Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Intiem melodrama over onvervulde liefde dat net als het overige werk van Wong Kar-wai baadt in een volgehouden sfeer van romantische melancholie. De film speelt zich af in de Shanghaise enclave in Hongkong in 1962.
Twee paren huren aangrenzende kamers in een benepen appartementsgebouw. Li-zhen is secretaresse bij een exportbedrijf: haar man werkt voor een multinational, wat maakt dat hij vaak van huis is. In het andere appartement woont Mr. Chow, redacteur bij een krant, wiens vrouw ook meestal afwezig is. Li-zhen en Chow raken aarzelend bevriend. Beide buren verdenken hun wederhelften van ontrouw. Eén en ander wordt pijnlijk duidelijk als Chow opmerkt dat Li-zhen dezelfde handtas heeft als zijn vrouw, terwijl Li-zhen ontdekt dat Chow een das draagt die zij haar man gaf.
Charmant en eigenwijs liefdesverhaal waarin de ongebonden Etero tegen alle conventies in op een seksuele ontdekkingstocht gaat. Etero koestert haar vrijheid even veel als haar winkel en de bramen die ze plukt. In haar Georgische dorp is ze het middelpunt van geroddel omdat ze geen man heeft, maar toch is ze trots op haar onconventionele leven. Tot ze, na een bijna-doodervaring, als een blok voor leverancier Murman valt. Na 48 jaar maagdelijkheid en ongebondenheid komt Etero plots in een gepassioneerde seksuele wervelwind terecht, waarna ze voor de onvermijdelijke keuze komt te staan: alleen door of samen? Met veel charme en schilderachtig camerawerk meandert dit internationaal geprezen portret van een eigenwijze vrouw tussen het plezier van seksuele ontdekking en de bevrijdende zelfstandigheid van alleen zijn.
"Blackbird Blackbird Blackberry lijkt wel een door Wes Anderson ontworpen romcom, vol snoepjeskleuren, leuke outfits en hippe locaties die botsen met het kleinburgerlijke dorp van Etero." –De Standaard
"Het is indrukwekkend hoe weinig regisseur Elene Naveriani nodig heeft om te boeien. (...) een uitgesproken zinnelijke film, eerlijk in zijn ode aan fysiek genot. Een ontroerende ontmoeting met een bijzondere vrouw." – De Tijd
"De ingetogen karakterstudie – die volgens sommigen de van melancholie doordrongen romantiek van de Finse droogstoppel Aki Kaurismäki verenigt met de geneugten van een Elizabeth Strout-roman – moet het niet hebben van grote gebaren. De film brengt op subtiele wijze de botsing in kaart tussen oude tradities en voorzichtige tekenen van vooruitgang in het hedendaagse Georgië." – Enola
"De film brengt zijn boodschap toch – en vooral – met veel humor, fantasie en stemmige poëzie waardoor het je duizelt bij dit aangrijpende verhaal." – Knack Focus
Met THE OLD OAK keert tweevoudig Gouden Palm winnaar Ken Loach terug naar Cannes. Na SORRY, WE MISSED YOU werkte Loach voor deze film opnieuw samen met actrice Debbie Honeywood.
In een dorp dat ooit welvarend was, dreigt de laatst overgebleven pub The Old Oak te moeten sluiten. De onaangekondigde komst van Syrische vluchtelingen in het dorp brengt onrust, maar biedt ook nieuwe kansen.
"A ringing statement of faith in compassion for the oppressed" - The Guardian
"If this is Loach’s last word, it is a damning one." - Sight and Sound
Johnny Clay heeft een plan. Na 5 jaar in de gevangenis op Alcatraz te hebben doorgebracht besluit hij dat als hij dan toch misdaden pleegt, hij er maar beter voor kan zorgen dat de opbrengst ervan het risico op een straf waard is.
with DRKNGHTS, Livgloss, Asian Sal and Bayny B2B Violently Happy
music
archief
The Shade offers House, Techno and Trance since 2020.
On February 3rd, 2024, we're getting very shady with DRKNGHTS, Livgloss, Asian Sal and Bayny B2B Violently Happy in De Studio.
Leave your phone be and enjoy the moment. The Shade will capture it for you. We have invited talented nightlife photographers Maryan Sayd and Jonas Reubens.
We have one rule and one rule only: shades on. The Shade means partying with your sunglasses and we want you to wear your shadiest pair. The Shade is powered by KOMONO. Haven’t gotten your shades yet? Visit www.komono.com or pass by their Antwerp store (Kammenstraat 46).
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
Met THE OLD OAK keert tweevoudig Gouden Palm winnaar Ken Loach terug naar Cannes. Na SORRY, WE MISSED YOU werkte Loach voor deze film opnieuw samen met actrice Debbie Honeywood.
In een dorp dat ooit welvarend was, dreigt de laatst overgebleven pub The Old Oak te moeten sluiten. De onaangekondigde komst van Syrische vluchtelingen in het dorp brengt onrust, maar biedt ook nieuwe kansen.
"A ringing statement of faith in compassion for the oppressed" - The Guardian
"If this is Loach’s last word, it is a damning one." - Sight and Sound
Charmant en eigenwijs liefdesverhaal waarin de ongebonden Etero tegen alle conventies in op een seksuele ontdekkingstocht gaat. Etero koestert haar vrijheid even veel als haar winkel en de bramen die ze plukt. In haar Georgische dorp is ze het middelpunt van geroddel omdat ze geen man heeft, maar toch is ze trots op haar onconventionele leven. Tot ze, na een bijna-doodervaring, als een blok voor leverancier Murman valt. Na 48 jaar maagdelijkheid en ongebondenheid komt Etero plots in een gepassioneerde seksuele wervelwind terecht, waarna ze voor de onvermijdelijke keuze komt te staan: alleen door of samen? Met veel charme en schilderachtig camerawerk meandert dit internationaal geprezen portret van een eigenwijze vrouw tussen het plezier van seksuele ontdekking en de bevrijdende zelfstandigheid van alleen zijn.
"Blackbird Blackbird Blackberry lijkt wel een door Wes Anderson ontworpen romcom, vol snoepjeskleuren, leuke outfits en hippe locaties die botsen met het kleinburgerlijke dorp van Etero." –De Standaard
"Het is indrukwekkend hoe weinig regisseur Elene Naveriani nodig heeft om te boeien. (...) een uitgesproken zinnelijke film, eerlijk in zijn ode aan fysiek genot. Een ontroerende ontmoeting met een bijzondere vrouw." – De Tijd
"De ingetogen karakterstudie – die volgens sommigen de van melancholie doordrongen romantiek van de Finse droogstoppel Aki Kaurismäki verenigt met de geneugten van een Elizabeth Strout-roman – moet het niet hebben van grote gebaren. De film brengt op subtiele wijze de botsing in kaart tussen oude tradities en voorzichtige tekenen van vooruitgang in het hedendaagse Georgië." – Enola
"De film brengt zijn boodschap toch – en vooral – met veel humor, fantasie en stemmige poëzie waardoor het je duizelt bij dit aangrijpende verhaal." – Knack Focus
"Het zal spijtig zijn als het gedaan is, dat weet ik zeker. Een project dat begin 2022 begon met een knagende spijt die mij 's nachts in bed kwam lastig vallen, drie podcastreeksen, twee en een half jaar touren en een boek... het komt allemaal aan zijn eind." Johan Terryn
"Ge moet u dat voorstellen : ge loopt over een strand, ge zijt helemaal alleen, gesteld op uw eigen gezelschap,
het is tegen de middag, de zon schijnt hard ook al is het februari, ge zijt de klif afgedaald om te gaan lezen, ge loopt langs de kliffen naar het plekje waar ge altijd komt liggen en lap: daar ligt ineens op uw pad een dolfijn. Wat zoudt gij doen? Want ineens zijt ge niet meer alleen op dat strand. Ineens is daar een ander leven… in dode vorm weliswaar… een ander verhaal dat uw pad kruist."
Op zoek naar wat het gevoel spijt in zijn leven komt doen, kruisen vele verhalen het pad van Johan Terryn. Elkeen vertelt hem over zijn of haar grote spijt. Elkeen is op zoek naar een manier om de spijt te verteren. Behalve die dode dolfijn dan, die ligt daar maar wat te rotten.
Tot Onze Grote Spijt van Johan Terryn is een wonderlijke reis doorheen het spijtverteringsstelsel. Een geestige conférence over dat éne gevoel dat we allemaal kennen en liefst niet willen hebben op ons sterfbed: spijt.
Johnny Clay heeft een plan. Na 5 jaar in de gevangenis op Alcatraz te hebben doorgebracht besluit hij dat als hij dan toch misdaden pleegt, hij er maar beter voor kan zorgen dat de opbrengst ervan het risico op een straf waard is.
met Jeroen Verdick, Amir Bachrouri, Nabil Abdulrashid, Micadha & Sa-Roc
weerwoord, music
comedy
archief
Helemaal klaar voor onze maandelijkse afspraak met 'Nuff Said, een knallende live show met nieuwe talenten uit de comedy, hiphop, jazz en spoken word-scene.
Huisband Lucid Lucia Collective brengt elke editie een feest van jazz, funk en groove.
Soe Nsuki is jullie host van de avond.
Twee donderdagen per maand geeft professor Wouter Hessels (RITCS, KASKA-DKO, INSAS) zijn les filmgeschiedenis bij DE CINEMA. Deze lessen zijn ook open voor het publiek en kaderen steeds rond de toonaangevende klassieker die we die avond spelen op het grote scherm.
Maria Callas is Medea, de hogepriesteres die het koninkrijk van haar vader verraadt om Jason (op wie ze verliefd is) te helpen bij het stelen van het Gulden Vlies. Wanneer Jason haar later verlaat voor een andere vrouw, pleegt ze op een verschrikkelijke manier wraak...
Pasolini bewerkte de tragedie van Euripides tot een ideologisch verhaal over de botsing tussen twee tegengestelde culturen: Medea staat voor het archaïsche, het sacrale en het agrarische; Jason voor het moderne, het profane en het bourgeoise. Pasolini’s hypnotiserende, visueel ravissante film is een mengeling van sociale antropologie en ritueel theater. Maria Callas is monumentaal in haar enige filmrol.
Met THE OLD OAK keert tweevoudig Gouden Palm winnaar Ken Loach terug naar Cannes. Na SORRY, WE MISSED YOU werkte Loach voor deze film opnieuw samen met actrice Debbie Honeywood.
In een dorp dat ooit welvarend was, dreigt de laatst overgebleven pub The Old Oak te moeten sluiten. De onaangekondigde komst van Syrische vluchtelingen in het dorp brengt onrust, maar biedt ook nieuwe kansen.
"A ringing statement of faith in compassion for the oppressed" - The Guardian
"If this is Loach’s last word, it is a damning one." - Sight and Sound
We worden steeds meer overspoeld door troebele informatie. De waarheid lijkt afhankelijk van wie haar waar en op welk moment formuleert. Door informatie te verstrekken of net achter te houden kan je mensen controleren en manipuleren. Hoe ver kunnen we daarin gaan? Zijn we enkel slachtoffer of zelf ook dader?
Mathijs F Scheepers schetst in Our Century So Far een beeld van de 21ste eeuw tot nu toe. Daarbij gooit hij speeches, twitterfragmenten, bits & bites, clickbaits en algoritmes in de strijd.
Our Century So Far onderzoekt de grenzen van manipulatie en gemiste kansen en neemt een diepe duik in de vloedgolf van informatie. De voorstelling is een monoloog van Mathijs F Scheepers met Musk, Poetin, Madonna, MVR, Ocasio-Cortez, Twitter, Gervais, Swift, Snapchat en vele anderen. Onthutsend en entertainend, net zoals de 21ste eeuw.
geen plan hebben dat is t plan
slalom over de landkaart
rij d ene dag gerust
d andere van de vorige uit
daar kunnen ze niet tegen
zo kunnen ze niet denken
ze denken in bestemmingen en doelen en rechte lijnen en van a naar b
en dat g onderweg in identieke wegrestaurants en tankstations uw maag en uw auto vult
met driehoekige boterhammen en zompige pizza en olie en diesel
zo snel mogelijk binnen zo snel mogelijk door binnendoor tot ge zijt waar ge stopt
wij stoppen nooit wij pauzeren waar ze t nooit verwachten n dag n week n jaar
zelfs de mensen van wie dit huis is kwamen hier al tijden niet
de blikken in hun kasten zijn verroest en de muizen knaagden n gat door de zetel
we zitten hier goed
Een aan alcohol en avontuur verslaafde vader, rusteloos en wild, die lak heeft aan alle vormen van conformisme. Een excentrieke, wispelturige moeder met zwakke zenuwen en vage artistieke ambities. En een paar kinderen die door hun ouders’ levensstijl zijn veroordeeld tot een nomadisch en chaotisch bestaan. Dit zijn de basisingrediënten van Wildernis, een verhaal over opgroeien in extreme armoede. Deprimerend? Toch niet. Tegenover alle huizen waarvan het dak zo lek is als een zeef, tegenover de dagen waarop de honger knaagt en de koude je bloed doet stollen, tegenover het voortdurend van hot naar her verhuizen tot aan het eind van de wereld, staat de hechtheid van een familie. En de veerkracht van een kind.
Op vraag van Laika schrijft Freek Mariën een wervelende tekst die als muziek in de oren klinkt, met in de cast door de wol geverfde klassespelers in gezelschap van jong talent.
"Het zal spijtig zijn als het gedaan is, dat weet ik zeker. Een project dat begin 2022 begon met een knagende spijt die mij 's nachts in bed kwam lastig vallen, drie podcastreeksen, twee en een half jaar touren en een boek... het komt allemaal aan zijn eind." Johan Terryn
"Ge moet u dat voorstellen : ge loopt over een strand, ge zijt helemaal alleen, gesteld op uw eigen gezelschap,
het is tegen de middag, de zon schijnt hard ook al is het februari, ge zijt de klif afgedaald om te gaan lezen, ge loopt langs de kliffen naar het plekje waar ge altijd komt liggen en lap: daar ligt ineens op uw pad een dolfijn. Wat zoudt gij doen? Want ineens zijt ge niet meer alleen op dat strand. Ineens is daar een ander leven… in dode vorm weliswaar… een ander verhaal dat uw pad kruist."
Op zoek naar wat het gevoel spijt in zijn leven komt doen, kruisen vele verhalen het pad van Johan Terryn. Elkeen vertelt hem over zijn of haar grote spijt. Elkeen is op zoek naar een manier om de spijt te verteren. Behalve die dode dolfijn dan, die ligt daar maar wat te rotten.
Tot Onze Grote Spijt van Johan Terryn is een wonderlijke reis doorheen het spijtverteringsstelsel. Een geestige conférence over dat éne gevoel dat we allemaal kennen en liefst niet willen hebben op ons sterfbed: spijt.
geen plan hebben dat is t plan
slalom over de landkaart
rij d ene dag gerust
d andere van de vorige uit
daar kunnen ze niet tegen
zo kunnen ze niet denken
ze denken in bestemmingen en doelen en rechte lijnen en van a naar b
en dat g onderweg in identieke wegrestaurants en tankstations uw maag en uw auto vult
met driehoekige boterhammen en zompige pizza en olie en diesel
zo snel mogelijk binnen zo snel mogelijk door binnendoor tot ge zijt waar ge stopt
wij stoppen nooit wij pauzeren waar ze t nooit verwachten n dag n week n jaar
zelfs de mensen van wie dit huis is kwamen hier al tijden niet
de blikken in hun kasten zijn verroest en de muizen knaagden n gat door de zetel
we zitten hier goed
Een aan alcohol en avontuur verslaafde vader, rusteloos en wild, die lak heeft aan alle vormen van conformisme. Een excentrieke, wispelturige moeder met zwakke zenuwen en vage artistieke ambities. En een paar kinderen die door hun ouders’ levensstijl zijn veroordeeld tot een nomadisch en chaotisch bestaan. Dit zijn de basisingrediënten van Wildernis, een verhaal over opgroeien in extreme armoede. Deprimerend? Toch niet. Tegenover alle huizen waarvan het dak zo lek is als een zeef, tegenover de dagen waarop de honger knaagt en de koude je bloed doet stollen, tegenover het voortdurend van hot naar her verhuizen tot aan het eind van de wereld, staat de hechtheid van een familie. En de veerkracht van een kind.
Op vraag van Laika schrijft Freek Mariën een wervelende tekst die als muziek in de oren klinkt, met in de cast door de wol geverfde klassespelers in gezelschap van jong talent.
Johnny Clay heeft een plan. Na 5 jaar in de gevangenis op Alcatraz te hebben doorgebracht besluit hij dat als hij dan toch misdaden pleegt, hij er maar beter voor kan zorgen dat de opbrengst ervan het risico op een straf waard is.
geen plan hebben dat is t plan
slalom over de landkaart
rij d ene dag gerust
d andere van de vorige uit
daar kunnen ze niet tegen
zo kunnen ze niet denken
ze denken in bestemmingen en doelen en rechte lijnen en van a naar b
en dat g onderweg in identieke wegrestaurants en tankstations uw maag en uw auto vult
met driehoekige boterhammen en zompige pizza en olie en diesel
zo snel mogelijk binnen zo snel mogelijk door binnendoor tot ge zijt waar ge stopt
wij stoppen nooit wij pauzeren waar ze t nooit verwachten n dag n week n jaar
zelfs de mensen van wie dit huis is kwamen hier al tijden niet
de blikken in hun kasten zijn verroest en de muizen knaagden n gat door de zetel
we zitten hier goed
Een aan alcohol en avontuur verslaafde vader, rusteloos en wild, die lak heeft aan alle vormen van conformisme. Een excentrieke, wispelturige moeder met zwakke zenuwen en vage artistieke ambities. En een paar kinderen die door hun ouders’ levensstijl zijn veroordeeld tot een nomadisch en chaotisch bestaan. Dit zijn de basisingrediënten van Wildernis, een verhaal over opgroeien in extreme armoede. Deprimerend? Toch niet. Tegenover alle huizen waarvan het dak zo lek is als een zeef, tegenover de dagen waarop de honger knaagt en de koude je bloed doet stollen, tegenover het voortdurend van hot naar her verhuizen tot aan het eind van de wereld, staat de hechtheid van een familie. En de veerkracht van een kind.
Op vraag van Laika schrijft Freek Mariën een wervelende tekst die als muziek in de oren klinkt, met in de cast door de wol geverfde klassespelers in gezelschap van jong talent.
Toen de Deense filmmaker Lea Glob Apolonia Sokol voor het eerst ontmoette in 2009, leek ze een sprookjesachtig leven te leiden. De getalenteerde Apolonia werd geboren in een undergroundtheater in Parijs en groeide op in een kunstenaarsgemeenschap, het bohemienleven bij uitstek. Als twintiger studeerde ze aan de Beaux-Arts de Paris, een van de meest prestigieuze kunstacademies van Europa.
Door de jaren heen keerde Lea Glob telkens weer met haar camera terug bij de charismatische Apolonia terwijl ze haar plek in de kunstwereld zocht, worstelend met de kwellingen en geneugten van het vrouw-zijn, de relaties met anderen en haar eigen lichaam en creatie en ontstond een bijzondere band tussen de twee jonge vrouwen.
13 jaar later blijven de twee vrouwen nadenken over elkaars wegen in deze betoverende film over kunst, liefde, moederschap, seksualiteit, representatie en hoe te slagen in een wereld die wordt gedomineerd door patriarchaat, kapitalisme en oorlog, zonder zichzelf te verliezen.
Woensdag 24 januari wordt de film om 19u30 voorafgegaan door een lezing van leerkracht video- en filmatelier Kobe Wens (KASKA DKO).
APOLONIA, APOLONIA werd bekroond met de IDFA-prijs voor beste film.
"It feels like the viewer is getting to know Apolonia deeply – and what a pleasure." - Payton McCarty-Simas, Film Inquiry
“For as long as I can remember, I’ve seen the world through my camera. But no motif has caught my eye as she did,” asserts filmmaker Lea Glob about young French painter Apolonia Sokol.
"Lea Glob’s striking documentary conveys deep truths and raw emotional transparency in its warts-and-all exploration of a struggling artist. With freewheeling camerawork and strategically poignant narration, Glob’s soulful and unfiltered storytelling crafts a memorable personal film that generates intimacy and authenticity rarely expressed with such dynamism." - Jose Rodriguez, Tribeca
De ontluikende strijd voor Palestijnse zelfbeschikking kon tussen 1960 en 1980 rekenen op de steun van linksradicale bewegingen wereldwijd. Ook in Japan. Dat blijkt uit een collectie 16mm-films van militante filmmakers uit diverse landen, die Japans werden ingesproken om te worden getoond aan een Japans publiek. Dat voelde zich na de Tweede Wereldoorlog onderdrukt door de VS, en had niet alleen sympathie voor de Palestijnen maar identificeerde zich in hoge mate met hen.
Stilistisch variëren de films enorm. Er zitten interviews bij met PLO-kopstukken, documentaire impressies van het leven in vluchtelingenkampen, experimentele films en instructiefilms voor toeristische doeleinden. Mohanad Yaqubi put uit dit materiaal voor een film die gezien kan worden als mogelijke conclusie of epiloog. Hij laat zien hoe twee zeer verschillende volkeren zich verbonden kunnen voelen via beeld, maar stelt ook vragen. Waar ligt de grens tussen steun en propaganda? En in hoeverre is een lokale strijd internationaal te vertalen?
Luister: Regisseur Mohanad Yaqubi in gesprek met Kuleshov (Urgent.fm).
Lees: Een essay van Ivo De Kock over R21 a.k.a. RESTORING SOLIDARITY.
Anders dan eerder aangekondigd zal er geen Q&A plaatsvinden na de vertoning. Onze excuses voor het ongemak.
Bruno Ganz en Otto Sander spelen twee engelen die zich voortbewegen in een zwart-wit Berlijn (van net voor de val van de muur), waar zij de wereld rond hen ‘waarnemen en beschermen’. Ze zijn onzichtbaar voor iedereen, behalve voor onschuldige kinderogen.
De engelen trekken zich het lot aan van een oudere dichter, een Amerikaanse film- en tv-ster (Peter Falk die zichzelf speelt), en een Franse trapeziste. Maar terwijl ze deze drie mensen proberen te helpen, worstelt één van de engelen met zijn eigen verlangens: hij wil zelf ook gevoelens hebben, zowel emotioneel als fysiek.
Elke laatste dinsdag van de maand leidt ceremoniemeester Cyrus Vercammen een CULT-klassieker van formaat in.
Sleaze-koningin Divine leeft met haar zoon Crackers en haar 250 pond zware moeder Edie in een caravan, trots de titel 'most filthiest people alive' dragend. Maar competitie ligt op de loer: het echtpaar Raymond en Connie, dat vrouwelijke lifters kidnapt om ze vervolgens door hun butler te laten bezwangeren, zodat ze de baby's kunnen verkopen aan lesbische koppels. Divine gaat de strijd genadeloos aan.
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
1942. Wil en Lode zijn twee jonge hulpagenten in een bezet Antwerpen. Ze werken gedwongen mee aan de klopjacht op joden in hun stad. Maar tegelijk steunen ze ook het verzet. En te midden van alle chaos en geweld bloeit de liefde: Wil valt als een blok voor de charmes van Lode’s zus Yvette. Een cocktail van tegenstrijdige brengt hem aan de rand van de afgrond. Want hoe red je tegelijk jezelf, je geliefden en de joden uit de klauwen van de bezetter?
Vier personages, die door hun familie en gemeenschap als heksen of tovenaars worden beschouwd, zien hun paden elkaar kruisen in een magisch-realistisch Congo. Alleen door wederzijdse hulp en verzoening kunnen ze ontsnappen aan de vloek die op hen rust.
Charmant en eigenwijs liefdesverhaal waarin de ongebonden Etero tegen alle conventies in op een seksuele ontdekkingstocht gaat. Etero koestert haar vrijheid even veel als haar winkel en de bramen die ze plukt. In haar Georgische dorp is ze het middelpunt van geroddel omdat ze geen man heeft, maar toch is ze trots op haar onconventionele leven. Tot ze, na een bijna-doodervaring, als een blok voor leverancier Murman valt. Na 48 jaar maagdelijkheid en ongebondenheid komt Etero plots in een gepassioneerde seksuele wervelwind terecht, waarna ze voor de onvermijdelijke keuze komt te staan: alleen door of samen? Met veel charme en schilderachtig camerawerk meandert dit internationaal geprezen portret van een eigenwijze vrouw tussen het plezier van seksuele ontdekking en de bevrijdende zelfstandigheid van alleen zijn.
"Blackbird Blackbird Blackberry lijkt wel een door Wes Anderson ontworpen romcom, vol snoepjeskleuren, leuke outfits en hippe locaties die botsen met het kleinburgerlijke dorp van Etero." –De Standaard
"Het is indrukwekkend hoe weinig regisseur Elene Naveriani nodig heeft om te boeien. (...) een uitgesproken zinnelijke film, eerlijk in zijn ode aan fysiek genot. Een ontroerende ontmoeting met een bijzondere vrouw." – De Tijd
"De ingetogen karakterstudie – die volgens sommigen de van melancholie doordrongen romantiek van de Finse droogstoppel Aki Kaurismäki verenigt met de geneugten van een Elizabeth Strout-roman – moet het niet hebben van grote gebaren. De film brengt op subtiele wijze de botsing in kaart tussen oude tradities en voorzichtige tekenen van vooruitgang in het hedendaagse Georgië." – Enola
"De film brengt zijn boodschap toch – en vooral – met veel humor, fantasie en stemmige poëzie waardoor het je duizelt bij dit aangrijpende verhaal." – Knack Focus
Peter Weir was één van de sleutelfiguren van de Australian New Wave en met een diverse filmografie van vijftien films in 40 jaar waarvoor hij in 2022 de Academy Honorary Award ontving. We belichten drie unieke momenten uit zijn carrière die de versatiliteit van de regisseur illustreren.
Na een vliegtuigramp overleefd te hebben is Max Klein niet langer de persoon die hij was. Hij is niet meer in staat om met z'n oude leventje verder te gaan, heeft problemen met z'n vrouw Laura, en voelt zich onkwetsbaar. Als psycholoog Bill Perlman niet in staat blijkt om Max te helpen, zorgt deze ervoor dat hij een andere overlevende ontmoet, Carla Rodrigo, die vol schuldgevoel zit nadat haar baby bij de crash is omgekomen.
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Kunstleraar Samet werkt op een afgelegen plek in Anatolië in afwachting van overplaatsing naar Istanbul. Na een aantal onverwachte gebeurtenissen die hij zelf nauwelijks kan bevatten, verliest hij alle hoop om te ontsnappen aan zijn grimmige leven. Door de ontmoeting met zijn collega Nuray weet hij zijn twijfels en angsten echter in een nieuw perspectief te plaatsen.
"A ravishingly cinematic piece of work" - Screen Daily
"Another very absorbing movie from this unique director" - The Guardian
T. Lawrence Shannon (Richard Burton) wordt uit zijn predikantenambt ontzet wegens onzedig gedrag. Hij trekt naar Mexico en neemt er een job aan als reisgids. Hij begeleidt een groep vrouwen op een tour, maar laat zich al snel verleiden door een tienermeisje dat interesse toont in hem. Wanneer de tour een foute wending neemt, leidt Shannon de reisbus om naar een afgelegen hotel middenin de jungle, gerund door Maxine Faulk (Ava Gardner). De ontmoeting met een andere gast, Hannah Jelkes (Deborah Kerr) en haar grootvader, heeft een grote impact op Shannon en dwingt hem om zijn eigen demonen onder ogen te zien. Naar het gelijknamige Broadwaystuk van Tennessee Williams uit 1962.
"Het zal spijtig zijn als het gedaan is, dat weet ik zeker. Een project dat begin 2022 begon met een knagende spijt die mij 's nachts in bed kwam lastig vallen, drie podcastreeksen, twee en een half jaar touren en een boek... het komt allemaal aan zijn eind." Johan Terryn
"Ge moet u dat voorstellen : ge loopt over een strand, ge zijt helemaal alleen, gesteld op uw eigen gezelschap,
het is tegen de middag, de zon schijnt hard ook al is het februari, ge zijt de klif afgedaald om te gaan lezen, ge loopt langs de kliffen naar het plekje waar ge altijd komt liggen en lap: daar ligt ineens op uw pad een dolfijn. Wat zoudt gij doen? Want ineens zijt ge niet meer alleen op dat strand. Ineens is daar een ander leven… in dode vorm weliswaar… een ander verhaal dat uw pad kruist."
Op zoek naar wat het gevoel spijt in zijn leven komt doen, kruisen vele verhalen het pad van Johan Terryn. Elkeen vertelt hem over zijn of haar grote spijt. Elkeen is op zoek naar een manier om de spijt te verteren. Behalve die dode dolfijn dan, die ligt daar maar wat te rotten.
Tot Onze Grote Spijt van Johan Terryn is een wonderlijke reis doorheen het spijtverteringsstelsel. Een geestige conférence over dat éne gevoel dat we allemaal kennen en liefst niet willen hebben op ons sterfbed: spijt.
ROSA, DE KLEINE BLOEMENFEE is fantasierijk en herkenbaar voor jonge én volwassen kijkers. Iedereen is wel eens eenzaam of bang, toch? Maar deze fleurige animatiefilm toont hoe goede vrienden elkaar uitdagen en het beste in elkaar naar boven brengen.
Bloemenfee Rosa woont in een prachtige natuurwereld vol fantastische wezens. Maar Rosa is onzeker en bang. Het liefst zou ze voor altijd in haar rozenstruik blijven, al is ze daar erg eenzaam… Op een dag ontmoet Rosa de avontuurlijke vlinder Silke. Ondanks hun verschillende karakters worden ze meteen goede vrienden. Wanneer een gemene Steentrol Silke ontvoert, moet Rosa haar angsten wel overwinnen! Ze vertrekt op een gevaarlijke reis om Silke te redden.
Murdock has been behind the decks for ages, has played every possible festival and party around the globe and, of course, founded Rampage. His 2019 debut album “Stronger” hit millions of streams and tracks like Can’t Keep Me Down and Free are being sung by crowds all around the world. Time for his second album to drop!
X-Ray represents Murdock as a dj and an artist, hitting every single box of the broad spectrum of drum&bass, and the X-Ray show will do that as well and much more. The album drops January 26th and the next day sees Murdock step up to present the debut X-Ray show; a very special dj-set that includes exclusive bootlegs, remixes and VIPs, and a mindblowing audiovisual show. The show takes place at Antwerp’s downtown hotspot De Studio, a very special venue that is also home to the Rampage Pop Up Shop that weekend. There’s a very limited capacity so make sure you sign up asap. Sign up is available till December 10th and tickets go on sale December 12th. If you buy a ticket that day you can buy a hardcopy CD or vinyl at a huge discount too!
Hoe kunnen we ons leven zo lang mogelijk rekken? Sommigen zoeken hun heil in botox, vitaminesupplementen of yoga. Anderen vinden troost in een leven na de dood. Brain Freeze zet onze drang naar eeuwig leven in de schijnwerpers.
Verwacht van Tim Oelbrandt geen klassieke goochelshow. Hij mengt hypnose, theater én filmprojecties met livemuziek van Lili Grace. De magie doet de grens tussen fictie en werkelijkheid vervagen. Black Mirror, maar dan echt.
Tijdens Brain Freeze zit je voortdurend op het puntje van je stoel tot je misschien zélf op het podium gevraagd wordt. Tim leest je diepste gedachten, hij manipuleert de vrije wil en downloadt zomaar je herinneringen. Zelfs die zijn niet veilig met hem in de buurt. Maak dit mee, je gelooft je eigen ogen niet!
Lili Grace
De zussen Nelle en Dienne Bogaerts doen ongemeen boeiende dingen met twee stemmen, cello, keyboards en elektronica. In 2012 haalden ze de finale van Humo’s Rock Rally en ze deden voorprogramma’s voor onder meer Trentemøller, CocoRosie en Nils Frahm. Ze maakten muziek voor enkele theaterproducties en brachten ook een eerste EP uit. Nelle en Dienne staan naast Tim op het podium en zorgen voor de gedroomde dark-pop sfeer.
Peter Weir was één van de sleutelfiguren van de Australian New Wave en met een diverse filmografie van 15 films in 40 jaar waarvoor hij in 2022 de Academy Honorary Award ontving. We belichten drie unieke momenten uit zijn carrière die de versatiliteit van de regisseur illustreren.
Op Valentijnsdag 1900 maken de leerlingen van het Appleyard College een uitstapje naar Hanging Rock, om daar een picknick te houden. Vier meisjes besluiten wat te struinen in het landschap, maar tot schrik van hun medeleerlingen keert slechts één van hen terug.
"A spell-binding mystery fuelled by awe and wonder. Chilling and hypnotic... a remarkable work." The New York Observer
"Visually it probably is one of the most beautiful pix ever seen, with Aussie flora and fauna and wonderful blue skies. Everything has been carefully re-created with loving exactitude." - Variety
"Though, "Picnic at Hanging Rock" has immense feeling for an interest in the Australian landscape, it is anything but a picturesque or provincial film. Among other things it knows that there are some romantic longings, especially in the young, that are so overwhelming they simply cannot be contained. The result is a movie that is both spooky and sexy." - Vincent Canby, The New York Times
Vier personages, die door hun familie en gemeenschap als heksen of tovenaars worden beschouwd, zien hun paden elkaar kruisen in een magisch-realistisch Congo. Alleen door wederzijdse hulp en verzoening kunnen ze ontsnappen aan de vloek die op hen rust.
