Vega is 9 en gaat samen met papa en haar kleine wildebras-zusje Billie op trektocht door de wildernis. Een zalige tocht vol heerlijke momenten. Tot papa in een rotsspleet komt vast te zitten en zijn enkel bezeert. De zussen moeten op zoek naar hulp. Bang en ongerust gaan ze het woud in, maar dankzij enkele magische gebeurtenissen ontdekken ze krachten die ze nooit in zichzelf vermoed hadden. En bovenal ontdekken ze de (super)kracht van … zusjes!
Dit spannende avontuur in de prachtige Noorse bossen en wouden is een ode aan de kracht en volharding van kinderen, van meisjes, van zusjes. Ze overstijgen zichzelf en overwinnen hun angsten. Tussen Vega en Billie knettert en vonkt de energie. En dat is geen verrassing, want ook in het echte leven zijn ze zussen. Een op-en-top familieverhaal dus.
Emma Seligmans heerlijk nerveuze komedie SHIVA BABY volgt studente Danielle, die na een bezoekje aan haar sugar daddy, op weg is naar een joodse dodenwake. Daar ontmoet ze haar ouders, wat op zich al voldoende is voor een piek in haar stressniveau. Jammer genoeg stopt het daar niet voor Danielles arme zenuwen. Vragen over haar toekomstplannen, een nakende confrontatie met een oude vlam en onzekerheid over wie er nu juist gestorven is, zijn nog maar de voorbode van wat haar te wachten staat tijdens deze onfortuinlijke namiddag. Wanneer haar sugar daddy met zijn vrouw en kind op de begrafenis verschijnt, wordt Danielles ongemakkelijke situatie pas echt onhoudbaar.
Regisseur-scenarist Emma Seligman gebruikte haar gelijknamige kortfilm als basis voor dit speelfilmdebuut. SHIVA BABY is een pijnlijk grappige film die zowel universeel herkenbaar is in het neerzetten van disfunctionele familiedynamieken als zeer specifiek in de clash tussen Danielles persoonlijke keuzes en de verwachtingen van haar religieuze joodse gemeenschap. Danielle lijkt moederziel alleen te zijn op de drukbevolkte shiva en elke ruimte in het huis brengt nieuwe onaangenaamheden voor de gespannen leading lady. Actrice Rachel Sennott slaat de perfecte toon tussen ergernis, vernedering en schaamte met een ongelooflijke komische timing. Elke oogrol, scheve blik, valse glimlach en snedige opmerking is een schot in de roos. Het spervuur aan snelle dialogen wordt afgelost door close-ups en ongemakkelijke stilte. Seligmans script en regie en Sennotts performance worden versterkt door de cinematografie van Maria Rusche. De somberte van het huis in de rouw met de haast slapstick ontwikkelingen in Danielles persoonlijke leven worden gevat in een claustrofobische choreografie. Ariel Marx’ muzikale score brengt Danielles innerlijke chaos helemaal tot uiting op een bedje van strijkers. Pijnlijk – maar tegelijk onweerstaanbaar – om te zien.
‘Shiva Baby explores the horror of the mundane. Danielle’s misplaced phone becomes a ticking time bomb, ready to explode at any moment and expose the reality of her situation. The threat of having to hold the screaming baby of her sugar daddy and his aggressively perfect ‘shiksa princess’ wife looms over her like an ominous presence.’
Flora Spencer Grant in: Little White Lies, nr. 89, juni/juli 2021, p. 72
Meeslepend klassiek theater in een jasje van FroeFroe
In 1572 wordt Gitte door haar moeder achtergelaten bij het weeshuis. Ze is op dat moment vijf jaar. Haar vader kent ze niet, het enige wat ze van hem heeft, is een halsketting met een Spaanse zegel aan. Ze blijkt aanleg te hebben voor het stelen tot ze op een dag betrapt wordt. Ze staat klaar om terechtgesteld te worden, de brandstapel likt aan haar voeten. En plots bedenkt de rechter zich. Als Gitte de dochter is van een Spaanse hertog, kunnen ze haar inschakelen als spionne. Gitte kan kiezen: branden of spion worden voor de protestantse Nederlanden.
Ze vertrekt naar Spanje. Haar advocaat en vriend, Johannes, gaat mee. Ze leert Spaans spreken, en overtuigt haar vader dat ze wel degelijk zijn dochter is. Hij herkent zijn geliefde, de moeder van Gitte, in het meisje en ze mag blijven. Gitte ontmoet daar een beroemd stierenvechter en vriend des huizes, Don Domingo. Ze worden smoorverliefd op elkaar, vooral Gitte. Don Domingo is verliefd op het geld en het aanzien dat hij zou krijgen als hij de dochter van El Capitano trouwt. Gitte vergeet haar opdracht en geniet van het leven in Spanje. Ze krijgt een Spaanse naam, mooie kleren, zon, familie, eten, een lief. Er komt een trouwfeest.
De eerste huwelijksnacht loopt alles fout. Het brandmerk op haar schouder verraadt haar. Gitte wordt ontmaskerd als dief en spionne en wordt vermoord door haar eigen man. En dan vliegt er een kraai over...
“Theater FroeFroe wikkelt een klassiek jeugdverhaal in vindingrijk poppentheater.” **** – De Standaard
Johan Terryn verloor zijn vader midden in de eerste lockdown. Rouwen en verdriet delen werden sterk beperkt door de omstandigheden. Hij gebruikte dan maar zijn column op de radio om zijn rouwboodschap de wereld in te sturen. Vele luisteraars voelden zich geraakt en vertelden hem spontaan hun eigen verhaal over het gebrek aan nabijheid bij het afscheid.
Met twaalf van hen ging Johan in gesprek in de podcast Het Uur Blauw, tijdens een wandeling die begon in het pikkedonker en eindigde bij zonsopgang.
Het dertiende verhaal vertelt Johan op het podium: dat van zijn eigen rouwproces. Het is een unieke vertelling over wat het betekent om een geliefde te verliezen, over rouwen in bijzondere tijden, over afscheid zonder nabijheid.
De voorstelling Het Uur Blauw ging in oktober 2020 in première in De Studio. Ze vertelt het rouwverhaal van de podcastmaker. Het heeft als utopisch doel om alle gemiste koffietafels goed te maken én het nodigt het publiek uit om bij zichzelf ook te reflecteren over het eigen verlies. De voorstelling werd erg enthousiast onthaald. Ondanks het zware thema bleken mensen opgelucht en ontladen de zaal te verlaten. Ze hadden zich herkend in de verhalen. Ze hadden een traan gelaten en gelachen. Ze hadden weer even stilgestaan bij hun eigen verlies.
“Wat een mooie voorstelling was dat, essentieel en universeel. En emotioneel, maar nergens sentimenteel. Topwerk. Grote dank.” – Michiel Devlieger
“Nog nooit heeft een voorstelling me zo diep geraakt. Met een lach en veel tranen. En vervolgens weer lachen. Ga dit zien.” – Evi Hanssen
La última cena van regisseur Tomás Gutiérrez Aleais deels gebaseerd op een roman van Moreno Fraginals (die op zijn beurt inspiratie haalde bij een waargebeurd feit uit de vroege 18e eeuw) en verhaalt hoe een Cubaanse plantagebezitter naar zijn door slaven bewerkte domein komt om er de paasweek door te brengen. Geïnspireerd door de retoriek van de plaatselijke priester, besluit de edelman om in een vlaag van ‘benevolentie’ twaalf van zijn zwarte slaven uit te nodigen om met hem de maaltijd te nuttigen op ‘Witte Donderdag’.
Voor het Cubaanse publiek in 1976 bevatte La última cena een duidelijke dubbele boodschap: die van een (geconstrueerde) homogene cultuur die gestoeld was op een gedeelde geschiedenis waarin het afzetten tegen de buitenlandse overheersing en kolonisering een verenigende factor was (uiteraard een vervormde retoriek die voorbijging aan de sterk verschillende historische positie van de Afrikaanse slaven) én een duidelijke veroordeling van het kapitalisme dat door de revolutie werd verworpen.
Voor de kijker anno nu, is La última cena — vooral in zijn krachtige kern gevormd door het middenluik dat de symbolische maaltijd weergeeft — een tegelijk virtuoze en ontluisterende observatie van een vals sociaal ritueel, met echo’s uit het werk van Luis Buñuel.
Het Koninklijk Belgisch Filmarchief werkte vorig jaar mee aan de restauratie van deze Cubaanse klassieker, één van de vele films waarvoor ons nationale filmarchief jaarlijks een essentiële bijdrage levert aan de bewaring en ontsluiting.
La última cena werd gerestaureerd door de Academy Film Archive in samenwerking met de Cinemateca de Cuba, het ICAIC en het Koninklijk Belgisch Filmarchief.
Meeslepend klassiek theater in een jasje van FroeFroe
In 1572 wordt Gitte door haar moeder achtergelaten bij het weeshuis. Ze is op dat moment vijf jaar. Haar vader kent ze niet, het enige wat ze van hem heeft, is een halsketting met een Spaanse zegel aan. Ze blijkt aanleg te hebben voor het stelen tot ze op een dag betrapt wordt. Ze staat klaar om terechtgesteld te worden, de brandstapel likt aan haar voeten. En plots bedenkt de rechter zich. Als Gitte de dochter is van een Spaanse hertog, kunnen ze haar inschakelen als spionne. Gitte kan kiezen: branden of spion worden voor de protestantse Nederlanden.
Ze vertrekt naar Spanje. Haar advocaat en vriend, Johannes, gaat mee. Ze leert Spaans spreken, en overtuigt haar vader dat ze wel degelijk zijn dochter is. Hij herkent zijn geliefde, de moeder van Gitte, in het meisje en ze mag blijven. Gitte ontmoet daar een beroemd stierenvechter en vriend des huizes, Don Domingo. Ze worden smoorverliefd op elkaar, vooral Gitte. Don Domingo is verliefd op het geld en het aanzien dat hij zou krijgen als hij de dochter van El Capitano trouwt. Gitte vergeet haar opdracht en geniet van het leven in Spanje. Ze krijgt een Spaanse naam, mooie kleren, zon, familie, eten, een lief. Er komt een trouwfeest.
De eerste huwelijksnacht loopt alles fout. Het brandmerk op haar schouder verraadt haar. Gitte wordt ontmaskerd als dief en spionne en wordt vermoord door haar eigen man. En dan vliegt er een kraai over...
“Theater FroeFroe wikkelt een klassiek jeugdverhaal in vindingrijk poppentheater.” **** – De Standaard
Fellini’s Amarcord is opgebouwd uit een reeks van komische, vreugdevolle en nostalgische vignetten en speelt zich af in het Italiaans kustdorp Rimini tijdens Mussolini’s regime in de jaren 30. Fellini brengt de legendes van zijn jeugd samen in deze film. Het verhaal draait rond een jongen uit een grote, luide familie, die overweldigd wordt door het leven rondom hem. Amarcord neemt de vorm aan van een gegidste rondleiding doorheen het dorp en de anekdotische opbouw heeft een poëtische en melancholische kwaliteit, die enkel Fellini zo moeiteloos naar het scherm kon brengen. De film won de Oscar voor Beste Buitenlandse Film. Met een lezing van filmhistoricus Wouter Hessels om 19:00.
‘Amarcord betekent in het romeins dialect [sic] letterlijk “Ik herinner me”, maar volgens Fellini moet je achter deze titel niet meer zoeken dan een muzikaal klinkende benaming. Muzikaal, zoals ook de Felliniaanse poëzie, banale herinneringen van zijn nataal Rimiri, de adolescentie, de familie, de school, het ontwaken van de sensualiteit, de vlucht uit het provinciaalse, op een muzikale manier aaneengeregen, zonder rekening te houden met de gebruikelijke regeltjes van een centrale figuur […]. Fellini rekonstrueert [sic], verandert en vindt opnieuw zijn herinneringen uit, in een reeks tableaus die door elkaar lopen, in harmonie en in kontrast [sic], soms met simpele alluzies [sic], enkele vluchtige gedachten […], schijnbaar zonder scenario, alhoewel bij nader toekijken blijkt dat ook op vlak van skriptschrijven [sic] Amarcord een hele krachttoer is.’
THE WORST PERSON IN THE WORLD is een komisch drama van Joachim Trier waarin we in 12 hoofdstukken meegenomen worden in het onstuimige liefdesleven van de dertiger Julie (Renate Reinsve). Wanneer Julie 30 wordt, heeft ze het gevoel dat haar leven stilstaat. Haar vrienden krijgen kinderen en zijn gelukkig en haar relatie met de oudere, succesvolle striptekenaar Aksel is stabiel. Toch vraagt Julie zich af of dit alles is wat het leven te bieden heeft. Als ze de jongere en knappe Eivind ontmoet, gooit Julie het over een andere boeg in de hoop antwoorden te vinden over de liefde, haar carrière en het leven.
THE WORST PERSON IN THE WORLD werd geselecteerd voor de hoofdcompetitie van het Cannes Filmfestival. Hoofdrolspeelster Renate Reinsve won er de Palm voor Beste Actrice. Na REPRISE (2006) en OSLO, 31. AUGUST(2011) wordt THE WORST PERSON IN THE WORLD ook gezien als laatste deel van Triers ongeplande Oslotrilogie.
“Een film die je intense dingen doet voelen en diepe gedachten laat denken.” – De Standaard
“Een ode aan de opwinding, de vrijheid, de tegenstrijdige verlangens, de onmogelijke keuzes, de mislukkingen en de spijt waarmee het pad richting volwassenheid bezaaid is.” – De Morgen
‘Le film donne l’impression de suivre une conversation à batons rompus: on rebondit d’un sujet à l’autre, d’une sequence à l’autre- certaines plus anecdotiques que d’autres-, et on se perd dans le brouhaha, dans l’énergie et la fougue d’une mise en scène si libre et colorée, dans un élan d’une densité folle porté par des images et des acteurs qui transcendent totalement l’ordinaire dont le film se nourrit.’
Lucas Charrier in: La Septième Obsession, nr. 36, sept/okt 2021, p. 112
Wanneer een truck die veroordeelden naar de gevangenis transporteert een ongeval heeft, slagen twee gevangen erin te ontsnappen. John “Joker” Jackson en Noah Cullen zijn aan elkaar geketend met handboeien, haast metaforisch. Beide mannen haten elkaar, maar moeten samenwerken om hun plan uit te voeren: op een trein naar het Noorden springen, richting vrijheid. Onderweg verandert hun haat in vriendschap en wederzijds respect voor elkaar. Maar de sheriff en zijn troep achtervolgers zijn nooit ver weg…
Stanley Kramer stelt in THE DEFIANT ONES dat met de kennis van de ander, ook respect en zelfs liefde groeit. Sidney Poitier en Tony Curtis stellen Kramers stelling op de proef als tegenpolen in vlekkeloze performances. Curtis, die doorheen zijn carrière vooral als komisch acteur werd gecast, toont wat hij waard is in een dramatische rol en Poitier belichaamt zoals steeds zijn personage vol overtuiging.
Meeslepend klassiek theater in een jasje van FroeFroe
In 1572 wordt Gitte door haar moeder achtergelaten bij het weeshuis. Ze is op dat moment vijf jaar. Haar vader kent ze niet, het enige wat ze van hem heeft, is een halsketting met een Spaanse zegel aan. Ze blijkt aanleg te hebben voor het stelen tot ze op een dag betrapt wordt. Ze staat klaar om terechtgesteld te worden, de brandstapel likt aan haar voeten. En plots bedenkt de rechter zich. Als Gitte de dochter is van een Spaanse hertog, kunnen ze haar inschakelen als spionne. Gitte kan kiezen: branden of spion worden voor de protestantse Nederlanden.
Ze vertrekt naar Spanje. Haar advocaat en vriend, Johannes, gaat mee. Ze leert Spaans spreken, en overtuigt haar vader dat ze wel degelijk zijn dochter is. Hij herkent zijn geliefde, de moeder van Gitte, in het meisje en ze mag blijven. Gitte ontmoet daar een beroemd stierenvechter en vriend des huizes, Don Domingo. Ze worden smoorverliefd op elkaar, vooral Gitte. Don Domingo is verliefd op het geld en het aanzien dat hij zou krijgen als hij de dochter van El Capitano trouwt. Gitte vergeet haar opdracht en geniet van het leven in Spanje. Ze krijgt een Spaanse naam, mooie kleren, zon, familie, eten, een lief. Er komt een trouwfeest.
De eerste huwelijksnacht loopt alles fout. Het brandmerk op haar schouder verraadt haar. Gitte wordt ontmaskerd als dief en spionne en wordt vermoord door haar eigen man. En dan vliegt er een kraai over...
“Theater FroeFroe wikkelt een klassiek jeugdverhaal in vindingrijk poppentheater.” **** – De Standaard
Meeslepend klassiek theater in een jasje van FroeFroe
In 1572 wordt Gitte door haar moeder achtergelaten bij het weeshuis. Ze is op dat moment vijf jaar. Haar vader kent ze niet, het enige wat ze van hem heeft, is een halsketting met een Spaanse zegel aan. Ze blijkt aanleg te hebben voor het stelen tot ze op een dag betrapt wordt. Ze staat klaar om terechtgesteld te worden, de brandstapel likt aan haar voeten. En plots bedenkt de rechter zich. Als Gitte de dochter is van een Spaanse hertog, kunnen ze haar inschakelen als spionne. Gitte kan kiezen: branden of spion worden voor de protestantse Nederlanden.
Ze vertrekt naar Spanje. Haar advocaat en vriend, Johannes, gaat mee. Ze leert Spaans spreken, en overtuigt haar vader dat ze wel degelijk zijn dochter is. Hij herkent zijn geliefde, de moeder van Gitte, in het meisje en ze mag blijven. Gitte ontmoet daar een beroemd stierenvechter en vriend des huizes, Don Domingo. Ze worden smoorverliefd op elkaar, vooral Gitte. Don Domingo is verliefd op het geld en het aanzien dat hij zou krijgen als hij de dochter van El Capitano trouwt. Gitte vergeet haar opdracht en geniet van het leven in Spanje. Ze krijgt een Spaanse naam, mooie kleren, zon, familie, eten, een lief. Er komt een trouwfeest.
De eerste huwelijksnacht loopt alles fout. Het brandmerk op haar schouder verraadt haar. Gitte wordt ontmaskerd als dief en spionne en wordt vermoord door haar eigen man. En dan vliegt er een kraai over...
“Theater FroeFroe wikkelt een klassiek jeugdverhaal in vindingrijk poppentheater.” **** – De Standaard
Johan Terryn verloor zijn vader midden in de eerste lockdown. Rouwen en verdriet delen werden sterk beperkt door de omstandigheden. Hij gebruikte dan maar zijn column op de radio om zijn rouwboodschap de wereld in te sturen. Vele luisteraars voelden zich geraakt en vertelden hem spontaan hun eigen verhaal over het gebrek aan nabijheid bij het afscheid.
Met twaalf van hen ging Johan in gesprek in de podcast Het Uur Blauw, tijdens een wandeling die begon in het pikkedonker en eindigde bij zonsopgang.
Het dertiende verhaal vertelt Johan op het podium: dat van zijn eigen rouwproces. Het is een unieke vertelling over wat het betekent om een geliefde te verliezen, over rouwen in bijzondere tijden, over afscheid zonder nabijheid.
De voorstelling Het Uur Blauw ging in oktober 2020 in première in De Studio. Ze vertelt het rouwverhaal van de podcastmaker. Het heeft als utopisch doel om alle gemiste koffietafels goed te maken én het nodigt het publiek uit om bij zichzelf ook te reflecteren over het eigen verlies. De voorstelling werd erg enthousiast onthaald. Ondanks het zware thema bleken mensen opgelucht en ontladen de zaal te verlaten. Ze hadden zich herkend in de verhalen. Ze hadden een traan gelaten en gelachen. Ze hadden weer even stilgestaan bij hun eigen verlies.
“Wat een mooie voorstelling was dat, essentieel en universeel. En emotioneel, maar nergens sentimenteel. Topwerk. Grote dank.” – Michiel Devlieger
“Nog nooit heeft een voorstelling me zo diep geraakt. Met een lach en veel tranen. En vervolgens weer lachen. Ga dit zien.” – Evi Hanssen
Het Cubaanse hotel Nueva Isla was in lang vervlogen tijden een plek van grandeur, gevuld met gasten en rumoer. Nu is het een vervallen ruïne, waar stukken plafond naar beneden komen en vocht de muren aanvreet. Toch wordt het gebouw nog bewoond, door de oude Jorge met zijn trouwe hond, en een paar van zijn vrienden, die geen ander onderdak hebben. Zijn gloriejaren beleefde Jorge als ambtenaar in een streng maar vitaal geregeerd Cuba. Nu brengt hij zijn dagen door met peuteren en graven - want als je goed zoekt, liggen er memorabilia begraven onder het puin. De andere bewoners hebben meer realiteitszin en verlaten een voor een het onttakelde pand. In liefdevolle, rustige beelden wordt de oude man gevolgd in zijn dagelijkse bezigheden - het ‘onderhoud’ aan het hotel, de gesprekken met zijn medebewoners, de liefdesrelatie die hij met een vrouw in zijn geïmproviseerde woning onderhoudt; met lieve woorden en een voorzichtige dans op muziek die herinnert aan een tijdperk dat voorgoed voorbij is.
Meeslepend klassiek theater in een jasje van FroeFroe
In 1572 wordt Gitte door haar moeder achtergelaten bij het weeshuis. Ze is op dat moment vijf jaar. Haar vader kent ze niet, het enige wat ze van hem heeft, is een halsketting met een Spaanse zegel aan. Ze blijkt aanleg te hebben voor het stelen tot ze op een dag betrapt wordt. Ze staat klaar om terechtgesteld te worden, de brandstapel likt aan haar voeten. En plots bedenkt de rechter zich. Als Gitte de dochter is van een Spaanse hertog, kunnen ze haar inschakelen als spionne. Gitte kan kiezen: branden of spion worden voor de protestantse Nederlanden.
Ze vertrekt naar Spanje. Haar advocaat en vriend, Johannes, gaat mee. Ze leert Spaans spreken, en overtuigt haar vader dat ze wel degelijk zijn dochter is. Hij herkent zijn geliefde, de moeder van Gitte, in het meisje en ze mag blijven. Gitte ontmoet daar een beroemd stierenvechter en vriend des huizes, Don Domingo. Ze worden smoorverliefd op elkaar, vooral Gitte. Don Domingo is verliefd op het geld en het aanzien dat hij zou krijgen als hij de dochter van El Capitano trouwt. Gitte vergeet haar opdracht en geniet van het leven in Spanje. Ze krijgt een Spaanse naam, mooie kleren, zon, familie, eten, een lief. Er komt een trouwfeest.
De eerste huwelijksnacht loopt alles fout. Het brandmerk op haar schouder verraadt haar. Gitte wordt ontmaskerd als dief en spionne en wordt vermoord door haar eigen man. En dan vliegt er een kraai over...
“Theater FroeFroe wikkelt een klassiek jeugdverhaal in vindingrijk poppentheater.” **** – De Standaard
Marie-Monique Franssen, Dirk Holemans & Philsan Osman
weerwoord
archief
Voor wie willen we zorgen? Het is een pertinente vraag in deze tijden van overbelaste zorginstellingen, exploderende huizenmarkten en ecologische rampspoed. In een 108 pagina’s tellend essay gaan Dirk Holemans, Marie-Monique Franssen en Philsan Osman op zoek naar antwoorden op deze vraag. Ze vertrekken daarbij vanuit het ecofeminisme, de stroming die ecologie linkt aan feminisme. De auteurs komen er ook alles over vertellen tijdens de boekvoorstelling van Voor wie willen we zorgen? Ecofeminisme als inspiratiebron in ons Salon. Stof voor debat en discussie!
Marie-Monique Franssen is coauteur van Het ecologisch kompas (EPO, 2020). Ze behaalde een Master of Science in Cultural Anthropology: Sustainable Citizenship aan de universiteit van Utrecht en is als medewerker verbonden aan denktank Oikos.
Dirk Holemans is coördinator van de sociaal-ecologische denktank Oikos en schrijver van non-fictie over sociale, economische en ecologische thema’s.
Philsan Osman studeert Afrikaanse Talen en Culturen aan de Universiteit Gent, komt uit Somalië en is auteur, activist en community builder.
Drie mannen in uniform simuleren ergens in de Cubaanse jungle een missie in Angola. Van Midden jaren 70 tot eind jaren 80, steunden Cubaanse troepen de MPLA (People’s Movement for the Liberation of Angola). De drie veteranen oefenen manoeuvres met een machete, of smeren zichzelf in met modder als camouflage, en trekken dan dieper en dieper de dichtbegroeide jungle in. De kijker weet nooit exact waar ze heengaan of waarom. We horen dat ze bevelen opvolgen, en de strijd moeten verderzetten. Ze zijn voor altijd revolutionairen. De hybride documentaire ENTRE PERRO Y LOBO vertelt het verhaal van een aanhoudende revolutionaire strijd, waarin de betrokken mannen pas langzaamaan vragen beginnen te stellen. Het drietal wordt omgeven door regen, mist en dauw, bladeren en takken. En het is die natuur die de revolutionaire slogans en gedachten doet afsterven. Met een nabespreking van regisseur Irene Gutiérrez op 16 maart.
Homer Smith, een manusje-van-alles, trekt richting Westen op zoek naar werk. Onderweg stopt hij bij een afgelegen boerderij in de woestijn op zoek naar water voor zijn oververhitte wagen. De boerderij wordt bewoond en bewerkt door een congregatie Oost-Europese nonnen, die weinig tot geen Engels spreken. De groep wordt geleid door Mother Maria, die ervan overtuigd is dat Homer gestuurd werd door God om een kapel te bouwen in de woestijn.
De rol van Smith bezorgde Sidney Poitier als eerste zwarte acteur de Academy Award voor Beste Acteur. De culturele verwarring, vreugdevolle muziek en taalbarrières maken de film een fijne komedie. De multiculturele setting en de opvoering van een zwarte man als reddende engel van een groep blanke nonnen werd in de jaren 60 nog steeds ongewoon geacht. Maar LILIES OF THE FIELD zet de rassenkwestie naast zich neer en focust op mensen die doen wat mensen zouden moeten doen: samen leven en werken, elkaar helpen en samen leren en groeien.
“Ik ben zestien. Ik stap het vliegtuig op, camera in de hand. Het jaar is 2005. Een zomer lang ben ik in Amerika. Ik ben het type persoon dat de muren van zijn kamer blauwgroen schildert omdat de kleur me doet denken aan de interieurs in Desperate Housewives. Ik besef nog niet dat ik zelf zo’n personage zal worden.” – Danny de Jong
Danny de Jong studeerde in 2019 af aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen in de richting Woordkunst. I’m in this picture is een lectureperformance over de Amerikaanse droom maar ook over eenzaamheid, uiterlijke vorm en de (on)maakbaarheid van het leven.
Johan Terryn verloor zijn vader midden in de eerste lockdown. Rouwen en verdriet delen werden sterk beperkt door de omstandigheden. Hij gebruikte dan maar zijn column op de radio om zijn rouwboodschap de wereld in te sturen. Vele luisteraars voelden zich geraakt en vertelden hem spontaan hun eigen verhaal over het gebrek aan nabijheid bij het afscheid.
Met twaalf van hen ging Johan in gesprek in de podcast Het Uur Blauw, tijdens een wandeling die begon in het pikkedonker en eindigde bij zonsopgang.
Het dertiende verhaal vertelt Johan op het podium: dat van zijn eigen rouwproces. Het is een unieke vertelling over wat het betekent om een geliefde te verliezen, over rouwen in bijzondere tijden, over afscheid zonder nabijheid.
De voorstelling Het Uur Blauw ging in oktober 2020 in première in De Studio. Ze vertelt het rouwverhaal van de podcastmaker. Het heeft als utopisch doel om alle gemiste koffietafels goed te maken én het nodigt het publiek uit om bij zichzelf ook te reflecteren over het eigen verlies. De voorstelling werd erg enthousiast onthaald. Ondanks het zware thema bleken mensen opgelucht en ontladen de zaal te verlaten. Ze hadden zich herkend in de verhalen. Ze hadden een traan gelaten en gelachen. Ze hadden weer even stilgestaan bij hun eigen verlies.
“Wat een mooie voorstelling was dat, essentieel en universeel. En emotioneel, maar nergens sentimenteel. Topwerk. Grote dank.” – Michiel Devlieger
“Nog nooit heeft een voorstelling me zo diep geraakt. Met een lach en veel tranen. En vervolgens weer lachen. Ga dit zien.” – Evi Hanssen
THE WORST PERSON IN THE WORLD is een komisch drama van Joachim Trier waarin we in 12 hoofdstukken meegenomen worden in het onstuimige liefdesleven van de dertiger Julie (Renate Reinsve). Wanneer Julie 30 wordt, heeft ze het gevoel dat haar leven stilstaat. Haar vrienden krijgen kinderen en zijn gelukkig en haar relatie met de oudere, succesvolle striptekenaar Aksel is stabiel. Toch vraagt Julie zich af of dit alles is wat het leven te bieden heeft. Als ze de jongere en knappe Eivind ontmoet, gooit Julie het over een andere boeg in de hoop antwoorden te vinden over de liefde, haar carrière en het leven.
THE WORST PERSON IN THE WORLD werd geselecteerd voor de hoofdcompetitie van het Cannes Filmfestival. Hoofdrolspeelster Renate Reinsve won er de Palm voor Beste Actrice. Na REPRISE (2006) en OSLO, 31. AUGUST(2011) wordt THE WORST PERSON IN THE WORLD ook gezien als laatste deel van Triers ongeplande Oslotrilogie.
“Een film die je intense dingen doet voelen en diepe gedachten laat denken.” – De Standaard
“Een ode aan de opwinding, de vrijheid, de tegenstrijdige verlangens, de onmogelijke keuzes, de mislukkingen en de spijt waarmee het pad richting volwassenheid bezaaid is.” – De Morgen
‘Le film donne l’impression de suivre une conversation à batons rompus: on rebondit d’un sujet à l’autre, d’une sequence à l’autre- certaines plus anecdotiques que d’autres-, et on se perd dans le brouhaha, dans l’énergie et la fougue d’une mise en scène si libre et colorée, dans un élan d’une densité folle porté par des images et des acteurs qui transcendent totalement l’ordinaire dont le film se nourrit.’
Lucas Charrier in: La Septième Obsession, nr. 36, sept/okt 2021, p. 112
Een beroemde politicus (Jérémie Renier) wordt beschuldigd van de moord op zijn vrouw (Alma Jodorowsky), die op een nacht dood wordt aangetroffen in hun hotelkamer aan de Noordzee. Filmmaker Stephan Streker, die in 2016 een verpletterende indruk maakte met zijn diepmenselijk familiedrama 'Noces' koos er opnieuw voor om zich losjes de laten inspireren door een waargebeurd verhaal.
Hier heet de Waalse politicus Bernard Wesphael echter Louis Derieux en valt hij voor de charmes van radiopresentatrice Maeva. Hun relatie is onstuimig en grillig en kent een brutaal einde. Niemand is echter getuige van de moord en toch heeft bijna iedereen een standpunt over de schuld of onschuld van de politicus. Maar weet hij het zelf eigenlijk wel? De film plaats je ook als kijker in een positie waarbij je diepste overtuigingen op de proef worden gesteld.
“Met zijn fraaie beelden en desoriënterende montage is L’ennemi sowieso een beklijvende filmervaring, maar het belangrijkste deel speelt zich na de eindgeneriek af, in het hoofd van de kijker.” – De Morgen
“Een sfeervol suspensedrama met een intense Jérémie Renier.” – Knack FOCUS
Zijn buren kunnen het niet meer aan. Elke keer als Sebastián van huis is, gaat het gejank van zijn hond door merg en been. Moet het eenzame beestje dan toch maar mee naar kantoor? Sebastiáns werkgever wil daar niets van weten. Ontslag nemen is ook een optie, hoewel het leven van de dertiger daar niet bepaald gemakkelijker van wordt. In El perro que no calla hopt deze jonge Argentijn lijdzaam van baan naar baan. Klagen doet hij nooit, maar het ongemak straalt van hem af. Woorden heeft hoofdrolspeler Daniel Katz daar niet voor nodig, wel een onhandige omhelzing, even wegstaren tijdens een gesprek. Sebastiáns gelaten houding krijgt soms iets komisch, hoewel zijn beproevingen ook zeker medelijden opwekken. Regisseur Ana Katz vindt zo met haar zwart-witfilm, die per scène vooruitspringt in de tijd, een fijne balans tussen ingevoeld drama en licht absurdisme. Vooral richting het slot zorgt dat voor verrassend geestige vondsten.
Hoe kunnen we ons leven zo lang mogelijk rekken? Sommigen zoeken hun heil in botox, vitaminesupplementen of yoga. Anderen vinden troost in een leven na de dood. Brain Freeze zet onze drang naar eeuwig leven in de schijnwerpers.
Verwacht van Tim Oelbrandt geen klassieke goochelshow. Hij mengt hypnose, theater én filmprojecties met livemuziek van Lili Grace. De magie doet de grens tussen fictie en werkelijkheid vervagen. Black Mirror, maar dan echt.
Tijdens Brain Freeze zit je voortdurend op het puntje van je stoel tot je misschien zélf op het podium gevraagd wordt. Tim leest je diepste gedachten, hij manipuleert de vrije wil en downloadt zomaar je herinneringen. Zelfs die zijn niet veilig met hem in de buurt. Maak dit mee, je gelooft je eigen ogen niet!
Lili Grace
De zussen Nelle en Dienne Bogaerts doen ongemeen boeiende dingen met twee stemmen, cello, keyboards en elektronica. In 2012 haalden ze de finale van Humo’s Rock Rally en ze deden voorprogramma’s voor onder meer Trentemøller, CocoRosie en Nils Frahm. Ze maakten muziek voor enkele theaterproducties en brachten ook een eerste EP uit. Nelle en Dienne staan naast Tim op het podium en zorgen voor de gedroomde dark-pop sfeer.
La última cena van regisseur Tomás Gutiérrez Aleais deels gebaseerd op een roman van Moreno Fraginals (die op zijn beurt inspiratie haalde bij een waargebeurd feit uit de vroege 18e eeuw) en verhaalt hoe een Cubaanse plantagebezitter naar zijn door slaven bewerkte domein komt om er de paasweek door te brengen. Geïnspireerd door de retoriek van de plaatselijke priester, besluit de edelman om in een vlaag van ‘benevolentie’ twaalf van zijn zwarte slaven uit te nodigen om met hem de maaltijd te nuttigen op ‘Witte Donderdag’.
Voor het Cubaanse publiek in 1976 bevatte La última cena een duidelijke dubbele boodschap: die van een (geconstrueerde) homogene cultuur die gestoeld was op een gedeelde geschiedenis waarin het afzetten tegen de buitenlandse overheersing en kolonisering een verenigende factor was (uiteraard een vervormde retoriek die voorbijging aan de sterk verschillende historische positie van de Afrikaanse slaven) én een duidelijke veroordeling van het kapitalisme dat door de revolutie werd verworpen.
Voor de kijker anno nu, is La última cena — vooral in zijn krachtige kern gevormd door het middenluik dat de symbolische maaltijd weergeeft — een tegelijk virtuoze en ontluisterende observatie van een vals sociaal ritueel, met echo’s uit het werk van Luis Buñuel.
Het Koninklijk Belgisch Filmarchief werkte vorig jaar mee aan de restauratie van deze Cubaanse klassieker, één van de vele films waarvoor ons nationale filmarchief jaarlijks een essentiële bijdrage levert aan de bewaring en ontsluiting.
La última cena werd gerestaureerd door de Academy Film Archive in samenwerking met de Cinemateca de Cuba, het ICAIC en het Koninklijk Belgisch Filmarchief.
RudyRUDY, de kameraad van Billie, vindt het wel goed. Want week-om-week-kinderen hebben een fijn leven. Twee huizen, twee keer kerstmis, +vaders, +moeders, +broertjes en +zusjes en wat hier niet mag, kan daar weer wel. Afspraken brengen structuur in het leven van een kind, zeggen vaders en moeders, en dus maken ze er veel en vooral, verschillende.
Als kind wil je echter maar één ding: dat papa en mama gelukkig zijn. En vooral: dat ze terug samen zijn. Enkel de bloemenfee en het stuifmeel van de liefdesbloem kan daarvoor zorgen. Als je dat in iemands ogen strooit, wordt die op slag verliefd op de eerste die hij of zij ziet. Een goed plan, denkt Billie, daar wil hij voor gaan.
Killie Billie is een waanzinnige rollercoaster met livemuziek en video. Niet voor watjes!
“Er zit de nodige tragiek in de voorstelling, zeker, maar alles gaat zo snel en wordt zo vinnig en energiek gebracht dat je alleen maar met heel veel bewondering de zaal kan uitstappen. Dit is wat jeugdtheater moet zijn.” ***** – Het Nieuwsblad
Politie-inspecteur Virgil Tibbs wordt gearresteerd voor de moord op een prominente zakenman in een racistisch stadje in Mississippi. Wanneer duidelijk wordt dat Tibbs een topinspecteur is uit Philadelphia en niets te maken heeft met de moord, wordt hij tegen zijn zin bij de zaak betrokken. Elke stap die Tibbs zet in het onderzoek, brengt zijn leven meer in gevaar en de raciale spanningen bereiken een kookpunt. Regisseur Norman Jewison windt er geen doekjes om: de racistische uitlatingen in IN THE HEAT OF THE NIGHT zetten de toon voor een confronterende thriller. De elegante Sidney Poitier levert een krachtige performance af, die culmineert in een aangrijpende en onvergetelijke scène waarin Tibbs een klap in het gezicht krijgt van een blanke plantage-eigenaar. Tibbs geeft hem die klap gelijk terug. De kracht die uit deze scène spreekt, was de kracht van Poitier die zijn hele carrière symbool stond voor een hoopvolle toekomst.
We are so thrilled to Finally be back and can't wait to party again with each and every one of you. Hopefully it will stay that way "this time" so we can give you plenty of unforgettable moments @ Club suave. Starting off with the first edition this year on March 19th. See u soon !
/// L I N E U P ///
▶▶ CAMUS
▶▶ JADE SOUL (NL)
▶▶ PATRICK MORDI (NL)
▶▶ FAISAL
Hosted by Mars
Music: Future Beats – hip Hop & Rnb – Forgotten Gems – Afro – Grime – Baile – Eclectic Soul – House – Disco – Funk – Garage – Dancehall – Global Grooves – 90's & 00's – Jersey Club – Moombahton – ...
David Lynch’ dromerige en mysterieuze neo-noir volgt een onconventionele verhaalstructuur om de donkere kant van Hollywood bloot te leggen. Een vrouw lijdt aan geheugenverlies na een auto-ongeval. Een jonge, beginnende actrice ontdekt dat de vrouw zich in het appartement van haar tante verschuilt. Scène na scène wordt de puzzel gelegd en ontvouwt zich een labyrint waar dromen en nachtmerries in elkaar overvloeien. Lynch’ psychologische benadering van waarheid en herinnering, identiteit en beeldvorming, hypnotiseert zoals enkel een uniek en verknipt Lynchiaans narratief dat kan.
En wat als we nu eens een voorstelling maken om je seksleven te verrijken? Laten we ruimte maken voor speelse fantasieën en onbekende verlangens, mogelijkheden zonder vaste uitkomst.
De huidige seksuele opvoeding beperkt zich tot droge informatie over zwangerschap, soa’s, erecties en (de horror van) aids. ‘If you have sex, you will get pregnant and die.’ Geen condooms meer over bananen en opsommingen van ziekterisico’s! Hoe kunnen we gaan spelen met seks? Pick up the dildo and write your way out of history. Are you ready?
Countersex Education is een voorstelling die de grenzen opzoekt van musical en alternatieve sekseducatie om samen met het publiek tot een orgastische climax te komen: een edgy voorstelling voor een breed publiek, of je nu cis, queer, jong of oud bent.
Maxime Dreesen studeerde in juni 2019 af als regisseur aan de Toneelacademie Maastricht. Hun werk gaat over gender, seksualiteit en queer erotiek. Maxime vertrekt in hun werk vanuit autobiografische belevenissen, om die vervolgens te vertalen naar universele, emanciperende en politieke verhalen. Maxime was ook de motor achter het jongerenproject Youth for Sex.
Lola krijgt een paniekerig telefoontje van haar vriend Manni. Hij moet binnen 20 minuten 100.000 Deutsche marks leveren aan maffiabaas Ronnie, maar is de geldzak kwijtgespeeld. Lola verzekert Manni dat ze het geld op tijd tot bij hem kan krijgen, zoniet zal hij een supermarkt beroven. Lola begint te rennen en verschillende kleine gebeurtenissen op haar weg resulteren in drie alternatieve verhaallijnen. Dit verhaal over toeval en lotsbestemming is volledig opgebouwd rond regisseur Tom Tykwers obsessie met tijd. Tywker creëert met LOLA RENNT een soort tijdsmachine, waarin alles wat er gebeurt afhangt van kleine toevalligheden. Franka Potente is perfect gecast als de roodharige Lola en levert een dynamische performance af die de hartslag van de film bepaalt.
‘”Run Lola Run is a movie about the possibilities of the world, of life, and of cinema,” Tykwer told his crew. Tykwer’s ludic sensibility shapes the film’s formal qualities (the aesthetic rules of the game), as well as informing the film’s themes: of time, determinism, and possibility. The dialectical play helps keep it all alive. And what is the life possibility driving the film’s basic narrative? Well, love, of course, as in any typical Hegelian movie romance.’
Tom Whalen in: Film Quarterly, Vol. 53, nr. 3, Spring 2000, p. 38
Kleurrijke kortfilms op maat van de allerkleinsten, geselecteerd door Filem'On; het Internationaal Filmfestival voor Jong Publiek.
Iedere stap is een avontuur, waar je ook naartoe gaat. Benieuwd hoe je ook nieuwe vriendjes kan maken onderweg? Laat je inspireren door onze kleine helden op het grote scherm!
Vega is 9 en gaat samen met papa en haar kleine wildebras-zusje Billie op trektocht door de wildernis. Een zalige tocht vol heerlijke momenten. Tot papa in een rotsspleet komt vast te zitten en zijn enkel bezeert. De zussen moeten op zoek naar hulp. Bang en ongerust gaan ze het woud in, maar dankzij enkele magische gebeurtenissen ontdekken ze krachten die ze nooit in zichzelf vermoed hadden. En bovenal ontdekken ze de (super)kracht van … zusjes!
Dit spannende avontuur in de prachtige Noorse bossen en wouden is een ode aan de kracht en volharding van kinderen, van meisjes, van zusjes. Ze overstijgen zichzelf en overwinnen hun angsten. Tussen Vega en Billie knettert en vonkt de energie. En dat is geen verrassing, want ook in het echte leven zijn ze zussen. Een op-en-top familieverhaal dus.
En wat als we nu eens een voorstelling maken om je seksleven te verrijken? Laten we ruimte maken voor speelse fantasieën en onbekende verlangens, mogelijkheden zonder vaste uitkomst.
De huidige seksuele opvoeding beperkt zich tot droge informatie over zwangerschap, soa’s, erecties en (de horror van) aids. ‘If you have sex, you will get pregnant and die.’ Geen condooms meer over bananen en opsommingen van ziekterisico’s! Hoe kunnen we gaan spelen met seks? Pick up the dildo and write your way out of history. Are you ready?
Countersex Education is een voorstelling die de grenzen opzoekt van musical en alternatieve sekseducatie om samen met het publiek tot een orgastische climax te komen: een edgy voorstelling voor een breed publiek, of je nu cis, queer, jong of oud bent.
Maxime Dreesen studeerde in juni 2019 af als regisseur aan de Toneelacademie Maastricht. Hun werk gaat over gender, seksualiteit en queer erotiek. Maxime vertrekt in hun werk vanuit autobiografische belevenissen, om die vervolgens te vertalen naar universele, emanciperende en politieke verhalen. Maxime was ook de motor achter het jongerenproject Youth for Sex.
JAOUAD ALLOUL, STEF VAN LOOVEREN EN MARC VANRUNXT, ORIANA IKOMO
FILM
archief
FRIDAY SHORTS: Het weekend inzetten met een kortfilm, een nagesprek met de maker(s) en nadien eentje - of meerdere - in de bar (a.k.a. De Café) van De Studio. Gezellig, toch? See you at De Cinema!
Drie korte dansfilms op het programma van FRIDAY SHORTS: 11:33 van Jaouad Alloul, ADAGIO van Stef van Looveren en Marc Vanrunxt en YOU van Oriana Ikomo.
Met spijt in het hart nodigen theatermakers Johan Terryn en Randall Casaer jullie uit om deel uit te maken van een artistiek onderzoek naar de werking van ons spijtverteringsstelsel. Dit onderzoek resulteert in de theatervoorstelling Tot Onze Grote Spijt.
Na hun samenwerking rond het thema rouw in Het Uur Blauw slaan Johan en Randall opnieuw de handen in elkaar. Tijdens verschillende Salon Sessies gaan ze aan de slag met de aanwezige spijt. Jullie verhalen en ervaringen worden de rode draad voor een nieuwe voorstelling.
“Spijt is een vervelend gevoel, misschien wel omdat het opgeteld een dubbele vorm van verdriet is: het verdriet om wat anders had moeten lopen en het verdriet om dat met terugwerkende kracht te beseffen en met je mee te dragen. En dubbel verdriet, dat willen we niet. Maar tegelijk weten we ook: Spijt mag ons niet tegenhouden om open te bloeien en onze toch al redelijk beperkte macht om onszelf te verwezenlijken niet de kop indrukken. Dus is het belangrijk om ons eens af te vragen: Wat komt spijt ons precies vertellen? Welke behoeftes en verlangens schuilen erachter? En wat doe je met spijt die niet slijt?” Terryn & Casaer
“Het leven wordt dan wel achterwaarts begrepen, het wordt nog altijd voorwaarts geleefd.” Kierkegaard.
“Spijt is wat de geit schijt, met de benen gespreid.” Volkswijsheid
Een beroemde politicus (Jérémie Renier) wordt beschuldigd van de moord op zijn vrouw (Alma Jodorowsky), die op een nacht dood wordt aangetroffen in hun hotelkamer aan de Noordzee. Filmmaker Stephan Streker, die in 2016 een verpletterende indruk maakte met zijn diepmenselijk familiedrama 'Noces' koos er opnieuw voor om zich losjes de laten inspireren door een waargebeurd verhaal.
Hier heet de Waalse politicus Bernard Wesphael echter Louis Derieux en valt hij voor de charmes van radiopresentatrice Maeva. Hun relatie is onstuimig en grillig en kent een brutaal einde. Niemand is echter getuige van de moord en toch heeft bijna iedereen een standpunt over de schuld of onschuld van de politicus. Maar weet hij het zelf eigenlijk wel? De film plaats je ook als kijker in een positie waarbij je diepste overtuigingen op de proef worden gesteld.
“Met zijn fraaie beelden en desoriënterende montage is L’ennemi sowieso een beklijvende filmervaring, maar het belangrijkste deel speelt zich na de eindgeneriek af, in het hoofd van de kijker.” – De Morgen
“Een sfeervol suspensedrama met een intense Jérémie Renier.” – Knack FOCUS
RudyRUDY, de kameraad van Billie, vindt het wel goed. Want week-om-week-kinderen hebben een fijn leven. Twee huizen, twee keer kerstmis, +vaders, +moeders, +broertjes en +zusjes en wat hier niet mag, kan daar weer wel. Afspraken brengen structuur in het leven van een kind, zeggen vaders en moeders, en dus maken ze er veel en vooral, verschillende.
Als kind wil je echter maar één ding: dat papa en mama gelukkig zijn. En vooral: dat ze terug samen zijn. Enkel de bloemenfee en het stuifmeel van de liefdesbloem kan daarvoor zorgen. Als je dat in iemands ogen strooit, wordt die op slag verliefd op de eerste die hij of zij ziet. Een goed plan, denkt Billie, daar wil hij voor gaan.
Killie Billie is een waanzinnige rollercoaster met livemuziek en video. Niet voor watjes!
“Er zit de nodige tragiek in de voorstelling, zeker, maar alles gaat zo snel en wordt zo vinnig en energiek gebracht dat je alleen maar met heel veel bewondering de zaal kan uitstappen. Dit is wat jeugdtheater moet zijn.” ***** – Het Nieuwsblad
RudyRUDY, de kameraad van Billie, vindt het wel goed. Want week-om-week-kinderen hebben een fijn leven. Twee huizen, twee keer kerstmis, +vaders, +moeders, +broertjes en +zusjes en wat hier niet mag, kan daar weer wel. Afspraken brengen structuur in het leven van een kind, zeggen vaders en moeders, en dus maken ze er veel en vooral, verschillende.
Als kind wil je echter maar één ding: dat papa en mama gelukkig zijn. En vooral: dat ze terug samen zijn. Enkel de bloemenfee en het stuifmeel van de liefdesbloem kan daarvoor zorgen. Als je dat in iemands ogen strooit, wordt die op slag verliefd op de eerste die hij of zij ziet. Een goed plan, denkt Billie, daar wil hij voor gaan.
Killie Billie is een waanzinnige rollercoaster met livemuziek en video. Niet voor watjes!
“Er zit de nodige tragiek in de voorstelling, zeker, maar alles gaat zo snel en wordt zo vinnig en energiek gebracht dat je alleen maar met heel veel bewondering de zaal kan uitstappen. Dit is wat jeugdtheater moet zijn.” ***** – Het Nieuwsblad
Harrison Ford speelt Rick Deckard, een politieagent op rust in Los Angeles. L.A. is een multiculturele dystopie van bedrijfsreclame, vervuiling en vliegende auto’s. Haar bewoners zijn replicanten, menselijke robots met een korte levensduur, die gebouwd worden door de Tyrell Coporation voor het gebruik bij gevaarlijke, buitenwereldse kolonisatie. Deckard werkte als succesvolle blade runner, een benaming voor detectives die afvallige replicanten opsporen en uitschakelen. Deckard wordt opgeroepen om een laatste job uit te voeren: vier replicanten, onder leiding van Roy Batty, zijn ontsnapt en kaapten een ruimteschip op weg naar de aarde. Blade Runner bevraagt wat het is om mens te zijn en waarom het leven zo kostbaar is. Een visueel uitzonderlijk scifi meesterwerk.
"Het feit dat we hier een kwarteeuw later zitten om over Blade Runner te praten, geeft aan dat deze film van speciale betekenis in je carrière is.
Rutger Hauer: Dat is ook zo. Het is een unieke film. Niet alleen voor mij maar voor de hele wereld. Voor mij persoonlijk? Hoeveel films zoals deze denk je dat een acteur kan maken? Er zijn maar weinig acteurs die aan zo’n film hebben meegewerkt en er is maar één Blade Runner. Het is een moment waar alles heel erg mooi klikte. De elementen, en dat zijn er vast tienduizend, bepaalden dat we hier nu zitten. Die momenten zijn aan elkaar geregen. Niemand die het zo kan bedenken. Het is zo gebeurd […] Films zoals deze, zo zie je er niet veel. En er zit grote leerstof in. Het is een goed voorbeeld. Dit soort film wordt niet meer gemaakt, nooit meer. Er is geen tweede Ridley Scott en het geld om zo’n film nu te maken is er niet. Ook dat is de vergankelijkheid van de momenten. Het is voorbij. De wil, het begrip, het geld, de kundigheid, het is bijna niet meer op te brengen. Het is heel moeilijk om mensen uit te leggen wat het speciale is, ze moeten er maar naar kijken."
Rutger Hauer in een interview met Ivo De Kock in: Filmmagie, nr. 584, april 2008, p. 48
Harrison Ford speelt Rick Deckard, een politieagent op rust in Los Angeles. L.A. is een multiculturele dystopie van bedrijfsreclame, vervuiling en vliegende auto’s. Haar bewoners zijn replicanten, menselijke robots met een korte levensduur, die gebouwd worden door de Tyrell Coporation voor het gebruik bij gevaarlijke, buitenwereldse kolonisatie. Deckard werkte als succesvolle blade runner, een benaming voor detectives die afvallige replicanten opsporen en uitschakelen. Deckard wordt opgeroepen om een laatste job uit te voeren: vier replicanten, onder leiding van Roy Batty, zijn ontsnapt en kaapten een ruimteschip op weg naar de aarde. Blade Runner bevraagt wat het is om mens te zijn en waarom het leven zo kostbaar is. Een visueel uitzonderlijk scifi meesterwerk.
"Het feit dat we hier een kwarteeuw later zitten om over Blade Runner te praten, geeft aan dat deze film van speciale betekenis in je carrière is.
Rutger Hauer: Dat is ook zo. Het is een unieke film. Niet alleen voor mij maar voor de hele wereld. Voor mij persoonlijk? Hoeveel films zoals deze denk je dat een acteur kan maken? Er zijn maar weinig acteurs die aan zo’n film hebben meegewerkt en er is maar één Blade Runner. Het is een moment waar alles heel erg mooi klikte. De elementen, en dat zijn er vast tienduizend, bepaalden dat we hier nu zitten. Die momenten zijn aan elkaar geregen. Niemand die het zo kan bedenken. Het is zo gebeurd […] Films zoals deze, zo zie je er niet veel. En er zit grote leerstof in. Het is een goed voorbeeld. Dit soort film wordt niet meer gemaakt, nooit meer. Er is geen tweede Ridley Scott en het geld om zo’n film nu te maken is er niet. Ook dat is de vergankelijkheid van de momenten. Het is voorbij. De wil, het begrip, het geld, de kundigheid, het is bijna niet meer op te brengen. Het is heel moeilijk om mensen uit te leggen wat het speciale is, ze moeten er maar naar kijken."
Rutger Hauer in een interview met Ivo De Kock in: Filmmagie, nr. 584, april 2008, p. 48
