Onafwendbare verlangens voor zijn mannelijke cliënt confronteren een psycholoog met zijn eigen binnenwereld; het is de enige manier om erachter te komen wie hij werkelijk is. EASY TIGER is een intiem portret van een kwetsbare man te midden van een ware romance.

Deze auteursfilm onderzoekt hoe het medium film kan worden herdacht en ingezet om lichamelijkheid als narratief voor de lens te plaatsen, en hoe eenzelfde audiovisueel werk voor zowel een horende als een andershorende kijker zoveel mogelijk eenzelfde ervaring oplevert. 

Een verlegen wiskundestudent gaat op vakantie in Dinard voordat hij zijn eerste job start. Hij hoopt dat het meisje waarop hij verliefd is hem zal vergezellen maar sluit al snel vriendschap met een ander meisje dat in het dorp werkt. Zij stelt hem op haar beurt voor aan een ander meisje dat een oogje op hem heeft. De stille jongeman komt zo voor een romantisch dilemma te staan…

‘Tegenover het horizontale van de diepblauwe zee en de azuurblauwe lucht werkt Rohmer verticaal, in de diepte. Samen met zijn spitsbroeder Jacques Rivette zet Eric Rohmer uitdagende en speelse pirouettes in elkaar, waarin meisjes spartelend in een moeras van (tegenstrijdige) gevoelens, vaak aanbotsen tegen nonchalant-verliefde jongens. Ook bij de zoveelste variante blijven de door Rohmer vertelde liefdesperikelen echter verfrissend echt, ondeugend en guitig. Conte d’été, gebotteld met sprankelende dialogen, is over(h)eerlijke cinema. Flou omlijnd als een potloodschets. Vluchtig als een aquarel, ijl als de zomerlucht…’

Freddy Sartor in: Film & Televisie, Video, nr. 463, juli 1996, p. 5

‘The unstable vagaries of emotion, desire, and yearning, mapped onto and pitted against contrastive certainties of time and place; the relationship between work and leisure as a correlative of public and private selfhood; the collision of and conflict between decision and (self)justification and of respective masculine and feminine attitudes to and requirements from romantic attachment; these are Rohmer’s thematic stock in trade.’

Adam Bingham in: Cineaste, Vol. XL, nr. 4, Fall 2015, p. 63

William gaat gebukt onder de gruweldaden die hij pleegde als soldaat in Irak. Na een verblijf in de gevangenis, vindt hij zichzelf opnieuw uit als professioneel pokerspeler. Op een dag wordt hij benaderd door Cirk, een kwetsbare jonge man die zijn vader verloor. Cirk wil maar één ding: wraak op de kolonel die volgens hem verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader. In zijn vriendschap met Cirk ziet William een kans om eindelijk iets goed te doen in zijn leven.

Paul Schrader - het genie achter de scenario’s van Taxi Driver en Raging Bull - komt 5 jaar na zijn Oscargenomineerde film First Reformed met een nieuw, indringend en duister portret van een gekwelde antiheld die wanhopig snakt naar verlossing. Schrader kan als geen ander de innerlijke strijd van een getormenteerde ziel portretteren, deze keer in de vorm van een loner die zijn dagen doorbrengt in de banale en eenzame nepwereld van casino’s. Een pikzwarte reflectie op schuld, boete en verlossing met een onvergetelijke acteerprestatie van Oscar Isaac (Inside Llewyn Davis).

‘Dans le cinéma tardif de Schrader, la place publique est devenue un champ clos où l’antihéros n’est plus seul à porter un masque. Autour de tables de joueurs de cartes de The Walker puis de The Card Counter, chacun utilise sa poker face, son masque stratégique […]. C’est que la mélancholie est désormais largement partagée: de film en film se dessine la reminiscence d’une horreur commune qui ne cesse de faire retour, de glisser sur le monde comme un résidu.’

Yal Sadat in: Cahiers du cinema, nr. 782, décembre 2021, p. 27

‘Like Bresson, Schrader repeatedly lingers on an empty room as Tell moves in and out of the frame. As if cleansing himself of the gaudy casino decor with a blanket of purity, each night he enigmatically wraps his hotel furniture in white sheets. Like Bresson’s country priest and pickpocket, Tell pours out his anguish at night onto an empty page as both prayer and confession.’

Robert Ribera in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 1, winter 2021, p. 50

Zijn buren kunnen het niet meer aan. Elke keer als Sebastián van huis is, gaat het gejank van zijn hond door merg en been. Moet het eenzame beestje dan toch maar mee naar kantoor? Sebastiáns werkgever wil daar niets van weten. Ontslag nemen is ook een optie, hoewel het leven van de dertiger daar niet bepaald gemakkelijker van wordt. In El perro que no calla hopt deze jonge Argentijn lijdzaam van baan naar baan. Klagen doet hij nooit, maar het ongemak straalt van hem af. Woorden heeft hoofdrolspeler Daniel Katz daar niet voor nodig, wel een onhandige omhelzing, even wegstaren tijdens een gesprek. Sebastiáns gelaten houding krijgt soms iets komisch, hoewel zijn beproevingen ook zeker medelijden opwekken. Regisseur Ana Katz vindt zo met haar zwart-witfilm, die per scène vooruitspringt in de tijd, een fijne balans tussen ingevoeld drama en licht absurdisme. Vooral richting het slot zorgt dat voor verrassend geestige vondsten.

Lola krijgt een paniekerig telefoontje van haar vriend Manni. Hij moet binnen 20 minuten 100.000 Deutsche marks leveren aan maffiabaas Ronnie, maar is de geldzak kwijtgespeeld. Lola verzekert Manni dat ze het geld op tijd tot bij hem kan krijgen, zoniet zal hij een supermarkt beroven. Lola begint te rennen en verschillende kleine gebeurtenissen op haar weg resulteren in drie alternatieve verhaallijnen. Dit verhaal over toeval en lotsbestemming is volledig opgebouwd rond regisseur Tom Tykwers obsessie met tijd. Tywker creëert met LOLA RENNT een soort tijdsmachine, waarin alles wat er gebeurt afhangt van kleine toevalligheden. Franka Potente is perfect gecast als de roodharige Lola en levert een dynamische performance af die de hartslag van de film bepaalt.

‘”Run Lola Run is a movie about the possibilities of the world, of life, and of cinema,” Tykwer told his crew. Tykwer’s ludic sensibility shapes the film’s formal qualities (the aesthetic rules of the game), as well as informing the film’s themes: of time, determinism, and possibility. The dialectical play helps keep it all alive. And what is the life possibility driving the film’s basic narrative? Well, love, of course, as in any typical Hegelian movie romance.’

Tom Whalen in: Film Quarterly, Vol. 53, nr. 3, Spring 2000, p. 38

De Electro-Nuclear City (ENC) was ooit deel van een ambitieuze Russisch-Cubaanse onderneming om in Juragua de eerste kerncentrale van de Caraïben te bouwen. Maar met de val van de Sovjet-Unie kwam alles tot stilstand. Decennia later is het ‘project van de eeuw’, zoals het genoemd werd, nog altijd onafgemaakt en torent de enorme koepel als een totempaal boven de troosteloze woonkazernes uit. Carlos Quintela situeerde zijn tweede speelfilm op deze fascinerende plaats, waar de arbeiders destijds gehuisvest werden. LA OBRA DEL SIGLO is gedraaid in passend zwart-wit. Gelardeerd met fraai en uniek archiefmateriaal van de Cubaanse televisie, dat een rooskleuriger en strijdbaarder beeld geeft van de stand van zaken, draagt het bij aan de sociaal-realistische sfeer, die geleidelijk plaatsmaakt voor een surreële, soms absurdistische beklemming.

In een appartement zien drie generaties Cubaanse mannen - zoon Leo, vader Rafael, grootvader Otto - zich door omstandigheden gedwongen om samen te wonen. Ieder van hen geeft een gezicht aan een andere vorm van vermoeidheid en tussen de lijnen van hun interactie lees je een diepe, intergenerationele teleurstelling.

Homer Smith, een manusje-van-alles, trekt richting Westen op zoek naar werk. Onderweg stopt hij bij een afgelegen boerderij in de woestijn op zoek naar water voor zijn oververhitte wagen. De boerderij wordt bewoond en bewerkt door een congregatie Oost-Europese nonnen, die weinig tot geen Engels spreken. De groep wordt geleid door Mother Maria, die ervan overtuigd is dat Homer gestuurd werd door God om een kapel te bouwen in de woestijn.

De rol van Smith bezorgde Sidney Poitier als eerste zwarte acteur de Academy Award voor Beste Acteur. De culturele verwarring, vreugdevolle muziek en taalbarrières maken de film een fijne komedie. De multiculturele setting en de opvoering van een zwarte man als reddende engel van een groep blanke nonnen werd in de jaren 60 nog steeds ongewoon geacht. Maar LILIES OF THE FIELD zet de rassenkwestie naast zich neer en focust op mensen die doen wat mensen zouden moeten doen: samen leven en werken, elkaar helpen en samen leren en groeien.

Drie mannen in uniform simuleren ergens in de Cubaanse jungle een missie in Angola. Van Midden jaren 70 tot eind jaren 80, steunden Cubaanse troepen de MPLA (People’s Movement for the Liberation of Angola). De drie veteranen oefenen manoeuvres met een machete, of smeren zichzelf in met modder als camouflage, en trekken dan dieper en dieper de dichtbegroeide jungle in. De kijker weet nooit exact waar ze heengaan of waarom. We horen dat ze bevelen opvolgen, en de strijd moeten verderzetten. Ze zijn voor altijd revolutionairen. De hybride documentaire ENTRE PERRO Y LOBO vertelt het verhaal van een aanhoudende revolutionaire strijd, waarin de betrokken mannen pas langzaamaan vragen beginnen te stellen. Het drietal wordt omgeven door regen, mist en dauw, bladeren en takken. En het is die natuur die de revolutionaire slogans en gedachten doet afsterven. Met een nabespreking van regisseur Irene Gutiérrez op 16 maart.

Het Cubaanse hotel Nueva Isla was in lang vervlogen tijden een plek van grandeur, gevuld met gasten en rumoer. Nu is het een vervallen ruïne, waar stukken plafond naar beneden komen en vocht de muren aanvreet. Toch wordt het gebouw nog bewoond, door de oude Jorge met zijn trouwe hond, en een paar van zijn vrienden, die geen ander onderdak hebben. Zijn gloriejaren beleefde Jorge als ambtenaar in een streng maar vitaal geregeerd Cuba. Nu brengt hij zijn dagen door met peuteren en graven - want als je goed zoekt, liggen er memorabilia begraven onder het puin. De andere bewoners hebben meer realiteitszin en verlaten een voor een het onttakelde pand. In liefdevolle, rustige beelden wordt de oude man gevolgd in zijn dagelijkse bezigheden - het ‘onderhoud’ aan het hotel, de gesprekken met zijn medebewoners, de liefdesrelatie die hij met een vrouw in zijn geïmproviseerde woning onderhoudt; met lieve woorden en een voorzichtige dans op muziek die herinnert aan een tijdperk dat voorgoed voorbij is.

Zijn buren kunnen het niet meer aan. Elke keer als Sebastián van huis is, gaat het gejank van zijn hond door merg en been. Moet het eenzame beestje dan toch maar mee naar kantoor? Sebastiáns werkgever wil daar niets van weten. Ontslag nemen is ook een optie, hoewel het leven van de dertiger daar niet bepaald gemakkelijker van wordt. In El perro que no calla hopt deze jonge Argentijn lijdzaam van baan naar baan. Klagen doet hij nooit, maar het ongemak straalt van hem af. Woorden heeft hoofdrolspeler Daniel Katz daar niet voor nodig, wel een onhandige omhelzing, even wegstaren tijdens een gesprek. Sebastiáns gelaten houding krijgt soms iets komisch, hoewel zijn beproevingen ook zeker medelijden opwekken. Regisseur Ana Katz vindt zo met haar zwart-witfilm, die per scène vooruitspringt in de tijd, een fijne balans tussen ingevoeld drama en licht absurdisme. Vooral richting het slot zorgt dat voor verrassend geestige vondsten.

Een jong pasgetrouwd koppel huurt een kamer in een pension in Londen. Het pension wordt uitgebaat door een alcoholverslaafde vrouw en haar zoon Olaf, een perverse dwerg. Op een zolderkamer van het huis houdt Olaf vrouwen gevangen die hij misbruikt en laat misbruiken door betalende mannen. De vrouwen worden gedrogeerd, geslagen, en in heroïneverslaafde prostituees veranderd. En Olaf en zijn moeder richten hun pijlen al snel op de jonge vrouw, die net samen met haar man in het pension introk. De Cult van deze maand, met inleiding van Cyrus Vercammen.

Harrison Ford speelt Rick Deckard, een politieagent op rust in Los Angeles. L.A. is een multiculturele dystopie van bedrijfsreclame, vervuiling en vliegende auto’s. Haar bewoners zijn replicanten, menselijke robots met een korte levensduur, die gebouwd worden door de Tyrell Coporation voor het gebruik bij gevaarlijke, buitenwereldse kolonisatie. Deckard werkte als succesvolle blade runner, een benaming voor detectives die afvallige replicanten opsporen en uitschakelen. Deckard wordt opgeroepen om een laatste job uit te voeren: vier replicanten, onder leiding van Roy Batty, zijn ontsnapt en kaapten een ruimteschip op weg naar de aarde. Blade Runner bevraagt wat het is om mens te zijn en waarom het leven zo kostbaar is. Een visueel uitzonderlijk scifi meesterwerk.

"Het feit dat we hier een kwarteeuw later zitten om over Blade Runner te praten, geeft aan dat deze film van speciale betekenis in je carrière is.

Rutger Hauer: Dat is ook zo. Het is een unieke film. Niet alleen voor mij maar voor de hele wereld. Voor mij persoonlijk? Hoeveel films zoals deze denk je dat een acteur kan maken? Er zijn maar weinig acteurs die aan zo’n film hebben meegewerkt en er is maar één Blade Runner. Het is een moment waar alles heel erg mooi klikte. De elementen, en dat zijn er vast tienduizend, bepaalden dat we hier nu zitten. Die momenten zijn aan elkaar geregen. Niemand die het zo kan bedenken. Het is zo gebeurd […] Films zoals deze, zo zie je er niet veel. En er zit grote leerstof in. Het is een goed voorbeeld. Dit soort film wordt niet meer gemaakt, nooit meer. Er is geen tweede Ridley Scott en het geld om zo’n film nu te maken is er niet. Ook dat is de vergankelijkheid van de momenten. Het is voorbij. De wil, het begrip, het geld, de kundigheid, het is bijna niet meer op te brengen. Het is heel moeilijk om mensen uit te leggen wat het speciale is, ze moeten er maar naar kijken."

Rutger Hauer in een interview met Ivo De Kock in: Filmmagie, nr. 584, april 2008, p. 48

Zijn buren kunnen het niet meer aan. Elke keer als Sebastián van huis is, gaat het gejank van zijn hond door merg en been. Moet het eenzame beestje dan toch maar mee naar kantoor? Sebastiáns werkgever wil daar niets van weten. Ontslag nemen is ook een optie, hoewel het leven van de dertiger daar niet bepaald gemakkelijker van wordt. In El perro que no calla hopt deze jonge Argentijn lijdzaam van baan naar baan. Klagen doet hij nooit, maar het ongemak straalt van hem af. Woorden heeft hoofdrolspeler Daniel Katz daar niet voor nodig, wel een onhandige omhelzing, even wegstaren tijdens een gesprek. Sebastiáns gelaten houding krijgt soms iets komisch, hoewel zijn beproevingen ook zeker medelijden opwekken. Regisseur Ana Katz vindt zo met haar zwart-witfilm, die per scène vooruitspringt in de tijd, een fijne balans tussen ingevoeld drama en licht absurdisme. Vooral richting het slot zorgt dat voor verrassend geestige vondsten.

Een beroemde politicus (Jérémie Renier) wordt beschuldigd van de moord op zijn vrouw (Alma Jodorowsky), die op een nacht dood wordt aangetroffen in hun hotelkamer aan de Noordzee. Filmmaker Stephan Streker, die in 2016 een verpletterende indruk maakte met zijn diepmenselijk familiedrama 'Noces' koos er opnieuw voor om zich losjes de laten inspireren door een waargebeurd verhaal.

Hier heet de Waalse politicus Bernard Wesphael echter Louis Derieux en valt hij voor de charmes van radiopresentatrice Maeva. Hun relatie is onstuimig en grillig en kent een brutaal einde. Niemand is echter getuige van de moord en toch heeft bijna iedereen een standpunt over de schuld of onschuld van de politicus. Maar weet hij het zelf eigenlijk wel? De film plaats je ook als kijker in een positie waarbij je diepste overtuigingen op de proef worden gesteld.

“Met zijn fraaie beelden en desoriënterende montage is L’ennemi sowieso een beklijvende filmervaring, maar het belangrijkste deel speelt zich na de eindgeneriek af, in het hoofd van de kijker.” – De Morgen

“Een sfeervol suspensedrama met een intense Jérémie Renier.” – Knack FOCUS

Lees meer: 

‘Natuurlijk heb ik niet met Bernard Wesphael gesproken’ - Ruben Aerts in HUMBUG

Zijn buren kunnen het niet meer aan. Elke keer als Sebastián van huis is, gaat het gejank van zijn hond door merg en been. Moet het eenzame beestje dan toch maar mee naar kantoor? Sebastiáns werkgever wil daar niets van weten. Ontslag nemen is ook een optie, hoewel het leven van de dertiger daar niet bepaald gemakkelijker van wordt. In El perro que no calla hopt deze jonge Argentijn lijdzaam van baan naar baan. Klagen doet hij nooit, maar het ongemak straalt van hem af. Woorden heeft hoofdrolspeler Daniel Katz daar niet voor nodig, wel een onhandige omhelzing, even wegstaren tijdens een gesprek. Sebastiáns gelaten houding krijgt soms iets komisch, hoewel zijn beproevingen ook zeker medelijden opwekken. Regisseur Ana Katz vindt zo met haar zwart-witfilm, die per scène vooruitspringt in de tijd, een fijne balans tussen ingevoeld drama en licht absurdisme. Vooral richting het slot zorgt dat voor verrassend geestige vondsten.

Emma Seligmans heerlijk nerveuze komedie SHIVA BABY volgt studente Danielle, die na een bezoekje aan haar sugar daddy, op weg is naar een joodse dodenwake.  Daar ontmoet ze haar ouders, wat op zich al voldoende is voor een piek in haar stressniveau. Jammer genoeg stopt het daar niet voor Danielles arme zenuwen. Vragen over haar toekomstplannen, een nakende confrontatie met een oude vlam en onzekerheid over wie er nu juist gestorven is, zijn nog maar de voorbode van wat haar te wachten staat tijdens deze onfortuinlijke namiddag. Wanneer haar sugar daddy met zijn vrouw en kind op de begrafenis verschijnt, wordt Danielles ongemakkelijke situatie pas echt onhoudbaar.

Regisseur-scenarist Emma Seligman gebruikte haar gelijknamige kortfilm als basis voor dit speelfilmdebuut. SHIVA BABY is een pijnlijk grappige film die zowel universeel herkenbaar is in het neerzetten van disfunctionele familiedynamieken als zeer specifiek in de clash tussen Danielles persoonlijke keuzes en de verwachtingen van haar religieuze joodse gemeenschap. Danielle lijkt moederziel alleen te zijn op de drukbevolkte shiva en elke ruimte in het huis brengt nieuwe onaangenaamheden voor de gespannen leading lady. Actrice Rachel Sennott slaat de perfecte toon tussen ergernis, vernedering en schaamte met een ongelooflijke komische timing. Elke oogrol, scheve blik, valse glimlach en snedige opmerking is een schot in de roos.  Het spervuur aan snelle dialogen wordt afgelost door close-ups en ongemakkelijke stilte. Seligmans script en regie en Sennotts performance worden versterkt door de cinematografie van Maria Rusche. De somberte van het huis in de rouw met de haast slapstick ontwikkelingen in Danielles persoonlijke leven worden gevat in een claustrofobische choreografie. Ariel Marx’ muzikale score brengt Danielles innerlijke chaos helemaal tot uiting op een bedje van strijkers. Pijnlijk – maar tegelijk onweerstaanbaar – om te zien.

‘Shiva Baby explores the horror of the mundane. Danielle’s misplaced phone becomes a ticking time bomb, ready to explode at any moment and expose the reality of her situation. The threat of having to hold the screaming baby of her sugar daddy and his aggressively perfect ‘shiksa princess’ wife looms over her like an ominous presence.’

Flora Spencer Grant in: Little White Lies, nr. 89, juni/juli 2021, p. 72

Lees meer:

‘Ik wilde sekswerk niet als een laatste redmiddel wegzetten’ - interview met Emma Seligman door Johannes De Breuker in HUMBUG

english below

FRESA Y CHOCOLATE gaat over de ontluikende vriendschap tussen twee mannen, die op het eerste gezicht erg verschillend lijken maar meer met elkaar gemeen hebben dan ze vooraf dachten. De heteroseksuele Marxist David stort zich op zijn opleiding om zijn liefdesverdriet te vergeten. Bij toeval ontmoet hij de iets oudere – en flamboyant homoseksueel – Diego op een terras. Hoewel het in eerste instantie Diego’s bedoeling is om David te verleiden, bloeit langzaamaan een indringende platonische relatie tussen de twee mannen op. Diego’s huis staat vol (verboden) literatuur, kunstwerken, operamuziek en illegale sterke drank en David is daar maar wat geïnteresseerd in.

FRESA Y CHOCOLATE is in meerdere opzichten een opmerkelijke film. Zo was het destijds de eerste film uit het communistische Cuba die een commerciële release kreeg in de Verenigde Staten. De film kreeg bovendien een Oscarnominatie voor Beste Buitenlandse Film. Regisseur Tomás Gutiérrez Alea, die zijn carrière ooit begon als aanhanger van Fidel Castro en voor de rebellenleider documentaires maakte van en over de revolutie, geeft in zijn film openlijk kritiek op Castro’s intolerante regering. Cubaanse bannelingen beschouwden Gutiérrez’ film echter als propaganda, juist omdat FRESA Y CHOCOLATE het idee geeft met zulke kritiek weg te kunnen komen. Wat zeker is: FRESA Y CHOCOLATE is een sterk komisch drama dat speelt met de verwachtingen van de kijker in een onderdrukkend sociaal-politiek klimaat.

Deze film maakt deel uit van het Latijns-Amerikaanse filmfestival KINOLATINO, dat van 12 tot 19 april plaatsvindt in De Cinema.

Lees meer:
“‘Strawberry and Chocolate’ and the Oscar”
Exclusive excerpt from the forthcoming biography of Tomás Gutiérrez Alea - Juan Antonio García Borrero in Cuban Art News
Kanttekeningen bij de revolutie - Eddy van der Meer in de Filmkrant

ENG
The film is in Spanish with English subtitles

FRESA Y CHOCOLATE is about the blossoming friendship between two men who seem very different at first sight but have more in common than they think. The heterosexual Marxist David dives into his studies to forget his broken heart. By chance, he meets the somewhat older – and flamboyant homosexual – Diego on a terrace. Although Diego's first intention is to seduce David, slowly, an intense platonic relationship flourishes between the two men. Diego's house is full of (forbidden) literature, art, opera music and illegal liquor, and David is very interested.

This film is part of the Latin-American film festival KINOLATINO, which takes place from 12 until 19 April at De Cinema.

THE WORST PERSON IN THE WORLD is een komisch drama van Joachim Trier waarin we in 12 hoofdstukken meegenomen worden in het onstuimige liefdesleven van de dertiger Julie (Renate Reinsve).  Wanneer Julie 30 wordt, heeft ze het gevoel dat haar leven stilstaat. Haar vrienden krijgen kinderen en zijn gelukkig en haar relatie met de oudere, succesvolle striptekenaar Aksel is stabiel. Toch vraagt Julie zich af of dit alles is wat het leven te bieden heeft. Als ze de jongere en knappe Eivind ontmoet, gooit Julie het over een andere boeg in de hoop antwoorden te vinden over de liefde, haar carrière en het leven.

THE WORST PERSON IN THE WORLD werd geselecteerd voor de hoofdcompetitie van het Cannes Filmfestival. Hoofdrolspeelster Renate Reinsve won er de Palm voor Beste Actrice. Na REPRISE (2006) en OSLO, 31. AUGUST(2011) wordt THE WORST PERSON IN THE WORLD ook gezien als laatste deel van Triers ongeplande Oslotrilogie.

 

“Een film die je intense dingen doet voelen en diepe gedachten laat denken.” – De Standaard

“Een ode aan de opwinding, de vrijheid, de tegenstrijdige verlangens, de onmogelijke keuzes, de mislukkingen en de spijt waarmee het pad richting volwassenheid bezaaid is.” – De Morgen

 

‘Le film donne l’impression de suivre une conversation à batons rompus: on rebondit d’un sujet à l’autre, d’une sequence à l’autre- certaines plus anecdotiques que d’autres-, et on se perd dans le brouhaha, dans l’énergie et la fougue d’une mise en scène si libre et colorée, dans un élan d’une densité folle porté par des images et des acteurs qui transcendent totalement l’ordinaire dont le film se nourrit.’

Lucas Charrier in: La Septième Obsession, nr. 36, sept/okt 2021, p. 112

Lees meer: 

Het narcistische circus van ‘The worst person in the world’ - Robin Kramer in HUMBUG

‘The Worst Person in the World’ Review: Oslo, Her Way - A.O. Scott in The New York Times

Wanneer een truck die veroordeelden naar de gevangenis transporteert een ongeval heeft, slagen twee gevangen erin te ontsnappen. John “Joker” Jackson en Noah Cullen zijn aan elkaar geketend met handboeien, haast metaforisch. Beide mannen haten elkaar, maar moeten samenwerken om hun plan uit te voeren: op een trein naar het Noorden springen, richting vrijheid. Onderweg verandert hun haat in vriendschap en wederzijds respect voor elkaar. Maar de sheriff en zijn troep achtervolgers zijn nooit ver weg…

Stanley Kramer stelt in THE DEFIANT ONES dat met de kennis van de ander, ook respect en zelfs liefde groeit. Sidney Poitier en Tony Curtis stellen Kramers stelling op de proef als tegenpolen in vlekkeloze performances. Curtis, die doorheen zijn carrière vooral als komisch acteur werd gecast, toont wat hij waard is in een dramatische rol en Poitier belichaamt zoals steeds zijn personage vol overtuiging. 

THE WORST PERSON IN THE WORLD is een komisch drama van Joachim Trier waarin we in 12 hoofdstukken meegenomen worden in het onstuimige liefdesleven van de dertiger Julie (Renate Reinsve).  Wanneer Julie 30 wordt, heeft ze het gevoel dat haar leven stilstaat. Haar vrienden krijgen kinderen en zijn gelukkig en haar relatie met de oudere, succesvolle striptekenaar Aksel is stabiel. Toch vraagt Julie zich af of dit alles is wat het leven te bieden heeft. Als ze de jongere en knappe Eivind ontmoet, gooit Julie het over een andere boeg in de hoop antwoorden te vinden over de liefde, haar carrière en het leven.

THE WORST PERSON IN THE WORLD werd geselecteerd voor de hoofdcompetitie van het Cannes Filmfestival. Hoofdrolspeelster Renate Reinsve won er de Palm voor Beste Actrice. Na REPRISE (2006) en OSLO, 31. AUGUST(2011) wordt THE WORST PERSON IN THE WORLD ook gezien als laatste deel van Triers ongeplande Oslotrilogie.

 

“Een film die je intense dingen doet voelen en diepe gedachten laat denken.” – De Standaard

“Een ode aan de opwinding, de vrijheid, de tegenstrijdige verlangens, de onmogelijke keuzes, de mislukkingen en de spijt waarmee het pad richting volwassenheid bezaaid is.” – De Morgen

 

‘Le film donne l’impression de suivre une conversation à batons rompus: on rebondit d’un sujet à l’autre, d’une sequence à l’autre- certaines plus anecdotiques que d’autres-, et on se perd dans le brouhaha, dans l’énergie et la fougue d’une mise en scène si libre et colorée, dans un élan d’une densité folle porté par des images et des acteurs qui transcendent totalement l’ordinaire dont le film se nourrit.’

Lucas Charrier in: La Septième Obsession, nr. 36, sept/okt 2021, p. 112

Lees meer: 

Het narcistische circus van ‘The worst person in the world’ - Robin Kramer in HUMBUG

‘The Worst Person in the World’ Review: Oslo, Her Way - A.O. Scott in The New York Times