Hoe klonk de wereld voor je geboorte?
OORT is een intieme geluidservaring waarin je samen met drie spelers onderduikt in klanken die we kennen van lang voor we ons iets herinneren.
Maanden voor onze geboorte ontmoeten we de wereld al: door het ruisen en rommelen, bonzen en borrelen, van het lichaam dat ons draagt, maar ook door het praten, lachen, zingen: een magistrale, malende, meerstemmige moedermelodie.
In OORT nemen drie spelers je mee terug naar deze klankenplek.
Samen met je baby ontdek je zelf al deze geluiden, die je kan horen, maar soms ook kan voelen of zien. Daaruit ontstaat muziek:
meerstemmig en eeuwenoud, puur en prikkelend.
OORT is een intiem theaterconcert, een fysieke klankervaring, die verrast, vervreemdt en tegelijk vertrouwd voelt.
Aristocraat Tony verhuist naar Londen en werft daar bediende Hugo Barrett aan. Barrett lijkt op het eerste gezicht een loyale en competente werknemer. Tony’s vriendin Susan wantrouwt Barrett echter. Barrett brengt zijn geliefde Vera in het huis onder het mom dat ze zijn zus is. Wanneer Tony hun geheim ontdekt, worden ze ontslagen. Maar niet lang daarna wordt de verborgen agenda van de geheimzinnige Barrett duidelijk…
THE SERVANT was de eerste van vier samenwerkingen tussen regisseur Joseph Losey en schrijver Harold Pinter. Losey werd tijdens het McCarthy-tijdperk verbannen uit Hollywood en trok naar Engeland om daar de rest van zijn carrière door te brengen.
Hoe klonk de wereld voor je geboorte?
OORT is een intieme geluidservaring waarin je samen met drie spelers onderduikt in klanken die we kennen van lang voor we ons iets herinneren.
Maanden voor onze geboorte ontmoeten we de wereld al: door het ruisen en rommelen, bonzen en borrelen, van het lichaam dat ons draagt, maar ook door het praten, lachen, zingen: een magistrale, malende, meerstemmige moedermelodie.
In OORT nemen drie spelers je mee terug naar deze klankenplek.
Samen met je baby ontdek je zelf al deze geluiden, die je kan horen, maar soms ook kan voelen of zien. Daaruit ontstaat muziek:
meerstemmig en eeuwenoud, puur en prikkelend.
OORT is een intiem theaterconcert, een fysieke klankervaring, die verrast, vervreemdt en tegelijk vertrouwd voelt.
Een pedalsteelgitaar in een jazztrio? Die onorthodoxe keuze levert het gloednieuwe Belgische jazzensemble SPOOK een sound op die zich prima laat omschrijven als late night western music. Soms psychedelisch, altijd meeslepend.
In maart 2022 brengt de band zijn debuutalbum uit. SPOOK duikt in een instrumentale trip en zet improvisatie en americana centraal. Jazz en progritmes loeren om de hoek in het spooky westernsfeertje dat SPOOK schept.
Met Filip Wauters (Het Zesde Metaal) op pedalsteel, Simon Segers (De Beren Gieren, Black Flower) op drums en Nicolas Rombouts (Dez Mona) op contrabas.
"Zelf omschrijven ze de muziek als ‘postwestern’ of ‘free country’, al zijn dat ook maar labeltjes die niet echt helemaal weergeven wat er speelt. Wat SPOOK bij uitstek kenmerkt, is de zoektocht naar nieuwe, originele geluiden. Heel fris en onbevangen." ★★★★ - Dansende Beren
Deze Roemeense Gouden Beer-winnaar van Radu Jude is op SMUT ongetwijfeld de vreemde eend in de bijt. Maar dat is oké: er moet iemand die rol op zich nemen en dan het liefst van al een vlijmscherpe satire die de meningen verdeelt.
De film begint met de expliciete sekstape van een leerkracht middelbaar onderwijs die zijn weg vindt naar het internet en als vanzelfsprekend tot hysterische reacties leidt bij de goegemeente. Wat volgt, is een soms onzinnig kluwen van maatschappijkritische anekdotes en niet altijd even begrijpbare plotwendingen waarmee Jude in feite vooral wil zeggen dat hij niet snapt waarom we ons zo opjagen over seks, terwijl machtsmisbruik en geweld véél obscener zijn dan porno. Grappig, frustrerend en onvergetelijk.
Bad Luck Banging or Loony Porn :: Radu Jude :: Roemenië :: 2021 :: 106’ :: Roemeens :: NL OT :: Katia Pascariu, Claudia Ieremia, Olimpia Malai, Nicodim Ungureanu, Alaxandru Potocean
Het huwelijk van Prinses Diana en Prins Charles is al lang bekoeld. Ondanks geruchten over affaires en een echtscheiding gaan de kerstfestiviteiten door op het landgoed van de koningin in Sandringham. Er wordt gegeten en gedronken en gejaagd. Diana kent het spel.
‘Spencer’ speelt zich af tijdens deze cruciale kerstdagen in de vroege jaren ’90 waarin prinses Diana besluit dat haar liefdeloze huwelijk met prins Charles niet werkt. Ze zal moeten afwijken van het pad dat voor haar was uitgestippeld als toekomstige koningin. ‘Spencer’ is een verbeelding van wat er gebeurd zou kunnen zijn tijdens die paar noodlottige dagen.
‘Le décor baroque, don’t l’atmosphère hantée évoque frontalement ‘Rebecca’ (Alfred Hitchcock), accentue l’atemporalité de ce lieu rempli de portraits en costumes anciens, et ce d’autant plus que les moeurs royales traversent les époques. À l’intérieur, Lady Di n’est plus une femme de son temps, mais une princesse éternelle- et condamnée à le rester. Ses robers, précisément classées selon un ordre établi à l’avance, sont ainsi symboliquement chargées de tout ce qui la répugne. Elles deviennent à ses yeux un instrument de mort, mais à petit feu; une mort en dentelle.’
David Ezan in: La septième obsession, nr. 38, Jan-Fév. 2022, p. 111
‘Precies die traditie weegt zwaar op Diana in de visie van Larraín, die zijn verhaal in een openingstekst presenteert als ‘een fabel vanuit een ware tragedie’. Hij portretteert Diana in het weekend dat ze besluit te scheiden van Charles, en dus haar koninkrijke leven de rug toe te keren. Dat is vooral een breuk met traditie. “Er is hier geen toekomst, “zegt Diana op zeker moment in de film, “en verleden en heden zijn één en hetzelfde.”’
Filmkrant, nr. 441, november 2021, p. 9
‘Het zijn schaarse rustpunten in een weekend waarin Diana vooral opgejaagd wordt, of zich in ieder geval zo voelt. Niet voor niets trekt Larraín al in het openingsbeeld een lijn tussen Diana en de fazanten op het koninklijke landgoed- een latere scène waarin op die vogels gejaagd wordt, blijkt een keerpunt in de film. Elders speelt Larraín, zoals in veel van zijn recente werk, juist vakkundig met elementen die naar horror neigen om de wankele, opgejaagde gemoedstoestand van zijn hoofdpersonage weer te geven.’
Hoe klonk de wereld voor je geboorte?
OORT is een intieme geluidservaring waarin je samen met drie spelers onderduikt in klanken die we kennen van lang voor we ons iets herinneren.
Maanden voor onze geboorte ontmoeten we de wereld al: door het ruisen en rommelen, bonzen en borrelen, van het lichaam dat ons draagt, maar ook door het praten, lachen, zingen: een magistrale, malende, meerstemmige moedermelodie.
In OORT nemen drie spelers je mee terug naar deze klankenplek.
Samen met je baby ontdek je zelf al deze geluiden, die je kan horen, maar soms ook kan voelen of zien. Daaruit ontstaat muziek:
meerstemmig en eeuwenoud, puur en prikkelend.
OORT is een intiem theaterconcert, een fysieke klankervaring, die verrast, vervreemdt en tegelijk vertrouwd voelt.
Hoe klonk de wereld voor je geboorte?
OORT is een intieme geluidservaring waarin je samen met drie spelers onderduikt in klanken die we kennen van lang voor we ons iets herinneren.
Maanden voor onze geboorte ontmoeten we de wereld al: door het ruisen en rommelen, bonzen en borrelen, van het lichaam dat ons draagt, maar ook door het praten, lachen, zingen: een magistrale, malende, meerstemmige moedermelodie.
In OORT nemen drie spelers je mee terug naar deze klankenplek.
Samen met je baby ontdek je zelf al deze geluiden, die je kan horen, maar soms ook kan voelen of zien. Daaruit ontstaat muziek:
meerstemmig en eeuwenoud, puur en prikkelend.
OORT is een intiem theaterconcert, een fysieke klankervaring, die verrast, vervreemdt en tegelijk vertrouwd voelt.
Onafwendbare verlangens voor zijn mannelijke cliënt confronteren een psycholoog met zijn eigen binnenwereld; het is de enige manier om erachter te komen wie hij werkelijk is. EASY TIGER is een intiem portret van een kwetsbare man te midden van een ware romance.
Deze auteursfilm onderzoekt hoe het medium film kan worden herdacht en ingezet om lichamelijkheid als narratief voor de lens te plaatsen, en hoe eenzelfde audiovisueel werk voor zowel een horende als een andershorende kijker zoveel mogelijk eenzelfde ervaring oplevert.
Overweldigende laatste film van Larisa Shepitko, een van de grootste filmtalenten van de Sovjet-Unie. Met haar spiritueel transcendente meesterwerk won ze de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn in 1977. THE ASCENT werd in 2018 gerestaureerd door Mosfilm.
THE ASCENT - wereldwijd geprezen als de beste Sovjetfilm van de jaren zeventig - speelt zich af tijdens de donkerste dagen van de Tweede Wereldoorlog. Twee boerensoldaten, afgesneden van de troepen, sjokken door de besneeuwde bossen van Wit-Rusland en zoeken toevlucht bij de dorpelingen. Hun aangrijpende tocht is een reis vol verraad en heldendom.
Hoewel haar naam bij weinigen een belletje doet rinkelen, was Larisa Shepitko (1938-1979) een van de moedigste, meest gerenommeerde filmmakers uit het Sovjettijdperk.
In haar tragisch korte carrière liet de in Oekraïne geboren filmauteur slechts een handvol films achter - waaronder de psychologische, feministische karakterstudie WINGS en het verpletterende, spiritueel transcendente meesterwerk over de Tweede Wereldoorlog, THE ASCENT. Die films gelden nu als het beste wat de Sovjetcinema te bieden heeft.
Het huwelijk van Prinses Diana en Prins Charles is al lang bekoeld. Ondanks geruchten over affaires en een echtscheiding gaan de kerstfestiviteiten door op het landgoed van de koningin in Sandringham. Er wordt gegeten en gedronken en gejaagd. Diana kent het spel.
‘Spencer’ speelt zich af tijdens deze cruciale kerstdagen in de vroege jaren ’90 waarin prinses Diana besluit dat haar liefdeloze huwelijk met prins Charles niet werkt. Ze zal moeten afwijken van het pad dat voor haar was uitgestippeld als toekomstige koningin. ‘Spencer’ is een verbeelding van wat er gebeurd zou kunnen zijn tijdens die paar noodlottige dagen.
‘Le décor baroque, don’t l’atmosphère hantée évoque frontalement ‘Rebecca’ (Alfred Hitchcock), accentue l’atemporalité de ce lieu rempli de portraits en costumes anciens, et ce d’autant plus que les moeurs royales traversent les époques. À l’intérieur, Lady Di n’est plus une femme de son temps, mais une princesse éternelle- et condamnée à le rester. Ses robers, précisément classées selon un ordre établi à l’avance, sont ainsi symboliquement chargées de tout ce qui la répugne. Elles deviennent à ses yeux un instrument de mort, mais à petit feu; une mort en dentelle.’
David Ezan in: La septième obsession, nr. 38, Jan-Fév. 2022, p. 111
‘Precies die traditie weegt zwaar op Diana in de visie van Larraín, die zijn verhaal in een openingstekst presenteert als ‘een fabel vanuit een ware tragedie’. Hij portretteert Diana in het weekend dat ze besluit te scheiden van Charles, en dus haar koninkrijke leven de rug toe te keren. Dat is vooral een breuk met traditie. “Er is hier geen toekomst, “zegt Diana op zeker moment in de film, “en verleden en heden zijn één en hetzelfde.”’
Filmkrant, nr. 441, november 2021, p. 9
‘Het zijn schaarse rustpunten in een weekend waarin Diana vooral opgejaagd wordt, of zich in ieder geval zo voelt. Niet voor niets trekt Larraín al in het openingsbeeld een lijn tussen Diana en de fazanten op het koninklijke landgoed- een latere scène waarin op die vogels gejaagd wordt, blijkt een keerpunt in de film. Elders speelt Larraín, zoals in veel van zijn recente werk, juist vakkundig met elementen die naar horror neigen om de wankele, opgejaagde gemoedstoestand van zijn hoofdpersonage weer te geven.’
Hoe klonk de wereld voor je geboorte?
OORT is een intieme geluidservaring waarin je samen met drie spelers onderduikt in klanken die we kennen van lang voor we ons iets herinneren.
Maanden voor onze geboorte ontmoeten we de wereld al: door het ruisen en rommelen, bonzen en borrelen, van het lichaam dat ons draagt, maar ook door het praten, lachen, zingen: een magistrale, malende, meerstemmige moedermelodie.
In OORT nemen drie spelers je mee terug naar deze klankenplek.
Samen met je baby ontdek je zelf al deze geluiden, die je kan horen, maar soms ook kan voelen of zien. Daaruit ontstaat muziek:
meerstemmig en eeuwenoud, puur en prikkelend.
OORT is een intiem theaterconcert, een fysieke klankervaring, die verrast, vervreemdt en tegelijk vertrouwd voelt.
Hoe klonk de wereld voor je geboorte?
OORT is een intieme geluidservaring waarin je samen met drie spelers onderduikt in klanken die we kennen van lang voor we ons iets herinneren.
Maanden voor onze geboorte ontmoeten we de wereld al: door het ruisen en rommelen, bonzen en borrelen, van het lichaam dat ons draagt, maar ook door het praten, lachen, zingen: een magistrale, malende, meerstemmige moedermelodie.
In OORT nemen drie spelers je mee terug naar deze klankenplek.
Samen met je baby ontdek je zelf al deze geluiden, die je kan horen, maar soms ook kan voelen of zien. Daaruit ontstaat muziek:
meerstemmig en eeuwenoud, puur en prikkelend.
OORT is een intiem theaterconcert, een fysieke klankervaring, die verrast, vervreemdt en tegelijk vertrouwd voelt.
Hoe klonk de wereld voor je geboorte?
OORT is een intieme geluidservaring waarin je samen met drie spelers onderduikt in klanken die we kennen van lang voor we ons iets herinneren.
Maanden voor onze geboorte ontmoeten we de wereld al: door het ruisen en rommelen, bonzen en borrelen, van het lichaam dat ons draagt, maar ook door het praten, lachen, zingen: een magistrale, malende, meerstemmige moedermelodie.
In OORT nemen drie spelers je mee terug naar deze klankenplek.
Samen met je baby ontdek je zelf al deze geluiden, die je kan horen, maar soms ook kan voelen of zien. Daaruit ontstaat muziek:
meerstemmig en eeuwenoud, puur en prikkelend.
OORT is een intiem theaterconcert, een fysieke klankervaring, die verrast, vervreemdt en tegelijk vertrouwd voelt.
Hoe klonk de wereld voor je geboorte?
OORT is een intieme geluidservaring waarin je samen met drie spelers onderduikt in klanken die we kennen van lang voor we ons iets herinneren.
Maanden voor onze geboorte ontmoeten we de wereld al: door het ruisen en rommelen, bonzen en borrelen, van het lichaam dat ons draagt, maar ook door het praten, lachen, zingen: een magistrale, malende, meerstemmige moedermelodie.
In OORT nemen drie spelers je mee terug naar deze klankenplek.
Samen met je baby ontdek je zelf al deze geluiden, die je kan horen, maar soms ook kan voelen of zien. Daaruit ontstaat muziek:
meerstemmig en eeuwenoud, puur en prikkelend.
OORT is een intiem theaterconcert, een fysieke klankervaring, die verrast, vervreemdt en tegelijk vertrouwd voelt.
Hoe klonk de wereld voor je geboorte?
OORT is een intieme geluidservaring waarin je samen met drie spelers onderduikt in klanken die we kennen van lang voor we ons iets herinneren.
Maanden voor onze geboorte ontmoeten we de wereld al: door het ruisen en rommelen, bonzen en borrelen, van het lichaam dat ons draagt, maar ook door het praten, lachen, zingen: een magistrale, malende, meerstemmige moedermelodie.
In OORT nemen drie spelers je mee terug naar deze klankenplek.
Samen met je baby ontdek je zelf al deze geluiden, die je kan horen, maar soms ook kan voelen of zien. Daaruit ontstaat muziek:
meerstemmig en eeuwenoud, puur en prikkelend.
OORT is een intiem theaterconcert, een fysieke klankervaring, die verrast, vervreemdt en tegelijk vertrouwd voelt.
Hoe klonk de wereld voor je geboorte?
OORT is een intieme geluidservaring waarin je samen met drie spelers onderduikt in klanken die we kennen van lang voor we ons iets herinneren.
Maanden voor onze geboorte ontmoeten we de wereld al: door het ruisen en rommelen, bonzen en borrelen, van het lichaam dat ons draagt, maar ook door het praten, lachen, zingen: een magistrale, malende, meerstemmige moedermelodie.
In OORT nemen drie spelers je mee terug naar deze klankenplek.
Samen met je baby ontdek je zelf al deze geluiden, die je kan horen, maar soms ook kan voelen of zien. Daaruit ontstaat muziek:
meerstemmig en eeuwenoud, puur en prikkelend.
OORT is een intiem theaterconcert, een fysieke klankervaring, die verrast, vervreemdt en tegelijk vertrouwd voelt.
Nee, de debuutfilm van Ninja Thyberg laat niet bepaald de beste kant van de Amerikaanse porno-industrie zien. Maar we vonden het belangrijk om ook die kant te tonen. Enerzijds als contrast – de kortfilms op SMUT zijn van een heel ander, prettiger en opwindender kaliber. Anderzijds omdat de kracht van Pleasure hem vooral ook zit in hoe moeilijk het voor veel performers is om de grens te bewaken tussen consent en misbruik.
Thyberg heeft bovendien haar huiswerk goed gemaakt. Pleasure is dan al een fictiefilm over een negentienjarig meisje dat naar LA vliegt om een pornoster te worden, de meeste taferelen in de film zijn gebaseerd op wat de regisseur zelf op sets heeft zien gebeuren. Plus: er lopen echte ‘spelers’ in rond, zoals de invloedrijke porno-agent Mark Spiegler.
Pleasure :: Ninja Thyberg :: Zweden :: 2021 :: 109’ :: Engels, Zweeds :: NL OT:: Sofia Kappel, Revika Anne Reustle, Evelyn Claire, Chris Cock, Mark Spiegler
Magali is een wijnproducent in het zuiden van Frankrijk. Ze is weduwe en haar beste vriendinnen Isabelle en Rosine besluiten om voor haar een nieuwe echtgenoot te vinden. Beiden vinden zo mogelijke kandidaten, Gérald en Etienne. Maar totdat ze het juiste moment vinden om Magalie op de hoogte te brengen van hun plannen, moeten ze de mannen aan het lijntje weten te houden…
Hongaars regisseur Charles Vidor emigreerde na WOI naar Amerika en regisseerde in daar een resem films, waaronder klassieker van het Gouden Hollywoodtijdperk, GILDA. Criminele gokker Johnny Farrell arriveert in Argentinië en wint meteen veel geld door vals te spelen. Hij wordt het doelwit van een diefstal, maar Ballin Mundson redt zijn hachje. Mundson is de eigenaar van een illegaal casino en Johnny wordt al snel aangenomen als casinomanager. Wanneer Mundson terugkeert van een tripje met een nieuwe echtgenote, Gilda, wordt duidelijk dat Johnny en Gilda een verleden delen…Rita Hayworth schittert als Gilda, in haar meest beroemde performance, en betonneerde met de film haar bombshell-status.
‘Despite being a sexually ambiguous and deliriously indecipherable twist on the film noir, Gilda captures Hayworth at her pinnacle, the film’s happy ending not diverting us from the essential theme of women at the hands of men, with a talented woman playing out a persona not her own.’
Christopher Sharrett in: Cineaste, Vol. XLI, nr. 3, Summer 2016, p. 68
Na een succesvolle eerste editie van Send In The Clowns, komt Veronika wederom De Studio onderdompelen in een avond vol drag excellence. Dit keer heeft ze de performers uitgenodigd voor een ware missverkiezing. Verwacht je aan een badpakkenparade, op maat gemaakte couture en doorslaggevende lip sync performances. Sommigen beweren nu al dat het allemaal doorgestoken kaart is. Op die geruchten wenst Veronika geen commentaar geven.
Natuurlijk verwelkomen we graag iedereen die in drag wil langskomen. The more Marys, the merrier! Daarom trakteren we alle aanwezigen in drag op twee cava’s (of alcoholvrije alternatieven) van het huis.
Kom je in drag en kriebelt het om ook deel te zijn van de line up? Schrijf je dan in voor je eigen 5 minutes of fame op onze Open Stage via dit formulier en ontvang naast de drankjes ook een gratis inkomticket.
___open stage
surprise act
___main stage
Cleo (Fanklub, Scandals, Ultrasexi)
Bassim (Het Bos, Onderstroom, WAV)
Dana Montana (Drag Me To Hell, Zaika)
Familiebanden worden op de proef gesteld in de strijd tegen het terrorisme in de Sahel. De twintiger Nika laat Oekraïne achter zich en volgt haar vriend Vlad naar Corsica, waar de jonge soldaat gestationeerd is. Daar aangekomen maakt ze kennis met Céline, de vrouw van Maxime die commandant is van het Franse Vreemdelingenlegioen. Ook al komen ze van over de hele wereld, toch hebben ze één ding gemeen: het vreemdelingenlegioen is hun nieuwe familie. MON LÉGIONNAIRE vertelt de verhalen van vrouwen die vechten om hun liefde levend te houden, de verhalen van mannen die vechten voor Frankrijk, de verhalen van liefhebbende koppels die zich op vijandig terrein bevinden.
William gaat gebukt onder de gruweldaden die hij pleegde als soldaat in Irak. Na een verblijf in de gevangenis, vindt hij zichzelf opnieuw uit als professioneel pokerspeler. Op een dag wordt hij benaderd door Cirk, een kwetsbare jonge man die zijn vader verloor. Cirk wil maar één ding: wraak op de kolonel die volgens hem verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader. In zijn vriendschap met Cirk ziet William een kans om eindelijk iets goed te doen in zijn leven.
Paul Schrader - het genie achter de scenario’s van Taxi Driver en Raging Bull - komt 5 jaar na zijn Oscargenomineerde film First Reformed met een nieuw, indringend en duister portret van een gekwelde antiheld die wanhopig snakt naar verlossing. Schrader kan als geen ander de innerlijke strijd van een getormenteerde ziel portretteren, deze keer in de vorm van een loner die zijn dagen doorbrengt in de banale en eenzame nepwereld van casino’s. Een pikzwarte reflectie op schuld, boete en verlossing met een onvergetelijke acteerprestatie van Oscar Isaac (Inside Llewyn Davis).
‘Dans le cinéma tardif de Schrader, la place publique est devenue un champ clos où l’antihéros n’est plus seul à porter un masque. Autour de tables de joueurs de cartes de The Walker puis de The Card Counter, chacun utilise sa poker face, son masque stratégique […]. C’est que la mélancholie est désormais largement partagée: de film en film se dessine la reminiscence d’une horreur commune qui ne cesse de faire retour, de glisser sur le monde comme un résidu.’
Yal Sadat in: Cahiers du cinema, nr. 782, décembre 2021, p. 27
‘Like Bresson, Schrader repeatedly lingers on an empty room as Tell moves in and out of the frame. As if cleansing himself of the gaudy casino decor with a blanket of purity, each night he enigmatically wraps his hotel furniture in white sheets. Like Bresson’s country priest and pickpocket, Tell pours out his anguish at night onto an empty page as both prayer and confession.’
Robert Ribera in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 1, winter 2021, p. 50
Na een succesvolle eerste editie van Send In The Clowns, komt Veronika wederom De Studio onderdompelen in een avond vol drag excellence. Dit keer heeft ze de performers uitgenodigd voor een ware missverkiezing. Verwacht je aan een badpakkenparade, op maat gemaakte couture en doorslaggevende lip sync performances. Sommigen beweren nu al dat het allemaal doorgestoken kaart is. Op die geruchten wenst Veronika geen commentaar geven.
Natuurlijk verwelkomen we graag iedereen die in drag wil langskomen. The more Marys, the merrier! Daarom trakteren we alle aanwezigen in drag op twee cava’s (of alcoholvrije alternatieven) van het huis.
Kom je in drag en kriebelt het om ook deel te zijn van de line up? Schrijf je dan in voor je eigen 5 minutes of fame op onze Open Stage via dit formulier en ontvang naast de drankjes ook een gratis inkomticket.
___open stage
surprise act
___main stage
Cleo (Fanklub, Scandals, Ultrasexi)
Bassim (Het Bos, Onderstroom, WAV)
Dana Montana (Drag Me To Hell, Zaika)
Een verlegen wiskundestudent gaat op vakantie in Dinard voordat hij zijn eerste job start. Hij hoopt dat het meisje waarop hij verliefd is hem zal vergezellen maar sluit al snel vriendschap met een ander meisje dat in het dorp werkt. Zij stelt hem op haar beurt voor aan een ander meisje dat een oogje op hem heeft. De stille jongeman komt zo voor een romantisch dilemma te staan…
‘Tegenover het horizontale van de diepblauwe zee en de azuurblauwe lucht werkt Rohmer verticaal, in de diepte. Samen met zijn spitsbroeder Jacques Rivette zet Eric Rohmer uitdagende en speelse pirouettes in elkaar, waarin meisjes spartelend in een moeras van (tegenstrijdige) gevoelens, vaak aanbotsen tegen nonchalant-verliefde jongens. Ook bij de zoveelste variante blijven de door Rohmer vertelde liefdesperikelen echter verfrissend echt, ondeugend en guitig. Conte d’été, gebotteld met sprankelende dialogen, is over(h)eerlijke cinema. Flou omlijnd als een potloodschets. Vluchtig als een aquarel, ijl als de zomerlucht…’
Freddy Sartor in: Film & Televisie, Video, nr. 463, juli 1996, p. 5
‘The unstable vagaries of emotion, desire, and yearning, mapped onto and pitted against contrastive certainties of time and place; the relationship between work and leisure as a correlative of public and private selfhood; the collision of and conflict between decision and (self)justification and of respective masculine and feminine attitudes to and requirements from romantic attachment; these are Rohmer’s thematic stock in trade.’
Adam Bingham in: Cineaste, Vol. XL, nr. 4, Fall 2015, p. 63
Een compilatie van zes kortfilms, volledig gewijd aan wolven, groot of klein. We zien de schattige Wolfy en zijn vrienden aan het werk in alle seizoenen, terwijl ze spelen op een ijsschots, een verjaardagstaart bakken, of meereizen met de trekvogels. Ook twee andere filmpjes zetten wolven in de spotlights: een kleine wolf vindt zichzelf groot genoeg om alleen op jacht te gaan, en een knorrige oude wolf probeert een overenthousiaste welp af te schudden. Het jongste publiek geniet volop van de natuur, die zich van haar vrolijkste kant laat zien. Kom lekker meehuilen met de wolven naar de volle maan.
Tijdens een orkaan wordt het huis van Dorothy weggeblazen uit Kansas. Ze komt terecht in Oz, een magische wereld vol wonderbaarlijke personages. Alleen de grote tovenaar van Oz kan haar helpen om weer thuis te geraken. Samen met haar hondje Toto, vertrekt Dorothy naar Smaragd Stad om de tovenaar op te zoeken. THE WIZARD OF OZ is al meer dan 80 jaar oud, maar blijft een feest voor de zintuigen.
Over the Rainbow is het eerste videowerk van Anthea Hamilton. De kunstenaar zingt het gelijknamige nummer, gebracht door Judy Garland in de film THE WIZARD OF OZ uit 1939, en maakt het droeviger door het te vertragen. Door het beeld te inverteren tijdens de postproductie, slaagt het werk erin het oorspronkelijke lieflijke karakter van het fragment om te keren tot iets monsterlijks.
Het idee om beelden uit de populaire cultuur uit te kiezen, te samplen, te vervormen en eigen te maken, zorgt ervoor dat de op het eerste zicht vertrouwde beelden een bevreemdend effect sorteren.
Tijdens de Salonwerking in De Cinema neemt onze gids je mee op reis doorheen je eigen wereld voorbij de regenboog.
Leeftijd : 5+
Tijdsduur : 30 minuten
Aanbod geldig na de film THE WIZARD OF OZ op zaterdag 16 april, 30 april en 7 mei vanaf 14u15 en op zaterdag 14 mei vanaf 14u30.
Koop je een ticket voor de film dan krijg je gratis toegang tot de tentoonstelling Mash Up van Anthea Hamilton in het M HKA.
De titel PARANOID PARK verwijst naar een illegaal gebouwd skatepark onder een brug in Portland, Oregon. De zestienjarige skater Alex wordt aangetrokken door de anarchistische reputatie van het park. Deze utopische plek waar skaters samenkomen, komt op een avond voorgoed in een ander licht te staan. Wanneer Alex op pad gaat met een oudere skater, raakt hij betrokken bij een dodelijk ongeluk. Wanneer hij zijn met bloed bevlekte skateboard in de rivier gooit, wordt zijn ontzag voor een bevrijdende tegencultuur ingeruild voor een eenzame worsteling met schuld.
Alex doet een poging om zijn geheim op papier te zetten. Zijn dagboeknotities volgen een associatieve gedachtegang, die gereflecteerd wordt in de elliptische structuur van de film. Hierbij gaat er uitzonderlijk veel aandacht uit naar de cinematografische vorm. Hel licht overspoelt het beeld, tijd wordt vertraagd en de klankband nodigt uit tot een exploratie van het luisteren. Zoals de skaters over hellingen meanderen, explosief snelheid winnen en vertragen tot een verstild moment van gewichtloosheid is ook PARANOID PARK een compositie van verschillende tempo’s en sensaties.
De vertoning wordt ingeleid door Sabzian-redactielid en filmmaker Nina de Vroome, in het kader van Sabzians Milestones. Milestones is een reeks losstaande vertoningen van mijlpalen, referentiewerken of markeerpunten uit de filmgeschiedenis, films die esthetische of politieke vraagstukken op scherp zetten en aanzetten tot debat en reflectie. Eerder vertoonde Sabzian binnen deze reeks Andy Warhols Sleep (1964), Jean-Luc Godards monumentale videowerk Histoire(s) du cinéma (1988-1998), Robert Kramers Milestones (1974), Méditerranée (1963) en L’ordre (1973), twee films van Daniel Pollet, en recent Shadi Abdel Salams Al-mummia (1969), Georges Rouquiers Farrebique ou les quatres saisons (1946), Al Dhakira al Khasba [Fertile Memory] (Michel Khleifi, 1980), Losing Ground (Kathleen Collins, 1983) en Bilder der Welt und Inschrift des Krieges (Harun Farocki, 1989).. Bij elke vertoning publiceert Sabzian teksten die de film situeren.
Sinds oktober kan je elke maand in De Studio terecht voor ‘Nuff Said.
Een knallende show met nieuwe talenten uit de comedy, hiphop, jazz en spoken word scene!
Huisband Lucid Lucia (voorheen BRZZVLL) brengt elke show een cocktail van psychedelic funk, African grooves en barstende jazzbeat.
De energieke spring-in-’t-veld Soe Nsuki is jullie host.
De afgelopen edities waren keer op keer uitverkocht en schotjes in de roos.
Klaar voor meer! Who’s in!?
Zeven jonge vrouwen wonen samen onder hetzelfde dak, zonder dat ze daar zelf voor kozen. Met elk hun eigen levensverhaal en achtergrond, vinden ze in de opvang iets wat lijkt op een thuis. Van bij het prille begin komen we in de drukte van een meisjeshuis terecht. De meesten van hen komen uit gebroken gezinnen en vinden hier veiligheid. De directeur van het huis, Lora, doet er alles aan om ze te ondersteunen, maar conflicten zijn onvermijdelijk in deze gemengde surrogaatfamilie.
'La mif' (Frans jargon voor "de familie") is een eerlijk en openhartig portret van jonge vrouwen die, ondanks hun onzekere situatie, bruisen van levenslust. Voor dit authentieke sociale drama werkte de regisseur samen met bewoners en verantwoordelijken van een echt tehuis, waarbij de meisjes het script zelf schreven of improviseerden. De rauwe opname- en acteerstijl neemt je mee op een emotionele rit, die bovendien de pijnpunten van de jeugdzorg blootlegt.
‘Als ice breaker funktioniert die Frage “Und, warum bist du hier?”, mit deren Hilfe sie über die traumatischen Erfahrungen, über Einsamkeit und Suizidgedanken ins Gespräch kommen. Baillifs Film nimmt sich dafür die Zeit, lässt laufen, hüpft mit den Figuren von einem Stein zum nächsten, den das Lebe, ihnen in den Weg legt. La Mif ist beeindruckend, weil er von der Arbeit zeugt, die es bedeutet, Verständnis und Ermutigung zu lernen, um Widerständen entgegentreten zu können.’
Anne Küper in: Filmbulletin, nr. 1/22, jan/feb, p. 75
William gaat gebukt onder de gruweldaden die hij pleegde als soldaat in Irak. Na een verblijf in de gevangenis, vindt hij zichzelf opnieuw uit als professioneel pokerspeler. Op een dag wordt hij benaderd door Cirk, een kwetsbare jonge man die zijn vader verloor. Cirk wil maar één ding: wraak op de kolonel die volgens hem verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader. In zijn vriendschap met Cirk ziet William een kans om eindelijk iets goed te doen in zijn leven.
Paul Schrader - het genie achter de scenario’s van Taxi Driver en Raging Bull - komt 5 jaar na zijn Oscargenomineerde film First Reformed met een nieuw, indringend en duister portret van een gekwelde antiheld die wanhopig snakt naar verlossing. Schrader kan als geen ander de innerlijke strijd van een getormenteerde ziel portretteren, deze keer in de vorm van een loner die zijn dagen doorbrengt in de banale en eenzame nepwereld van casino’s. Een pikzwarte reflectie op schuld, boete en verlossing met een onvergetelijke acteerprestatie van Oscar Isaac (Inside Llewyn Davis).
‘Dans le cinéma tardif de Schrader, la place publique est devenue un champ clos où l’antihéros n’est plus seul à porter un masque. Autour de tables de joueurs de cartes de The Walker puis de The Card Counter, chacun utilise sa poker face, son masque stratégique […]. C’est que la mélancholie est désormais largement partagée: de film en film se dessine la reminiscence d’une horreur commune qui ne cesse de faire retour, de glisser sur le monde comme un résidu.’
Yal Sadat in: Cahiers du cinema, nr. 782, décembre 2021, p. 27
‘Like Bresson, Schrader repeatedly lingers on an empty room as Tell moves in and out of the frame. As if cleansing himself of the gaudy casino decor with a blanket of purity, each night he enigmatically wraps his hotel furniture in white sheets. Like Bresson’s country priest and pickpocket, Tell pours out his anguish at night onto an empty page as both prayer and confession.’
Robert Ribera in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 1, winter 2021, p. 50
Magali is een wijnproducent in het zuiden van Frankrijk. Ze is weduwe en haar beste vriendinnen Isabelle en Rosine besluiten om voor haar een nieuwe echtgenoot te vinden. Beiden vinden zo mogelijke kandidaten, Gérald en Etienne. Maar totdat ze het juiste moment vinden om Magalie op de hoogte te brengen van hun plannen, moeten ze de mannen aan het lijntje weten te houden…
Zeven jonge vrouwen wonen samen onder hetzelfde dak, zonder dat ze daar zelf voor kozen. Met elk hun eigen levensverhaal en achtergrond, vinden ze in de opvang iets wat lijkt op een thuis. Van bij het prille begin komen we in de drukte van een meisjeshuis terecht. De meesten van hen komen uit gebroken gezinnen en vinden hier veiligheid. De directeur van het huis, Lora, doet er alles aan om ze te ondersteunen, maar conflicten zijn onvermijdelijk in deze gemengde surrogaatfamilie.
'La mif' (Frans jargon voor "de familie") is een eerlijk en openhartig portret van jonge vrouwen die, ondanks hun onzekere situatie, bruisen van levenslust. Voor dit authentieke sociale drama werkte de regisseur samen met bewoners en verantwoordelijken van een echt tehuis, waarbij de meisjes het script zelf schreven of improviseerden. De rauwe opname- en acteerstijl neemt je mee op een emotionele rit, die bovendien de pijnpunten van de jeugdzorg blootlegt.
‘Als ice breaker funktioniert die Frage “Und, warum bist du hier?”, mit deren Hilfe sie über die traumatischen Erfahrungen, über Einsamkeit und Suizidgedanken ins Gespräch kommen. Baillifs Film nimmt sich dafür die Zeit, lässt laufen, hüpft mit den Figuren von einem Stein zum nächsten, den das Lebe, ihnen in den Weg legt. La Mif ist beeindruckend, weil er von der Arbeit zeugt, die es bedeutet, Verständnis und Ermutigung zu lernen, um Widerständen entgegentreten zu können.’
Anne Küper in: Filmbulletin, nr. 1/22, jan/feb, p. 75
Hongaars regisseur Charles Vidor emigreerde na WOI naar Amerika en regisseerde in daar een resem films, waaronder klassieker van het Gouden Hollywoodtijdperk, GILDA. Criminele gokker Johnny Farrell arriveert in Argentinië en wint meteen veel geld door vals te spelen. Hij wordt het doelwit van een diefstal, maar Ballin Mundson redt zijn hachje. Mundson is de eigenaar van een illegaal casino en Johnny wordt al snel aangenomen als casinomanager. Wanneer Mundson terugkeert van een tripje met een nieuwe echtgenote, Gilda, wordt duidelijk dat Johnny en Gilda een verleden delen…Rita Hayworth schittert als Gilda, in haar meest beroemde performance, en betonneerde met de film haar bombshell-status.
‘Despite being a sexually ambiguous and deliriously indecipherable twist on the film noir, Gilda captures Hayworth at her pinnacle, the film’s happy ending not diverting us from the essential theme of women at the hands of men, with a talented woman playing out a persona not her own.’
Christopher Sharrett in: Cineaste, Vol. XLI, nr. 3, Summer 2016, p. 68
Mochten ze nog leven, dan zou Marcel Duchamp zich waarschijnlijk bezig-houden met memes maken, zou Hugo Ball een YouTube-kanaal hebben en zou Paul van Ostaijen shitposten op Twitter.
Als een samenleving de kunst krijgt die ze verdient, hoeft het niet te verwonderen dat we vandaag op het internet zoveel absurde nonsens zien. Wat is PC (political correctness)? Hoe is een onnozele kikker de mascotte van extreemrechts kunnen worden? Hoe kan het dat generatie Z op donderdag voor het klimaat gaat betogen en vrijdag (politiek incorrecte) cringy memes deelt?
Bas Vanderschoot en Jeff Aendenboom duiken in the rabbithole van het internet om zo the the memeing of life te vinden, te bevragen, door elkaar te halen, om te draaien, weer in elkaar te steken om dan opnieuw af te breken. Memeing life itself. Waanzin bestrijden met waanzin. Is er echt kunst te vinden op de bodem van het net of is het enkel trash?
The Memeing of Life is een swipe-cabaret waarin verschillende acts elkaar in lichtsnelheid opvolgen. Bas en Jeff of Jeff en Bas spelen alles na wat ze tegenkomen, memen alles wat ze zien en verliezen zichzelf in het web. Via schattige kittens over goedkope TikTok challenges tot de bijtende ironie op 9GAG, gaan ze op zoek naar de schoonheid en de troost van dit digitale tijdperk.
“Snijdende kritiek gecombineerd met tonnen speldrift” – De Standaard
In de klas van meester Bachmann zitten leerlingen van tussen 12 en 14 jaar. Ze komen uit meer dan 12 landen, sommigen spreken amper Duits. Maar Bachmann zoekt naar dat wat hen verenigt, hij prikkelt hun verbeelding en inspireert met muziek en taal. Bachmann vraagt zich ook wel eens af of hij niet net wat meer aandacht aan Duits en wiskunde moet besteden. Maar als kijker word je totaal ondergedompeld in de fascinerende microkosmos en zie je dat wat hij zijn leerlingen biedt veel belangrijker is. Hij zet aan tot zelfreflectie, leert hun conflicten uit te praten en brengt bij dat er regels zijn waar je je echt aan moet houden.
Maandenlang zat de kleine crew van Maria Speth als een vlieg op de muur in klas 6B, de klas van Dieter Bachmann, leraar aan de Gerhard Büchnerschool in het Duitse Stadtallendorf. Uit honderden uren aan opnamen monteerde ze een monumentaal portret. Ondanks de drieënhalf uur verveelt deze winnaar van de Zilveren Beer in Berlijn geen seconde. Meer zelfs: misschien herstelt hij wel je vertrouwen in de mensheid.
William gaat gebukt onder de gruweldaden die hij pleegde als soldaat in Irak. Na een verblijf in de gevangenis, vindt hij zichzelf opnieuw uit als professioneel pokerspeler. Op een dag wordt hij benaderd door Cirk, een kwetsbare jonge man die zijn vader verloor. Cirk wil maar één ding: wraak op de kolonel die volgens hem verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader. In zijn vriendschap met Cirk ziet William een kans om eindelijk iets goed te doen in zijn leven.
Paul Schrader - het genie achter de scenario’s van Taxi Driver en Raging Bull - komt 5 jaar na zijn Oscargenomineerde film First Reformed met een nieuw, indringend en duister portret van een gekwelde antiheld die wanhopig snakt naar verlossing. Schrader kan als geen ander de innerlijke strijd van een getormenteerde ziel portretteren, deze keer in de vorm van een loner die zijn dagen doorbrengt in de banale en eenzame nepwereld van casino’s. Een pikzwarte reflectie op schuld, boete en verlossing met een onvergetelijke acteerprestatie van Oscar Isaac (Inside Llewyn Davis).
‘Dans le cinéma tardif de Schrader, la place publique est devenue un champ clos où l’antihéros n’est plus seul à porter un masque. Autour de tables de joueurs de cartes de The Walker puis de The Card Counter, chacun utilise sa poker face, son masque stratégique […]. C’est que la mélancholie est désormais largement partagée: de film en film se dessine la reminiscence d’une horreur commune qui ne cesse de faire retour, de glisser sur le monde comme un résidu.’
Yal Sadat in: Cahiers du cinema, nr. 782, décembre 2021, p. 27
‘Like Bresson, Schrader repeatedly lingers on an empty room as Tell moves in and out of the frame. As if cleansing himself of the gaudy casino decor with a blanket of purity, each night he enigmatically wraps his hotel furniture in white sheets. Like Bresson’s country priest and pickpocket, Tell pours out his anguish at night onto an empty page as both prayer and confession.’
Robert Ribera in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 1, winter 2021, p. 50
Point of U is on a mission: bringing together young content freaks - rookies & pros - to experiment and brainstorm on the future of cinema. Video making is no longer only limited to the hills of Hollywood, nor do you need flashy, expensive gear like the big production companies. You’ve got the DIY power, straight from your living room.
Guided by the experience of our pro’s, you delve into the subject. All workshops are dedicated to content creation and film production. With Violet Braeckman & Ramy Fouad, Issam Bougrine, Ilse Schooneknaep & many more! Think screenwriting, editing for dummies, acting, ... You name it, we've got it.
Closing show
From this year on, we will be giving out awards to creatives that have been pioneers in Belgium's online media and film landscape.
With the festival, we want to explore the edge of experimenting with a new format to tell a story. Creators who experiment with the medium in such a way will be given this award.
These awards will be monumentalized at Mechelseplein on the 6th of April at 17h.
Kom kijken naar de nieuwe voorstelling van jeugdcentrum Bazzz! Zes tieners voeren je mee in de wereld van zien en gezien worden. Sociale media en zijn wie je bent; TikTok en tonen wie je bent, wat is echt en wat is fake? Op zoek naar likes, hopend dat ze voor de gewenste voldoening zorgen en identiteiten vervormen. Gender labels in vraag gesteld.
“Het is kijken en bekeken worden.
Is weten waar je bent en wie je bent.
Is ‘Ewa, knappe gast hoe ist ermee?’
Is clickbait, trollen (z)onder bruggen, A Moeder is een meme.
Is bruggen bouwen om ze daarna eigenhandig te verbranden.
Is jonge stemmen schor geschreeuwd omdat er niemand luistert.
Is afscheid nemen van prinsen op witte paarden, verruilen voor Mercedessen en glazen muiltjes die niemand passen.
Is geen schuiloord vinden achter moeders rokken.
Is Yasss Queen & No King.
Ongekroonde woorden van hem, haar & hen.”
En wat als we nu eens een voorstelling maken om je seksleven te verrijken? Laten we ruimte maken voor speelse fantasieën en onbekende verlangens, mogelijkheden zonder vaste uitkomst.
De huidige seksuele opvoeding beperkt zich tot droge informatie over zwangerschap, soa’s, erecties en (de horror van) aids. ‘If you have sex, you will get pregnant and die.’ Geen condooms meer over bananen en opsommingen van ziekterisico’s! Hoe kunnen we gaan spelen met seks? Pick up the dildo and write your way out of history. Are you ready?
Countersex Education is een voorstelling die de grenzen opzoekt van musical en alternatieve sekseducatie om samen met het publiek tot een orgastische climax te komen: een edgy voorstelling voor een breed publiek, of je nu cis, queer, jong of oud bent.
Maxime Dreesen studeerde in juni 2019 af als regisseur aan de Toneelacademie Maastricht. Hun werk gaat over gender, seksualiteit en queer erotiek. Maxime vertrekt in hun werk vanuit autobiografische belevenissen, om die vervolgens te vertalen naar universele, emanciperende en politieke verhalen. Maxime was ook de motor achter het jongerenproject Youth for Sex.
