoemde driehoeksverhouding met Catherine over een verloop van 25 jaar. Jeanne Moreau belichaamt in dit meesterwerk van François Truffaut de ultieme Nouvelle Vague heldin: sensueel, wild, vrij en passioneel. Jules en Jim beschouwen Catherine als een ideaal, het onderwerp van hun obsessie met een Boheems leven. Truffaut baseerde zich voor de film op de semi-autobiografische debuutroman van Henri-Pierre Roché, die hij sinds het lezen ervan in 1955 wilde verfilmen. Die belofte resulteerde in een stilistisch en emotioneel hoogtepunt van de Nouvelle Vague over onverwoestbare vriendschap en verwoestende liefde.
JULES ET JIM wordt vertoond binnen onze focus op het werk van Nouvelle Vague-muze JEANNE MOREAU.
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
Zaaibedden om door te kruipen, labboonstruiken en waaibloemen. Wortelen, rapen en kolen. Een paradijsje dat ontkiemt en bloeit. Je kan er kruipen, rollebollen, grijpen, ontluiken en snuisteren.
PLANT-aardig is een speelse installatie waar alles organisch groeit en bloeit. Een lusthof voor zintuigen en verbeelding. Een zachte moestuin voor baby’s en peuters!
In deze groentetuin worden kleine kinderen iets groter. Ze kunnen er samen met hun ouders of begeleiders ontdekken, beleven en op avontuur gaan. En als je goed luistert, hoor je misschien de planten wel gillen, groeien en bloeien.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Zaaibedden om door te kruipen, labboonstruiken en waaibloemen. Wortelen, rapen en kolen. Een paradijsje dat ontkiemt en bloeit. Je kan er kruipen, rollebollen, grijpen, ontluiken en snuisteren.
PLANT-aardig is een speelse installatie waar alles organisch groeit en bloeit. Een lusthof voor zintuigen en verbeelding. Een zachte moestuin voor baby’s en peuters!
In deze groentetuin worden kleine kinderen iets groter. Ze kunnen er samen met hun ouders of begeleiders ontdekken, beleven en op avontuur gaan. En als je goed luistert, hoor je misschien de planten wel gillen, groeien en bloeien.
Op 3 juli 1973 verraste rockicoon David Bowie zijn fans en band met de aankondiging dat hij die avond zijn laatste concert zou geven. Bowie zou natuurlijk nog optreden, maar nooit meer als Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Documentairemaker D.A. Pennebaker (MONTEREY POP, DON’T LOOK BACK) was in Londen om een dertig minuten durende special van Bowie’s show op te nemen, maar geraakte zo in de ban van de performer dat hij ter plekke besloot een langere film te maken.
ZIGGY STARDUST is een verbluffend document van een rockicoon in zijn vroege jaren én een van de eerste concertfilms. Er zijn veel scenes achter de schermen, maar het grootste deel van de film is het concert zelf met tal van songs zoals Ziggy Stardust, Space Oddity, Suffragette City, Rock 'N' Roll Suicide, Changes, Time, All the Young Dudes, Lou Reeds White Light/White Heat en Jagger/Richards’ Let's Spend the Night Together. Deze filmische collage van kitsch, popironie en flamboyante overdaad toont treffend de muzikale symbiose van passie en dominantie die Bowie’s queer kunst en het glamrockgenre definieert.
On July 3, 1973, rock icon David Bowie surprised his fans and band by announcing that he would perform his last concert that night. Bowie would still perform, of course, but never again as Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Documentary filmmaker D.A. Pennebaker (MONTEREY POP, DON’T’ LOOK BACK) was in London to record a thirty-minute special of Bowie’s show but became so captivated by the performer that he decided on the spot to make a longer film.
ZIGGY STARDUST is a stunning document of a rock icon in his early years and one of the very first concert films. There are many insightful behind-the-scenes moments, but the bulk of the film is the concert itself with numerous songs, including Ziggy Stardust, Space Oddity, Suffragette City, Rock ‘N’ Roll Suicide, Changes, Time, All the Young Dudes, Lou Reed’s White Light/White Heat and Jagger/Richards’ Let’s Spend the Night Together. This cinematic collage of kitsch, pop irony, and flamboyant excess aptly demonstrates the musical symbiosis of passion and dominance that defined Bowie’s queer art and the glam rock genre.
‘Kizuna’ is het Japanse woord voor verbinding. Maar ook voor obstructie en hinderpaal. Die dubbele
betekenis maakt het interessant. Vandaag de dag zijn we voortdurend geconnecteerd. Met Jan en
alleman. Met Leen en iedereen. Het internet gaat steeds sneller en staat steeds voller met informatie.
Maar zijn we wel echt zo verbonden met elkaar?
Ondertussen groeit onder onze voeten een netwerk waar we geen weet van hebben. Een netwerk
van onzichtbare draadjes dat ondergronds alle bomen, planten en paddenstoelen verbindt. Je zou het
mycelium, dat netwerk van schimmeldraden, het internet van de flora kunnen noemen.
Tim Oelbrandt neemt zijn publiek mee in een vertelling over de kleine en de grote dingen in het leven
die ons verbinden. Hij geeft ons het gevoel allemaal verbonden te zijn. Zelfs onze trouwringen weet
hij letterlijk samen te smelten. Of hij belt een nietsvermoedende vreemde op en laat het publiek
achter met een raadsel: hoe mooi en waardevol kan de connectie met een onbekende zijn?
In zijn nieuwste voorstelling brengt Oelbrandt met wonderlijke goocheltrucs een magische vertelling
over verbinding. Met ‘Heen en terug’ creëerde hij eerder al een voorstelling voor een volwassen
publiek in een intieme setting. Met KIZUNA gaat hij daarin nog een stapje verder.
Tim Oelbrandt was al een bekende naam in het underground magic circuit, voor hij doorbrak bij het
theaterpubliek. In zijn betoverende voorstellingen combineert hij magie, illusie en theater op
magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Oelbrandt is ook magic consultant voor theater- en tv-producties en hij werkte onder andere mee aan
de VTM-reeksen Nicholas en Dat belooft voor later. Bovendien mag Oelbrandt zich sinds oktober
2023 Belgisch Kampioen Goochelen noemen en zal hij ons land verdedigen op de Europese
Kampioenschappen Goochelen in 2024.
THE ROAD TO PATAGONIA volgt de Australische ecoloog en regisseur Matty Hannon tijdens zijn indrukwekkende surf- en reisavontuur langs de Amerikaanse westkust. Een decennium lang verzamelde Hannon beelden van zijn reis van Alaska tot Patagonië – eerst per motor en later per paard – die nu samenkomen in deze documentaire. Hij biedt zo een intieme kijk op zijn trip door uitgestrekte natuurgebieden en afgelegen gemeenschappen.
“The greatest mistake of all, would be to live in fear of making one.” Matty Hannon
De film combineert prachtige beelden van het ongerepte landschap met Hannons persoonlijke pad richting zelfkennis. Zo ontdekt hij de gelijkenissen tussen surfen en motorrijden (vrijheid, gevaar) maar leert hij ook de verschillen. Hoe kan je immers één zijn met de natuur als het vervoersmiddel waarmee je rijdt diezelfde natuur kapot maakt? De soundtrack van Daniel Norgren (ook te horen in DE ACHT BERGEN) benadrukt de brute schoonheid van hun ontdekkingstocht en de natuurpracht die ze passeren. THE ROAD TO PATAGONIA is niet enkel een contemplatief portret van zelfontdekking, maar ook een film die de wereld rondom ons en onze relatie ermee onderzoekt.
Ronkende motoren, leren jassen en een ongetemde vrijheid. THE ROAD TO PATAGONIA is onderdeel van ons REBELS ON THE ROADprogramma.
ENG The film is in English without subtitles
Follow Australian ecologist and filmmaker Matty Hannon on an epic journey from Alaska to Patagonia. Spanning a decade, Hannon’s stunning documentary captures his surf-and-ride adventure along the American West Coast, exploring untamed landscapes and remote communities. As he transitions from motorcycle to horseback, Hannon questions how we can truly connect with nature while riding machines that destroy it.
With breathtaking cinematography and a soulful soundtrack by Daniel Norgren (THE EIGHT MOUNTAINS), THE ROAD TO PATAGONIA is a powerful reflection on freedom, environment and self-discovery.
Roaring engines, leather jackets and untamed freedom. THE ROAD TO PATAGONIA is part of our REBELS ON THE ROADprogramme.
In het Ierland van 1920 is de Ierse Onafhankelijkheidsoorlog in volle gang. De Ierse rebellen en het Britse leger vechten een wrede strijd, die aan beide kanten van het conflict gekenmerkt wordt door geweld en hardvochtigheid. Dokter en socialist Damien O’Donovan (Oscarwinnaar Cillian Murphy) staat op het punt zijn carrière verder te zetten in een Londens ziekenhuis. Wanneer hij de intimidatietactieken van het Britse leger van nabij meemaakt, keert hij terug om de lokale IRA-brigade te vervoegen, met zijn broer Teddy als leider. Damien neemt hoe langer hoe meer de genadeloze praktijken van de burgeroorlog over, terwijl Teddy milder lijkt te worden door het lijden dat hem omringt. Wanneer het Britse Rijk en de Ierse Republiek in 1921 het Anglo-Iers Verdrag ondertekenen, komen de broers lijnrecht tegenover elkaar te staan. “It's easy to know what you are against, but quite another to know what you are for.” – Damien O’Donovan.
“THE WIND THAT SHAKES THE BARLEY ranks (…) among the best war films ever made. There are echoes of Stanley Kubrick’s PATHS OF GLORY set in France just a few years earlier, and Loach’s film is worthy of that comparison — but it’s told from down at the grassroots level,”
★★★★ Jim Emerson, RogerEbert.com
Ken Loach en cinematograaf Barry Ackroyd hebben dit hartverscheurende verhaal prachtig melancholisch in beeld gebracht. Je zou de gruwelpraktijken bijna vergeten wanneer de wind door de groene velden waait. Loach onderzoekt de Ierse Onafhankelijkheidsstrijd vanuit de beleving van twee broers die de bittere verdeel- en heersmachtstrijd van het Imperium van dichtbij ervaren. Waar ze eerst dezelfde waarden nastreven, komen ze nadien aan tegenovergestelde kanten te staan. Wat leidt tot keuzes die onafwendbaar en ondenkbaar zijn.
De film wordt vertoond op 35mm, met dank aan CINEMATEK!
In RODEO zakt de Franse regisseur Lola Quivoron af naar de onderwereld van illegale motorcross, waar snelheden hoog zijn en risico’s nog hoger. In het centrum van dit tumult staat Julia, een jonge vrouw die zich staande probeert te houden in een door mannen gedomineerd milieu. Julia is geen doorsnee waaghals; ze combineert onverschrokkenheid met een honger naar vrijheid, waardoor ze zich in de onderwereld van gestolen motoren en criminele praktijken begeeft. Quivoron weet met haar debuut een rauw en energiek portret te schetsen van een wereld waar adrenaline en gevaar hand in hand gaan. Terwijl Julia haar plek probeert te veroveren, groeit de spanning tussen haar en de mannen om haar heen. RODEO is meer dan een film over motoren en misdaad; het is een verhaal over strijd, identiteit en de zoektocht naar respect in een wereld waar gevaar altijd om de hoek loert.
In RODEO zakt de Franse regisseur Lola Quivoron af naar de onderwereld van illegale motorcross, waar snelheden hoog zijn en risico’s nog hoger. In het centrum van dit tumult staat Julia, een jonge vrouw die zich staande probeert te houden in een door mannen gedomineerd milieu. Julia is geen doorsnee waaghals; ze combineert onverschrokkenheid met een honger naar vrijheid, waardoor ze zich in de onderwereld van gestolen motoren en criminele praktijken begeeft. Quivoron weet met haar debuut een rauw en energiek portret te schetsen van een wereld waar adrenaline en gevaar hand in hand gaan. Terwijl Julia haar plek probeert te veroveren, groeit de spanning tussen haar en de mannen om haar heen. RODEO is meer dan een film over motoren en misdaad; het is een verhaal over strijd, identiteit en de zoektocht naar respect in een wereld waar gevaar altijd om de hoek loert.
Om uit de harde realiteit te ontsnappen, verliest de 16-jarige Sajid (SK) zich in de gewelddadige virtuele game Gambling Game, waarin hij de opdracht heeft de Europese buitengrenzen te testen. Hij put uit zijn ervaring als jongere op de vlucht om grenspatrouilles, raids en obstakels te ontwijken en bovenal om voldoende credits te behouden om te overleven.
Terzelfdertijd wordt de kersverse directeur van Frontex, het Europees grens- en kustwacht agentschap, op het matje geroepen door de subcommissie mensenrechten in het Europees Parlement. Waar ligt de verantwoordelijkheid voor het geweld dat illegaal gedoogd wordt aan de Europese buitengrenzen?
Gambling Game toont de beide kanten van het ‘spel’ waar jonge migranten zich aan wagen: de kant van zij die komen en de kant van zij die aan de poort van Fort Europa staan. Wie is David en wie is Goliath in dit verhaal? En wie zit uiteindelijk aan de knoppen? De mens aan de grens, de mens die hoge functies bekleedt, of de mens die liever zijn handen en gedachten niet vuil maakt?
Het is een voorstelling vol contrasten: tussen documentaire en fictie, tussen live en digitaal, tussen SK en Frontex, maar evengoed tussen de Europese ambtenaren, grensbewakers en inwoners die, of ze het nu willen of niet, een positie innemen in dit verhaal.
SKaGeN maakte eerder al SneakPeek Shadow Game: een documentaire smartphone voorstelling in een door SKaGeN ontwikkelde app, waarin de toeschouwer al kon kennismaken met het verhaal van SK. Ook deze voorstelling vertrekt vanuit de ervaringen van deze jongen. SKaGeN baseert zich eveneens op ander documentair materiaal: de verslagen van de subcommissie mensenrechten van het Europees Parlement. Samen versmelten ze tot een fictief geheel.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Zaaibedden om door te kruipen, labboonstruiken en waaibloemen. Wortelen, rapen en kolen. Een paradijsje dat ontkiemt en bloeit. Je kan er kruipen, rollebollen, grijpen, ontluiken en snuisteren.
PLANT-aardig is een speelse installatie waar alles organisch groeit en bloeit. Een lusthof voor zintuigen en verbeelding. Een zachte moestuin voor baby’s en peuters!
In deze groentetuin worden kleine kinderen iets groter. Ze kunnen er samen met hun ouders of begeleiders ontdekken, beleven en op avontuur gaan. En als je goed luistert, hoor je misschien de planten wel gillen, groeien en bloeien.
Om uit de harde realiteit te ontsnappen, verliest de 16-jarige Sajid (SK) zich in de gewelddadige virtuele game Gambling Game, waarin hij de opdracht heeft de Europese buitengrenzen te testen. Hij put uit zijn ervaring als jongere op de vlucht om grenspatrouilles, raids en obstakels te ontwijken en bovenal om voldoende credits te behouden om te overleven.
Terzelfdertijd wordt de kersverse directeur van Frontex, het Europees grens- en kustwacht agentschap, op het matje geroepen door de subcommissie mensenrechten in het Europees Parlement. Waar ligt de verantwoordelijkheid voor het geweld dat illegaal gedoogd wordt aan de Europese buitengrenzen?
Gambling Game toont de beide kanten van het ‘spel’ waar jonge migranten zich aan wagen: de kant van zij die komen en de kant van zij die aan de poort van Fort Europa staan. Wie is David en wie is Goliath in dit verhaal? En wie zit uiteindelijk aan de knoppen? De mens aan de grens, de mens die hoge functies bekleedt, of de mens die liever zijn handen en gedachten niet vuil maakt?
Het is een voorstelling vol contrasten: tussen documentaire en fictie, tussen live en digitaal, tussen SK en Frontex, maar evengoed tussen de Europese ambtenaren, grensbewakers en inwoners die, of ze het nu willen of niet, een positie innemen in dit verhaal.
SKaGeN maakte eerder al SneakPeek Shadow Game: een documentaire smartphone voorstelling in een door SKaGeN ontwikkelde app, waarin de toeschouwer al kon kennismaken met het verhaal van SK. Ook deze voorstelling vertrekt vanuit de ervaringen van deze jongen. SKaGeN baseert zich eveneens op ander documentair materiaal: de verslagen van de subcommissie mensenrechten van het Europees Parlement. Samen versmelten ze tot een fictief geheel.
Zaaibedden om door te kruipen, labboonstruiken en waaibloemen. Wortelen, rapen en kolen. Een paradijsje dat ontkiemt en bloeit. Je kan er kruipen, rollebollen, grijpen, ontluiken en snuisteren.
PLANT-aardig is een speelse installatie waar alles organisch groeit en bloeit. Een lusthof voor zintuigen en verbeelding. Een zachte moestuin voor baby’s en peuters!
In deze groentetuin worden kleine kinderen iets groter. Ze kunnen er samen met hun ouders of begeleiders ontdekken, beleven en op avontuur gaan. En als je goed luistert, hoor je misschien de planten wel gillen, groeien en bloeien.
In deze satirische en muzikale ensemblefilm volgen we niet minder dan 24 personages uit de country- en gospelmuziekindustrie in Nashville, Tennessee. Allemaal willen ze carrière maken. Tijdens de vijfdaagse periode die voorafgaat aan een galaconcert voor een populistische outsider die zich kandidaat stelt voor het presidentschap, kruisen al hun paden.
NASHVILLE is één van de sleutelfilms van de jaren ’70, een kritische mozaïek van Amerika aan de vooravond van de presidentsverkiezingen. In hotpants en op plateauzolen torent Shelley Duvall boven de rest uit als de enigmatische groupie L.A. Joan. Van alle personages is Duvall wellicht nog het meest memorabel.
Aan het begin van de zomer overleed de onnavolgbare Shelley Duvall. Hoewel onvergetelijk in Stanley Kubricks THE SHINING, schittert ze pas echt in de films van de Amerikaanse regisseur Robert Altman. Als muze dartelt ze doorheen zijn uiteenlopende filmografie — van komedies over westerns tot musicals. Klik hier voor ons volledige DUVALL & ALTMAN-programma.
ENG The film is in English with English subtitles.
This satirical and musical ensemble film follows 24 characters from the country and gospel music industry in Nashville, Tennessee. All want to make careers. During the five days leading up to a gala concert for a populist outsider running for president, all their paths cross.
NASHVILLE is one of the essential films of the 1970s, a critical mosaic of America on the eve of the presidential election. Shelley Duvall towers above the rest in hot pants and platform shoes as the enigmatic groupie L.A. Joan. Of all the characters, Duvall is perhaps the most memorable.
At the start of this summer, the inimitable Shelley Duvall passed away. Although unforgettable in Stanley Kubrick’s THE SHINING, she shines extra bright in the films of American director Robert Altman. As his muse, she dabbles throughout his diverse filmography—from comedies to westerns to musicals. Click here for our complete DUVALL & ALTMAN programme.
“Soldaat Van Aken, de vijand lacht zich dood!” is een uitspraak van een legerofficier ten aanzien van de dienstplichtige vader van Adriaan Van Aken, na alweer een jammerlijk mislukte schietoefening of dril.
Geen al te beste soldaat dus, maar Lode Van Aken (1943-2021) wordt in de vroege jaren ‘70 wel één van de eerste huismannen van ons land. Daardoor groeien Adriaan en zijn zus de facto op met twee moederfiguren.
Om het verhaal van zijn vader te vertellen interviewde Adriaan zijn moeder, zijn zus, zijn vrouw, een paar nichtjes, de enige zus van zijn vader en vier van diens broers.
Hij maakte er een intieme voorstelling over die even theatraal als auditief is, en waarin Adriaan te horen is, maar de scène ook aan zijn 13-jarige dochter Maria-Julia laat, de enige kleindochter van de soldaat.
De sociaal onhandige Pinky (Sissy Spacek) begint aan haar eerste job in een kuuroord in de woestijn van Californië. Ze raakt erg gehecht aan haar praatzieke collega Millie (Shelley Duvall) en de twee worden al snel kamergenoten. Met haar constante gebabbel en aandachtzoekende persoonlijkheid wordt Millie vooral gemeden door de mensen rondom hen. Enkel Pinky adoreert Millie. Na een traumatische ervaring lijkt Pinky karaktereigenschappen van Millie over te nemen met een onbehaaglijke identiteitswissel tot gevolg. De derde vrouw uit de titel is de mysterieuze Willie (Janice Rule), een zwangere schilderes en uitbaatster van het stamcafé van de vrouwen.
Altman bedacht het idee voor 3 WOMEN in een droom na een rusteloze nacht, wat heel duidelijk is in de beeldtaal van de film en wordt ondersteund door de onbehaaglijke muziek. De hele film lang lijkt er een schaduw over de personages te hangen, met de verwachting dat er iets onheilspellends staat te gebeuren. Altman zei zelf over zijn enigmatische meesterwerk dat hij de film ziet als een schilderij, dat het publiek moet voelen maar niet begrijpen.
Shelley Duvall vertolkt in 3 WOMEN een van haar meest memorabele rollen. Ze werd ‘ontdekt’ door Altman in 1970 en vormde vanaf haar eerste rol in BREWSTER MCCLOUD meteen een sleutelfiguur in de ensemble casts van de regisseur. “She was such an untrained, truthful person”, zei Altman over zijn muze. “It’s what I call ‘the pink stuff'. The stuff you don’t show other people. And a really good actor shows the pink stuff. They show where to wound and where to kill them. Where their vulnerability is.” Duvall gaf in elke performance alles wat ze had, ‘the pink stuff’. En dat maakte haar zo enorm innemend.
Aan het begin van de zomer overleed de onnavolgbare Shelley Duvall. Hoewel onvergetelijk in Stanley Kubricks THE SHINING, schittert ze pas echt in de films van de Amerikaanse regisseur Robert Altman. Als muze dartelt ze doorheen zijn uiteenlopende filmografie — van komedies over westerns tot musicals. Klik hier voor ons volledige DUVALL & ALTMAN-programma.
een festival over de kracht van ouderschap in de samenleving
weerwoord
SOLD OUT
Hoe maken we ruimte voor de kracht die ouderschap kan betekenen voor de samenleving? Welke prioriteiten willen we leggen? Wat betekent dit voor onze collectieve tijdsbesteding? Welke ondersteuning zou er mogen zijn voor matrescentie, een woord dat zelfs niet op Wikipedia staat? Dat zijn de vragen waarmee het nieuwe festival SCH/OUDERS aftrapt in De Studio. Aansluitend zijn er talks, salon sessies, maar ook muziek, theater, expo,...
Toen ze moeder werd, merkte schrijfster Anneleen Van Offel dat er weinig ruimte is voor het mentale proces dat dat met zich meebrengt. In onze maatschappij hebben we ouderschap geïndividualiseerd, is de mythische work-lifebalance een persoonlijk probleem, is er nauwelijks ruimte voor verdriet en wordt zorg niet gedeeld binnen de gemeenschap. Het is tijd voor een positieve omwenteling rond ouderschap en welke plek dat inneemt in de maatschappij. Met SCH/OUDERS brengt ze kunstenaars, schrijvers, denkers, ervaringsdeskundigen, twijfelaars en dromers samen voor een dag waarop oude denkbeelden kapot mogen gaan. Ons huidige model is onhoudbaar. Hoe kunnen we ruimte maken om stil te staan, zodat we vooruit kunnen?
Op 3 juli 1973 verraste rockicoon David Bowie zijn fans en band met de aankondiging dat hij die avond zijn laatste concert zou geven. Bowie zou natuurlijk nog optreden, maar nooit meer als Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Documentairemaker D.A. Pennebaker (MONTEREY POP, DON’T LOOK BACK) was in Londen om een dertig minuten durende special van Bowie’s show op te nemen, maar geraakte zo in de ban van de performer dat hij ter plekke besloot een langere film te maken.
ZIGGY STARDUST is een verbluffend document van een rockicoon in zijn vroege jaren én een van de eerste concertfilms. Er zijn veel scenes achter de schermen, maar het grootste deel van de film is het concert zelf met tal van songs zoals Ziggy Stardust, Space Oddity, Suffragette City, Rock 'N' Roll Suicide, Changes, Time, All the Young Dudes, Lou Reeds White Light/White Heat en Jagger/Richards’ Let's Spend the Night Together. Deze filmische collage van kitsch, popironie en flamboyante overdaad toont treffend de muzikale symbiose van passie en dominantie die Bowie’s queer kunst en het glamrockgenre definieert.
On July 3, 1973, rock icon David Bowie surprised his fans and band by announcing that he would perform his last concert that night. Bowie would still perform, of course, but never again as Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Documentary filmmaker D.A. Pennebaker (MONTEREY POP, DON’T’ LOOK BACK) was in London to record a thirty-minute special of Bowie’s show but became so captivated by the performer that he decided on the spot to make a longer film.
ZIGGY STARDUST is a stunning document of a rock icon in his early years and one of the very first concert films. There are many insightful behind-the-scenes moments, but the bulk of the film is the concert itself with numerous songs, including Ziggy Stardust, Space Oddity, Suffragette City, Rock ‘N’ Roll Suicide, Changes, Time, All the Young Dudes, Lou Reed’s White Light/White Heat and Jagger/Richards’ Let’s Spend the Night Together. This cinematic collage of kitsch, pop irony, and flamboyant excess aptly demonstrates the musical symbiosis of passion and dominance that defined Bowie’s queer art and the glam rock genre.
Van de ene op de andere dag word je een held. Een superheld. From zero to hero. Van onzichtbaar naar wereldberoemd. Strijder tegen het kwade, bondgenoot van het goede, redder in nood. Bewonderd en bemind om je kracht en moed. Een droom wordt waar.
Maar wat als de roem je naar het hoofd stijgt? Wat als je krachten zich tegen de anderen keren? Is er dan nog een weg terug? Wat gebeurt er wanneer superhelden gewoon mensen van vlees en bloed worden?
HEROES toont de minder fraaie keerzijde van het superheldenbestaan in een voorstelling die het waarmerk draagt van Michai Geyzen, theatermaker bij Laika en regisseur van De passant en Vuur/toren: visueel, woordeloos en energiek bewegingstheater.
Debuterend filmmaker Estibaliz Urresola Solaguren schetst een delicaat coming-of-age portret over gender-identiteit, met knipogen naar het werk van Lucrecia Martel en Céline Sciamma. Hoofdrolspeelster Sofiá Otero’s straffe acteerprestatie leverde haar een Zilveren Beer op in Berlijn. Daarmee werd ze de jongste winnaar ooit.
In 20.000 ESPECIES DE ABEJAS staat de entourage van de achtjarige Cocó erop die Aitor te noemen, ook al herkent die zich niet langer in die naam en nog minder in de verwachtingen die deze met zich meebrengt. Cocó is echter niet de enige die moet opboksen tegen twijfels en angsten. Terwijl ze samen de zomer doorbrengen bij hun eigenwijze grootmoeder Lita, gaat hun emotionele moeder een professionele en emotionele crisis door.
"‘20.000 especies de abejas’ wordt gedragen door een achtjarige klasbak"
★★★★ Ewoud Ceulemans, De Morgen
"De toen acht jaar oude Sofía Otero won terecht de Zilveren Beer voor Beste Acteerprestatie"
★★★★ Sabeth Snijders, NRC
With her feature film debut, Estibaliz Urresola Solaguren sketches a delicate coming-of-age portrait of gender identity, with nods to Lucrecia Martel and Céline Sciamma’s work. Lead actress Sofiá Otero’s powerful performance earned her a Silver Bear in Berlin, making her the youngest winner ever.
In 20.000 SPECIES OF BEES, eight-year-old Cocó’s entourage insists on calling them Aitor, even though they no longer recognise themselves in that name and even less in the expectations it brings. Cocó, however, is not the only one who must contend with doubts and fears. As they spend the summer together with their grandmother, their emotional mother goes through a professional and emotional crisis.
Van de ene op de andere dag word je een held. Een superheld. From zero to hero. Van onzichtbaar naar wereldberoemd. Strijder tegen het kwade, bondgenoot van het goede, redder in nood. Bewonderd en bemind om je kracht en moed. Een droom wordt waar.
Maar wat als de roem je naar het hoofd stijgt? Wat als je krachten zich tegen de anderen keren? Is er dan nog een weg terug? Wat gebeurt er wanneer superhelden gewoon mensen van vlees en bloed worden?
HEROES toont de minder fraaie keerzijde van het superheldenbestaan in een voorstelling die het waarmerk draagt van Michai Geyzen, theatermaker bij Laika en regisseur van De passant en Vuur/toren: visueel, woordeloos en energiek bewegingstheater.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Van de ene op de andere dag word je een held. Een superheld. From zero to hero. Van onzichtbaar naar wereldberoemd. Strijder tegen het kwade, bondgenoot van het goede, redder in nood. Bewonderd en bemind om je kracht en moed. Een droom wordt waar.
Maar wat als de roem je naar het hoofd stijgt? Wat als je krachten zich tegen de anderen keren? Is er dan nog een weg terug? Wat gebeurt er wanneer superhelden gewoon mensen van vlees en bloed worden?
HEROES toont de minder fraaie keerzijde van het superheldenbestaan in een voorstelling die het waarmerk draagt van Michai Geyzen, theatermaker bij Laika en regisseur van De passant en Vuur/toren: visueel, woordeloos en energiek bewegingstheater.
Van de ene op de andere dag word je een held. Een superheld. From zero to hero. Van onzichtbaar naar wereldberoemd. Strijder tegen het kwade, bondgenoot van het goede, redder in nood. Bewonderd en bemind om je kracht en moed. Een droom wordt waar.
Maar wat als de roem je naar het hoofd stijgt? Wat als je krachten zich tegen de anderen keren? Is er dan nog een weg terug? Wat gebeurt er wanneer superhelden gewoon mensen van vlees en bloed worden?
HEROES toont de minder fraaie keerzijde van het superheldenbestaan in een voorstelling die het waarmerk draagt van Michai Geyzen, theatermaker bij Laika en regisseur van De passant en Vuur/toren: visueel, woordeloos en energiek bewegingstheater.
In deze compilatie van korte pioniersfilms worden ’s werelds eerste gedocumenteerde filmpjes getoond en gekaderd. We gaan van start aan het eind van de 19de eeuw, met de Lumière broers en Edison. Zij zetten vooral in op het vastleggen van alledaagse taferelen. Daarna trekken we richting Verenigd Koninkrijk met o.a. James Williamson en William Haggar, die in hun one-reelers een eerste narratieve opzet introduceerden. Edwin S. Porter, Georges Méliès en D.W. Griffith maken de compilatie compleet met de echte overstap naar narratieve film.
De films worden live begeleid op piano door Noah Vanden Abeele.
De pionierscompilatie wordt voorafgegaan door een lezing om 19u00 over precinema en de pionierscinema in Europa en Amerika. De lezing wordt gegeven door Wouter Hessels, docent filmgeschiedenis KASKA-DKO, RITCS en INSAS en is gratis bij je filmticket inbegrepen. Klik hier voor het volledige programma van de FILMLESSEN.
O.a. Lumière films, FEEDING THE DOVES, MORNING BATH, BURNING STABLE, NEW YORK SCENES, FIRE!, RESCUED BY ROVER, THE LIFE OF CHARLES PEACE, THE GREAT TRAIN ROBBERY, LE ROYAUME DES FÉES, A CORNER IN WHEAT, THE LONEDALE OPERATOR
