Om uit de harde realiteit te ontsnappen, verliest de 16-jarige Sajid (SK) zich in de gewelddadige virtuele game Gambling Game, waarin hij de opdracht heeft de Europese buitengrenzen te testen. Hij put uit zijn ervaring als jongere op de vlucht om grenspatrouilles, raids en obstakels te ontwijken en bovenal om voldoende credits te behouden om te overleven.
Terzelfdertijd wordt de kersverse directeur van Frontex, het Europees grens- en kustwacht agentschap, op het matje geroepen door de subcommissie mensenrechten in het Europees Parlement. Waar ligt de verantwoordelijkheid voor het geweld dat illegaal gedoogd wordt aan de Europese buitengrenzen?
Gambling Game toont de beide kanten van het ‘spel’ waar jonge migranten zich aan wagen: de kant van zij die komen en de kant van zij die aan de poort van Fort Europa staan. Wie is David en wie is Goliath in dit verhaal? En wie zit uiteindelijk aan de knoppen? De mens aan de grens, de mens die hoge functies bekleedt, of de mens die liever zijn handen en gedachten niet vuil maakt?
Het is een voorstelling vol contrasten: tussen documentaire en fictie, tussen live en digitaal, tussen SK en Frontex, maar evengoed tussen de Europese ambtenaren, grensbewakers en inwoners die, of ze het nu willen of niet, een positie innemen in dit verhaal.
SKaGeN maakte eerder al SneakPeek Shadow Game: een documentaire smartphone voorstelling in een door SKaGeN ontwikkelde app, waarin de toeschouwer al kon kennismaken met het verhaal van SK. Ook deze voorstelling vertrekt vanuit de ervaringen van deze jongen. SKaGeN baseert zich eveneens op ander documentair materiaal: de verslagen van de subcommissie mensenrechten van het Europees Parlement. Samen versmelten ze tot een fictief geheel.
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Twee donderdagen per maand geeft professor Wouter Hessels (RITCS, KASKA-DKO, INSAS) zijn les filmgeschiedenis bij DE CINEMA. Deze lessen zijn ook open voor het publiek en kaderen steeds rond de toonaangevende klassieker die we die avond spelen op het grote scherm.
In LES RENDEZ-VOUS D'ANNA neemt Chantal Akerman ons mee op een nomadische tocht van een Belgische cineaste. Ze doorkruist West-Duitsland, België en Frankrijk om haar nieuwste film te promoten. Op haar reis heeft ze verschillende ontmoetingen die de kijker op een bijna voyeuristische manier kan meebeleven. Akerman neemt de tijd om met haar camera een omgeving te bestuderen. LES RENDEZ-VOUS D'ANNA is sobere, hypnotiserende cinema en pijnlijk eerlijk.
De vertoning wordt voorafgegaan door een les over het oeuvre van Chantal Akerman.
EN COUR(T)S DE ROUTE: IN DE BESTE FAMILIES is een nieuwe reeks opmerkelijke films, telkens geregisseerd door een nieuwe generatie vrouwelijke filmmakers. Elk van deze films toont op treffende wijze wat het betekent om met elkaar verbonden te zijn: soms komen we verder juist omdat we elkaar hebben, soms hebben we geen andere keuze dan samen verder te gaan.
Het programma bestaat uit de volgende films:
GUN (Charlotte Lybaert - 2022 - 17')
Een relatie opbouwen is nooit makkelijk, maar als er kinderen bij betrokken zijn, verandert het speelveld radicaal. De prille liefde tussen Joris en Eva raakt in een stroomversnelling wanneer hun gezin voor het eerst samenkomt.
Openingsfilm, Kortfilmfestival Leuven, 2022
Officiële selectie, Brussels Short Film Festival, 2023
DRÔLE D'OISEAU (Anouk Fortunier - 2015 - 14')
Wanneer Zoë een opstel over het weekend moet schrijven, vertelt ze over haar bipolaire vader Pierre, ook al gebruikt Zoë zelf dit woord niet. Na school pikt haar vader haar op en gaan ze verder op avontuur, terwijl Zoë probeert een evenwicht te vinden tussen Pierres dagelijkse strijd en haar eigen levendige fantasie.
VAF Wildcard Fictie, 2015
Publieksprijs, Film Fest Gent, 2015
Beste Debuut, Kortfilmfestival Leuven, 2015
L'INDIGESTION (Mathilde Remy - 2016 - 6')
Een familiediner wordt georganiseerd ter ere van de verjaardag van de grootmoeder. Tijdens deze maaltijd worden de spanningen, angsten en onderliggende conflicten binnen de familie zichtbaar.
Brussels Short Film Festival - Nationale Publieksprijs & Speciale Vermelding van de Jury
Hamburg Animation Award - Derde Prijs
Monstronale Festival - Eerste Prijs
SE DIT D'UN CERF QUI QUITTE SON BOIS (Salomé Crickx - 2023 - 20')
Vandaag is het de 167e jaarlijkse vervelling, een ceremonie die alle generaties bijeenbrengt om ideologische vernieuwing te bevorderen. Dit jaar is het de beurt aan Ben en zijn ouders om deze mooie traditie in familieverband te vieren.
Brussels Short Film Festival - Persprijs - 'RTBF-La Trois'-prijs - Speciale Vermelding van de Jury - Beste Montageprijs: Waterlot Romain
Internationaal Kortfilmfestival in Saguenay - Blik op de Korte Film - Prijs van de Quebecse Critici AQCC
Neuchâtel International Fantastic Film Festival - Méliès d'Argent
Laat je meevoeren in een absurde wereld van magie en het onderbewustzijn. Is het echt of zijn het truken van de foor? Dat mag je zelf uitmaken. Heen en terug wordt een waanzinnige avond, vol humor en geniale hersenspinsels.
Dit magisch theater lijkt in niets op een goochelshow. Tim Oelbrandt gaat op verkenning in de negentiende eeuw, de victoriaanse periode van hypnose, waarzeggerij en spiritisme. Heen en terug is een bezwerende seance waarin gedachten en veronderstellingen overhoop gehaald worden. Een psychologische trip om u tegen te zeggen.
Naast zijn theaterwerk in binnen- en buitenland bedenkt Tim ook goocheltechnieken voor het tv-programma Nicholas. Hij won de Grand Prix op het Open Nederlands Kampioenschap Goochelen 2017.
“Of hij een meester in de magie of een charmante charlatan is, laat hij geniepig in het midden (…) Ook fijn hoe Oelbrandt zijn magie met poëzie, comedy en fascinerende feiten mengt." ★★★★, Gazet van Antwerpen
Om uit de harde realiteit te ontsnappen, verliest de 16-jarige Sajid (SK) zich in de gewelddadige virtuele game Gambling Game, waarin hij de opdracht heeft de Europese buitengrenzen te testen. Hij put uit zijn ervaring als jongere op de vlucht om grenspatrouilles, raids en obstakels te ontwijken en bovenal om voldoende credits te behouden om te overleven.
Terzelfdertijd wordt de kersverse directeur van Frontex, het Europees grens- en kustwacht agentschap, op het matje geroepen door de subcommissie mensenrechten in het Europees Parlement. Waar ligt de verantwoordelijkheid voor het geweld dat illegaal gedoogd wordt aan de Europese buitengrenzen?
Gambling Game toont de beide kanten van het ‘spel’ waar jonge migranten zich aan wagen: de kant van zij die komen en de kant van zij die aan de poort van Fort Europa staan. Wie is David en wie is Goliath in dit verhaal? En wie zit uiteindelijk aan de knoppen? De mens aan de grens, de mens die hoge functies bekleedt, of de mens die liever zijn handen en gedachten niet vuil maakt?
Het is een voorstelling vol contrasten: tussen documentaire en fictie, tussen live en digitaal, tussen SK en Frontex, maar evengoed tussen de Europese ambtenaren, grensbewakers en inwoners die, of ze het nu willen of niet, een positie innemen in dit verhaal.
SKaGeN maakte eerder al SneakPeek Shadow Game: een documentaire smartphone voorstelling in een door SKaGeN ontwikkelde app, waarin de toeschouwer al kon kennismaken met het verhaal van SK. Ook deze voorstelling vertrekt vanuit de ervaringen van deze jongen. SKaGeN baseert zich eveneens op ander documentair materiaal: de verslagen van de subcommissie mensenrechten van het Europees Parlement. Samen versmelten ze tot een fictief geheel.
In haar boek ‘Mooi zijn en zwijgen’ over “de machtige vrouwen van de stille film”, herinnert filmhistoricus Anke Brouwers ons eraan dat de overgang naar geluidsfilm “voor vrouwen in de business op vele cruciale vlakken een stapje achteruit” was. De negatieve evolutie zou pijnlijk zichtbaar zijn onder de regisseurs die actief waren begin jaren 30: “de enige vrouwelijke regisseur binnen het studiosysteem was Dorothy Arzner”.
Arzner is haar carrière begonnen aan de montagetafel en maakte eind jaren 20 de overstap naar de regisseursstoel. Onze matinees van maart zijn gewijd aan deze vrouwelijke filmpionier, met vier van haar films met o.a. Ginger Rogers, Claudette Colbert, Maureen O’Hara, Cary Grant, Lucille Ball en Katharine Hepburn in de hoofdrollen. Zie hier voor meer van Dorothy Arzner.
Lady Cynthia Darrington staat bekend als vrijgevochten piloot. Ze wordt verliefd op een rijke, oudere heer. Aan hun geheime afspraakjes komt een eind, wanneer hij haar te kennen geeft dat hij kiest voor zijn gezin.
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
JOCELYNE SAAB was een baanbrekende journalist, filmmaker, fotograaf en kunstenaar uit Libanon. Met haar films geeft ze een stem aan ontheemde volkeren en verbannen strijders met de nodige verantwoordelijkheid en tegelijk met een sterk bewustzijn van haar subjectieve rol als maker. Met een enorme energie en nooit zonder poëzie. Ze gaf ongekende toegang tot de vele kanten van de complexiteit in die tijd in de regio waar ze opgroeide.
In 4 korte films laat ze de vaak vergeten slachtoffers van de conflicten in de jaren 70 aan het woord. We volgen getraumatiseerde kinderen die oorlogje spelen, tieners die zelfmoordterrorist willen worden en vrouwen die vechten voor educatie en vrijheid. En we keren terug naar haar ouderlijke huis dat volledig platgebombardeerd werd.
De geschiedenis herhaalt zich niet, de geschiedenis blijft gewoon doorlopen. Laten we daarom vooral niet wegkijken maar blijven kijken.
• LES FEMMES PALESTINIENNES, 1974, Jocelyne Saab, VF EN OT, 11 min
• BEYROUTH, MA VILLE, 1982, Jocelyne Saab, VF, EN OT, 37 min
• LES ENFANTS DE LA GUERRE, 1976, Jocelyne Saab - VEN, 10 min
• LE FRONT DU REFUS, 1975, Jocelyne Saab - VF - EN OT, 10 min
Toen ze begin twintig was, verliet Hiam Abbass (Marcia in Succession, ook bekend van THE VISITOR en GAZA MON AMOUR) haar Palestijnse geboortedorp om haar droom te verwezenlijken: actrice worden in Europa, waarbij ze haar moeder, grootmoeder en zeven zussen achterliet. Dertig jaar later keert haar dochter, filmmaker, Lina met haar terug naar het dorp en stelt ze voor het eerst de gedurfde keuzes van haar moeder, de door haar gekozen ballingschap en de manier waarop de vrouwen in hun familie hun leven beïnvloedden, in vraag.
Dinsdag 5 november wordt de film vertoond met Nederlandse ondertiteling.
BYE BYE TIBERIAS maakt deel uit van ons programma (R)EVOLUTIE dat de focus legt op universele thema’s zoals verzet en vrijheid, en het belang van cinema belicht in het geven van een stem aan onderdrukten.
ENG The film is in Arabic with English and French or Dutch subtitles (see below)
At the age of 23, Hiam Abbass (Marcia Roy in Succession, also known for THE VISITOR and GAZA MON AMOUR) left her Palestinian hometown to pursue her dream of becoming an actress in Europe. In doing so, she left behind her mother, grandmother, and seven sisters. Thirty years later, she returns, accompanied by her daughter Lina Soualem, director of this sharp and moving documentary. Together, they delve deeper into their Palestinian roots and question Abbass’s bold choices, her self-imposed exile, and the impact of political oppression and family traditions on generations of women.
Tuesday 5 November the film will be screened with Dutch subtitles.
BYE BYE TIBERIAS is part of our programme (R)EVOLUTION which focuses on universal themes like resistance and freedom, and which shines a light on the importance of cinema as a tool for giving a voice to the oppressed.
Om uit de harde realiteit te ontsnappen, verliest de 16-jarige Sajid (SK) zich in de gewelddadige virtuele game Gambling Game, waarin hij de opdracht heeft de Europese buitengrenzen te testen. Hij put uit zijn ervaring als jongere op de vlucht om grenspatrouilles, raids en obstakels te ontwijken en bovenal om voldoende credits te behouden om te overleven.
Terzelfdertijd wordt de kersverse directeur van Frontex, het Europees grens- en kustwacht agentschap, op het matje geroepen door de subcommissie mensenrechten in het Europees Parlement. Waar ligt de verantwoordelijkheid voor het geweld dat illegaal gedoogd wordt aan de Europese buitengrenzen?
Gambling Game toont de beide kanten van het ‘spel’ waar jonge migranten zich aan wagen: de kant van zij die komen en de kant van zij die aan de poort van Fort Europa staan. Wie is David en wie is Goliath in dit verhaal? En wie zit uiteindelijk aan de knoppen? De mens aan de grens, de mens die hoge functies bekleedt, of de mens die liever zijn handen en gedachten niet vuil maakt?
Het is een voorstelling vol contrasten: tussen documentaire en fictie, tussen live en digitaal, tussen SK en Frontex, maar evengoed tussen de Europese ambtenaren, grensbewakers en inwoners die, of ze het nu willen of niet, een positie innemen in dit verhaal.
SKaGeN maakte eerder al SneakPeek Shadow Game: een documentaire smartphone voorstelling in een door SKaGeN ontwikkelde app, waarin de toeschouwer al kon kennismaken met het verhaal van SK. Ook deze voorstelling vertrekt vanuit de ervaringen van deze jongen. SKaGeN baseert zich eveneens op ander documentair materiaal: de verslagen van de subcommissie mensenrechten van het Europees Parlement. Samen versmelten ze tot een fictief geheel.
LOS REYES DEL MUNDO is een ontroerende vertelling over de tocht van vijf straatkinderen uit Medellín op weg naar hun ‘beloofde land’. Of beter gezegd het stukje land dat de achttienjarige Rá terugkreeg van de overheid – het land dat zijn grootmoeder moest afstaan aan de paramilitairen. De reis van Rá, zijn broer Culebro en hun drie jonge ‘geadopteerde’ vriendjes Sere, Nano en Winny, voert door een meedogenloos land. Meedogenloos mooi zoals het landschap waar ze doorheen komen, maar ook meedogenloos hard. Maar ze zijn onderweg naar hun vrijheid, en dat geeft kracht.
“Van de ene weergaloze scène naar de volgende: ‘Los reyes del mundo’ is pure filmpoëzie.”
★★★★★ Kevin Toma, De Volkskrant
LOS REYES DEL MUNDO is niet zomaar de zoveelste sociale film over armoede en onrecht in Colombia. De dromerige en surrealistische beelden en het dynamische camerawerk maken deze film heel bijzonder. De camera zit voortdurend op de huid van de personages: hij loopt mee, speelt mee, klimt mee en struikelt mee.
In de schaduwen van Bad City doolt een meisje rond. In een hijab en streepjes t-shirt, de straatverlichting ontwijkend, achtervolgt ze dorpsbewoners. Als het nodig is laat ze haar vampiertanden zien aan de inwoners van Bad City, een wetteloos gat vol onderwereldfiguren, drugsverslaafden en pooiers. Als ze op een nacht alleen naar huis loopt, ontmoet ze Arash, een Iraanse James Dean lookalike compleet met klassieke Amerikaanse wagen en een peuk in zijn mondhoek. In het holst van de nacht springt de vonk over.
De stad Douala is in spanning voor de start van het schooljaar. Een lange rij klanten komt naar Mambar Pierrette, de kleermaakster uit de buurt, voor hun nieuwe kleding voor de naderende sociale evenementen en ceremonies. Pierrette is meer dan een naaister, ze wordt de vertrouweling van haar klanten, van een generatie. Maar wanneer het begint te regenen en haar atelier dreigt onder te lopen - een van de opeenvolgende tegenslagen - moet Pierrette zien te overleven.
Helaas zal regisseur Rosine Mbakam, in tegenstelling tot eerder aangekondigd, niet aanwezig zijn bij de vertoning van 14 maart. We hopen op uw begrip.
“An original filmmaker of exquisite sensibility; one of the foremost filmmakers of creative nonfiction working right now.” - Richard Brody, The New Yorker
“Critic’s Pick!Hits a remarkable balance.” - The New Tork Times
Claire Denis’ BEAU TRAVAIL speelt zich af in Djibouti, waar een legerbasis van het Franse vreemdelingelegioen gestationeerd is. Denis gebruikt klassieke literatuur – de film is los gebaseerd op Herman Melvilles Billy Budd, Sailor – om een moderne, militaire tragedie te creëren. De basis voor de tragedie is jaloezie. Galoup, een officier in het Vreemdelingenlegioen, voelt zich bedreigd wanneer een nieuwe rekruut zijn favorietenpositie bij de bevelhebber van hun legioen lijkt over te nemen. Galoup bedenkt een plan om de jonge soldaat in diskrediet te brengen. De vechtoefeningen zijn als een ballet gechoreografeerd. Denis levert een tijdloos meesterwerk af.
Fien Troch, een van de meest unieke stemmen uit ons filmlandschap en ver daarbuiten, heeft drie films gekozen, niet ‘uit’ maar ‘voor’ het programma van deze maand. Hieronder deelt ze met ons het waarom van haar keuze:
"Eén van de mooiste en coolste openingsscènes ooit, op het nummer “Kiss Kiss" van Tarkan. Een film die moeilijk te beschrijven valt. Het uitgebalanceerde ritme, de schoonheid en kracht van lichamen, het sferische… Het lijkt alsof Claire Denis bijna toevallig dingen capteert, maar dan telkens baadt ze die ook in een eindeloze en doordringende poëzie. Mensen zijn intens aanwezig in hun niet-zijn. Denis bepaalt haar eigen referentiekader en het is te nemen of te laten. Ik neem het met volle teugen. BEAU TRAVAIL is een meesterwerk."
KOKOMO CITY is het speelfilmdebuut van de tweevoudig Grammy-genomineerde producer, zanger en songwriter D. Smith. Smith, die geschiedenis schreef als de eerste transvrouw gecast in een primetime tv-programma zonder script, filmde en monteerde ook deze enorm vermakelijke en verfrissend ongefilterde documentaire. Vier zwarte transgender-sekswerkers in Atlanta en New York City – Daniella Carter, Koko Da Doll, Liyah Mitchell en Dominique Silver – worden gevolgd en houden niets achter terwijl ze de muren van hun beroep afbreken.
KOKOMO CITY is een rauwe en scherpe, maar zeldzame blik in de levens van zwarte transgendervrouwen terwijl ze de tweedeling tussen de zwarte gemeenschap en henzelf onderzoeken. Een gesprek dat jarenlang werd vermeden, staat nu centraal. Het is een film die dicht bij de werkelijke ervaring staat van transgender-sekswerkers die nooit publiekelijk vertegenwoordigd zijn.
De film, geproduceerd door Lena Waithe, won de NEXT Innovator Award en NEXT Audience Award van het Sundance Film Festival, evenals de Berlinale’s Audience Award in de sectie Panorama Documentary.
Woensdag 27 maart wordt de film ingeleid door Kobe Wens (KASKA-DKO).
Om het einde van hun middelbare schoolcarrière te vieren, storten drie Britse tienermeisjes zich liederlijk in het feestleven op een vakantie-eiland tijdens wat de beste zomer van hun leven zou moeten worden. Terwijl ze zich een weg dansen door de zonovergoten straten van een populaire badplaats in Kreta, komen ze erachter hoe ingewikkeld seks, toestemming en zelfontdekking zijn.
Tara, Em en Skye zijn beste vriendinnen, die naar Kreta trekken voor een zomer vol plezier aan de vooravond van hun volwassen leven. In de hotelkamer naast hen verblijven vrienden Badger, Paddy en Paige. De vriendengroepen linken in elkaar, waardoor de dynamieken rommelig worden, jaloezie de kop opsteekt en traumatische ervaringen volgen.
Filmmaker Molly Manning Walker maakt met HOW TO HAVE SEX haar filmdebuut, na een achtergrond als cinematograaf, die duidelijk spreekt uit de look van de film. Neon flikkert, energie barst en drank vloeit tijdens de nachtscènes. De felle zon schijnt in de dagscènes een licht op katers en de slechte beslissingen van de nacht ervoor. Voor naïviteit en kwetsbaarheid blijkt er geen plaats in de clubscène van Kreta, en dat is een harde les.
In samenwerking met Girls on Film, die de film zullen in- en uitleiden met LUL de podcast.
Deze film maakt deel uit van het programma SPOTLIGHT ON WOMXN DIRECTORS: van 8 maart tot en met 8 april staan er alleen maar films op het programma door regisseurs die zich identificeren als vrouw.
To celebrate the end of their high school careers, three British teenage girls fully embrace the party life at a holiday resort during what should be the best summer of their lives. While they dance the night away in the sun soaked streets of a popular holiday destination in Crete, they discover how complicated sex, consent and self-discovery are.
Tara, Em and Skye are best friends, travelling to Crete for a summer of fun on the eve of their adult lives. Friends Badger, Paddy and Paige are staying in the hotel room next to theirs. The friend groups intertwine, which creates messy dynamics, jealousy and traumatic experiences.
Filmmaker Molly Manning Walker debuts with HOW TO HAVE SEX, after a background as cinematographer, which is clear in the look of the film. Neon flickers, energy bursts and booze flows during the night scenes. In the day scenes, the bright sun shines a light on hangovers and the bad decisions of the night before. There seems to be no room for naivety and vulnerability in Crete’s club scene, which is a hard lesson to learn.
This film is part of the programme SPOTLIGHT ON WOMXN DIRECTORS: from 8 March to 8 April, De Cinema is screening solely films made by directors who identify as women.
Zaffan worstelt met de puberteit en ontdekt een angstaanjagend geheim over haar veranderende lichaam. Ondanks haar pogingen om het onvermijdelijke te verbergen, komen haar vrienden achter haar gevaarlijke geheim en keren ze zich tegen haar. Terwijl Zaffan verder in het nauw wordt gegeven door haar eigen dierbaren, leert ze al snel dat ze alleen vrijheid vindt door haar ware zelf te omarmen.
Op 10 maart met inleiding door Lotus Li van Untold Asian Stories.
In haar boek ‘Mooi zijn en zwijgen’ over “de machtige vrouwen van de stille film”, herinnert filmhistoricus Anke Brouwers ons eraan dat de overgang naar geluidsfilm “voor vrouwen in de business op vele cruciale vlakken een stapje achteruit” was. De negatieve evolutie zou pijnlijk zichtbaar zijn onder de regisseurs die actief waren begin jaren 30: “de enige vrouwelijke regisseur binnen het studiosysteem was Dorothy Arzner”.
Arzner is haar carrière begonnen aan de montagetafel en maakte eind jaren 20 de overstap naar de regisseursstoel. Onze matinees van maart zijn gewijd aan deze vrouwelijke filmpionier, met vier van haar films met o.a. Ginger Rogers, Claudette Colbert, Maureen O’Hara, Cary Grant, Lucille Ball en Katharine Hepburn in de hoofdrollen. Zie hier voor meer van Dorothy Arzner.
In MERRILY WE GO TO HEAVEN drinkt alcoholist Jerry Corbett om zijn liefdesverdriet te verwerken. Zijn nieuwe liefde voor Joan Prentice geeft hem opnieuw zin in het leven. Wanneer Jerry's oude vlam Claire Hempstead plotseling weer opdaagt, raken Jerry en Joan allebei aan de drank. Jerry zal keuzes moeten maken en ervoor vechten.
"Merrily We Go to Hell is een absoluut eerbetoon aan haar kunnen als cineast en bovendien een opvallend open en eerlijk portret van een falend huwelijk." - David Vanden Bossche, enola.be
Een brutale fee genaamd Violetta verdwaalt in de mensenwereld. Ze ontmoet er het twaalfjarig meisje Maxie en om haar weg terug te vinden naar de sprookjeswereld zullen ze moeten samenwerken. Onderweg ontdekt ze haar ware bestemming…
De twaalfjarige Georgie woont na het overlijden van haar moeder op haar eentje in een flat in Londen en heeft het graag niet anders. Ze liegt de maatschappelijk werkers voor dat ze samenleeft met haar oom en steelt fietsen om te overleven. Aan haar zelfstandig leventje komt een einde wanneer een jongeman genaamd Jason (Harris Dickinson) die zichzelf voorstelt als haar vader plotseling opduikt. Langzaam maar zeker groeien de twee naar elkaar toe.
Regisseur Molly Manning Walker werkte aan twee films die genomineerd werden voor de BAFTA voor Outstanding British Film dit jaar: HOW TO HAVE SEX als schrijver/regisseur, en SCRAPPER als Director of Photography.
"Scrapper is een warme, empathische verkenning van een verstoorde vader-dochterrelatie, een charmante feelgoodfilm gedrenkt in pastel." - Devi Smits, De Filmkrant
"Debuterend regisseuse Charlotte Regan puurt uit ‘Scrapper’ een lowbudgetfilm die even mooi en poëtisch is als een verlicht raam in de nacht." - Erik Stockman, Humo
De Italiaanse filmmaker Lina Wertmüller was de eerste vrouw die werd genomineerd voor een Oscar voor beste regie (SEVEN BEAUTIES, 1975). Ze assisteerde Federico Fellini op de set van 8½ voor ze zelf begon te regisseren en groeide uit tot een belangrijke stem in de Italiaanse cinema met haar unieke blend van politiek, farce, seks en tragedie. CAMORRA (A STORY OF STREETS, WOMEN AND CRIME), met Harvey Keitel en de Spaanse actrice Ángela Molina in de hoofdrollen, volgt de klopjacht door Napels op een seriemoordenaar die het gemunt heeft op drugsdealers.
Na de moord op een maffiabaas tijdens diens poging om een jonge vrouw te verkrachten, komt de vrouw in het middelpunt van de belangstelling te staan. Zowel de politie als de onderwereld zijn op zoek de dader.
Hantrax is het soloproject van componist, pianist en performer Han Swolfs. In De Studio stelt hij zijn nieuwe album Find a Friend voor. Hij liet zich hiervoor inspireren door de stad, en vooral de mensen die er deel van uitmaken. De sound vliegt van punk en techno tot drum & bass en - jawel - salsa. Dat allemaal met een pikant Hantrax sausje over. Hantrax zelf vond voor deze plaat ook een nieuwe vriend - drummer Bradly Dunn - die hem live zal vergezellen.
De Studio zal voor één avond omgetoverd worden tot een karikaturale stad inclusief wegomleidingen en een parochiezaal. Een optocht van kunstenaars en performers maken de stad compleet en zorgen voor de nodige chaos.
“Tot in den draai.” zegt Hantrax
Line-up:
Hantrax (met Bradley Dunn op drums)
Dance Divine
Ria Pacquée
Sinaas mmm
Magic Jaimy
Clara Lissens
STICE
GYTHA
Messieurs Delmotte
Dj Aldolino
Dj Stroheim
Baptism
Dj Stéphane Schraenen
Sharon Van Overmeiren
Filip Collin
Arocha-Schraenen
Matisu
Sofia Coppola hervertelt in deze historische biopic het leven van de iconische laatste koningin van Frankrijk, Marie-Antoinette. Coppola bedient zich van kleurrijke sets en een moderne soundtrack om de larger-than-life personages een menselijke gestalte te geven. De film kreeg verdeelde recensies. Voor de één was het een feministische correctie van de door historici misbegrepen Marie Antoinette, voor de ander een misplaatste verheerlijking van decadentie. Hoe dan ook leek de scheiding tussen cultuurproduct en auteur verder weg dan ooit, waarmee de film boeiende debatten opent over de hoge standaarden waaraan vrouwelijke regisseurs moeten voldoen. Een geduchte getuigenis van Coppola’s uitgesproken en herkenbare eigen visie.
Geïnspireerd op het werk en leven van Toulouse-Lautrec - de befaamde Franse tekenaar en kunstschilder die het Parijse nachtleven op doek vastlegde - duiken Roman Van Houtven en Marieke Dermul onder in het achterland van fashion en nightlife. Club Toulouse geeft antwoord op met-goud-en-glitter-overdekte-stereotiepe-extravagante-genderfluïde-hokjesdenkende-profilerende-prangende-statussymboolgerelateerde-vragen.
"Heerlijk buiten de lijntjes kleurend, brandhout makend van stereotypes en hokjesdenken. Club Toulouse is krachtig, kwetsbaar en bijzonder broeierig" **** Het Nieuwsblad
"Het zal spijtig zijn als het gedaan is, dat weet ik zeker. Een project dat begin 2022 begon met een knagende spijt die mij 's nachts in bed kwam lastig vallen, drie podcastreeksen, twee en een half jaar touren en een boek... het komt allemaal aan zijn eind." Johan Terryn
"Ge moet u dat voorstellen : ge loopt over een strand, ge zijt helemaal alleen, gesteld op uw eigen gezelschap,
het is tegen de middag, de zon schijnt hard ook al is het februari, ge zijt de klif afgedaald om te gaan lezen, ge loopt langs de kliffen naar het plekje waar ge altijd komt liggen en lap: daar ligt ineens op uw pad een dolfijn. Wat zoudt gij doen? Want ineens zijt ge niet meer alleen op dat strand. Ineens is daar een ander leven… in dode vorm weliswaar… een ander verhaal dat uw pad kruist."
Op zoek naar wat het gevoel spijt in zijn leven komt doen, kruisen vele verhalen het pad van Johan Terryn. Elkeen vertelt hem over zijn of haar grote spijt. Elkeen is op zoek naar een manier om de spijt te verteren. Behalve die dode dolfijn dan, die ligt daar maar wat te rotten.
Tot Onze Grote Spijt van Johan Terryn is een wonderlijke reis doorheen het spijtverteringsstelsel. Een geestige conférence over dat éne gevoel dat we allemaal kennen en liefst niet willen hebben op ons sterfbed: spijt.
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Sin señas particulares volgt een moeder die op zoek gaat naar haar zoon. De autoriteiten beweren dat hij stierf terwijl hij de Amerikaanse grens probeerde over te steken, maar er werd geen lichaam gevonden. Doorheen de film groeit de nood aan antwoorden, net zoals de wanhoop van de moeder. Fernanda Valadez focust op een persoonlijke tragedie om een nationaal gevoel van chaos en verlies dat het moderne Mexico overspoelt, te belichten.
"Het zal spijtig zijn als het gedaan is, dat weet ik zeker. Een project dat begin 2022 begon met een knagende spijt die mij 's nachts in bed kwam lastig vallen, drie podcastreeksen, twee en een half jaar touren en een boek... het komt allemaal aan zijn eind." Johan Terryn
"Ge moet u dat voorstellen : ge loopt over een strand, ge zijt helemaal alleen, gesteld op uw eigen gezelschap,
het is tegen de middag, de zon schijnt hard ook al is het februari, ge zijt de klif afgedaald om te gaan lezen, ge loopt langs de kliffen naar het plekje waar ge altijd komt liggen en lap: daar ligt ineens op uw pad een dolfijn. Wat zoudt gij doen? Want ineens zijt ge niet meer alleen op dat strand. Ineens is daar een ander leven… in dode vorm weliswaar… een ander verhaal dat uw pad kruist."
Op zoek naar wat het gevoel spijt in zijn leven komt doen, kruisen vele verhalen het pad van Johan Terryn. Elkeen vertelt hem over zijn of haar grote spijt. Elkeen is op zoek naar een manier om de spijt te verteren. Behalve die dode dolfijn dan, die ligt daar maar wat te rotten.
Tot Onze Grote Spijt van Johan Terryn is een wonderlijke reis doorheen het spijtverteringsstelsel. Een geestige conférence over dat éne gevoel dat we allemaal kennen en liefst niet willen hebben op ons sterfbed: spijt.
De stad Douala is in spanning voor de start van het schooljaar. Een lange rij klanten komt naar Mambar Pierrette, de kleermaakster uit de buurt, voor hun nieuwe kleding voor de naderende sociale evenementen en ceremonies. Pierrette is meer dan een naaister, ze wordt de vertrouweling van haar klanten, van een generatie. Maar wanneer het begint te regenen en haar atelier dreigt onder te lopen - een van de opeenvolgende tegenslagen - moet Pierrette zien te overleven.
Helaas zal regisseur Rosine Mbakam, in tegenstelling tot eerder aangekondigd, niet aanwezig zijn bij de vertoning van 14 maart. We hopen op uw begrip.
“An original filmmaker of exquisite sensibility; one of the foremost filmmakers of creative nonfiction working right now.” - Richard Brody, The New Yorker
“Critic’s Pick!Hits a remarkable balance.” - The New Tork Times
In haar boek ‘Mooi zijn en zwijgen’ over “de machtige vrouwen van de stille film”, herinnert filmhistoricus Anke Brouwers ons eraan dat de overgang naar geluidsfilm “voor vrouwen in de business op vele cruciale vlakken een stapje achteruit” was. De negatieve evolutie zou pijnlijk zichtbaar zijn onder de regisseurs die actief waren begin jaren 30: “de enige vrouwelijke regisseur binnen het studiosysteem was Dorothy Arzner”.
Arzner is haar carrière begonnen aan de montagetafel en maakte eind jaren 20 de overstap naar de regisseursstoel. Onze matinees van maart zijn gewijd aan deze vrouwelijke filmpionier, met vier van haar films met o.a. Ginger Rogers, Claudette Colbert, Maureen O’Hara, Cary Grant, Lucille Ball en Katharine Hepburn in de hoofdrollen. Zie hier voor meer van Dorothy Arzner.
In MERRILY WE GO TO HEAVEN drinkt alcoholist Jerry Corbett om zijn liefdesverdriet te verwerken. Zijn nieuwe liefde voor Joan Prentice geeft hem opnieuw zin in het leven. Wanneer Jerry's oude vlam Claire Hempstead plotseling weer opdaagt, raken Jerry en Joan allebei aan de drank. Jerry zal keuzes moeten maken en ervoor vechten.
"Merrily We Go to Hell is een absoluut eerbetoon aan haar kunnen als cineast en bovendien een opvallend open en eerlijk portret van een falend huwelijk." - David Vanden Bossche, enola.be
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Toen ze begin twintig was, verliet Hiam Abbass (Marcia in Succession, ook bekend van THE VISITOR en GAZA MON AMOUR) haar Palestijnse geboortedorp om haar droom te verwezenlijken: actrice worden in Europa, waarbij ze haar moeder, grootmoeder en zeven zussen achterliet. Dertig jaar later keert haar dochter, filmmaker, Lina met haar terug naar het dorp en stelt ze voor het eerst de gedurfde keuzes van haar moeder, de door haar gekozen ballingschap en de manier waarop de vrouwen in hun familie hun leven beïnvloedden, in vraag.
Dinsdag 5 november wordt de film vertoond met Nederlandse ondertiteling.
BYE BYE TIBERIAS maakt deel uit van ons programma (R)EVOLUTIE dat de focus legt op universele thema’s zoals verzet en vrijheid, en het belang van cinema belicht in het geven van een stem aan onderdrukten.
ENG The film is in Arabic with English and French or Dutch subtitles (see below)
At the age of 23, Hiam Abbass (Marcia Roy in Succession, also known for THE VISITOR and GAZA MON AMOUR) left her Palestinian hometown to pursue her dream of becoming an actress in Europe. In doing so, she left behind her mother, grandmother, and seven sisters. Thirty years later, she returns, accompanied by her daughter Lina Soualem, director of this sharp and moving documentary. Together, they delve deeper into their Palestinian roots and question Abbass’s bold choices, her self-imposed exile, and the impact of political oppression and family traditions on generations of women.
Tuesday 5 November the film will be screened with Dutch subtitles.
BYE BYE TIBERIAS is part of our programme (R)EVOLUTION which focuses on universal themes like resistance and freedom, and which shines a light on the importance of cinema as a tool for giving a voice to the oppressed.
KOKOMO CITY is het speelfilmdebuut van de tweevoudig Grammy-genomineerde producer, zanger en songwriter D. Smith. Smith, die geschiedenis schreef als de eerste transvrouw gecast in een primetime tv-programma zonder script, filmde en monteerde ook deze enorm vermakelijke en verfrissend ongefilterde documentaire. Vier zwarte transgender-sekswerkers in Atlanta en New York City – Daniella Carter, Koko Da Doll, Liyah Mitchell en Dominique Silver – worden gevolgd en houden niets achter terwijl ze de muren van hun beroep afbreken.
KOKOMO CITY is een rauwe en scherpe, maar zeldzame blik in de levens van zwarte transgendervrouwen terwijl ze de tweedeling tussen de zwarte gemeenschap en henzelf onderzoeken. Een gesprek dat jarenlang werd vermeden, staat nu centraal. Het is een film die dicht bij de werkelijke ervaring staat van transgender-sekswerkers die nooit publiekelijk vertegenwoordigd zijn.
De film, geproduceerd door Lena Waithe, won de NEXT Innovator Award en NEXT Audience Award van het Sundance Film Festival, evenals de Berlinale’s Audience Award in de sectie Panorama Documentary.
Woensdag 27 maart wordt de film ingeleid door Kobe Wens (KASKA-DKO).
De stad Douala is in spanning voor de start van het schooljaar. Een lange rij klanten komt naar Mambar Pierrette, de kleermaakster uit de buurt, voor hun nieuwe kleding voor de naderende sociale evenementen en ceremonies. Pierrette is meer dan een naaister, ze wordt de vertrouweling van haar klanten, van een generatie. Maar wanneer het begint te regenen en haar atelier dreigt onder te lopen - een van de opeenvolgende tegenslagen - moet Pierrette zien te overleven.
Helaas zal regisseur Rosine Mbakam, in tegenstelling tot eerder aangekondigd, niet aanwezig zijn bij de vertoning van 14 maart. We hopen op uw begrip.
“An original filmmaker of exquisite sensibility; one of the foremost filmmakers of creative nonfiction working right now.” - Richard Brody, The New Yorker
“Critic’s Pick!Hits a remarkable balance.” - The New Tork Times
Met haar eerste en enige langspeelfilm - een ongeluksdrama dat ze schreef, regisseerde en speelde, bracht Barbara Loden een baanbrekend werk van Amerikaanse onafhankelijke cinema tot leven, met een personage dat zelden op het scherm te zien was. De film speelt zich af te midden van een met roet verstikt landschap in Pennsylvania en opgenomen in een intens intieme vérité-stijl, zwervend tussen groezelige bars en motels, en harteloos mishandeld door een reeks mannen - waaronder een bankrover die haar meesleept in zijn volgende criminele plan. Wanda is een zelden gezien meesterwerk dat niettemin een grote invloed heeft uitgeoefend op generaties kunstenaars en filmmakers. Het is een meelevend en meeslepend portret van een vrouw die aan de rand van de samenleving is gestrand.
Fien Troch, een van de meest unieke stemmen uit ons filmlandschap en ver daarbuiten, heeft drie films gekozen, niet ‘uit’ maar ‘voor’ het programma van deze maand. Hieronder deelt ze met ons het waarom van haar keuze:
"Wild, puur, echt, meedogenloos. Regisseuse en actrice Barbara Loden is het allemaal tegelijk met haar film WANDA. Ze blijft ver weg van de coole, gepolijste, heroïsche misdaadfilm. Samen met Wanda, ben je gevangen in een trip, onderweg naar iets beters of slechters. Het hoofdpersonage heeft geen richting en geen hoop en tegelijk heeft ze voor zoveel vrouwen richting en hoop gegeven. Loden verdient een staande ovatie voor wat ze heeft gedurfd in een tijd waarin er nog geen netwerken of rolmodellen voor vrouwelijke filmmakers bestonden. Gewoon ‘zijn’ en durven vertellen en tonen hoe filmisch het rauwe echt leven kan zijn."
De vertoning van 3 maart wordt in- en uitgeleid door Eva Cools, regisseur van CLEO en lid van het vrouwelijk collectief van vrouwelijke filmregisseurs WANDA.
Voor de aanvang van deze vertoning zal FLOWER SHOW van Elli Vuorinen worden vertoond, één van de winnaars van beste animatie op het Graffix festival 2025.
De rooksauna in Estland was traditioneel de plek waar vrouwen kinderen baarden, maar wordt nu gebruikt als een veilige plek om verhalen, ervaringen, problemen en grappige anekdotes te delen en zo zusterschap te smeden. Geen onderwerp is te zwaar in de hitte van de sauna en met hulp van rituelen en een luisterend oor kunnen de vrouwen alle pijn van zich af zweten. Regisseuse Anna Hints zat met de vrouwen in de sauna en nodigt je uit om ook deel te worden van dit bijzonder intieme samenkomen.
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
