Krachtig langspeeldebuut van regisseur Lumet. Een tiener wordt beschuldigd van de moord op zijn vader. Tijdens het proces moeten twaalf juryleden zich uitspreken over de vraag of de jongen schuldig is of niet. Tijdens de beraadslaging tussen de jury wordt duidelijk dat elke man zijn eigen (voor)oordelen heeft. Lumet zet in 12 ANGRY MEN de vraag over schuld, onschuld en bewijs centraal. De film speelt zich bijna volledig af in één kamertje.
Lumet nam de film op in een periode van 21 dagen en liet zijn 12 acteurs soms urenlang samen in een kamer zitten zonder opnames te maken om echte juryberaadslagingen te simuleren.
“If Lumet is not among the most famous of American directors, that is only because he ranges so widely he cannot be categorized. Few filmmakers have been so consistently respectful of the audience's intelligence”, noteert Amerikaans criticus Roger Ebert in zijn lovende bespreking van de film. En door dat respect voor de intelligentie van hun publiek, creëerden Lumet en Fonda een rechtbankdrama dat iconisch zou worden voor het genre.
"A penetrating, sensitive, and sometimes shocking dissection of the hearts and minds of men who obviously are something less than gods. It makes for taut, absorbing, and compelling drama that reaches far beyond the close confines of its jury room setting." - A.h. Weiler, The New York Times
"Few film directors can resist the urge to "open out" a story, to broaden the view and bring in as wide a variety of sets and locations as the narrative - and budget - will allow. The genius of Sidney Lumet's astonishingly powerful 12 Angry Men is that he does exactly the opposite: he takes an already small, claustrophobic space - a jury room - and makes it even more confined." - Marc Lee, The Telegraph
"Sidney Lumet's dazzling debut, based on Reginald Rose's teleplay, delivers a masterclass in the pure dynamism of acting, as Henry Fonda's reasonable doubt gradually sways the 11 other jurors from their various prejudices." - William Thomas, Empire
Een klein vakantiehuis aan de Baltische kust. De dagen zijn warm en het heeft al weken niet geregend. Vier jonge mensen komen bijeen, oude en nieuwe vrienden. De uitgedroogde bossen om hen heen beginnen te branden, net als hun emoties. Geluk, lust en liefde, maar ook jaloezie, wrok en spanningen. Ondertussen branden de bossen. En heel snel zijn de vlammen daar.
"Het zal spijtig zijn als het gedaan is, dat weet ik zeker. Een project dat begin 2022 begon met een knagende spijt die mij 's nachts in bed kwam lastig vallen, drie podcastreeksen, twee en een half jaar touren en een boek... het komt allemaal aan zijn eind." Johan Terryn
"Ge moet u dat voorstellen : ge loopt over een strand, ge zijt helemaal alleen, gesteld op uw eigen gezelschap,
het is tegen de middag, de zon schijnt hard ook al is het februari, ge zijt de klif afgedaald om te gaan lezen, ge loopt langs de kliffen naar het plekje waar ge altijd komt liggen en lap: daar ligt ineens op uw pad een dolfijn. Wat zoudt gij doen? Want ineens zijt ge niet meer alleen op dat strand. Ineens is daar een ander leven… in dode vorm weliswaar… een ander verhaal dat uw pad kruist."
Op zoek naar wat het gevoel spijt in zijn leven komt doen, kruisen vele verhalen het pad van Johan Terryn. Elkeen vertelt hem over zijn of haar grote spijt. Elkeen is op zoek naar een manier om de spijt te verteren. Behalve die dode dolfijn dan, die ligt daar maar wat te rotten.
Tot Onze Grote Spijt van Johan Terryn is een wonderlijke reis doorheen het spijtverteringsstelsel. Een geestige conférence over dat éne gevoel dat we allemaal kennen en liefst niet willen hebben op ons sterfbed: spijt.
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
L'ATALANTE is het verhaal van een binnenschipper en zijn jonge bruid. Voor hun huwelijksreis varen ze vanuit haar dorp, maar de jonge vrouw is het eentonige leventje aan boord al gauw beu. Als het schip aanlegt in Parijs, laat ze zich verleiden door het bonte nachtleven van de grootstad...
De jonggestorven Jean Vigo wist poëzie te puren uit de meest alledaagse dingen en situaties: zijn L'ATALANTE behoort dan ook tot het mooiste van de Franse cinema uit de jaren 30. Michel Simon steelt de film als de excentrieke stuurman Père Jules.
"The result is something utterly indescribable, partway between comedy and tragedy, romance and realism, film and dream. See it and swoon." - Time Out
Een klein vakantiehuis aan de Baltische kust. De dagen zijn warm en het heeft al weken niet geregend. Vier jonge mensen komen bijeen, oude en nieuwe vrienden. De uitgedroogde bossen om hen heen beginnen te branden, net als hun emoties. Geluk, lust en liefde, maar ook jaloezie, wrok en spanningen. Ondertussen branden de bossen. En heel snel zijn de vlammen daar.
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
Wat als het nu eens niet zó moeilijk zou zijn om je eigen gedachten en gevoelens te begrijpen? Wat als er al eeuwen geleden een helder begrip zou zijn gevormd over de link tussen je fysieke en mentale welzijn? En wat als die informatie vandaag de dag nog altijd zou kloppen en heel praktisch toe te passen valt in je leven?
“Elke keer wanneer ik mensen begeleid naar een meer evenwichtig eetpatroon, verbetert hun mentaal welzijn. Angsten die wegebben, depressies die tot het verleden gaan behoren, somberheid die plaatsmaakt voor een vredig gevoel,...” – Viviane Van Dyck
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Krachtig langspeeldebuut van regisseur Lumet. Een tiener wordt beschuldigd van de moord op zijn vader. Tijdens het proces moeten twaalf juryleden zich uitspreken over de vraag of de jongen schuldig is of niet. Tijdens de beraadslaging tussen de jury wordt duidelijk dat elke man zijn eigen (voor)oordelen heeft. Lumet zet in 12 ANGRY MEN de vraag over schuld, onschuld en bewijs centraal. De film speelt zich bijna volledig af in één kamertje.
Lumet nam de film op in een periode van 21 dagen en liet zijn 12 acteurs soms urenlang samen in een kamer zitten zonder opnames te maken om echte juryberaadslagingen te simuleren.
“If Lumet is not among the most famous of American directors, that is only because he ranges so widely he cannot be categorized. Few filmmakers have been so consistently respectful of the audience's intelligence”, noteert Amerikaans criticus Roger Ebert in zijn lovende bespreking van de film. En door dat respect voor de intelligentie van hun publiek, creëerden Lumet en Fonda een rechtbankdrama dat iconisch zou worden voor het genre.
"A penetrating, sensitive, and sometimes shocking dissection of the hearts and minds of men who obviously are something less than gods. It makes for taut, absorbing, and compelling drama that reaches far beyond the close confines of its jury room setting." - A.h. Weiler, The New York Times
"Few film directors can resist the urge to "open out" a story, to broaden the view and bring in as wide a variety of sets and locations as the narrative - and budget - will allow. The genius of Sidney Lumet's astonishingly powerful 12 Angry Men is that he does exactly the opposite: he takes an already small, claustrophobic space - a jury room - and makes it even more confined." - Marc Lee, The Telegraph
"Sidney Lumet's dazzling debut, based on Reginald Rose's teleplay, delivers a masterclass in the pure dynamism of acting, as Henry Fonda's reasonable doubt gradually sways the 11 other jurors from their various prejudices." - William Thomas, Empire
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
Een voorstelling over ‘hebben hebben hebben’ en hoe we al wat we delen toch liefst voor onszelf houden.
Ik heb een hamster.
Een trompet.
Een verkoudheid.
Een idee.
En dorst.
Stel: je buur ontdekt plots een bron op zijn grond. Hij steekt al dat water in flesjes, met een prijsplakkertje erop. En na een tijd komt er geen druppel water meer uit jouw kraan. Jij hebt dorst, en hij speelt met eendjes in zijn bad.
Met Alleman maakt Freek Mariën (winnaar Toneelschrijfprijs) een stuk over hoe raar het is dat je een hond kan ‘hebben’. Een kind. Een idee. Dat je een put in de grond kan boren en het water onder ieders voeten kan wegpompen, om het dan aan diezelfde mensen te verkopen, in plastic flessen met een labeltje op.
Verwacht absurde taalspielerei, op flessen getrokken logica en kinderachtig gesjacher. Voor zover dat niet allemaal hetzelfde is.
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Een voorstelling over ‘hebben hebben hebben’ en hoe we al wat we delen toch liefst voor onszelf houden.
Ik heb een hamster.
Een trompet.
Een verkoudheid.
Een idee.
En dorst.
Stel: je buur ontdekt plots een bron op zijn grond. Hij steekt al dat water in flesjes, met een prijsplakkertje erop. En na een tijd komt er geen druppel water meer uit jouw kraan. Jij hebt dorst, en hij speelt met eendjes in zijn bad.
Met Alleman maakt Freek Mariën (winnaar Toneelschrijfprijs) een stuk over hoe raar het is dat je een hond kan ‘hebben’. Een kind. Een idee. Dat je een put in de grond kan boren en het water onder ieders voeten kan wegpompen, om het dan aan diezelfde mensen te verkopen, in plastic flessen met een labeltje op.
Verwacht absurde taalspielerei, op flessen getrokken logica en kinderachtig gesjacher. Voor zover dat niet allemaal hetzelfde is.
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
Een klein vakantiehuis aan de Baltische kust. De dagen zijn warm en het heeft al weken niet geregend. Vier jonge mensen komen bijeen, oude en nieuwe vrienden. De uitgedroogde bossen om hen heen beginnen te branden, net als hun emoties. Geluk, lust en liefde, maar ook jaloezie, wrok en spanningen. Ondertussen branden de bossen. En heel snel zijn de vlammen daar.
In Bolivia zijn de gletsjers aan het smelten. Skiliftbediende Samuel kijkt uit een raam over het dak van de wereld. Generaties lang leefde en werkte zijn familie in de besneeuwde bergen, maar nu blijft de sneeuw weg. Terwijl wetenschappers onheilspellende veranderingen meten en bediscussiëren, eert Samuel de aloude berggeesten en hoopt hij dat de sneeuw in de toekomst weer terugkeert. In SAMUEL IN THE CLOUDS toont de Belgische filmmaker Pieter Van Eecke met adembenemende beelden van het Boliviaanse Andesgebergte de consequenties van klimaatverandering voor de Zuid-Amerikaanse bevolking. Ook op 5.000 meter hoogte begint de wereld er anders uit te zien.
"Majestueuze beelden van ruige berglandschappen" - Jos van der Burg, Het Parool
“Belgisch documentairemaker en milieuactivist Pieter Van Eecke trok maandenlang met de Aymaya-Indiaan de 5400 hoge berg op, waar de Bolivianen rituele dansen uitvoeren om de berggeesten om sneeuw te vragen. Maar sprookjes bestaan niet in de realiteit.” - Kurt Vandemaele, De Morgen
De 17de-eeuwse filosoof Blaise Pascal houdt de 21ste eeuw een lachspiegel voor. Filosofe Hanna Vandenbussche gebruikt zijn sarcasme en spitse quotes om ons de weg te wijzen naar zelfaanvaarding.
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
Een voorstelling over ‘hebben hebben hebben’ en hoe we al wat we delen toch liefst voor onszelf houden.
Ik heb een hamster.
Een trompet.
Een verkoudheid.
Een idee.
En dorst.
Stel: je buur ontdekt plots een bron op zijn grond. Hij steekt al dat water in flesjes, met een prijsplakkertje erop. En na een tijd komt er geen druppel water meer uit jouw kraan. Jij hebt dorst, en hij speelt met eendjes in zijn bad.
Met Alleman maakt Freek Mariën (winnaar Toneelschrijfprijs) een stuk over hoe raar het is dat je een hond kan ‘hebben’. Een kind. Een idee. Dat je een put in de grond kan boren en het water onder ieders voeten kan wegpompen, om het dan aan diezelfde mensen te verkopen, in plastic flessen met een labeltje op.
Verwacht absurde taalspielerei, op flessen getrokken logica en kinderachtig gesjacher. Voor zover dat niet allemaal hetzelfde is.
Een voorstelling over ‘hebben hebben hebben’ en hoe we al wat we delen toch liefst voor onszelf houden.
Ik heb een hamster.
Een trompet.
Een verkoudheid.
Een idee.
En dorst.
Stel: je buur ontdekt plots een bron op zijn grond. Hij steekt al dat water in flesjes, met een prijsplakkertje erop. En na een tijd komt er geen druppel water meer uit jouw kraan. Jij hebt dorst, en hij speelt met eendjes in zijn bad.
Met Alleman maakt Freek Mariën (winnaar Toneelschrijfprijs) een stuk over hoe raar het is dat je een hond kan ‘hebben’. Een kind. Een idee. Dat je een put in de grond kan boren en het water onder ieders voeten kan wegpompen, om het dan aan diezelfde mensen te verkopen, in plastic flessen met een labeltje op.
Verwacht absurde taalspielerei, op flessen getrokken logica en kinderachtig gesjacher. Voor zover dat niet allemaal hetzelfde is.
Een klein vakantiehuis aan de Baltische kust. De dagen zijn warm en het heeft al weken niet geregend. Vier jonge mensen komen bijeen, oude en nieuwe vrienden. De uitgedroogde bossen om hen heen beginnen te branden, net als hun emoties. Geluk, lust en liefde, maar ook jaloezie, wrok en spanningen. Ondertussen branden de bossen. En heel snel zijn de vlammen daar.
FOMOFILM richt elke maand de schijnwerpers op één bijzondere film. Deze maand kiezen ze voor de winnaar van de University of Antwerp Award tijdens de 2022 editie van het MOOOV-festival: COSTA BRAVA, LEBANON.
De vrijgevochten familie Badri is ontsnapt aan de giftige vervuiling van Beiroet door toevlucht te zoeken in het utopische berghuis dat ze hebben gebouwd. Maar onverwacht wordt er een stortplaats voor vuilnis aangelegd vlak buiten hun omheining, waardoor het afval van een heel land op hun stoep terechtkomt. Naarmate het afval toeneemt, nemen ook de spanningen tussen weggaan en weerstand bieden toe, waardoor hun idyllische huis en de eenheid van hun familie worden bedreigd.
Een initiatief van MOOOV!
«A terrific feature debut from Mounia Akl which works both as a compelling domestic drama and an elegant political allegory.» SCREEN INTERNATIONAL
«A heartfelt charmer.» VARIETY
«Compelling. When it comes to individual people and their hopes, fears and desires, Akl has a talent for both the surreal flourish and the grounded insight.» THE HOLLYWOOD REPORTER
“Ambitious… smart and sensitive.” – Austin Consadine, The New York Times
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
Kid, een jongen van zeven jaar, woont samen met zijn alleenstaande moeder en zijn broer Billy op een boerderij. Ofschoon de situatie thuis niet makkelijk is, voelt Kid zich veilig en geborgen bij zijn mama. Op een dag slaat het noodlot toe en moeten de twee jongens naar hun nonkel en tante verhuizen. Uit zijn lood geslagen door deze nieuwe situatie, isoleert Kid zich steeds meer. In zijn hartje blijft de hoop leven op een dag weer bij zijn mama te zijn.
Luka, een jonge ambitieuze soldaat, vestigt zich in het legendarische Fort Kairos waar heldhaftige krijgers de overblijfselen van de beschaving verdedigen. Zijn hoop om als elite-sluipschutter te dienen blijkt ijdel wanneer hij wordt toegewezen aan de onderhoudsploeg en zich moet onderwerpen aan de strikte code van Kairos: gehoorzaamheid-uithoudingsvermogen-opoffering. Terwijl hij in rang opklimt, vindt Luka kracht en vreugde in zijn vriendschap met Konstantin, een raadselachtige radaringenieur, en Geronimo, een luchthartige soldaat. Geïnspireerd op Dino Buzatti’s geroemde boek 'De Woestijn van de Tartaren’, schept Jessica Woodworth (KHADAK, ALTIPLANO) met LUKA een wereld in dreigend zwart-wit met onheilspellend sound design.
"Visually arresting, spectacular settings and a magnetic Geraldine Chaplin." - Screen
“Een volstrekt unieke beeldvertelling" - De Filmkrant
"Een doelbewust ongrijpbare vertelling over het menselijk verlangen naar een vijand." - Het Parool
“Voortreffelijk zwart-witcamerawerk” - De Volkskrant
"Als toekomstvisioen is Luka ronduit onheilspellend, maar Jessica Woodworth verlicht de spanning met onderhuidse humor en een magisch-realistische toets" - De Morgen
"Wie zich laat meeslepen wordt beloond met intimiteit en bedwelmende choreografieën" - De Standaard
Het Brussels Art Film Festival (BAFF) biedt jaarlijks een selectie documentaires over kunst in nationale competitie, een internationale selectie buiten competitie, vertoningen voor jong publiek en andere evenementen overal in België. In DE CINEMA vertonen we een uitdagende double-bill, verbonden door een reflectie over de Belgische koloniale onderneming in Congo. In SPEECH FOR A MELTING STATUE (Collectif Faire-part, 2023. 10') oefent dichter Marie Paule Mugeni een speech, ter voorbereiding van de verwijdering van het standbeeld van Leopold II in Brussel.
Filmessay BROKEN VIEW (Hannes Verhoustraete, 2023. 74') analyseert de rol van beelden in de Belgische koloniale propaganda. Centraal staat de toverlantaarn en de rol die de bijzondere beeldprojector speelde in het verankeren van Congo in het collectieve bewustzijn.
Wrijving geeft vonken!
Deze herfst zoekt Grafixx naar spanningen binnen het werkveld van strip, illustratie en grafiek. De botsende ideeën van een nieuwe selectie internationale kunstenaars ontvouwen zich in tentoonstellingen, workshops, lezingen, screenings, performances en het onmisbare zine fest, met publicaties in kleine oplage van over de hele wereld — een zinderende boost voor oog en brein, voor jong en oud!
Met o.a.: Chris Ware (US), Sophie Artz (DE), Yingda Dong (CH), Sassafras De Bruyn (BE), Antoine Cossé (FR), Maria Medem (ES), ...
“Elf jaar geleden werd ik huiskunstenaar bij De Studio. Ik kreeg er een gezellig atelier in een warm huis, en de kans om evenementen rond illustratie en strip te programmeren. Grafixx is een uniek festival dat een leemte vult in het literaire landschap. Het volgt een duidelijke lijn waarbij artistiek experiment voorop staat. Toch spreekt het een breed publiek aan en blijft het laagdrempelig. Grafixx is niet bang om buiten de lijntjes van medium en genre te kleuren. We bouwen samen met de bezoekers aan een waardevol netwerk voor beginnende en gevestigde auteurs." – Ephameron, curator Grafixx
Luka, een jonge ambitieuze soldaat, vestigt zich in het legendarische Fort Kairos waar heldhaftige krijgers de overblijfselen van de beschaving verdedigen. Zijn hoop om als elite-sluipschutter te dienen blijkt ijdel wanneer hij wordt toegewezen aan de onderhoudsploeg en zich moet onderwerpen aan de strikte code van Kairos: gehoorzaamheid-uithoudingsvermogen-opoffering. Terwijl hij in rang opklimt, vindt Luka kracht en vreugde in zijn vriendschap met Konstantin, een raadselachtige radaringenieur, en Geronimo, een luchthartige soldaat. Geïnspireerd op Dino Buzatti’s geroemde boek 'De Woestijn van de Tartaren’, schept Jessica Woodworth (KHADAK, ALTIPLANO) met LUKA een wereld in dreigend zwart-wit met onheilspellend sound design.
"Visually arresting, spectacular settings and a magnetic Geraldine Chaplin." - Screen
“Een volstrekt unieke beeldvertelling" - De Filmkrant
"Een doelbewust ongrijpbare vertelling over het menselijk verlangen naar een vijand." - Het Parool
“Voortreffelijk zwart-witcamerawerk” - De Volkskrant
"Als toekomstvisioen is Luka ronduit onheilspellend, maar Jessica Woodworth verlicht de spanning met onderhuidse humor en een magisch-realistische toets" - De Morgen
"Wie zich laat meeslepen wordt beloond met intimiteit en bedwelmende choreografieën" - De Standaard
Vijf jaar geleden verdween de 14-jarige Lisa uit het leven van haar ouders Lukas en Grace. Geen duidelijk spoor, geen afscheid, ze is verdwenen en de kans dat ze ooit terugkomt is erg klein.
Nu na vijf jaar lijken Lukas en Grace hun normale leven weer te hebben opgepakt. Door de dagelijkse sleur lijkt er geen plek meer voor diepgaande gesprekken, zo wordt het verdriet en gemis uit de weg gegaan. Maar de verdwijning van hun dochter heeft hen diep gekwetst.
Door een vreemd toeval verschijnt Lisa uit het niets weer in hun leven. Een vroegere vriend van hun dochter komt toevallig op bezoek. Dit lijkt een voorbode voor meer vreemde situaties.
Ragfijne beschrijving van de ontwrichting van een veilige wereld
Een vrouw en een man leven in een huis op een duin met zicht op de zee. Hun leven lijkt perfect harmonieus tot de ochtend waarop er lichamen aanspoelen op de kust. Hun veilige wereld verdwijnt, beminnen wordt ontwijken, en de zee brengt hen naar een wereld die ze nooit in het echt hadden gezien. Gescheiden zoeken ze wanhopig naar de herinneringen aan hoe het ooit was, naar wat hen bindt, naar een spoortje hoop aan de horizon.
Brandingen is een pijnlijk en ragfijn portret van een relatie. Gehavend door de actualiteiten die we in het alledaagse leven liever negeren, beweegt ze richtingloos naar een nieuw leven waar niets meer is zoals het was.
Tim Oelbrandt combineert magie, illusie en theater op magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Spirals gaat over een man die zodanig op zichzelf is dat hij het verschil niet meer voelt tussen het echte leven buiten en zijn fantasiewereld binnen.
Tim schildert scène per scène een droomwereld, ondersteund door prachtige muziek. Een droomfabriekje dat aangestuurd wordt door de manipulatie van de objecten en de kracht van illusie. Met als pièce de résistance een installatie die doet denken aan Jules Verne of aan de bouwsels van Royal de Luxe.
